Giuseppe Garibaldi (1983)
.jpg)
| |
| Klasa |
lekki lotniskowiec |
|---|---|
| Historia | |
| Stocznia |
Fincantieri (Genua) |
| Położenie stępki |
26 marca 1981 |
| Wodowanie |
11 czerwca 1983 |
 Marina Militare
| |
| Wejście do służby |
30 września 1985 |
| Los okrętu |
w służbie |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność |
standardowa: 10.100 ton pełna: 13.370 ton |
| Długość |
180,0 m |
| Szerokość |
33,4 m |
| Zanurzenie |
6,7 m |
| Napęd | |
| siłownia w układzie COGAG złożona z 4 turbin gazowych GTDLM 2500, moc 80 000 KM | |
| Prędkość |
30,0 węzłów |
| Zasięg |
7000 mil morskich przy prędkości 20 węzłów |
| Uzbrojenie | |
| patrz w tekście | |
| Wyposażenie lotnicze | |
| patrz w tekście | |
| Załoga |
780 (w tym 230 osób personelu lotniczego) |
Giuseppe Garibaldi (C551) – włoski współczesny lekki lotniskowiec przystosowany do przenoszenia samolotów pionowego startu i lądowania i śmigłowców, flagowy okręt włoskiej marynarki wojennej (wł. Marina Militare) w latach 1985– 2009[1]. Oficjalnie klasyfikowany jako krążownik lotniczy.
Historia
[edytuj | edytuj kod]Włoska marynarka wojenna (Marina Militare) od swojego powstania do lat 80. XX wieku nie posiadała lotniskowców (wyłączywszy niewcielony do służby lotniskowiec „Aquila”). W związku z tym, że współczesne działania na morzu wymagają takiego sprzętu, a wcześniej Włochy miały już doświadczenie ze śmigłowcowcami, w 1979 roku podjęto prace projektowe nad budową lotniskowca. Miał to być lekki lotniskowiec dla samolotów kategorii V/STOL (pionowego startu i lądowania).
W marcu 1981 roku w stoczni Fincantieri w Genui położono stępkę pod nowy okręt, jego wodowanie nastąpiło w 1983 roku, a przyjęcie na stan marynarki – 30 września 1985 roku. Otrzymał on nazwę „Giuseppe Garibaldi”, na cześć włoskiego bohatera narodowego, i numer taktyczny C551. We Włoszech okręt klasyfikowany jest jednak jako krążownik lotniczy (Incrociatore Portaeromobili)[2][3].
Ponieważ zachodziła potrzeba przeszkolenia załogi oraz pilotów samolotów i śmigłowców, które miały stacjonować na tym lotniskowcu, oraz zakupu samolotów i śmigłowców, osiągnął on gotowość operacyjną dopiero w 1989 roku. Stał się wtedy okrętem flagowym włoskiej marynarki wojennej. Bazą lotniskowca jest Tarent.
W październiku 2002 roku lotniskowiec wziął udział w działaniach zjednoczonych sił morskich w Zatoce Perskiej w ramach operacji „Freedom”, bombardowania irackich urządzeń wojskowych.
Dane techniczno-taktyczne oraz wyposażenie
[edytuj | edytuj kod]- Wymiary
- pokład lotniczy:
- długość: 173,8
- szerokość: 30,4 m
- pokład lotniczy:
- Uzbrojenie:
- obronne:
- 4 wyrzutnie dla rakiet przeciwokrętowych MBDA Otomat-Teseo Mk 2
- 2 wyrzutnie przeciwlotniczych rakiet kierowanych MBDA Albatros Mk 2 dla rakiet typu Aspide
- 3 dwulufowe działka OTO Melara Compact kal. 40 mm
- 2 wyrzutnie torped WASS (Whitehead Alenia Sistemi Subaqua) typ ILAS 3 kal. 324 mm dla torped ATK (Alliant TechSystems) Mk 46 lub Whitehead A-290
- lotnicze(warianty):
- 1) 18 śmigłowców Agusta/Sikorsky SH-3D Sea King
- 2) 16 samolotów McDonnell Douglas AV-8B Harrier II
- 3) 6 – 8 samolotów McDonell-Douglas AV-8B Harrier II i 4 śmigłowce Agusta/Sikorsky SH-3D Sea King (najczęściej spotykany)
- obronne:
- Wyposażenie dodatkowe:
- trójwspółrzędny radar dozoru powietrznego Hughes AN/SPS-52C
- radar dozoru powietrznego MBDA MM/SPS-768 (RAN 3L)
- radar dozoru nawodnego i powietrznego MBDA MM/SPS-774 (RAN-10S)
- radar dozoru nawodnego Galileo Avionica MM/SPS-702
- radar nawigacyjny Galileo Avionica MM/SPN-749
- radar kontroli lądowań Galileo Avionica MM/SPN-728
- 2 radary MBDA SPG-75 (RTN-30X) do kierowania rakiet Aspide, współpracujące z systemem NA-30 (Dardo E)
- 3 radary MBDA SPG-74 (RTN-20X) do kierowania ogniem działek 40 mm, współpracujące z systemem NA-21 (Dardo)
- hydrolokator kadłubowy aktywny MBDA/Raytheon DE-1160
- system przeciwdziałania elektronicznego i wykrywania emisji sygnałów radarowych i elektronicznych Elettronica SLQ-732 Nettuno
- 2 wyrzutnie pułapek termicznych OTO Malera SCLAR
- holowany system celów pozornych Euroslat SLAT (Systeme de Lutte Anti-Torpilles) dla torped
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Marina Militare. marina.difesa.it. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-06-03)]. [dostęp 25 sierpnia 2014]
- ↑ Portaeromobili (LHA) Classe Garibaldi. Marina Militare. [dostęp 2020-11-01]. (wł.).
- ↑ Tomasz Grotnik. Cavour pierwszy włoski loniskowiec. „Nowa Technika Wojskowa”. 4/2007, s. 68, 2007. Warszawa: Magnum-X.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Paweł Wieczorek. Włoski śmigłowcowiec klasy Garibaldi. „Żołnierz Polski”, s. 30, kwiecień 1992. Warszawa: Wydawnictwo "Czasopisma Wojskowe". ISSN 0044-4979.