rycerz
rycerz (język polski)
[edytuj]
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
- (1.1) hist. członek uprzywilejowanego stanu żołnierskiego; zwykle stawał do walki jako jeździec; zob. też rycerstwo w Wikipedii
- (1.2) przen. tytuł nadawany członkom niektórych stowarzyszeń lub zakonów
- (1.3) przen. o mężczyźnie pełnym galanterii w stosunku do kobiet[1]
- odmiana:
- (1.1-3)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik rycerz rycerze dopełniacz rycerza rycerzy celownik rycerzowi rycerzom biernik rycerza rycerzy narzędnik rycerzem rycerzami miejscownik rycerzu rycerzach wołacz rycerzu rycerze
- przykłady:
- (1.1) Uważa się, że najsłynniejszym polskim rycerzem był Zawisza Czarny.
- kolokacje:
- (1.1) pasować na rycerza • konny rycerz • rycerz w lśniącej zbroi • rycerz Okrągłego Stołu / króla Artura / króla Jagiełły
- (1.2) rycerz maltański / Jedi / Niepokalanej / Kolumba
- synonimy:
- (1.1) st.pol. raciądz
- (1.2) kawaler
- (1.3) dżentelmen, gentleman
- antonimy:
- hiperonimy:
- (1.1) wojownik
- holonimy:
- (1.1) hufiec
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. rycerskość ż, rycerstwo n, Rycerka ż, Rycerzowa ż
- przym. rycerski
- przysł. rycersko
- związki frazeologiczne:
- błędny rycerz • być czyimś rycerzem • rycerz zielonego stolika • śpiący rycerz • przysłowia: co Polak, to rycerz • jaki rycerz, taka szabla • lepszy rycerz niż panosza • ma coś z rycerza – zakuty łeb
- uwagi:
- (1.1) Zwykle terminu używa się do opisu średniowiecznego rycerstwa, rzadziej starożytnych rzymskich ekwitów.
- zob. też rycerz w Wikicytatach
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) knight, ritter, cavalier
- arabski: (1.1) فارس m
- baskijski: (1.1) zaldun
- białoruski: (1.1) рыцар m
- bretoński: (1.1) marc'heg
- bułgarski: (1.1) рицар m
- chorwacki: (1.1) vitez m
- czeski: (1.1) rytíř m, vítěz m
- duński: (1.1) ridder w; (1.3) ridder w
- esperanto: (1.1) kavaliro
- estoński: (1.1) rüütel
- fiński: (1.1) ritari
- francuski: (1.1) chevalier m
- galicyjski: (1.1) cabaleiro
- grenlandzki: (1.1) sakkutooqqinneq
- gruziński: (1.1) მხედარი, რაინდი
- hebrajski: (1.1) פרש m, אביר m
- hiszpański: (1.1) caballero m
- ido: (1.1) kavaliero
- interlingua: (1.1) cavaliero
- irlandzki: (1.1) ridire
- islandzki: (1.1) riddari m
- japoński: (1.1) 騎士
- jidysz: (1.1) ריטער m (riter)
- kaszubski: (1.1) ricérz m
- kataloński: (1.1) cavaller m
- kurmandżi: (1.1) şovalye
- łaciński: (1.1) eques m
- macedoński: (1.1) витез m
- niderlandzki: (1.1) ridder m
- niemiecki: (1.1) Ritter m, Edelmann m
- norweski (bokmål): ridder m
- norweski (nynorsk): riddar m
- nowogrecki: (1.1) ιππότης m
- ormiański: (1.1) ասպետ
- perski: (1.1) سلحشور
- portugalski: (1.1) cavaleiro m
- rosyjski: (1.1) рыцарь m
- słowacki: (1.1) rytier m
- słoweński: (1.1) vitez m
- starofrancuski: (1.1) chevalier m
- staroirlandzki: (1.1) ritire m
- szwedzki: (1.1) riddare w, knekt w
- średnioangielski: (1.1) knyght
- turecki: (1.1) serefli, şövalye, sipahi
- turkmeński: (1.1) rysar
- ukraiński: (1.1) рицар m, лицар m, витязь m
- walijski: (1.1) marchog m
- węgierski: (1.1) lovag
- wietnamski: (1.1) hiệp khách
- wilamowski: (1.1) ritter m, rycyż m
- włoski: (1.1) cavaliere m
- źródła:
- ↑
Hasło „rycerz” w: Słownik języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
- ↑ Zenon Klemensiewicz, Historia języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2002, ISBN 83-01-12760-0, s. 137