Dakowie

Dakowie (zwani także Getami, Dako-Getami lub Geto-Dakami), to starożytny lud pochodzenia trackiego zajmujący Dację - tereny lewobrzeżnego Dunaju, na obszarze mniej więcej obecnego państwa węgierskiego i rumuńskiego, znany już starożytnym Grekom od VI w. p.n.e. Pierwszym greckim autorem, który wymienił Getów był Hekatajos z Miletu, a jego informacje w całej rozciągłości potwierdził w swoich "Dziejach" Herodot w drugiej poł. V w. p.n.e. Według Strabona Dakowie nazywali siebie Dáoi. Jak wynika z badań archeologicznych Dakowie (lub też ich bezpośredni przodkowie) pojawili się na tych terenach już ok. 1700 r. p.n.e. i zamieszkiwali je aż do schyłku starożytności, ale już nieco w zmienionym składzie etnicznym, z domieszką innych nacji, najpierw po wojnach z Rzymianami na przeł. I i II w. n.e. (zakończonych podbiciem tych terenów przez Rzym i wymordowaniu większości Daków w roku 106 n.e.) i kolonizacji rzymskiej, a następnie w wyniku tzw. "Wędrówki ludów", który to ruch migracyjny spowodował perturbacje etniczne w niemal całej Europie kontynentalnej. Stopniowo resztki, zasadniczo zromanizowanych Daków, rozpłynęły się w napływowej ludności Gockiej, germańskiej i później słowiańskiej.

Zróżnicowanie nazw: Dakowie, Getowie, Geto-Dakowie i Dako-Getowie, wynika z jednej strony z podziału plemiennego w łonie tegoż ludu (i prawdopodobnie od dominujących plemion), a także od pisarzy greckich i łacińskich - otóż Grecy nazywali ten lud Getami, a pisarze łacińscy Dakami. Zjednoczenie plemion Geto-Dackich w jeden organizm polityczny za panowania Burebisty usunęło jakiekolwiek podziały w nazewnictwie, czemu dał wyraz już Strabon. Współczesne badania historyczno-językowe wskazały że Dakowie i Getowie to ten sam lud.