ablatyw

ablatyw (język polski)

wymowa:

IPA: [abˈlatɨf], AS: [ablatyf], zjawiska fonetyczne: wygł., ​

podział przy przenoszeniu wyrazu: ab•la•tyw

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) gram. przypadek gramatyczny wyrażający odchodzenie i oddzielanie się od czegoś, a w łacinie spełniający także inne role, m.in. narzędnika i miejscownika; zob. też ablatyw w Wikipedii

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	ablatyw	ablatywy
dopełniacz	ablatywu	ablatywów
celownik	ablatywowi	ablatywom
biernik	ablatyw	ablatywy
narzędnik	ablatywem	ablatywami
miejscownik	ablatywie	ablatywach
wołacz	ablatywie	ablatywy

przykłady:

(1.1)

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) ablativus, ablatiwus, narzędnik

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. ablacja ż, ablativus mrz

przym. ablatywny, ablacyjny

przysł. ablacyjnie

związki frazeologiczne:

etymologia:

(1.1) łac. ablativus

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) ablative case
• baskijski: (1.1) ablatibo
• białoruski: (1.1) аблатыў m
• esperanto: (1.1) ablativo
• fiński: (1.1) ablatiivi
• kazachski: (1.1) шығыс септік
• łaciński: (1.1) ablativus
• niemiecki: (1.1) Ablativ m
• rosyjski: (1.1) аблатив m, исходный падеж m, отложительный падеж m
• szwedzki: (1.1) ablativ w
• włoski: (1.1) ablativo m

źródła: