Depresja anaklityczna
Depresja anaklityczna – termin wprowadzony w 1940 przez René Spitza[1] na oznaczenie zaburzeń obserwowanych u części noworodków i niemowląt, które to zaburzenia mają wiązać się z izolacją od matki (np. w związku z pobytem dziecka w szpitalu, lub umieszczeniem w domu dziecka). Obraz depresji anaklitycznej obejmuje:
- utratę apetytu,
- zaburzenia rytmu snu i czuwania,
- małą ruchliwość,
- brak typowej dla tego okresu rozwojowego reakcji płaczu,
- objawy dyspepsji,
- zanik ssania,
- niekiedy epizody hipertermii.
Depresja anaklityczna ustępuje w okresie 3 miesięcy po połączeniu matki z dzieckiem.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Adam Bilikiewicz, Stanisław Pużyński, Jacek Wciórka, Janusz Rybakowski: Psychiatria.. T. 2. Wrocław: Urban & Parner, 2003, s. 416. ISBN 83-87944-72-6.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- L. Korzeniowski: Encyklopedyczny słownik psychiatrii. S. Pużyński (red.). Warszawa: PZWL, 1986.
