Breznica (Bułgaria)
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Obwód | |
| Gmina | |
| Kmet |
Isa Sakali |
| Powierzchnia |
81,815 km² |
| Wysokość |
715 m n.p.m. |
| Populacja (2020) • liczba ludności |
|
| Nr kierunkowy |
07529 |
| Kod pocztowy |
2972 |
| Tablice rejestracyjne |
Е |
Położenie na mapie Bułgarii  | |
 41°40′18,94″N 23°39′28,81″E/41,671928 23,658003
| |
Breznica (bułg. Брезница) – wieś w Bułgarii, w obwodzie Błagojewgrad, w gminie Goce Dełczew. Według danych szacunkowych Ujednoliconego Systemu Ewidencji Ludności oraz Usług Administracyjnych dla Ludności, 15 czerwca 2020 roku miejscowość liczyła 3 448 mieszkańców[1].
Historia
[edytuj | edytuj kod]Wieś Breznica jest po raz pierwszy wzmiankowana w księgach osmańskich z lat 1464–1465[2]. Wtedy we wsi zarejestrowano 78 niemuzułmańskich gospodarstw domowych, 8 niezamężnych i 2 wdowy[2]. W 1689 ziemie wokół Breznicy zostały zaatakowane i splądrowane przez przywódcę powstania bułgarskiego Karposza[3]. Według statystyk Wasiła Kynczowa do 1900 roku Breznica była zamieszkiwana przez 850 Bułgarów-muzułmanów[4], a domów było 195[5]. W 1912 r. mieszkańcy wioski, gdzie mieszkały 202 rodziny muzułmańskie, zostali przymusowo ochrzczeni przez bułgarskie jednostki paramilitarne i Bułgarski Kościół Prawosławny[6]. Po przymusowej zmianie nazwisk oraz narzuceniu przymusowej asymilacji ludności muzułmańskiej na początku lat 70. w regionie Goce Dełczew, przeprowadzonej przez Bułgarską Partię Komunistyczną, tylko wsie Kornica, Breznica i Łyżnica, będące na prawym brzegu Mesty, pozostają nienaruszone przez ten proces[7]. Zimą 1972–1973 większość mieszkańców tych trzech wiosek stale gromadziła się w centrum Kornicy, gdzie flagę bułgarską zastąpiono flagą turecką, a dzieci przestały chodzić do szkoły[7]. Lokalne struktury Bułgarskiej Partii Komunistycznej próbowały stworzyć zalążek swoich zwolenników w miejscowej społeczności, ale bez powodzenia i zdecydowały się na użycie siły[7]. Wioska została zajęta rankiem 28 marca 1973 r., a operacją kierował generał bezpieczeństwa państwa Petyr Stojanow, zabijając trzy osoby, bijąc i torturując wielu mieszkańców, aresztując i wysiedlając kilkadziesiąt osób i skazując na więzienie 11 osób[7].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Таблица на населението по постоянен и настоящ адрес [online], Единна система за гражданска регистрация и административно обслужване на населението [dostęp 2021-10-17] (bułg.).
- ↑ a b Wanczo Boszkow: Турски документи за исотијта на македонскиот народ. T. 4. Skopje: Архива на Македонија, 1978, s. 46. OCLC 166026969.
- ↑ Ewgenij Raduszew: Помаците – християнство и ислям в Западните Родопи с долината на р.Места, XV – 30-те години на XVIII век.. T. 1. Sofia: Народна библиотека Св. Св. Кирил и Методий, 2005, s. 376–383. ISBN 954-523-084-3. OCLC 166026969.
- ↑ Wasił Kynczow: Македония. Етнография и статистика. Sofia: Българското книжовно дружество, 1900, s. 194. ISBN 954430424X.
- ↑ Wasił Kynczow: Пътуване по долините на Струма, Места и Брегалница. Битолско, Преспа и Охридско. Sofia: Наука и изкуство, 1970 [1894–1896], s. 273.
- ↑ ТДА-Благоевград, Ф. 198 К, оп. 1, а.е. 9, л. 57–58, 15б
- ↑ a b c d Michaił Gruew: Възродителният процес. Мюсюлманските общности и комунистическият режим. Sofia: Институт за изследване на близкото минало; Фондация „Отворено общество“, 2008, s. 82–84. ISBN 978-954-280-291-4.