Przejdź do zawartości

Andrzej Glass

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
To jest stara wersja tej strony, edytowana przez Gruzin (dyskusja | edycje) o 14:43, 8 gru 2021. Może się ona znacząco różnić od aktualnej wersji.
Następująca wersja przejrzana tej strony, którą oznaczono 8 gru 2021, była oparta na tej wersji.
Andrzej Glass
{{{alt grafiki}}}
Data i miejsce urodzenia

9 października 1930
Warszawa

Zawód, zajęcie

historyk lotnictwa, inżynier

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Srebrny Krzyż Zasługi Medal Komisji Edukacji Narodowej Medal „Pro Patria” Brązowy Krzyż „Za Zasługi dla ZHP” Złoty Krzyż „Za Zasługi dla ZHP” Złoty Medal Opiekuna Miejsc Pamięci Narodowej (1976–2016) Odznaka honorowa „Zasłużony dla Kultury Polskiej”
Multimedia w Wikimedia Commons

Andrzej Glass (ur. 9 października 1930) – polski historyk lotnictwa, konstruktor lotniczy, dr inżynier, pilot szybowcowy, harcmistrz. Członek Naczelnictwa ZHR w kadencji 2006–2008.

Posłuchaj tego artykułu

Plik audio został utworzony na podstawie wersji z {{{2}}} i nie obejmuje późniejszych edycji.
Artykuły audio


Życiorys

Kariera zawodowa

Syn Henryka Glassa i Feliksy Grabskiej. Do wybuchu II wojny światowej mieszkał w Warszawie. Po jej wybuchu wyjechał z matką na południe Polski, mieszkał w majątku Niwki koło Dąbrowy Tarnowskiej, w Poroninie oraz w Nowym Sączu[1].

W 1946 roku powrócił do Warszawy, zamieszkał u swego dziadka prof. Stanisława Grabskiego przy ul. Belwederskiej. W 1948 roku przeprowadził się do domu dziadka w Sulejówku[1].

W latach 1947–1949 kierował działalnością koła Ligi Lotniczej w Liceum im. Stefana Batorego w Warszawie, gdzie w 1949 roku zdał egzamin maturalny[1] i rozpoczął studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki Warszawskiej.

W 1954 roku uzyskał dyplom inżyniera, następnie przeniósł się na Wydział Lotniczy Politechniki Warszawskiej i w 1959 roku uzyskał dyplom magistra[2].

W latach 1955–1958 pracował jako instruktor w modelarni lotniczej w Pałacu Kultury i Nauki[1].

Od 1960 do 1965 roku był zatrudniony w PZL Okęcie jako konstruktor przy projekcie samolotu PZL-104 Wilga w zespole kierowanym przez mgr inż. Bronisława Żurakowskiego. Pracował również w zespołach konstrukcyjnych projektujących samolot MD-12F oraz samolot pionowego startu PS-3[1].

W okresie 1965–1972 pracował jako adiunkt w Instytucie Lotnictwa w Warszawie, w 1972 roku został kierownikiem Branżowego Ośrodka Informacji Technicznej i Ekonomicznej[1]. W latach 1979–1992 kierował Zespołem Historii Polskiej Techniki Lotniczej w Instytucie Historii Nauki i Techniki Polskiej Akademii Nauk. W latach 1975–1986 zajmował stanowisko Przewodniczącego Lotniczej Komisji Historycznej Klubu Seniorów Lotnictwa, był też jednym z współzałożycieli Polskiego Towarzystwa Historii Techniki[2]. Od 1980 do 1981 roku był przewodniczącym koła NSZZ „Solidarność” w Instytucie Historii Nauki i Techniki PAN[1].

Od 1968 do 1990 roku był członkiem władz Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Mechaników Polskich[1]. W 1981 roku został prezesem Klubu Miłośników Historii Polskiej Techniki Lotniczej przy Narodowym Muzeum Techniki w Warszawie. W 1983 roku był jednym z współzałożycieli Polskiego Towarzystwa Historii Techniki. W latach 1978–2008 był członkiem Rady Muzeum Lotnictwa Polskiego w Krakowie, od 1981 r. prezesem Klubu Miłośników Historii Polskiej Techniki Lotniczej przy Muzeum Techniki w Warszawie, od 1994 do 2004 zasiadał w Krajowej Radzie Lotnictwa[2]. W 2012 roku obronił pracę doktorską pt. „Rozwój techniczny szybowców na świecie” w Instytucie Historii Nauki PAN[3].

Od 1948 roku publikował artykuły w czasopismach o tematyce lotniczej i harcerskiej, łącznie opublikował ok. 1500 artykułów[1]. Ponadto jest autorem ok. 50. książek dotyczących tematyki historii polskiego lotnictwa, 25. z zakresu techniki lotniczej, szkolenia lotniczego i popularyzacji lotnictwa, oraz ok. 20. o wychowaniu harcerskim[2]. Od 1972 do 1989 roku był redaktorem naczelnym miesięcznika „Technika lotnicza i astronautyka”[4].

W 1992 roku przeszedł na emeryturę.

Jest autorem autobiografii pt. „Całe życie pod wiatr” wydanej w 2017 roku.

Harcerstwo

Do harcerstwa wstąpił w 1943 roku, zostając członkiem konspiracyjnej 1 Drużyny Harcerstwa Polskiego w Nowym Sączu[1]. Po wyzwoleniu należał do 2 Drużyny Harcerzy również w Nowym Sączu. Po przeprowadzce w 1946 roku do Warszawy wstąpił do 23 Warszawskiej Drużyny Harcerskiej[1].

W latach 1947–1949 był referentem lotniczym Komendy Warszawskiej Chorągwi Harcerzy oraz założył Harcerski Klub Lotniczy[1].

W 1957 roku otrzymał stopień podharcmistrza. W latach 1957–1959 prowadził Referat Lotniczy Stołecznej Komendy Chorągwi ZHP[2] oraz harcerskie kursy lotnicze: drużynowych, instruktorów modelarstwa oraz szybowcowe. Następnie, w latach 1959–1961 był szefem Kierownictwa Drużyn Lotniczych GK ZHP. W 1960 roku otrzymał stopień harcmistrza[1]. Powrócił do czynnej pracy harcerskiej w 1980 roku. Twórca systemu harcerskiego wychowania lotniczego. Był przewodniczącym Rady Wychowania Lotniczego ZHP w latach 1981–1995[1].

W 1996 roku przeszedł do ZHR. Od 2005 do 2014 roku prowadził Kuźnicę Myśli Harcerskiej[1]. W latach 2006–2008 był członkiem Naczelnictwa Związku Harcerstwa Rzeczypospolitej oraz był przewodniczącym Kapituły Stopnia Harcerza Rzeczypospolitej w Mazowieckiej Chorągwi Harcerzy ZHR.

Sport lotniczy

Był wyszkolonym pilotem szybowcowym, latał w latach 1946–1947 dostępnymi wówczas szybowcami – m.in. IS-A Salamandra, IS-B Komar, IS-2 Mucha. W 1947 r. uzyskał kategorię C pilota szybowcowego[2] po odbyciu przeszkolenia w Jeżowie, Kobylnicy i Tęgoborzu[1].

Życie prywatne

W 1962 roku ożenił się z Marią Różycką-Kołodziejczyk (zm. 1976), z którą ma syna Wojciecha (ur. 1963). W 1976 roku ożenił się z Teresą Różycką[1].

Odznaczenia i wyróżnienia

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q Andrzej Glass: Całe życie pod wiatr. Warszawa: Niezależne Wydawnictwo Harcerskie, 2017. ISBN 978-83-940568-9-6.
  2. ↑ a b c d e f Andrzej Glass. wydawnictwostratus.pl. [dostęp 2019-05-12]. (pol.).
  3. ↑ Obrona pracy doktorskiej hm. Andrzeja Glassa!. zhr.pl. [dostęp 2019-05-23]. (pol.).
  4. ↑ Dr inż. Andrzej Glass o historii lotnictwa polskiego. pkl.org.pl. [dostęp 2019-05-12]. (pol.).
  5. ↑ Lotnicza Warszawa. facebook.com. [dostęp 2019-05-12]. (pol.).
  6. ↑ Błękitne Skrzydła 1976. „Skrzydlata Polska”. 13/1977, s. 6-8, 27 marca 1977. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności. ISSN 0137-866X. 
  7. ↑ Błękitne Skrzydła '84. „Skrzydlata Polska”. 34/1984, s. 11, 19 sierpnia 1984. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności. ISSN 0137-866X. 
  8. ↑ Grzegorz Sobczak: Błękitne Skrzydła 2018, "Skrzydlata Polska" nr 8(2466)/2018, s.13

Bibliografia

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Andrzej_Glass&oldid=65544947”