Przejdź do zawartości

Joanna Trzepiecińska

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Joanna Trzepiecińska
Ilustracja
Joanna Trzepiecińska (2018)
Data i miejsce urodzenia

7 września 1965
Tomaszów Mazowiecki

Zawód

aktorka

Lata aktywności

od 1987

Zespół artystyczny
Teatr Polski w Warszawie
Odznaczenia
Brązowy Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”

Joanna Trzepiecińska, primo voto Anderman (ur. 7 września 1965 w Tomaszowie Mazowieckim) – polska aktorka teatralna i filmowa, piosenkarka. Występuje na deskach warszawskich teatrów.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Jest córką farmaceutki oraz inżyniera i dyrektora fabryk włókienniczych, ma młodszą o pięć lat siostrę[1].

Ukończyła państwową szkołę muzyczną w klasie fortepianu i średnią w klasie fletu. W 1988 otrzymała dyplom ukończenia Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Warszawie. Jeszcze przed ukończeniem studiów zadebiutowała na ekranach rolą osieroconej Joanny Macieszanki w serialu TVP1 Jana Łomnickiego na motywach cyklu powieściowego Ewy Szelburg-Zarembiny Rzeka kłamstwa (1987), a w grudniu tego samego roku zadebiutowała w teatrze rolą służącej w spektaklu Stanisława Ignacego Witkiewicza Bezimienne dzieło w reżyserii Jana Englerta na scenie Teatru Polskiego w Warszawie.

Po ukończeniu studiów została aktorką Teatru Studio w Warszawie, w którym zadebiutowała rolą Nancy w przedstawieniu Woody’ego Allena Zagraj to jeszcze raz, Sam w reżyserii Adama Hanuszkiewicza (1988). Na scenie tego teatru wystąpiła też w roli Lucy w musicalu Bertolta Brechta Opera za trzy grosze w reżyserii Jerzego Grzegorzewskiego (1989). Jednocześnie kontynuowała karierę filmową; zagrała m.in. Wandę Milewską, córkę Jana (Piotr Fronczewski) i chorej psychicznie Joanny (Ewa Wiśniewska) w dramacie Dotknięci (1988), a także wystąpiła w filmie Janusza Majewskiego Czarny wąwóz (1989), dramacie politycznym Janusza Kijowskiego Stan strachu (1989) i komedii erotycznej Jacka Bromskiego Sztuka kochania (1989). W 1990 zagrała w filmie politycznym Tomasza Wiszniewskiego Kanalia, horrorze Powrót wilczycy u boku Jerzego Zelnika i telewizyjnym filmie Piotra Łazarkiewicza W środku Europy. Pod koniec roku występowała gościnnie w roli Klary w spektaklu Aleksandra Fredry Zemsta w reż. Gustawa Holoubka.

Za rolę Marty z obozu studenckiego w filmie psychologicznym Andrzeja Barańskiego Nad rzeką, której nie ma (1991) była nominowana do nagrody Złotych Lwów za pierwszoplanową rolę kobiecą na 16. Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni. Powróciła na duży ekran w filmach: Obywatel świata (1991) z Janem Fryczem, melodramacie historycznym Janusza Zaorskiego Panny i wdowy (1991), melodramacie komediowym Krzysztofa Langa Papierowe małżeństwo (1991) w roli panny młodej, która miała wyjść za angielskiego lekarza, ale ostatecznie poślubiła bezrobotnego i zaplątanego w ciemne interesy z gangsterami muzyka; Balanga (1993), filmie akcji Anioł śmierci (1994) u boku Rutgera Hauera i Johna Rhysa-Daviesa, sensacji Krzysztofa Langa Prowokator (1995) oraz kostiumowym filmie fantasy Krzysztofa Gradowskiego Dzieje mistrza Twardowskiego (1995) jako duch Barbary Radziwiłłówny. W 1992 otrzymała Złotą Kaczkę dla najlepszej aktorki.

Odniosła sukces sceniczny rolą Królewny Śnieżki w musicalu na podstawie baśni Jakuba i Wilhelma Grimmów Królewna Śnieżka i krasnoludki (reż. Krzysztof Kolberger) na scenie Teatru Komedia w Warszawie (1994) oraz Opery i Operetki w Szczecinie (1999). Uznanie publiczności zdobyła w roli „Alutki”, żony „Jędruli” (Tomasz Dedek) w serialu Rodzina zastępcza. Pojawiła się również w dwóch odcinkach opery mydlanej TVP2 Na dobre i na złe (2002), serialu TVP1 Plebania (2000−2005; jako Anna Stajniak) oraz sitcomie TVN Anioł Stróż (2005) w roli rozwódki Anny Górskiej. Za rolę dubbingową Dory w filmie Gdzie jest Nemo? (2003) otrzymała nagrodę Kłapy 2003 The Walt Disney Company Polska dla najlepszych twórców polskiej wersji językowej w filmach animowanych. Po 13 latach ponownie podłożyła głos pod rolę niebieskiej rybki w kontynuacji filmu, Gdzie jest Dory? (2016).

W 2007 roku nagrała płytę z kolędami pt. Cicho, Cicho Pastuszkowie oraz uczestniczyła w drugiej edycji programu rozrywkowego Polsatu Jak oni śpiewają. Za rolę Claire w sztuce „Dowód” (reż. Andrzej Seweryn) granej w Teatrze Polonia otrzymała w 2008 nominację do nagrody Feliksa. W sezonie 2009/2010 była jurorką nagrody teatralnej Feliksy Warszawskie. Bierze udział w programach muzycznych oraz występuje z własnymi recitalami, a także śpiewa w jazzowym projekcie Janusza Szroma „Straszni Panowie Trzej”. Można ją usłyszeć również w słuchowiskach na podstawie książek Joanny Chmielewskiej.

W 2022 roku była jedną z jurorek-detektywów w programie Mask Singer telewizji TVN[2].

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Jej mężem był pisarz i publicysta Janusz Anderman[3], z którym rozwiodła się w 2009. Mają dwóch synów: Wiktora (ur. 2001) i Karola (ur. 2003)[3].

Filmografia

[edytuj | edytuj kod]

Polski dubbing

[edytuj | edytuj kod]
Joanna Trzepiecińska (aut. Paweł Matyka, 2012)

Dyskografia

[edytuj | edytuj kod]

Audiobook

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Trzeba marzyć – 07.01.2019 – YouTube [online], youtube.com [dostęp 2020-10-09] (ang.).
  2. Tomasz Wojtas: Wojewódzki, Kamińska, Trzepiecińska i Ruciński w jury „Mask Singer” w TVN. Wirtualne Media (online), 11 lutego 2022. [dostęp 2022-02-17]. (pol.).
  3. a b Joanna Trzepiecińska - Kobieta.pl [online], kobieta.pl [dostęp 2024-04-23] (pol.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]