Przejdź do zawartości

Ewa Pajor

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ewa Pajor
Ilustracja
Pełne imię i nazwisko

Ewa Barbara Pajor[1]

Data i miejsce urodzenia

3 grudnia 1996
Uniejów

Obywatelstwo

polskie

Wzrost

167 cm

Pozycja

napastniczka

Informacje klubowe
Klub

FC Barcelona

Numer w klubie

17

Kariera juniorska
Lata Klub
2004–2009 Orlęta Wielenin
2009–2012 Medyk Konin
Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole
2012–2015 Medyk Konin 60 (64)
2015–2016 VfL Wolfsburg II 8 (3)
2015–2024 VfL Wolfsburg 121 (96)
2024– FC Barcelona 10 (10)
W sumie: 199 (173)
Kariera reprezentacyjna[b]
Lata Reprezentacja Wyst. Gole
2009–2011 Polska U-15 3 (0)
2011–2013 Polska U-17 18 (15)
2013–2014 Polska U-19 7 (7)
2013– Polska 93 (63)
W sumie: 121 (85)
  1. ↑ Aktualne na: 25.11.2024. Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.
  2. ↑ Aktualne na: 30.10.2024.
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Polska
Mistrzostwa Europy U-17
I miejsce Szwajcaria 2013 piłka nożna
Multimedia w Wikimedia Commons

Ewa Pajor (ur. 3 grudnia 1996 w Uniejowie[2][1][3]) – polska piłkarka, występująca na pozycji napastniczki, od sezonu 2024/25 zawodniczka FC Barcelony Femeni. Od 2009 r. reprezentantka kraju, a od 2013 r. członkini seniorskiej kadry narodowej (od 2022 r. jej kapitan)[4].

Kariera klubowa

[edytuj | edytuj kod]

Pochodzi z Pęgowa koło Uniejowa. Mając 8 lat rozpoczęła treningi piłkarskie w Orlętach Wielenin, początkowo w drużynie chłopców, a od 12. roku życia – w specjalnie dla niej utworzonym zespole dziewczęcym[5].

Medyk Konin

[edytuj | edytuj kod]

Po ukończeniu Szkoły Podstawowej im. płk. pil. Szczepana Ścibiora w Wieleninie przeniosła się do Konina, zostając zawodniczką tamtejszego Medyka. 14 kwietnia 2012 zadebiutowała w polskiej ekstralidze, wchodząc na boisko w 55. minucie - wygranego 3:0 - meczu przeciwko AZS PSW Biała Podlaska. W debiucie strzeliła dwie bramki, pierwszą dwie minuty po wejściu na boisko. Mając w chwili debiutu 15 lat i 133 dni została najmłodszą piłkarką, która kiedykolwiek zagrała w ekstralidze[6]. Aby móc wystąpić w tym spotkaniu potrzebne było specjalne pozwolenie od PZPN, gdyż przepisy zezwalały wówczas na grę na najwyższym szczeblu ligowym wyłącznie zawodniczkom, które ukończyły 16. rok życia[7]. W sezonie 2012/13 wraz z Medykiem zdobyła wicemistrzostwo kraju oraz Puchar Polski. W meczu finałowym z Unią Racibórz, wygranym 2:1, strzeliła obie bramki dla swojej drużyny[8]. Sezony 2013/2014 i 2014/2015 okazały się być dla niej jeszcze bardziej udane, gdyż razem z Medykiem Konin dwukrotnie sięgnęła zarówno po mistrzostwo, jak i Puchar Polski. Ostatni mecz w barwach konińskiego zespołu rozegrała w zwycięskim finale Pucharu Polski przeciwko Górnikowi Łęczna (5:0), w którym ustrzeliła hat-tricka. Łącznie dla seniorskiej drużyny Medyka we wszystkich oficjalnych spotkaniach zdobyła 74 bramki[9], z czego 64 w ekstralidze (w 60 występach)[10].

VfL Wolfsburg

[edytuj | edytuj kod]

Po dobrych występach w polskiej lidze zainteresowanie jej pozyskaniem wykazywały Paris Saint-Germain i Chelsea FC, jednak Pajor była zdecydowana na któryś z klubów niemieckich. Sprawdziła się na testach w drużynie ówczesnego hegemona Bundesligi – Turbine Poczdam, jednak ostatecznie zdecydowała się na VfL Wolfsburg[5], 5 marca 2015 podpisując dwuletni kontrakt, obowiązujący od 25 czerwca 2015[11][12]. Z uwagi na problemy adaptacyjne[13], połowę inauguracyjnego sezonu w Niemczech spędziła w II-ligowych rezerwach VfL Wolfsburg[5]. W pierwszym zespole „Wilczyc” zadebiutowała 15 listopada 2015, wygranym 4:0, domowym meczem 8. kolejki z SGS Essen, pojawiając się na boisku w 69. minucie[14]. Z kolei pierwszego gola w Bundeslidze zdobyła 16 maja 2016 w 81. minucie wygranego 5:2 domowego spotkania ostatniej kolejki przeciwko 1. FC Köln (ustalając wynik)[15]. Dzięki dobrym występom, w grudniu 2017 r. przedłużyła umowę do 30 czerwca 2020[16]. Gdy w 2020 r. podpisała nowy kontrakt z Wolfsburgiem, znalazła się w nim rekordowa wówczas kwota odstępnego – 1 milion euro[17]. Eksplozja jej talentu nastąpiła w sezonie 2018/19, gdy zdobyła mistrzostwo Niemiec (trzecie z rzędu), Puchar Niemiec (czwarty z rzędu), a także - strzelając 24 gole w 19 meczach - pierwszy tytuł królowej strzelczyń Bundesligi[18].

FC Barcelona

[edytuj | edytuj kod]

W czerwcu 2024 r. podpisała trzyletni kontrakt z FC Barceloną, stając się zawodniczką tej drużyny od 1 lipca 2024[19].

Kariera reprezentacyjna

[edytuj | edytuj kod]

W latach 2009–2011 była reprezentantką Polski U-15, a w latach 2011–2013 U-17, z którą w czerwcu 2013 r. w szwajcarskim Nyonie wywalczyła złoty medal mistrzostw Europy do lat 17[20]. Po zakończeniu turnieju została wybrana najlepszą zawodniczką mistrzostw, a 9 października 2013 otrzymała nagrodę UEFA Under-17 Golden Player dla najlepszej piłkarki w Europie do lat 17.

W seniorskiej reprezentacji Polski zadebiutowała 20 sierpnia 2013 pod wodzą selekcjonera Wojciecha Basiuka, w towarzyskim meczu z Czeszkami (wygranym 4:1), rozegranym w węgierskim Balatonfüredzie w ramach turnieju Balaton Cup. Pajor pojawiła się na boisku w 75. minucie i już minutę później wywalczyła rzut karny, który na bramkę zamieniła Patrycja Pożerska, a w 84. minucie - po indywidualnej akcji - sama wpisała się na listę strzelczyń[21].

6 września 2022, strzelając trzy gole Kosowu, stała się najskuteczniejszą strzelczynią w historii reprezentacji Polski, wyprzedzając Martę Otrębską (po tym meczu miała na koncie 51 bramek)[22][23].

Sukcesy

[edytuj | edytuj kod]
Reprezentacyjne
  • Mistrzostwo Europy do lat 17 (2013)
Klubowe
  • Mistrzostwo Polski (2013/14, 2014/15)
  • Wicemistrzostwo Polski (2012/13)
  • Puchar Polski (2012/13, 2013/14, 2014/15)
  • Mistrzostwo Niemiec (2016/17, 2017/18, 2018/19, 2019/20, 2021/22)
  • Puchar Niemiec (2015/16, 2016/17, 2017/18, 2018/19, 2019/20, 2020/21, 2021/22, 2022/23[24], 2023/24)
  • Finał Ligi Mistrzyń (2015/16, 2017/18, 2019/20)
Indywidualne
  • UEFA Under-17 Golden Player w 2013 r.
  • Królowa strzelczyń Bundesligi (2018/19, 2023/24)
  • Królowa strzelczyń Ligi Mistrzyń (2022/23)
  • Piłkarka roku 2018, 2019 i 2022 w plebiscycie tygodnika „Piłka Nożna”
Inne
  • W 2021 r. polski „Forbes Women” umieścił Ewę Pajor w zestawieniu setki kobiet, które wyróżniły się w 2021 roku[25].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b Ewa Pajor [online], soccerdonna.de [dostęp 2023-04-12] (niem.).
  2. ↑ Ewa Pajor, [w:] Yvette Żółtowska-Darska, Oni są super: 40 historii o ludziach, którzy znaleźli pomysł na siebie, Warszawa: Wydawnictwo Agora, 2022, s. 127, ISBN 978-83-268-3667-1.
  3. ↑ Biografia-Ewa Pajor [online], ewa-pajor.com, 2018 [dostęp 2023-04-12].
  4. ↑ Ewa Pajor kapitanem reprezentacji. kobiecapilka.pl, 2022-01-04. [dostęp 2022-04-01]. (pol.).
  5. ↑ a b c Szymon Janczyk: Z małej wioski do najlepszego klubu świata. Żyjemy w erze Ewy Pajor, czas to docenić. weszlo.com, 2024-10-29. [dostęp 2024-10-29]. (pol.).
  6. ↑ Polska – Ewa Pajor. olimpiko.pl. [dostęp 2013-06-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-04-09)]. (pol.).
  7. ↑ Dwie bramki Ewy Pajor Wymarzony debiut w ekstralidze piłki nożnej kobiet.. uniejow.pl, 16 kwietnia 2012. [dostęp 2013-06-30]. (pol.).
  8. ↑ Piłkarki Medyka zdobyły Puchar Polski. epoznan.pl, 17 czerwca 2013. [dostęp 2013-06-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-11-02)]. (pol.).
  9. ↑ ewa-pajor.com
  10. ↑ Pierwsza godzina Pajor w Bundeslidze. pilkakobieca.pl, 2017-02-15. [dostęp 2019-09-24]. (pol.).
  11. ↑ Ewa Pajor wechselt nach Wolfsburg. vfl-wolfsburg.de, 2015-06-25. [dostęp 2015-06-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-06-26)]. (niem.).
  12. ↑ Ewa Pajor przeszła do VfL Wolfsburg. Podpisała dwuletni kontrakt z Wilczycami. sport.pl, 2015-06-25. [dostęp 2015-06-25]. (pol.).
  13. ↑ Adam Drygalski i inni, Piłkarki. Urodzone, by grać, wyd. 2, pzpn.pl, 2022, s. 72-77.
  14. ↑ Raport meczowy. datencenter.dfb.de. [dostęp 2020-10-30]. (niem.).
  15. ↑ Raport meczowy. datencenter.dfb.de. [dostęp 2020-10-30]. (niem.).
  16. ↑ Oficjalnie: Ewa Pajor przedłużyła kontrakt z Wolfsburgiem [online], nowinkitransferowe.pl [dostęp 2018-06-07] (pol.).
  17. ↑ Karolina Wasielewska, Polka gola! O kobietach w futbolu, Warszawa: Wydawnictwo Krytyki Politycznej, 2024, s. 6, ISBN 978-83-67805-43-8.
  18. ↑ Radosław Przybysz: Ewa Pajor – pierwsza taka królowa strzelczyń od lat. sport.tvp.pl, 2019-05-14. [dostęp 2019-05-19]. (pol.).
  19. ↑ Ewa Pajor dołączyła do FC Barcelona. Wielki transfer stał się faktem [online], sport.tvp.pl, 17 czerwca 2024 [dostęp 2024-06-17] (pol.).
  20. ↑ Nadzieja polskiej piłki okrzyknięta Messim, ale woli Ronaldo. pilka-nozna.przegladsportowy.pl, 30 czerwca 2013. [dostęp 2013-06-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-10-14)]. (pol.).
  21. ↑ Niesamowity debiut Ewy Pajor w dorosłej reprezentacji Polski [online], sport.pl [dostęp 2018-06-07] (pol.).
  22. ↑ To już najlepsza strzelczyni w historii reprezentacji Polski. Ewa Pajor pobiła rekord [online], sportowefakty.wp.pl [dostęp 2022-09-07] (pol.).
  23. ↑ Ewa Pajor [online], soccerdonna.de [dostęp 2022-09-07] (niem.).
  24. ↑ Ewa Pajor i Katarzyna Kiedrzynek w barwach VfL Wolfsburg zdobyły Puchar Niemiec [online], meczyki.pl [dostęp 2023-05-19] (pol.).
  25. ↑ Kobiety Forbes Women 2021 [online], forbes.pl [dostęp 2024-04-18] (pol.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
Piłkarka Roku w Polsce (Piłka Nożna)
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Ewa_Pajor&oldid=75386672”