Spółgłoska szczelinowa podniebienna bezdźwięczna
| Numer IPA | 138 | |||
|---|---|---|---|---|
| ç | ||||
| Jednostka znakowa |
ç | |||
| Unikod |
U+00e7 | |||
| UTF-8 (hex) |
c3 a7 | |||
| Inne systemy | ||||
| X-SAMPA | C | |||
| Kirshenbaum | C | |||
| IPA Braille↗ | ⠖⠉ | |||
| Przykład | ||||
| informacje • pomoc | ||||
| ||||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | ||||
Spółgłoska szczelinowa podniebienna bezdźwięczna – rodzaj dźwięku spółgłoskowego występujący w językach naturalnych. W międzynarodowej transkrypcji fonetycznej IPA oznaczana jest symbolem: [ç].
Artykulacja
W czasie artykulacji podstawowego wariantu [ç]:
- modulowany jest prąd powietrza wydychanego z płuc, czyli jest to spółgłoska płucna egresywna
- tylna część podniebienia miękkiego zamyka dostęp do jamy nosowej, powietrze uchodzi przez jamę ustną (spółgłoska ustna)
- prąd powietrza w jamie ustnej przepływa ponad całym językiem lub przynajmniej uchodzi wzdłuż środkowej linii języka (spółgłoska środkowa)
- środkowa część języka zbliża się podniebienia – jest to spółgłoska podniebienna tworząc szczelinę.
- więzadła głosowe nie drgają – jest to spółgłoska bezdźwięczna
Warianty
Dodatkowym elementem artykulacji może być:
- napięcie mięśni gardła - mówimy o spółgłosce faryngalizowanej [çˁ]
- zaokrąglenie warg, mówimy wtedy o spółgłosce labializowanej [çʷ]
Przykłady
- w języku irlandzkim: a Sheáin [ə çaːnʲ]
- w języku japońskim: 貧血 / hinketsu [çiŋkeʦɯ]
- w języku niemieckim: dicht [dɪçt]
- w języku norweskim: kyss [çʏs]
- w języku nowogreckim: χιόνι [ˈço̞ni]
- w języku polskim: hiacynt [ˈçjaʦ̑ɨ̃nt] [1]
Przypisy
- ↑ hiacynt – Wikisłownik, wolny słownik wielojęzyczny [online], pl.wiktionary.org [dostęp 2017-11-26] (pol.).