Walki o Milicz
51°31′39″N 17°16′17″E/51,527500 17,271389| II wojna światowa | |||
| Czas |
21 stycznia 1945 | ||
|---|---|---|---|
| Miejsce | |||
| Terytorium | |||
| Przyczyna | |||
| Wynik |
zwycięstwo Armii Czerwonej | ||
| Strony konfliktu | |||
| |||
| Dowódcy | |||
| |||
| Siły | |||
| |||
| Straty | |||
| |||
Położenie na mapie Rzeszy Niemieckiej  | |||
| 51°31′39″N 17°16′17″E/51,527500 17,271389
| |||
Walki o Milicz – starcie zbrojne mające miejsce 21 stycznia 1945 między oddziałami Armii Czerwonej a Wehrmachtu, zakończone zdobyciem Milicza głównie przez żołnierzy 93 samodzielnej brygady pancernej i 22 brygady artylerii pancernej Armii Czerwonej.
Wojska Armii Czerwonej które ruszyły 12 stycznia 1945 z linii Wisły, z końcem stycznia w ramach ofensywy styczniowej dotarły do Milicza, gdzie wojska niemieckie z 4 Armii Pancernej zorganizowały kolejny silny punkt obrony. Do ataku na miasto z marszu ruszyła 93 samodzielna brygada pancerna dowodzona przez majora A. Diemientiewa i 22 brygada artylerii pancernej podpułkownika Wasyla Prichodźki. Atak zakończył się powodzeniem i po walkach ulicznych wieczorem miasto zostało zdobyte. Oprócz 300 jeńców niemieckich wziętych do niewoli czerwonoarmiści zdobyli 5 składów z amunicją, materiałami pędnymi i żywnością[2].
Kapitan Mikołaj Kuźmin, który dowodząc kompanią czołgów która pierwsza wdarła się do miasta i zniszczyła wiele sprzętu niemieckiego (w tym czołgi i inne pojazdy) został odznaczony Złotą Gwiazdą Bohatera Związku Radzieckiego[2].
W czasie wymiany ognia i walk w mieście między wojskami III Rzeszy a Związku Radzieckiego zniszczeniu uległo ponad 40% zabudowy Milicza[3].
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Dolata i Jurga 1977 ↓, s. 307.
- ↑ a b Dolata i Jurga 1977 ↓, s. 308.
- ↑ Dolata 1971 ↓, s. 222.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Bolesław Dolata, Tadeusz Jurga: Walki zbrojne na ziemiach polskich 1939-1945. Warszawa: 1977.
- Bolesław Dolata: Wyzwolenie Polski 1944-1945. Warszawa: 1971.