Przejdź do zawartości

21 Batalion Piechoty

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wersja do druku nie jest już wspierana i może powodować błędy w wyświetlaniu. Zaktualizuj swoje zakładki i zamiast tego użyj domyślnej funkcji drukowania w swojej przeglądarce.
23 Batalion Piechoty
Historia
Państwo

 Polska

Sformowanie

1944

Rozformowanie

1947

Dowódcy
Pierwszy

ppłk Sylwester Krasowski

Ostatni

mjr Antoni Piotrowski

Organizacja
Rodzaj wojsk

piechota

Podległość

7 Brygada Piechoty, 17 Brygada Piechoty

21 Batalion Piechoty (21 bp) – pododdział piechoty Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie.

Formowanie i zmiany organizacyjne

Zwiększone po bitwie o Monte Cassino zapotrzebowanie na wyszkolonych żołnierzy-specjalistów w szeregach walczących oddziałów, spowodowało zapotrzebowanie na zwiększoną bazę szkoleniową. Na podstawie rozkazu dowódcy 2 Korpusu Polskiego, od dnia 21 czerwca do 6 lipca 1944 roku, w składzie 7 Brygady Piechoty 7 Dywizji Piechoty w San Basilio utworzono 21 batalion piechoty w składzie; dowództwo batalionu, kompania dowodzenia i 4 kompanii strzeleckich[1]. Zadaniem batalionu było szkolenie uzupełnień specjalistów dla piechoty i prowadzenie szkolenia podstawowego dla oddziałów pozadywizyjnych 2 KP, których to ochotników pozyskiwano między innymi z Obozu Przejściowego Jeńców "Jolanda" oraz ochotników z oddziałów partyzanckich z Francji i terenu Bałkanów. 21 batalion jesienią i zimą 1944 r. szkolił żołnierzy z zakresu podstawowego dla tworzonego 2 batalionu komandosów, rozbudowywanych jednostek artylerii, broni pancernych i kawalerii pancernej[2]. Przed ofensywą wiosenną 1945 roku tj. bitwy o Bolonię cały 21 batalion piechoty, 9 kwietnia 1945 r. został przegrupowany do Forli, a potem w okolice Bolonii. Do 2 maja 1945 r. przekazał cały stan szeregowych walczącym na froncie batalionom, a kadra 21 maja powróciła do San Basilio i ponownie odtworzyła cały stan batalionu[1]. W okresie pobytu we Włoszech batalion szkolił żołnierzy, pełnił funkcje okupacyjne oraz prowadził sukcesywną demobilizację żołnierzy. W okresie od września do grudnia 1946 roku został przetransportowany do Wielkiej Brytanii, gdzie prowadził dalszą demobilizację oraz przystosowywał żołnierzy do życia w cywilu. Został rozwiązany w kwietniu 1947 roku[3]

Żołnierze batalionu

Dowódcy batalionu

  • ppłk Sylwester Krasowski (6 VII – 1 VIII 1944)[4]
  • mjr Antoni Piotrowski[1]

Zastępcy dowódcy batalionu

  • mjr Antoni Piotrowski[4]
  • kpt. Zygmunt Waligórski[1]

Przypisy

  1. a b c d Kryska-Karski i Barański 1974 ↓, s. 50.
  2. Gera 2018 ↓, s. 66-67.
  3. Gera 2018 ↓, s. 67.
  4. a b Gera 2018 ↓, s. 66.

Bibliografia

  • Tadeusz Kryska-Karski, Henryk Barański: Piechota Polska 1939-1945 Zeszyt nr 17. Londyn: 1974.
  • Grzegorz Gera. Ze znakiem Czerwonego Gryfa. Skrót dziejów 7. Dywizji Piechoty. „Militaria. Wydanie Specjalne: ilustrowany magazyn wojskowy”. nr 63 5/2018, 2018. Lublin: Kagero Publishing. ISSN 2450-7334.