Przejdź do zawartości

Stożek geograficzny

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Stożek geograficzny
Conus geographus
Linnaeus, 1758
Ilustracja
Żywy okaz
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

mięczaki

Gromada

ślimaki

Podgromada

Caenogastropoda[1]

Rząd

Neogastropoda[1]

Nadrodzina

Conoidea[1]

Rodzina

stożki

Rodzaj

Conus

Gatunek

stożek geograficzny

Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2]

Stożek geograficzny (Conus geographus) – gatunek ślimaka z rodziny stożków (Conidae). Zasięg występowania obejmuje Indo-Pacyfik z wyjątkiem Hawajów. Występuje do głębokości 20 m[2].

Lekka, cienkościenna muszla mierzy 43–166 mm[3], choć zwykle osiąga do 15 cm[1]. Ma barwę kremowobiałą, z pomarańczowymi lub czerwonawobrązowymi nieregularnymi liniami i plamami[1], wzór ten ma tendencję do łączenia się w 2–3 szerokie pasy[4]; ujście muszli niebieskawobiałe, różowe[1] lub białe[4]. Masa ciała u 12 osobników pochodzących z Wielkiej Rafy Koralowej wahała się między 13,3 a 62 g[5]. Skrętka niska, rozdęta, w połowie muszli najszersza. Poprzeczne fałdy wzrostu są mocne, niskie u podstawy, przy górnej krawędzi falisty. U podstawy znajduje się wrzeciono sprawiające wrażenie uciętego[6].

Silnie toksyczny, do roku 1978 zanotowano ponad 30 przypadków ukąszeń śmiertelnych; wytwarza najbardziej neurotoksyczne peptydy spośród przedstawicieli Conus. Pożywienie stanowią ryby, jak również inne mięczaki. Osobniki mierzące 80–87 mm są w stanie upolować rybę o długości 13–14 cm[4].

Jak inni przedstawiciele Conus, żerują nocą. Do zlokalizowania zdobyczy używają chemoreceptorów. Kiedy ryba znajdzie się blisko stożka, ten swoją nogą łapie ją i przesuwając nogę, powoli obejmuje całe jej ciało. Następnie swoim lejkowatym rostrum kąsa ją. Jeżeli ryba jest niewielkich rozmiarów (3–5 cm długości), stożek może ją zjeść po 10–60 sekundach; przy większych rybach czas ten wynosi 3–10 minut. W trakcie badań, których wyniki opublikowano w roku 1971, strawienie małej ofiary – jak ryba Microcanthus strigatus (skubaczowate) – zajmuje około 19 godzin[5].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e f MolluscaBase eds., Conus geographus Linnaeus, 1758, [w:] MolluscaBase [online] [dostęp 2024-03-14] (ang.).
  2. a b Conus geographus, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
  3. Gastridium geographus. gastropods.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-10-01)].
  4. a b c Conus geographus Linnaeus, 1758. [w:] Catalogue of recent and fossil Conus [on-line]. The Conus Biodiversity Website. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-07-10)].
  5. a b Clifford R. Johnson, William Stablum. Observations on the Feeding Behavior of Conus geographus (Gastropoda: Toxoglossa). „Pacific Science”. 25, s. 109–111, 1971. University of Hawai'i Press. 
  6. S. Peter Dance, Muszle, seria: Kolekcjoner, Warszawa: Wiedza i Życie, 2001, ISBN 83-7184-921-4.