Paulina Bonaparte

Paulina Maria Bonaparte

Księżna Guastalli
Okres	od 30 marca 1806 do 14 sierpnia 1806
Następca	brak (włączenie księstwa do Królestwa Włoch)
Dane biograficzne
Dynastia	Bonapartowie
Data urodzenia	20 października 1780 Ajaccio, Korsyka, Francja
Data śmierci	9 czerwca 1825
Ojciec	Carlo Maria Buonaparte
Matka	Letycja Buonaparte
Mąż	Karol Wiktor Emanuel Leclerc d'Ostin Camillo Borghese

{{Władca infobox}} Przestarzałe pola: "tytulatura".

Paulina Bonaparte (ok. 1803)

Paulina Maria Bonaparte, właśc. Paoletta Maria Buonaparte, jako jedyna z rodzeństwa Napoleona zachowała pierwotną formę nazwiska (ur. 20 października 1780 w Ajaccio - zm. 9 czerwca 1825 we Florencji) – druga córka Carla Marii Buonaparte i Letycji z domu Ramolino, ulubiona siostra cesarza Napoleona.

Życiorys

O jej wczesnych latach w Ajaccio niewiele wiadomo. Z obawy przed prześladowaniami ze strony przywódcy niepodległościowego ruchu korsykańskiego Pasquale Paoli w wieku lat 13 uciekła wraz z matką i siostrami Karoliną oraz Elizą z Korsyki do Marsylii we Francji, gdzie przez pierwsze miesiące panie Buonaparte żyły na skraju nędzy. W dwa lata później, po generalskiej nominacji Napoleona, wraz z rodziną przeniosła się do Paryża. Stała się tam znana ze względu na swobodny tryb życia i liczne przygody erotyczne (prawdopodobnie była nimfomanką). W 1797 Napoleon wydał ją za mąż za generała Leclerca po tym, jak był świadkiem ich fizycznej bliskości w miejscu publicznym (na klatce schodowej kwatery wojsk francuskich w Mediolanie). Leclerc wkrótce został wysłany z ekspedycją francuską na San Domingo (obecnie Haiti), która miała stłumić powstanie miejscowej ludności. Również tam Paulina prowadziła bogate życie erotyczne, miała romanse z wojskowymi - i z oficerami i z niższymi szarżami. Natomiast gdy jej mąż zachorował w roku 1802 na żółtą febrę, to z pełnym poświęceniem oddała się opiece nad nim, aż do jego śmierci. Leclerc był ojcem jej syna Dermida, który zmarł w 1806 roku mając osiem lat.

Po powrocie do Francji Paulina została w roku 1803 kolejny raz wydana przez Napoleona za bogatego księcia Camillo Borghese (1775-1832), potomka jednego z najbardziej starożytnych rodów Italii. I to małżeństwo nie zmieniło jej zachowania. Pomimo tego, że mąż był fundatorem skandalizującej rzeźby Canovy Wenus, do której Paulina pozowała nago, to wkrótce ich małżeństwo faktycznie rozpadło się. Według rozpowszechnianych wówczas w Europie opinii, powodem były też jej ekstrawaganckie pomysły, jak używanie służących jako krzeseł lub wnoszenie do kąpieli przez niewolników Murzynów. Nie doszło jednak do rozwodu, a tylko do separacji.

Oprócz swobodnego obyczajowo trybu życia odznaczała się rozrzutnością. W odróżnieniu od większości rodzeństwa Napoleona nie miała ambicji politycznych, ale przyjęła w roku 1806 władzę nad księstwami Parmy i Guastalli, wkrótce jednak je sprzedała za sumę 6 milionów franków. Od roku 1810 jej stosunki z cesarzem uległy znacznemu pogorszeniu ze względu na nieprzyjaźń z jego drugą małżonką, Marią Ludwiką.

Po upadku monarchii napoleońskiej Camillo Borghese oficjalnie zerwał z rodziną Bonapartych. Paulina jako jedyna z rodzeństwa pomagała Napoleonowi w czasie jego pobytu na Elbie. W sytuacji gdy Ludwik XVIII nie dotrzymywał finansowych porozumień ustalonych przy abdykacji w Fontainebleau, Paulina sprzedała swe klejnoty i uzyskane środki przekazała bratu. Wraz z matką była u jego boku zarówno na Elbie, jak w czasie Stu Dni.

Po roku 1820 pogodziła się z mężem i zamieszkała razem z nim we Florencji. Pod koniec życia zachorowała, podobnie jak ojciec Carlo Maria i być może brat Napoleon, na raka żołądka. Wzmagające się cierpienia doprowadziły ją do samobójstwa 9 czerwca 1825 roku. Zgodnie ze swym życzeniem została pochowana w krypcie rodowej książąt Borghese w Rzymie.

Bibliografia

• Nouvelle Biographie Générale, Tome XLII, Paris 1863;
• Jadwiga Dackiewicz, W gnieździe Bonapartych, Łódź 1983.