Przejdź do zawartości

Sasha Strunin

Artykuł na Medal
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
(Przekierowano z Aleksandra Strunin)
Sasha Strunin
Ilustracja
Strunin podczas festiwalu Jazz na Starówce (2019)
Imię i nazwisko

Aleksandra Igoriewna Strunina

Pseudonim

Sasha Strunin, Alexandra Strunin

Data i miejsce urodzenia

27 października 1989
Leningrad, ZSRR

Typ głosu

mezzosopran[1]

Gatunki

jazz[2], pop[3], muzyka elektroniczna[4]

Zawód

piosenkarka, artystka wizualna

Aktywność

od 2003

Wydawnictwo

Sony Music, Believe Digital[4], Agencja Muzyczna Polskiego Radia, Soliton

Powiązania

Gary Guthman

Zespoły
The Jet Set (2005–2008)
Faksymile
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Sasha Strunin lub Alexandra Strunin[a][6], właściwie Aleksandra Igoriewna Strunina (ros. Александра Игоревна Струнина[7], ur. 27 października 1989 w Leningradzie) – polska piosenkarka, artystka wizualna i była modelka pochodzenia rosyjskiego. Absolwentka Wydziału Fotografii Uniwersytetu Artystycznego w Poznaniu oraz członkini Stowarzyszenia Artystów Wykonawców Utworów Muzycznych i Słowno-Muzycznych (SAWP)[8].

Popularność zyskała dzięki występom w zespole The Jet Set (2005–2008), z którym wydała album pt. Just Call Me (2006) i reprezentowała Polskę z utworem „Time to Party” w 52. Konkursie Piosenki Eurowizji (2007). W 2009 rozpoczęła solową działalność muzyczną i wydała popowy album pt. Sasha zawierający utwór „To nic kiedy płyną łzy”, który stał się przebojem w Polsce. Po kilkuletniej przerwie w 2013 wydała niezależnie EP-kę Stranger z muzyką elektroniczną. W 2015 nawiązała współpracę z trębaczem jazzowym i kompozytorem Garym Guthmanem, z którym nagrała dwa albumy utrzymane w stylistyce jazzowej: Woman in Black (2016) i Autoportrety (2019).

Poza muzyką tworzy sztuki wizualne. Wzięła udział w kilku projektach aktorskich, m.in. zagrała w serialach: Pierwsza miłość (2010) i Na Wspólnej (2018).

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Rodzina i edukacja

[edytuj | edytuj kod]

Urodziła się 27 października 1989 w Leningradzie, jako jedyne dziecko śpiewaków operowych: Rosjanina Igora Strunina i Ukrainki Wity Nikołajenko[9][10]. Małżeństwo jej rodziców zakończyło się rozwodem[11]. Poza korzeniami rosyjskimi i ukraińskimi ma również korzenie polskie i białoruskie[12]. Jej prababcia ze strony ojca pochodziła z polskiej rodziny szlacheckiej Stankiewiczów, dziadek był fotografem i reżyserem teatralnym, zaś babcia, Nelli, aktorką teatralną[13][14][15].

Moi rodzice mieli ogromny wpływ na to, że dziś jestem piosenkarką. Już mając 10 lat, powiedziałam im, że chcę śpiewać. Wybrałam jednak muzykę rozrywkową, a nie operową, uważałam bowiem, że klasyka daje znacznie mniej możliwości kreacyjnych. Chciałam mieć szeroki warsztat, śpiewać różne gatunki, a nie tylko kompozycje barokowe.

Sasha Strunin, „Dziennik Polski”, 2017[16]

Została wychowana w wierze prawosławnej[17]. Przez pierwsze dwa lata życia mieszkała na Ukrainie u dziadków ze strony matki, którzy ją wychowywali, podczas gdy rodzice szukali pracy poza granicami Związku Radzieckiego[13]. W 1991 otrzymali angaż w Teatrze Wielkim im. Stanisława Moniuszki w Poznaniu i przeprowadzili się do Poznania, gdzie rok później dołączyła do nich córka[10][13][15]. W jednym z wywiadów wyznała, że pomimo swojego pochodzenia, uważa się za Polkę: „Czuję się Polką, myślę po polsku, to mój pierwszy język. Miałam trzy lata, jak tu przyjechałam. Tu się wychowałam, tu chodziłam do przedszkola, szkoły”[18].

W 2002 rozpoczęła naukę w poznańskim gimnazjum nr 22[9], a w 2008 zdała maturę w tamtejszym IV Prywatnym Liceum Ogólnokształcącym[3][19][20]. Decyzję o wyborze liceum prywatnego podjęła, gdyż wymagała indywidualnego toku nauczania, aby móc pogodzić naukę z karierą[12][19]. W latach szkolnych uczęszczała do podstawowej szkoły muzycznej, gdzie uczyła się gry na pianinie[21]. Nie ukończyła jej, rezygnując krótko po rozpoczęciu nauki[22].

W 2009 rozpoczęła studia licencjackie na Wydziale Fotografii Akademii Sztuk Pięknych w Poznaniu (od 2010 Uniwersytet Artystyczny), które ukończyła w 2013[19][23][24].

Kariera muzyczna

[edytuj | edytuj kod]

Jako małe dziecko wystąpiła w kilku spektaklach, debiutując w przedstawieniu operowym w wieku dwóch lat[18][25]. Od dziecięcych lat brała udział w przeglądach i festiwalach muzycznych, podczas których była nagradzana[12]. W 2003 na 10. Festiwalu Piosenki Angielskiej w Brzegu wygrała w kategorii dziecięcej wykonaniem utworu „When You Told Me You Loved Me” z repertuaru Jessiki Simpson[26][27], po czym na jakiś czas zajęła się modelingiem[28]. W 2005 wzięła udział w czwartej edycji talent show Idol, emitowanego w telewizji Polsat. Została wyeliminowana w jednym z odcinków półfinałowych (tzw. etap klubowy), w którym zajęła trzecie miejsce w głosowaniu widzów[29].

Strunin podczas „Dnia Otwartego TVP” (2007)

W grudniu 2005 została wokalistką nowo powstałego zespołu The Jet Set[30]. W jednym z wywiadów opowiedziała o okolicznościach, w jakich została do niego zaangażowana:

Moja pani profesor zaprosiła na lekcję producenta, który szukał młodej wokalistki. Powiedziała mu, że uczy dziewczynę, która jest doświadczona w śpiewaniu festiwalowym i przerosła już konkursy wokalne dla młodzieży [...] Producent przyszedł na lekcję i poprosił, żebym coś zaśpiewała. Wybrałam piosenkę Céline Dion i usłyszałam: „Dobrze, to my się widzimy za tydzień, przyjdź z rodzicami” [...] Okazało się, że powstaje nowy zespół i że może to być coś fajnego. Tak pojawiło się Jet Set[31].

W swojej twórczości zespół wykorzystywał gatunki muzyczne, takie jak R&B, pop, dance i rap i wzorował się m.in. na amerykańskiej grupie Black Eyed Peas[19][21]. Początkowo w jego skład poza Strunin wchodził pochodzący z Chicago raper Tray (Tracy Spencer Shipp)[30][32]. Duet wystąpił po raz pierwszy publicznie w styczniu 2006 w polskich eliminacjach do Konkursu Piosenki Eurowizji 2006; z piosenką „How Many People” zajęli trzecie miejsce[33]. W połowie 2006 Traya zastąpił brytyjski wokalista i raper David Junior Serame[21][30]. 24 lipca 2006 zespół wydał debiutancki album studyjny zatytułowany Just Call Me[34], który przez pięć tygodni notowany był na polskiej liście sprzedaży, docierając do 35. miejsca[35]. Album sprzedał się w nakładzie przekraczającym 15 tysięcy egzemplarzy i uzyskał status złotej płyty[36][37]. We wrześniu 2006 z utworem „Just Call Me” wzięli udział w polskich eliminacjach do finału konkursu Sopot Festival 2006[38]. W lutym 2007 wygrali polskie preselekcje eurowizyjne z piosenką „Time to Party”, zostając reprezentantami Polski w Konkursie Piosenki Eurowizji 2007[39]. 10 maja wystąpili w półfinale konkursu i zdobyli 75 punktów, plasując się na 14. miejscu, nie zapewniającym awansu do finału[40][41]. W czerwcu 2007 podczas festiwalu opolskiego za „Time to Party” otrzymali Superjedynkę w kategorii Przebój roku[42]. W tym roku zostali nagrodzeni również statuetkami Eska Music Awards i Viva Comet Awards dla zespołu roku[43][44]. 1 stycznia 2009 zespół oficjalnie zakończył działalność, był bowiem w zamierzeniu projektem stworzonym, aby nagrać jedną płytę[10][45].

Strunin w 2010

Po rozwiązaniu The Jet Set Strunin podpisała solowy kontrakt fonograficzny z wytwórnią Sony Music[10]. W trakcie prac nad debiutanckim albumem nagrała utwór „Emely” w duecie ze szwedzkim piosenkarzem Dannym[46]. W czerwcu 2009 wydała pierwszy solowy singel „To nic kiedy płyną łzy”, który notowany był w pierwszej piątce polskiej listy airplay[47]. Z piosenką brała udział w głosowaniu o awans do krajowego etapu konkursu Sopot Festival 2009, jednak ostatecznie uplasowała się poza pierwszą piątką premiowaną występem podczas festiwalu[48]. 21 września 2009 wydała pierwszy solowy album studyjny pt. Sasha. Nagrania na wydawnictwie zostały zaliczone do nurtu muzyki popularnej z elementami R&B[3]. Z albumem dotarła do 25. miejsca listy stu najlepiej sprzedających się płyt we wrześniu 2009 w Polsce[49]. W listopadzie zaprezentowała drugi singel promujący wydawnictwo, „Zaczaruj mnie ostatni raz”[50]. Kilka lat później wyznała, że nie utożsamiała się z repertuarem z tej płyty, ale była zobowiązana kontraktem do nagrywania materiału narzuconego jej przez wytwórnię płytową[18]. Za solowy debiut była nominowana do nagród Telekamery, Złote Dzioby oraz Mikrofony Popcornu[51][52][53]. Na początku 2010 wraz z kilkoma innymi polskimi wykonawcami nagrała utwór „Muzyki moc” z okazji 10-lecia stacji telewizyjnej Viva Polska[54]. W tym roku skupiła się głównie na aktorstwie oraz koncertowaniu, wydając jedynie ostatnie dwa single z albumu Sasha: „Ucisz moje serce” i „Chcę zatrzymać czas”[55][56].

W maju 2011 zakończyła współpracę z dotychczasową wytwórnią płytową oraz menedżmentem, po czym rozpoczęła niezależną działalność muzyczną[57]. Zaczęła eksperymentować z różnymi stylami muzycznymi oraz samodzielnie komponować i pisać teksty piosenek[58][59]. Chcąc mieć pełną kontrolę nad swoją karierą, wraz z producentem Andrzejem Prymuszewskim założyła firmę producencko-menedżerską A.S Music Production, pod której szyldem we wrześniu 2011 wydała singel „Game Over”[57][60][61]. W 2012 opublikowała autorski utwór „Overrated Men”[62]. Do czerwca 2013, wspólnie z The Jet Set oraz solowo, sprzedała prawie 30 tysięcy płyt i zagrała ponad 300 koncertów[59].

Strunin podczas otwarcia klubu Blu (2017)

1 lipca 2013 wystąpiła jako support przed koncertem francuskiej wokalistki Zaz w warszawskiej Hali Koło, prezentując kilka nowych piosenek zwiastujących jej autorski album Viscera[63]. 29 października 2013 wydała cyfrowo EP-kę pt. Stranger, będącą zapowiedzią tej płyty[4][64]. Na minialbumie połączyła muzykę elektroniczną z elementami jazzu, psychodelii, operowego śpiewu i muzyki etnicznej[4]. Projekt Viscera został ostatecznie zaprezentowany jedynie w formie wideoklipu jako jej praca dyplomowa podczas wystawy Podświadomość zdarzeń w Galerii Spokojna przy warszawskiej ASP 23 października 2013[14][65][66]. W grudniu tego roku wzięła udział w nagraniu piosenki świątecznej oraz teledysku pod tytułem „Magia Świąt” w ramach charytatywnego projektu reALICJA[b]. W 2014 miała wziąć udział w konkursie SuperDebiuty na festiwalu w Opolu, jednak na kilka dni przed jego rozpoczęciem została zdyskwalifikowana z powodu złamania regulaminu[c][69].

W 2015 rozpoczęła pracę nad nowym materiałem na drugi solowy album studyjny[70]. Do współpracy zaprosiła amerykańskiego trębacza jazzowego i kompozytora Gary’ego Guthmana, który napisał i skomponował wszystkie utwory na płycie[71][72]. 14 października 2016 nakładem Agencji Muzycznej Polskiego Radia wydała album pt. Woman in Black[2]; zawartą na nim muzykę określiła mianem „jazz noir” – jazz inspirowany filmami kryminalnymi z lat 40. i 50. XX wieku (kino noir)[73]. Album promowała tytułowym singlem oraz polskojęzyczną wersją pochodzącego z niego utworu „Don’t Tell Me No” („Nie mów mi nie”)[74][75]. 14 lutego 2017 w Studio Koncertowym Polskiego Radia im. Witolda Lutosławskiego zagrała koncert promocyjny płyty[76].

21 czerwca 2019 nakładem wytwórni Soliton wydała album pt. Autoportrety, na którym umieściła jazzowe kompozycje Guthmana do wierszy autorstwa Mirona Białoszewskiego[77]. Krytyk Adam Baruch w swojej recenzji nazwał Strunin „jednym z największych skarbów polskiego jazzu”[78]. Za ten album była nominowana do nagrody Koryfeusz Muzyki Polskiej w kategorii Odkrycie roku[79].

24 listopada 2019 na scenie Basenu Artystycznego Warszawskiej Opery Kameralnej zadebiutowała jako aktorka teatralna rolą Alicji w musicalu List z Warszawy Gary’ego Guthmana i Domana Nowakowskiego w reżyserii Natalii Kozłowskiej[80]. Wykonywane w nim utwory nagrała w wersjach studyjnych na wydaną w 2020 ścieżkę dźwiękową[81].

Pozostała działalność

[edytuj | edytuj kod]

Przed rozpoczęciem kariery muzycznej zajmowała się modelingiem. Poprzez konkurs „Elite Model Look” nawiązała półtoraroczną współpracę z agencją modelek Elite, która zakończyła się, kiedy dołączyła do zespołu The Jet Set[22]. W ramach kontraktu pracowała między innymi w Paryżu i Japonii[60].

W 2008 uczestniczyła w piątej edycji reality show TV4 Big Brother z udziałem gwiazd[82]. Na własne życzenie opuściła „Dom Wielkiego Brata”, tłumacząc swoją decyzję zobowiązaniami zawodowymi, które uniemożliwiały jej dalsze uczestnictwo w programie[83].

W 2010 dołączyła do obsady serialu Polsatu Pierwsza miłość, w którym wcielała się w postać piosenkarki Kaliny Świętochowskiej[5][84]. Łącznie wystąpiła w 26 odcinkach[5]. W 2010 zagrała również w etiudzie filmowej Natalii Kostenko Koniec świata, użyczyła głosu jednej z bohaterek gry na PlayStation 3 TV Superstars oraz wzięła udział w programie tanecznym Królowie Densfloru stacji Viva Polska[85][86][87].

W 2018 zagrała w dwóch serialach stacji TVN: Na Wspólnej i Pułapka, wcielając się kolejno w rolę piosenkarki Nataszy Morozowej oraz w epizodyczną rolę sprzedawczyni[5]. W 2020 wystąpiła w teledysku Sosnowskiego do utworu „Dalej”[88], a w 2023 pojawiła się w serialach Na sygnale i Przyjaciółki[5].

Tworzy sztuki wizualne[18].

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Była zaręczona z producentem muzycznym Markiem Piotrem Szumskim[18][89]. W 2021 związała się z aktorem Piotrem Bajtlikiem[90], z którym zaręczyła się w październiku 2024[91].

Warsztat wokalny

[edytuj | edytuj kod]
Fragment wykonania utworu „Zwykłe miasto / Just Another City” przez Strunin i Piotra Bajtlika w musicalu List z Warszawy (2019)

Jest mezzosopranem[1]. W dzieciństwie śpiewu uczyła ją matka[14]. Następnie uczęszczała na zajęcia wokalne w klasie Marzeny Osiewicz[14], która jak przyznała, „tak naprawdę pokazała mi, co mogę zrobić ze swoim głosem, jak nad nim zapanować”[45]. W ramach przygotowań do nagrania albumu Woman in Black pod okiem Gary’ego Guthmana szkoliła się w śpiewie jazzowym poprzez wykonywanie standardów tego gatunku, m.in. „Misty” w wykonaniu Sary Vaughan[18][92]. Komentując ten proces powiedziała: „śpiewanie swingu to zupełnie inne frazowanie, oddech, podejście do harmonii i rytmu. Szczerze mogę powiedzieć, że w dwa lata przećwiczyłam to, czego uczą się studenci na wydziale jazzu Katowickiej Akademii Muzycznej”[16].

Janusz Szrom recenzując Autoportrety napisał: „Na płycie brzmi znakomicie, z lekkością poddając się wyszukanym zmysłom aranżacyjnym, obfitującym w naprawdę niebanalną harmonię oraz wyrafinowane linie melodyczne. Wydaje się, że nie istnieją dla niej żadne granice, a dopełnieniem wszystkiego są, realizowane przez nią z dużą swobodą oraz punktualnością, czysto instrumentalne special chorusy”[93]. Krzysztof Komorek pisząc dla „JazzPress” dostrzegł jej „charakterystyczny, mocny głos i wykonawczą charyzmę”[94], a Adam Baruch podkreślił, że „śpiewa skomplikowane teksty z elegancją, polotem i niesamowitą pasją. Jej głębia ekspresji i moc frazowania doprawdy mrożą krew w żyłach”[78]. W recenzji Listu z Warszawy dla „Dziennika Gazety Prawnej” Maciej Weryński napisał o niej jako o „wokalistce wysokiej próby”[95].

Wizerunek medialny i odbiór

[edytuj | edytuj kod]
Strunin podczas półfinału Konkursu Piosenki Eurowizji 2007

Na początku jej kariery muzycznej „decyzje wizerunkowe były podejmowane przez management”[18]. Stylizowana na „wampa”, często poddawana była krytyce ze względu na zbyt wyzywający wizerunek, uznawany przez niektórych oceniających za niestosowny do jej młodego wieku[28]. Również jej wypowiedzi spotykały się z negatywnym odbiorem. Dziennikarz Jakub Żulczyk, komentując dla „Wprost” jedną z jej wypowiedzi, napisał: „Sasha Strunin to śliczna dziewczyna [...] Chyba czasami lepiej być ślicznym i milczącym”[96].

W trakcie trwania programu Big Brother (2008) była częstym tematem medialnych publikacji. Szeroko komentowana była wówczas jej relacja z bokserem Marcinem Najmanem, czy rzekome porwanie przez jej ojca z „Domu Wielkiego Brata” i wywiezienie na Syberię, czemu zaprzeczyła[18].

Wzięła udział w rozbieranych sesjach zdjęciowych, dwukrotnie pojawiając się na okładce czasopisma „CKM” (w 2008 i 2011)[97]. W 2008 została jedną z laureatek zorganizowanego przez ten magazyn plebiscytu na najseksowniejsze Polki dekady[98].

Po zakończeniu promocji płyty Sasha ograniczyła obecność w mediach[99]. Zmieniła również wizerunek na bardziej stonowany, korespondujący z nowym kierunkiem muzycznym, jaki obrała[100]. W jej strojach scenicznych zaczęła przeważać czerń, nawiązująca do tytułu oraz estetyki oprawy wizualnej albumu Woman in Black, utrzymanej w stylu amerykańskich filmów noir z lat 40[12][101]. Zapytana o wcześniejszy „kontrowersyjny image wyzwolonej nastolatki” w 2017 odpowiedziała: „kiedy miałam szesnaście lat, wychodzenie na scenę w różowych szortach i brokatowych topach było jak najbardziej na miejscu. Tak samo ubierały się wtedy moje rówieśniczki w Stanach [...]. I to miało takie być: bardzo amerykańskie, prowokujące, odważne. Kiedyś Christina Aguilera też miała brzuszek na wierzchu, dziś nie wychodzi tak na scenę. Tak samo ze mną. Dlatego nie uważam, że to było kontrowersyjne – a raczej urocze”[12].

Dyskografia

[edytuj | edytuj kod]
 Osobny artykuł: Dyskografia Sashy Strunin.
 Zobacz też: Dyskografia The Jet Set.

Filmografia

[edytuj | edytuj kod]
Rok Tytuł Rola Uwagi
2010 Pierwsza miłość Kalina Świętochowska 26 odcinków[d]
Koniec świata Oliwia etiuda szkolna
2018 Na Wspólnej Natasza Morozowa 17 odcinków[e]
Pułapka sprzedawczyni odc. 2
2023 Na sygnale Natalia odc. 440
Przyjaciółki pracownica telewizji odc. 251–253

Gry komputerowe

[edytuj | edytuj kod]
Rok Tytuł Rola
2010 TV Superstars Bella

Teatr

[edytuj | edytuj kod]
Rok Sztuka Rola
2019–2023 List z Warszawy[80][102] Alicja

Nominacje

[edytuj | edytuj kod]
 Zobacz też: Nagrody, wyróżnienia i nominacje The Jet Set.
Rok Nagroda Kategoria Rezultat
2010 Mikrofony Popcornu 2009 Przebój polski („To nic kiedy płyną łzy”) Nominacja[53]
Telekamery 2010 Muzyka Nominacja[51]
Złote Dzioby 2009 Przebój roku („To nic kiedy płyną łzy”) Nominacja[52]
Odkrycie roku Nominacja[52]
2019 Koryfeusz Muzyki Polskiej 2019 Odkrycie roku Nominacja[79]

Uwagi

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Również Aleksandra Strunin i Alexandra Strunina[5].
  2. ↑ Dochód ze sprzedaży utworu „Magia Świąt” przeznaczony został na leczenie oraz rehabilitację aktorki Alicji Borkowskiej, która w listopadzie 2013 doznała udaru mózgu[67].
  3. ↑ Ówczesny regulamin konkursu głosił, że dopuszcza się do niego wykonawców, którzy wydali tylko jedną płytę (solowo czy z zespołem)[68].
  4. ↑ Odcinki: 1112, 1114, 1116–1120, 1122–1125, 1127–1128, 1130–1133, 1135–1138, 1140–1144[5].
  5. ↑ Odcinki: 2674–2675, 2677, 2680, 2682, 2691–2692, 2697–2698, 2702–2703, 2706, 2712–2713, 2729, 2734, 2750[5].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b Sasha Strunin & Gary Guthman Jazz Show!. Oficjalna strona powiatu jarosławskiego, 2018-02-07. [dostęp 2018-02-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-02-15)].
  2. ↑ a b Woman in Black. Polskie Radio. [dostęp 2016-10-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-01-17)].
  3. ↑ a b c Sasha – Sasha Strunin. Wirtualna Polska. [dostęp 2013-03-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-05-04)].
  4. ↑ a b c d „Viscera” – EP-ka Alexandry Strunin pod koniec października. Onet.pl, 2013-10-25. [dostęp 2013-10-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-01-17)].
  5. ↑ a b c d e f g Alexandra Strunina. FilmPolski.pl. [dostęp 2023-05-20].
  6. ↑ Alexandra Strunin pokazuje „Wnętrzności”. Interia.pl, 2013-10-23. [dostęp 2017-01-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-01-17)].
  7. ↑ Patrick Španko: CD Sasha Strunin – Autoportrety. skJazz, 2020-04-22. [dostęp 2020-08-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-08-20)]. (słow.).
  8. ↑ Artyści SAWP. Stowarzyszenie Artystów Wykonawców Utworów Muzycznych i Słowno-Muzycznych. [dostęp 2018-05-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-05-29)].
  9. ↑ a b Aleksandra Strunin – Sasza. Interia.pl. [dostęp 2005-10-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2005-10-15)].
  10. ↑ a b c d Kim jest Sasha?. Codzienna Gazeta Muzyczna, 2009-07-28. [dostęp 2017-12-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-12-20)].
  11. ↑ Sasha Strunin jest córką Ukrainki i Rosjanina. Mówi o niebezpiecznej postawie Polski. Wirtualna Polska, 2022-05-16. [dostęp 2023-03-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-05-16)].
  12. ↑ a b c d e Paweł Gzyl. Sasha Strunin, kobieta w czerni: płynie w niej polska i rosyjska krew. „Gazeta Krakowska”. Nr 58/2017, s. 18, 2017-03-10. Polska Press. ISSN 1898-3138. [dostęp 2020-09-07]. [zarchiwizowane z adresu 2020-09-06]. 
  13. ↑ a b c The Jet Set: Biografia. Interia.pl. [dostęp 2015-04-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-01-17)].
  14. ↑ a b c d Biogram. Oficjalna strona Sashy Strunin. [dostęp 2019-09-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-09-20)].
  15. ↑ a b Kalina Szymankiewicz: Sasha Strunin ma rosyjskie i ukraińskie korzenie. „Jakby ktoś niszczył mnie od środka”. TVN, 2022-03-13. [dostęp 2022-03-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-03-15)].
  16. ↑ a b Paweł Gzyl: Sasha Strunin: Musiałam dorosnąć do śpiewania jazzu. „Dziennik Polski”, 2017-08-17. [dostęp 2017-12-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-12-03)].
  17. ↑ Sasha Strunin: Święta w styczniu. Interia.pl, 2011-12-24. [dostęp 2013-03-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-01-17)].
  18. ↑ a b c d e f g h Kasia Nowakowska: Sasha Strunin wraca na scenę. „Miałam wrażenie, że oszukuję publiczność”. Gazeta.pl. [dostęp 2017-01-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-01-17)].
  19. ↑ a b c d Tomasz Gawiński. Szukamy ciągu dalszego – Nie jestem lolitką. „Angora”. Nr 48/2013, s. 56–57, 2013-12-01. Wydawnictwo Westa-Druk. ISSN 0867-8162. 
  20. ↑ Marta Kaźmierska: Rozmowa z Sashą, poznanianką, która będzie reprezentowała Polskę w konkursie Eurowizji. „Gazeta Wyborcza”, 2007-02-05. [dostęp 2016-09-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-01-17)].
  21. ↑ a b c The Jet Set – Biografia. Wirtualna Polska. [dostęp 2013-03-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-07-10)].
  22. ↑ a b Agnieszka Saracyn-Rozbicka: Sasha Strunin: Biorę z życia ile się da!. Polska Agencja Prasowa, 2009-10-23. [dostęp 2019-12-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-12-12)].
  23. ↑ Sasha: Trzeba marzyć. Interia.pl, 2009-09-10. [dostęp 2013-03-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-01-17)].
  24. ↑ Sasha Strunin z materiałem „Woman In Black” na 10. Festiwalu Filmów Rosyjskich Sputnik nad Polską. Wybieram Kulturę, 2016-10-27. [dostęp 2017-01-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-01-17)].
  25. ↑ Michał Jośko: Życie jest zbyt krótkie na celebryckie ścianki oraz banalny pop! Oto nowa, lepsza Sasha Strunin. NaTemat.pl, 2019-07-14. [dostęp 2019-08-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-08-04)].
  26. ↑ X Festiwal Piosenki Angielskiej Brzeg 2003. Fpabrzeg.pl. [dostęp 2013-08-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-01-17)].
  27. ↑ Aleksandra Strunin wraca w nowej odsłonie. „Głos Wielkopolski”, 2013-12-20. [dostęp 2017-01-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-01-17)].
  28. ↑ a b Kim jest Sasha z The Jet Set?. Interia.pl, 2007-02-07. [dostęp 2017-07-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-07-09)].
  29. ↑ W teatrze. Interia.pl, 2005-03-23. [dostęp 2005-04-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2005-04-04)].
    III grupa – Karolina i Nina. Interia.pl, 2005-04-09. [dostęp 2005-04-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2005-04-15)].
  30. ↑ a b c The Jet Set. RMF FM. [dostęp 2013-03-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-01-17)].
  31. ↑ „Nie wystarczy występ w Mam Talent, by pokochała cię cała Polska” (rozmowa z Sashą Strunin). Wirtualna Polska, 2009-09-18. s. 1/2. [dostęp 2013-03-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-07-21)].
  32. ↑ Debiut byłego wokalisty The Jet Set. Interia.pl, 2007-02-17. [dostęp 2014-06-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-01-17)].
  33. ↑ Piosenka Dla Europy 2006. Eurowizja.Info. [dostęp 2014-09-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-12-15)].
  34. ↑ The Jet Set – Just Call Me. Interia.pl. [dostęp 2020-08-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-04-04)].
  35. ↑ Just Call Me by The Jet Set. Acharts.co. [dostęp 2017-11-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-11-24)]. (ang.).
  36. ↑ Regulamin przyznawania wyróżnień. ZPAV. [dostęp 2014-09-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-09-24)].
  37. ↑ Złote płyty CD (przyznane w 2007 roku). ZPAV. [dostęp 2014-09-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-01-17)].
  38. ↑ Mattafix i Stachursky nagrodzeni na Sopot Festival. Onet.pl, 2006-09-02. [dostęp 2020-08-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-08-19)].
  39. ↑ The Jet Set pojedzie na Eurowizję!. Onet.pl, 2007-02-03. [dostęp 2013-03-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-01-17)].
  40. ↑ Eurovision Song Contest 2007 Semi-Final. Eurovision.tv. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-08-13)]. (ang.).
  41. ↑ Trzeba zmienić Eurowizję!. Interia.pl, 2007-05-15. [dostęp 2013-03-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-01-17)].
  42. ↑ Na festiwalu w Opolu rozdano Superjedynki. Onet.pl, 2007-06-17. [dostęp 2020-08-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-08-19)].
  43. ↑ Eska Music Awards 2007 rozdane. Wirtualnemedia.pl, 2007-04-29. [dostęp 2020-08-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-04-26)].
  44. ↑ Doda trzykrotną laureatką nagród VIVA Comet 2007. Wirtualnemedia.pl, 2007-10-07. [dostęp 2020-08-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-06-02)].
  45. ↑ a b Bogdan Fabiański: Wywiady: Bogdan Fabiański rozmawia z Sashą Strunin. Fabianski.com.pl, październik 2009. [dostęp 2017-01-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-01-17)].
  46. ↑ Danny & Sasha – nadchodzi dlugooczekiwana premiera duetu. Wirtualna Polska, 2009-03-05. [dostęp 2013-03-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-07-20)].
  47. ↑ Nowa płyta Sashy. Polki.pl. [dostęp 2014-12-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-08-02)].
  48. ↑ 46. Międzynarodowy Sopot Festival – znamy uczestników. Onet.pl, 2009-06-02. [dostęp 2014-07-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-08-08)].
  49. ↑ 13 pierwszych miejsc = 13 nowości. Codzienna Gazeta Muzyczna, 2009-10-23. [dostęp 2013-03-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-01-17)].
  50. ↑ Romantyczny apel Sashy. Interia.pl, 2009-11-24. [dostęp 2014-06-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-01-17)].
  51. ↑ a b Ewa Farna, Sasha czy Piasek?. Interia.pl, 2009-12-07. [dostęp 2013-03-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-01-17)].
  52. ↑ a b c Złote Dzioby 2009 dla Chylińskiej, Farny i Piasecznego. Wirtualnemedia.pl, 2010-02-24. [dostęp 2016-10-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-01-17)].
  53. ↑ a b Mikrofony Popcornu 2009. „Popcorn”. Nr 1/2010, s. 8–9, 2009-12-22. Axel Springer Polska. ISSN 1230-8137. 
  54. ↑ 12 polskich artystów w piosence „Muzyki Moc” na 10-lecie Viva Polska. Onet.pl, 2010-01-26. [dostęp 2013-03-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-12-25)].
  55. ↑ Ucisz Moje Serce (Acoustic Version) – Single by Sasha Strunin. iTunes Store. [dostęp 2014-06-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-01-17)]. (ang.).
  56. ↑ Chce Zatrzymac Czas – Single by Sasha Strunin. iTunes Store. [dostęp 2014-06-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-01-17)]. (ang.).
  57. ↑ a b Sasha Strunin. Muzzo.pl. [dostęp 2017-07-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-07-28)].
  58. ↑ Czy rok 2012 będzie należał do Sashy Strunin?. Wirtualna Polska, 2012-02-17. s. 2/6 „Ambitna i niezależna”. [dostęp 2013-05-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-06-25)].
  59. ↑ a b Aleksandra Strunin wraca na scenę. Onet.pl, 2013-06-27. [dostęp 2013-07-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-01-17)].
  60. ↑ a b Biografia. Oficjalna strona Sashy Strunin. [dostęp 2014-08-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-01-28)].
  61. ↑ Sasha: Koniec gry!. Interia.pl, 2011-09-07. [dostęp 2015-01-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-04-01)].
  62. ↑ Sasha Strunin nie do poznania. Interia.pl, 2012-06-20. [dostęp 2013-03-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-01-17)].
  63. ↑ Alexandra Strunin jako support podczas koncertu ZAZ. Modern-Technology.pl, 2013-06-15. [dostęp 2013-07-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-07-03)].
  64. ↑ Stranger – EP by Alexandra Strunin. iTunes Store. [dostęp 2017-07-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-11-10)]. (ang.).
  65. ↑ Autorzy. Uniwersytet Artystyczny w Poznaniu. [dostęp 2014-06-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-07-14)].
  66. ↑ Galeria Spokojna zachłyśnięta Podświadomością zdarzeń. O.pl, 2013-11-02. [dostęp 2015-03-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-01-17)].
  67. ↑ Przyjaciele dla Alicji Borkowskiej. Interia.pl, 2013-12-19. [dostęp 2017-01-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-01-17)].
  68. ↑ Sasha Strunin: Wielki powrót! Zobacz jak się zmieniła!. Muzotakt. [dostęp 2017-01-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-07-15)].
  69. ↑ Zmiana występujących w koncercie SuperDebiuty. Festiwalopole.com. [dostęp 2014-05-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-01-17)].
  70. ↑ Biografia. Oficjalna strona Sashy Strunin. [dostęp 2016-01-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-01-08)].
  71. ↑ Drogi słuchaczu. Oficjalna strona Sashy Strunin. [dostęp 2016-01-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-01-08)].
  72. ↑ Sasha Strunin: Kobieta w czerni. Interia.pl, 2016-10-13. [dostęp 2019-09-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-09-28)].
  73. ↑ Powrót Sashy Strunin po latach nieobecności: Okres poszukiwań. Interia.pl, 2016-10-27. [dostęp 2017-01-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-01-17)].
  74. ↑ Premiera radiowa singla „Woman In black". Wywrota.pl, 2016-09-22. [dostęp 2016-09-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-01-17)].
  75. ↑ Sasha Strunin i „Nie mów mi nie!”. Interia.pl, 2017-12-20. [dostęp 2017-12-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-12-20)].
  76. ↑ „Woman In Black” na Walentynki. „Jazz Forum”. [dostęp 2017-02-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-02-12)].
  77. ↑ Rafał Garszczyński: Sasha Strunin – Autoportrety. „Jazz Forum”, 2019-06-10. [dostęp 2019-06-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-06-28)].
  78. ↑ a b Adam Baruch: Sasha Strunin ~ Autoportrety. The Soundtrack of My Life, 2019-07-05. [dostęp 2020-08-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-08-20)]. (ang.).
  79. ↑ a b Dziś poznamy laureatów nagrody Koryfeusz Muzyki Polskiej 2019. Polskie Radio, 2019-10-01. [dostęp 2019-11-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-11-22)].
  80. ↑ a b Sylwia Arlak: „List z Warszawy”. Intymny musical o dialogu polsko-żydowskim. Naszemiasto.pl, 2019-11-22. [dostęp 2019-11-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-11-22)].
    Sasha Strunin zadebiutowała w musicalu „List z Warszawy”. Interia.pl, 2019-12-02. [dostęp 2019-12-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-12-03)].
    List z Warszawy. Światowa prapremiera.. Oficjalna strona Warszawskiej Opery Kameralnej. [dostęp 2019-10-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-10-29)].
  81. ↑ List z Warszawy / Letter from Warsaw – ścieżka dźwiękowa z musicalu. Soliton. [dostęp 2021-01-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-01-19)].
  82. ↑ Sasha u Wielkiego Brata. Interia.pl, 2008-02-15. [dostęp 2020-08-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-08-20)].
  83. ↑ Wykradli ją Wielkiemu Bratu!!!. Interia.pl, 2008-04-01. [dostęp 2016-11-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-01-17)].
  84. ↑ Sasha Strunin we Wrocławiu. „Gazeta Krakowska”, 2010-04-06. [dostęp 2017-07-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-11-24)].
  85. ↑ Maria Seweryn na końcu świata z Sorry Boys. Wirtualna Polska, 2011-03-01. [dostęp 2017-08-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-05-18)].
  86. ↑ Sasha Strunin gwiazdą „TV Superstars”. Onet.pl, 2010-08-11. [dostęp 2017-01-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-01-17)].
  87. ↑ Kto zostanie królem densfloru?. Interia.pl, 2010-10-22. [dostęp 2013-03-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-04-02)].
  88. ↑ Sosnowski „Tylko się nie denerwuj”. Polskie Radio, 2020-03-02. [dostęp 2020-08-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-03-28)].
  89. ↑ Nowa Sasha Strunin. Jakie zmiany zaszły w jej życiu?. Interia.pl, 2017-08-29. [dostęp 2019-11-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-11-22)].
  90. ↑ Sasha Strunin i Piotr Bajtlik oficjalnie razem. Co słychać u reprezentantki Polski na Eurowizję 2007?. Interia.pl, 2022-08-19. [dostęp 2022-08-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-08-21)].
  91. ↑ Norbert Żyła: Sasha Strunin i Piotr Bajtlik wkraczają w nowy etap. Wokalistka i aktor ogłosili zaręczyny. TVN, 2024-10-11. [dostęp 2024-10-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2024-10-14)].
  92. ↑ Sasha Strunin: babcia zaraziła mnie miłością do Ameryki lat 30.. Polskie Radio, 2016-10-23. [dostęp 2017-12-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-12-19)].
  93. ↑ Janusz Szrom. Recenzje: Sasha Strunin – Autoportrety. „Jazz Forum”. Nr 9/19, s. 78, wrzesień 2019. For Jazz. ISSN 0324-8801. 
  94. ↑ Krzysztof Komorek. Jazzowy Miron. „JazzPRESS”. Nr 10/2019, s. 45, październik 2019. Fundacja Popularyzacji Muzyki Jazzowej EuroJAZZ. ISSN 2084-3143. 
  95. ↑ Maciej Weryński: „List z Warszawy”: Lekcja z muzyką. „Dziennik Gazeta Prawna”, 2020-09-24. [dostęp 2024-01-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-11-17)].
  96. ↑ Jakub Żulczyk: Głos Polski. „Wprost”, 2011-07-24. [dostęp 2017-07-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-07-09)].
  97. ↑ Sasha Strunin – kiedyś i dziś. „CKM”, 2012-12-05. [dostęp 2017-07-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-07-10)].
  98. ↑ Polki dekady!. „CKM”. Nr 7/2008 (121), lipiec 2008. Warszawa: Marquard Media Polska. ISSN 1505-6562. 
  99. ↑ Artystyczna podróż Sashy Strunin. All About Life, 2017-03-16. [dostęp 2017-12-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-12-18)].
  100. ↑ Sasha Strunin śpiewała w The Jet Set. Po latach wraca z materiałem solo. Jej wygląd bardzo się zmienił. Chillizet, 2017-08-31. [dostęp 2017-08-31]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-08-31)].
  101. ↑ Blondynka w czerni. Warszawa.pl, 2017-02-17. [dostęp 2017-12-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-12-18)].
  102. ↑ Lista spektakli z udziałem Strunin po 2019:
Sasha Strunin
Albumy studyjne
Minialbumy
Single
Powiązane
The Jet Set
  • Tray
Albumy studyjne
Single
Powiązane
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Sasha_Strunin&oldid=75250587”