Przejdź do zawartości

You Ain’t Goin’ Nowhere

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
(Przekierowano z You Ain't Goin' Nowhere)
You Ain’t Goin’ Nowhere
Wykonawca utworu
z albumu Bob Dylan’s Greatest Hits Vol. II
Bob Dylan
Wydany

17 listopada 1971

Nagrywany

24 września 1971

Gatunek

folk rock

Długość

2:41

Twórca

Bob Dylan

Producent

Bob Dylan

Wydawnictwo

Columbia Records

You Ain’t Goin’ Nowhere – piosenka skomponowana przez Boba Dylana, nagrana przez niego we wrześniu 1971 r. i wydana na albumie Bob Dylan’s Greatest Hits Vol. II w listopadzie 1971 r.

Historia i charakter utworu

[edytuj | edytuj kod]

Piosenka ta została nagrana na 12 sesji do albumu New Morning, a właściwie na sesjach postalbumowych w Columbia Studio B w Nowym Jorku. Na album Greatest Hits trafiła ostatnia z sześciu prób jej nagrania. Oprócz niej Dylan nagrał jeszcze: „Only a Hobo” (5 prób) „I Shall Be Released” (4 próby) i „Down in the Flood” (2 próby). Poza „Only a Hobo” na ten album trafiły pozostałe utwory z sesji: „I Shall Be Released” (wersja 4) i „Down in the Flood” (wersja 2). Producentem sesji był sam Bob Dylan[1].

Ta kompozycja Dylana została po raz pierwszy nagrana w domowym studiu w suterenie domu grupy The Band w Woodstock w 1967 r. Wersja ta jest pół mówiona przez Dylana w stylu części utworów z tych sesji, takich jak np. „Lo and Behold” i „Yea! Heavy and a Bottle of Bread”.

Wersja Dylana ma bardziej domowe brzmienie i jest bardziej surowa muzycznie; została nagrana tylko w duecie z Happym Traumem, jednak jej wokalne wykonanie jest utrzymane w stylu nagrania z Woodstock.

Pierwotny tekst utworu jest dość trudny i zagmatwany, co zapewne spowodowane zostało jego ewidentnie improwizatorskim charakterem[2] na temat znalezienia kogoś, kto chciałby nakarmić kota. Piosenka z tego punktu widzenia była oczywiście niedokończona. Jednak Dylan mimo wszystko postanowił ponownie nagrać tę kompozycję z Happym Traumem, czyli jego zdaniem warta była ponownego wysiłku i ponownego napisania tekstu.

Od strony muzycznej kompozycja jest niezwykle czarująca ze wspaniałym refrenem („Ooo-wee, ride me high”), co było charakterystyczne dla większości z ponad 150 nagranych w Woodstock piosenek[3].

Po raz pierwszy Dylan wykonał tę piosenkę publicznie dopiero w 1999 r., w aranżacji zbliżonej nieco do utworów z albumu The Byrds Sweetheart of the Rodeo.

Muzycy

[edytuj | edytuj kod]
sesja dwunasta
  • Bob Dylan – pianino, gitara, harmonijka, śpiew
  • Happy Traum – gitara, bandżo, gitara basowa, śpiew towarzyszący

Dyskografia

[edytuj | edytuj kod]
Albumy oficjalne
Bootlegi

Wykonania piosenki przez innych artystów

[edytuj | edytuj kod]
  • Joan BaezAny Day Now (1968); Vanguard Sessions: Baez Sings Dylan (1998)
  • The ByrdsSweetheart of the Rodeo (1968)
  • Earl Scruggs – His Family and Friends (1972)
  • The Flying Burrito BrothersLive from Amsterdam 1985 (1985)
  • The Rave-Ups – Town & Country (1985)
  • Texas Instruments – Sun Tunnels (1988)
  • The Nitty Gritty Dirt BandWill the Circle Be Unbroken, Volume 2 (1989)
  • Phil Carmen – Bib Dylan’s Dream (1996)
  • The Crust Brothers – Marquee Mark (1998)
  • Cracker – Garage d’Or (2000)
  • Dumptruck – Lemmings Travel to the Sea (2001)

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Heylin 1995 ↓, s. 85.
  2. Greil Marcus. Invisible Rebublic we fragmencie poświęconym dwóm wersjom piosenki nagranym w Woodstock.
  3. Trager 2004 ↓, s. 694.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]