Symphoromyia immaculata
Symphoromyia immaculata | |||
(Meigen, 1804) | |||
Systematyka | |||
Domena | |||
---|---|---|---|
Królestwo | |||
Typ | |||
Gromada | |||
Rząd | |||
Podrząd | |||
Infrarząd | |||
Nadrodzina | |||
Rodzina | |||
Podrodzina | |||
Rodzaj | |||
Podrodzaj |
Symphoromyia s.str. | ||
Gatunek |
Symphoromyia immaculata | ||
Synonimy | |||
|
Symphoromyia immaculata – gatunek muchówek z rodziny kobyliczkowatych i podrodziny Spaniinae.
Taksonomia
[edytuj | edytuj kod]Gatunek ten opisany został po raz pierwszy w 1804 roku przez Johanna Wilhelma Meigena pod nazwą Atherix immaculata[1].
Morfologia
[edytuj | edytuj kod]Czułki tej muchówki mają powiększony, wyraźnie dłuższy od nóżki, acz dość smukły trzonek, nerkowaty do prawie okrągłego człon trzeci i osadzoną na nim grzbietowo-szczytowo aristę. Skrzydła mają błonę przejrzystą lub lekko, jasnoszaro przyciemnioną, co najwyżej na pterostygmie mocno przyciemnioną. Żyłka kostalna i inne żyłki u podstawy skrzydła są żółtawe do brązowych, co pozwala na odróżnienie gatunku od podobnej S. melaena, u której są ono czarne[2].
Ekologia i występowanie
[edytuj | edytuj kod]Owad ten zasiedla głównie tereny górzyste. Najliczniej występuje w miesiącach letnich. Osobniki dorosłe są hematofagami żerującymi na krwi zwierząt stałocieplnych. Często tworzą wokół rój wokół żywiciela i opadają go gromadnie. Do ich gospodarzy należą zwierzęta gospodarskie. Sporadycznie notuje się kąsanie człowieka. Nie stwierdzono by były wektorami drobnoustrojów chorobotwórczych[2].
Gatunek palearktyczny, znany z Wielkiej Brytanii, Francji, Belgii, Holandii, Niemiec, Szwajcarii, Austrii[1], Włoch[2], Czech, Węgier, Bośni i Hercegowiny oraz północnoeuropejskiej części Rosji[1].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c Symphoromyia immaculata (Meigen, 1804). [w:] PESI Portal [on-line]. [dostęp 2024-12-09].
- ↑ a b c F. Romiti, C. De Liberato, A. Magliano, A. Ermenegildi, I. Del Lesto, P. Beuk. First report of Symphoromyia immaculata (Diptera: Rhagionidae) from Italy, with the description of its attack and blood-feeding behaviour on human hosts. „Journal of Entomological and Acarological Research”. 53 (1), 2021. DOI: 10.4081/jear.2021.9315.