Słownik etymologiczny języka polskiego/bestja
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
bestja, bestyjka, bestjalny, bestwieć i bestwić, besztać, besztanina, u ludu i bezkurja i beskurcja, wszystko z łac. bestia, ‘zwierz’, ale besztać wprost z węg. besta, bo za Batorego mawiali: »nie mów królowi beszte, bo cię zetną jeszcze«; stąd i besztefranty, beśtefranty: r. 1698 »grał skoczne kuranty i co mógł na besztefranty« (złoż. z frantem, p.).
