Bombardier Talent

Bombardier Talent
	; Talent 644
Producent	Bombardier Transportation
Lata budowy	od 1994
Układ wagonów	s+d+s
	Wymiary
Masa służbowa	57-116 Mg
Długość	34,610–66,870 mm
	Parametry eksploatacyjne
Moc ciągła	630–1.520 kW
Przyspieszenie rozruchu	0,7–1,0 m/s²
Prędkość konstrukcyjna	100–140 km/h
	Parametry użytkowe
Liczba miejsc siedzących	80–199
	Multimedia w Wikimedia Commons

Ten artykuł od 2012-04 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł.

Należy dodać przypisy do treści niemających odnośników do źródeł. Dodanie listy źródeł bibliograficznych jest problematyczne, ponieważ nie wiadomo, które treści one uźródławiają.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Bombardier Talent – seria elektrycznych i spalinowych zestawów trakcyjnych, produkowanych od 1994 przez różne oddziały Bombardier Transportation.

Zespół ten został zaprojektowany przez Waggonfabrik Talbot tuż przed przejęciem firmy przez Bombardiera w 1995. Nazwa Talent pochodzi od niemieckiej nazwy TALbot LEichter Nahverkehrs-Triebwagen (ang. Talbot light suburban motor-coach).

Produkowany jest w wielu wariantach – wysoko- i niskopodłogowym, z napędem mieszanym z silnikami Diesla lub elektrycznymi, o różnej długości i składzie – 2, 3 lub 4 wagonowym.

Historia

Na przełomie 1995 i 1996 Waggonfabrik Talbot stworzył dwuczłonowy prototyp pojazdu Talent. Powstał on bez zamówienia na własny koszt w nadziei na poprawę trudnej sytuacji finansowej, w wyniku której przedsiębiorstwo w maju 1995 weszło w skład kanadyjskiego koncernu Bombardier Transportation. W krótkim czasie zespół został zamówiony m.in. przez Deutsche Bahn i niemieckich przewoźników regionalnych oraz Norges Statsbaner. 13 marca 1998 wyprodukowano pierwszy egzemplarz, którym była wersja trójczłonowa dla DB^[1].

Użytkownicy

Niemcy
- DB Regio
  - DB Regio NRW
  - DB Regio Südwest
  - Euregiobahn
- Connex (Veolia Verkehr)
  - Nord-Ostsee-Bahn
  - NordWestBahn
  - Niederbarnimer Eisenbahn
  - Ostmecklenburgische Eisenbahn
  - Bayerische Oberlandbahn
- eurobahn (Rhenus Keolis)
- PE Arriva
- Regiobahn
- Prignitzer Eisenbahn GmbH
Austria
- ÖBB
Kanada
- Ottawa O-Train
Norwegia
- Norges Statsbaner (15 zestawów 2-wagonowych)
Węgry
- MÁV (10 zestawów)
Słowacja
- RegioJet (9 zestawów)

Uwagi

↑ występuje w różnych długościach i z różnymi napędami (diesel, elektryczny)

Przypisy

↑ Wagony spalinowe obcych zarządów obsługujące połączenia transgraniczne. W: Robert Kroma, Janusz Sosiński, Krzysztof Zintel: Normalnotorowe wagony silnikowe kolei polskich 1991–2013. Wyd. 1. Poznań: BWH Kolpress, 2014, s. 297-307, seria: Encyklopedia taboru. ISBN 978-83-933257-6-4. (pol.).

Linki zewnętrzne

Oficjalna strona

[1] występuje w różnych długościach i z różnymi napędami (diesel, elektryczny)

[NWSKP_91-13/Obce_zarządy-2] Wagony spalinowe obcych zarządów obsługujące połączenia transgraniczne. W: Robert Kroma, Janusz Sosiński, Krzysztof Zintel: Normalnotorowe wagony silnikowe kolei polskich 1991–2013. Wyd. 1. Poznań: BWH Kolpress, 2014, s. 297-307, seria: Encyklopedia taboru. ISBN 978-83-933257-6-4. (pol.).

[a]

[1]