Saltar para o conteúdo

Papa Bento XIV: diferenças entre revisões

Origem: Wikipédia, a enciclopédia livre.
Conteúdo apagado Conteúdo adicionado
Tradução direta
m Robô a corrigir língua não reconhecida de predefinição de citação
 
(Há 30 revisões intermédias de 15 utilizadores que não estão a ser apresentadas)
Linha 1: Linha 1:
{{mais-fontes|data=abril de 2013}}
{{mais fontes|data=abril de 2013}}
{{Info/Papa
{{Info/Papa
|type = papa
|type = papa
|nome = Bento XIV
|nome = Bento XIV
|monsenhor =
|sé =
|função = 247° [[Papa]] da [[Igreja Católica]]
|função = 247° [[Papa]] da [[Igreja Católica]]
|imagem = Pierre Subleyras Portrait of Benedict XIV 1746. Metropolitan Museum of Art.jpg
|imagem = Pierre Subleyras Portrait of Benedict XIV 1746. Metropolitan Museum of Art.jpg
|tamanho = 250px
|tamanho = 250px
|imagem_legenda =
|título =


|ordem_tipo =
|ordem_nome =
|diocese = [[Diocese de Roma]]
|diocese = [[Diocese de Roma]]
|serv_pastoral =
|nomeação =
|eleição = {{dtlink|17|8|1740}}
|eleição = {{dtlink|17|8|1740}}
|entrada = {{dtlink|25|8|1740}}
|entrada = {{dtlink|25|8|1740}}
|fim do pontificado = {{morte|3|5|1758|17|8|1740}}
|fim do pontificado = {{morte|3|5|1758}}<br/>({{Age in years and days nts|1740|8|17|1758|5|3}})
|predecessor = [[Papa Clemente XII|Clemente XII]]
|predecessor = [[Papa Clemente XII|Clemente XII]]
|sucessor = [[Papa Clemente XIII|Clemente XIII]]
|sucessor = [[Papa Clemente XIII|Clemente XIII]]


|padre_data = {{dtlink|2|7|1724}}
|padre_data = {{dtlink|2|7|1724}}
|padre_local =
|bispo_nom = {{dtlink|12|6|1724}}
|padre_ord =
|bispo_nom = {{dtlink|12|6|1724}}
|bispo_data = {{dtlink|16|7|1724}}
|bispo_data = {{dtlink|16|7|1724}}
|bispo_local =
|bispo_ord = [[Papa Bento XIII]]
|bispo_ord = [[Papa Bento XIII]]
|arcebispo_nom = {{dtlink|12|6|1724}}
|arcebispo_nom = {{dtlink|12|6|1724}}


|cardeal_data = {{dtlink|9|12|1726}} <small>([[in pectore]])<br/> {{dtlink|30|4|1728}} (Publicado)</small>
|cardeal_data = {{nowrap|{{dtlink|9|12|1726}} {{small|([[in pectore]])<br/> {{dtlink|30|4|1728}} (Publicado)}}}}
|cardeal_ord = [[Papa Bento XIII]]
|cardeal_ord = [[Papa Bento XIII]]
|cardeal_rank = [[Cardeal-presbítero]]
|cardeal_rank = [[Cardeal-presbítero]]
|cardeal_título = [[Santa Cruz de Jerusalém (título cardinalício)|Santa Cruz de Jerusalém]]
|cardeal_título = [[Santa Cruz de Jerusalém (título cardinalício)|Santa Cruz de Jerusalém]]
|cardeal_brasão =
|cardeal_lema =


|papa_brasão = C o a Bennedetto XIV.svg
|papa_brasão = Coat of arms of Pope Benedict XIV.svg
|papa_lema =
|antipapa =
|consistórios = [[Consistórios de Bento XIV]]
|consistórios = [[Consistórios de Bento XIV]]
|papa_lema = ''Curabuntur omnes''<br/>{{small|('Todos serão curados')}}

|beato_data =
|beato_local =
|beato_ord =
|canonizado_data =
|canonizado_local =
|canonizado_ord =
|patrono =
|dia_consagrado =
|venerado_em =


|nascimento_local = [[Bolonha]], [[Itália]]
|nascimento_local = [[Bolonha]], [[Itália]]
|nascimento_data = {{dni|31|3|1675|si}}
|nascimento_data = {{dni|31|3|1675|si}}
|morte_local = [[Roma]]
|morte_local = [[Roma]]
|morte_data = {{morte|3|5|1758|31|3|1675}}
|morte_data = {{morte|3|5|1758|31|3|1675}}
|nome_nascimento = Prospero Lorenzo Lambertini
|nome_nascimento = Prospero Lorenzo Lambertini
|nome_religioso =
|nome_mãe = Lucrezia Bulgarini
|nome_mãe = Lucrezia Bulgarini
|nome_pai = Marcello Lambertini
|nome_pai = Marcello Lambertini
|nacionalidade = {{ITAn|o}}
|nacionalidade = {{ITAn|o}}
|títulos = - [[Secretário]] da [[Congregação para o Clero]] <small>(1718-1730)</small><br/>- [[Arcebispo]] de [[Arquidiocese de Bolonha|Bolonha]] <small>(1731-1754)</small>
|títulos = -Secretário da [[Congregação para o Clero]] {{small|(1718-1730)}}<br/>{{nowrap|-[[Arcebispo]] de [[Arquidiocese de Bolonha|Bolonha]] {{small|(1731-1754)}}}}
|sepultura = [[Basílica de São Pedro]]
|sepultura = [[Basílica de São Pedro]]
|assinatura =
|ch = lambp
|ch = lambp
}}
}}
'''Papa Bento XIV''', nascido '''Prospero Lorenzo Lambertini''' ([[Bologna]], [[31 de março]] de [[1675]] — [[Roma]], [[3 de maio]] de [[1758]]), foi [[Papa]] de [[17 de agosto]] de [[1740]] até sua morte. Foi eleito com 50 votos entre 51 votantes do longuíssimo [[conclave]] de 1740.
'''Papa Bento XIV''', nascido '''Prospero Lorenzo Lambertini''' ([[Bologna]], [[31 de março]] de [[1675]] — [[Roma]], [[3 de maio]] de [[1758]]), foi [[Papa]] de [[17 de agosto]] de [[1740]] até sua morte. Foi eleito com 50 votos entre 51 votantes do longuíssimo [[conclave de 1740]].


Talvez um dos melhores eruditos a se sentar no trono papal, mas muitas vezes esquecido, ele promoveu o aprendizado científico, as artes barrocas, o revigoramento do tomismo e o estudo da forma humana. Firmemente comprometido em cumprir os decretos do [[Concílio de Trento]] e os autênticos ensinamentos católicos, Bento XIV removeu as alterações feitas anteriormente no Breviário, procurou pacificamente reverter o crescente secularismo nos tribunais europeus, revigorou as cerimônias com grande pompa e, ao longo de sua vida e seu reinado, publicou numerosos tratados teológicos e eclesiásticos. Ao governar os Estados papais, ele reduziu a tributação de alguns produtos, mas também aumentou os impostos sobre outros; ele também incentivou a agricultura e apoiou o livre comércio nos Estados papais. Estudioso, ele criou os Museus Sagrados e Profanos, agora parte do atual Museu do Vaticano . Bento XIV, em certa medida, pode ser considerado um polímato devido a seus numerosos estudos de literatura antiga, à publicação de livros e documentos eclesiásticos, ao seu interesse no estudo do corpo humano e à sua devoção à arte e à teologia.
Talvez um dos melhores eruditos a se sentar no trono papal, mas muitas vezes esquecido, ele promoveu o aprendizado científico, as artes barrocas, o revigoramento do [[tomismo]] e o estudo da forma humana. Firmemente comprometido em cumprir os decretos do [[Concílio de Trento]] e os autênticos ensinamentos católicos, Bento XIV removeu as alterações feitas anteriormente no [[Breviário]], procurou pacificamente reverter o crescente [[secularismo]] nos tribunais europeus, revigorou as cerimônias com grande pompa e, ao longo de sua vida e seu reinado, publicou numerosos tratados teológicos e eclesiásticos. Ao governar os [[Estados Papais]], ele reduziu a tributação de alguns produtos, mas também aumentou os impostos sobre outros; ele também incentivou a agricultura e apoiou o livre comércio nos Estados Papais. Estudioso, ele criou os Museus Sagrados e Profanos, agora parte do atual [[Museu do Vaticano]]. Bento XIV, em certa medida, pode ser considerado um [[polímata]] devido a seus numerosos estudos de literatura antiga, à publicação de livros e documentos eclesiásticos, ao seu interesse no estudo do corpo humano e à sua devoção à arte e à teologia.


[[Horace Walpole]] o descreveu como "amado por papistas, estimado por protestantes, um padre sem insolência ou interesse, um príncipe sem favoritos, um papa sem nepotismo, um autor sem vaidade, um homem que nem o intelecto nem o poder poderiam corromper". <ref>''Benedict XIV and the Enlightenment'', p. 370.</ref>
[[Horace Walpole]] o descreveu como "amado por papistas, estimado por protestantes, um padre sem insolência ou interesse, um príncipe sem favoritos, um papa sem nepotismo, um autor sem vaidade, um homem a quem nem o intelecto nem o poder poderiam corromper".<ref>''Benedict XIV and the Enlightenment'', p. 370.</ref>


==Início da vida ==
==Início da vida ==
===Nascimento e estudos ===
===Nascimento e estudos ===
Lambertini nasceu em uma família nobre de Bolonha , o terceiro de cinco filhos de Marcello Lambertini e Lucrezia Bulgarini. <ref> Following his father's untimely death at the age of forty-two, his mother, aged twenty-four and a widow for only three months, married Count Luigi Bentivoglio. {{cite book|author=Guiseppe de Novaes|title=Elementi della storia de'sommi pontefici da San Pietro, sino al Pio papa VII|url=https://books.google.com/books?id=csQCAAAAQAAJ&pg=PA4|volume=Tomo decimoquarto (14)|year=1822|publisher=Francesco Bourlie|location=Roma|language=italian|page=4}} Pastor, Vol. 35, p. 23. {{cite book|author1=Mario Fanti|author2=Giancarlo Roversi|title=Papi a Bologna e papi bolognesi: giubilei e pellegrinaggi|url=https://books.google.com/books?id=unFOAAAAYAAJ|year=1999|publisher=HitStudio|location=Bologna|language=Italian|page=28}}</ref> Na época de seu nascimento, [[Bolonha]] era a segunda maior cidade dos [[Estados Papais]]. Seus primeiros estudos foram com tutores e, em seguida, ele foi enviado ao Convitto del Porto, com equipe dos [[Ordem dos Clérigos Regulares de Somasca|Padres Somaschi]]. <ref>Pastor, Vol. 35, p. 24.</ref> Aos 13 anos, começou a frequentar o Collegio Clementino em Roma, onde estudou retórica, latim, filosofia e teologia (1689-1692). Durante seus estudos quando jovem, ele frequentemente estudava as obras de São [[Tomás de Aquino]], quem era seu autor e santo favorito. Enquanto ele estudava no Collegio Clementino, sua atenção se voltou para o direito civil e canônico. Logo depois, em 1694, aos dezenove anos, recebeu o diploma de Doutor em Teologia Sagrada e Doutor [[In utroque iure|Utriusque Juris]] (direito eclesiástico e civil).<ref name=Healy>{{catholic|title=Pope Benedict XIV|url=http://www.newadvent.org/cathen/02432a.htm|last=Healy|first=Patrick|volume=2|year=1907|accessdate=3 September 2014|inline=1}}</ref>
Lambertini nasceu em uma família nobre de Bolonha , o terceiro de cinco filhos de Marcello Lambertini e Lucrezia Bulgarini.<ref> Following his father's untimely death at the age of forty-two, his mother, aged twenty-four and a widow for only three months, married Count Luigi Bentivoglio. {{citar livro|autor =Guiseppe de Novaes|título=Elementi della storia de'sommi pontefici da San Pietro, sino al Pio papa VII|url=https://books.google.com/books?id=csQCAAAAQAAJ&pg=PA4|volume=Tomo decimoquarto (14)|ano=1822|publicado=Francesco Bourlie|local=Roma|língua=it|página=4}} Pastor, Vol. 35, p. 23. {{citar livro|autor1 =Mario Fanti|autor2 =Giancarlo Roversi|título=Papi a Bologna e papi bolognesi: giubilei e pellegrinaggi|url=https://books.google.com/books?id=unFOAAAAYAAJ|ano=1999|publicado=HitStudio|local=Bologna|língua=it|página=28}}</ref> Na época de seu nascimento, [[Bolonha]] era a segunda maior cidade dos [[Estados Papais]]. Seus primeiros estudos foram com tutores e, em seguida, ele foi enviado ao Convitto del Porto, com equipe dos [[Ordem dos Clérigos Regulares de Somasca|Padres Somaschi]].<ref>Pastor, Vol. 35, p. 24.</ref> Aos 13 anos, começou a frequentar o Collegio Clementino em Roma, onde estudou retórica, latim, filosofia e teologia (1689-1692). Durante seus estudos quando jovem, ele frequentemente estudava as obras de São [[Tomás de Aquino]], quem era seu autor e santo favorito. Enquanto ele estudava no Collegio Clementino, sua atenção se voltou para o direito civil e canônico. Logo depois, em 1694, aos dezenove anos, recebeu o diploma de Doutor em Teologia Sagrada e Doutor [[In utroque iure|Utriusque Juris]] (direito eclesiástico e civil).<ref name=Healy>{{catholic|title=Pope Benedict XIV|url=http://www.newadvent.org/cathen/02432a.htm|last=Healy|first=Patrick|volume=2|year=1907|accessdate=3 September 2014|inline=1}}</ref>


===Carreira eclesiástica ===
===Carreira eclesiástica ===
Lambertini tornou-se assistente de Mons. Alessandro Caprara, o Auditor da Rota. Após a eleição do [[Papa Clemente XI]], em {{dtlink||11|1700}}, ele se tornou um defensor consistorial em 1701.<ref>Pastor, Vol. 35, pp. 24-25.</ref> Pouco tempo depois, foi criado um Consultor da Suprema [[Congregação para a Doutrina da Fé|Congregação Sagrada da Inquisição Romana e Universal]] e, em 1708, Promotor da Faith . Como promotor da fé, ele alcançou dois grandes sucessos. O primeiro foi a canonização de [[Papa Pio V]]. O segundo foi a composição de seu tratado sobre o processo de beatificação e canonização dos santos.<ref>Pastor, pp. 25-26. {{cite book|title=Benedicti XIV pont. opt. max. Doctrina de servorum dei beatificatione et beatorum canonizatione|url=https://books.google.com/books?id=5kbkkZ9eFFUC|edition=novissima|year=1765|publisher= Jacobus Caroboli et Dominicus Pompeati|location=Venice|language=Latin}} The first edition was published in Bologna in four volumes: ''De servorum Dei beatificatione et beatificatorum canonizatione'', Bononiae 1734–1738.</ref>
Lambertini tornou-se assistente de Mons. Alessandro Caprara, o Auditor da Rota. Após a eleição do [[Papa Clemente XI]], em {{dtlink||11|1700}}, ele se tornou um defensor consistorial em 1701.<ref>Pastor, Vol. 35, pp. 24-25.</ref> Pouco tempo depois, foi criado um Consultor da Suprema [[Congregação para a Doutrina da Fé|Congregação Sagrada da Inquisição Romana e Universal]] e, em 1708, Promotor da . Como promotor da fé, ele alcançou dois grandes sucessos. O primeiro foi a canonização de [[Papa Pio V]]. O segundo foi a composição de seu tratado sobre o processo de beatificação e canonização dos santos.<ref>Pastor, pp. 25-26. {{citar livro|título=Benedicti XIV pont. opt. max. Doctrina de servorum dei beatificatione et beatorum canonizatione|url=https://books.google.com/books?id=5kbkkZ9eFFUC|edição=novissima|ano=1765|publicado= Jacobus Caroboli et Dominicus Pompeati|local=Venice|língua=la}} The first edition was published in Bologna in four volumes: ''De servorum Dei beatificatione et beatificatorum canonizatione'', Bononiae 1734–1738.</ref>


Em 1712, Lambertini foi nomeado Canon Theologus do Capítulo da Basílica do Vaticano e membro da Sagrada Congregação de Ritos ; em 1713 ele foi nomeado monsenhor ; e em 1718 secretário da Sagrada [[Congregação para o Clero|Congregação do Conselho]].<ref>Schulte, p. 503.</ref>
Em 1712, Lambertini foi nomeado Canon Theologus do Capítulo da Basílica do Vaticano e membro da Sagrada Congregação de Ritos; em 1713 ele foi nomeado monsenhor; e em 1718 secretário da Sagrada [[Congregação para o Clero|Congregação do Conselho]].<ref>Schulte, p. 503.</ref>


Em {{dtlink|12|6|1724}}, apenas duas semanas após sua eleição, o papa Bento XIII nomeou bispo titular de Teodósia, Lambertini .<ref>{{cite book|last1=Ritzler|first1=Remigius|last2=Sefrin|first2=Pirminus|title=Hierarchia catholica medii et recentis aevi|volume=Tomus V (1667-1730)|date=1952|publisher=Messagero di S. Antonio|location=Patavii|url=https://archive.org/details/hierarchiacathol05eubeuoft|page=375}}</ref> Lambertini foi consagrado bispo em Roma, na Capela Paulina do Palácio do Vaticano, em {{dtlink|16|7|1724}}, pelo [[Papa Bento XIII]]. Os co-consagradores foram [[Giovanni Francesco Nicolai]], arcebispo titular de Myra (vigário da Basílica do Vaticano) e [[Nicola Maria Lercari]], arcebispo titular de Nazianzus (maestro papal de câmera). <ref>{{cite journal|last1=Nagy|first1=Ferenc|title=La comune genealogia episcopale di quasi tutti gli ultimi papi (1700-1978)|journal=Archivum Historiae Pontificiae|date=1979|volume=17|pages=433–453, at 439|jstor=23563928}}</ref> Em 1725, ele serviu como canonista no Sínodo Romano do Papa Bento XIII.<ref> Em 1725, ele serviu como canonista no Sínodo Romano do Papa Bento XIII . Mario Rosa, [http://www.treccani.it/enciclopedia/benedetto-xiv_%28Enciclopedia-dei-Papi%29/ "Benedetto XIV,"] in: ''Enciclopedia dei Papi'' (Treccani 2000). {{in lang|it}} L. Fiorani, ''Il concilio romano del 1725'' (Roma 1978), p. 144-146, 209.</ref>
Em {{dtlink|12|6|1724}}, apenas duas semanas após sua eleição, o [[Papa Bento XIII]] nomeou Lambertini bispo titular de Teodósia.<ref>{{citar livro|último1 =Ritzler|primeiro1 =Remigius|último2 =Sefrin|primeiro2 =Pirminus|título=Hierarchia catholica medii et recentis aevi|volume=Tomus V (1667-1730)|data=1952|publicado=Messagero di S. Antonio|local=Patavii|url=https://archive.org/details/hierarchiacathol05eubeuoft|página=375}}</ref> Lambertini foi consagrado bispo em Roma, na Capela Paulina do Palácio do Vaticano, em {{dtlink|16|7|1724}}, pelo Papa Bento XIII. Os co-consagradores foram [[Giovanni Francesco Nicolai]], arcebispo titular de Myra (vigário da Basílica do Vaticano) e [[Nicola Maria Lercari]], arcebispo titular de Nazianzus (maestro papal de câmera).<ref>{{citar periódico|último1 =Nagy|primeiro1 =Ferenc|título=La comune genealogia episcopale di quasi tutti gli ultimi papi (1700-1978)|periódico=Archivum Historiae Pontificiae|data=1979|volume=17|páginas=433–453, at 439|jstor=23563928}}</ref> Em 1725, ele serviu como canonista no Sínodo Romano do Papa Bento XIII.<ref> Em 1725, ele serviu como canonista no Sínodo Romano do Papa Bento XIII . Mario Rosa, [http://www.treccani.it/enciclopedia/benedetto-xiv_%28Enciclopedia-dei-Papi%29/ "Benedetto XIV,"] in: ''Enciclopedia dei Papi'' (Treccani 2000). L. Fiorani, ''Il concilio romano del 1725'' (Roma 1978), p. 144-146, 209.</ref>


Em 1718, o Istituto delle scienze ed Arti Liberali, em Bolonha, iniciou a construção de uma capela para a comodidade cotidiana dedicada à Anunciação da Virgem Maria. Em 1725, o bispo Prospero Lambertini, de Teodósia, que trabalhava na Cúria Romana, mas estava consciente de suas origens, mandou pintar a capela. Ele entregou o trabalho a Carlo Salarolo, que tinha as paredes da capela decoradas. Lambertini também encomendou e pagou pela pintura acima do altar principal, uma imagem da Virgem sendo saudada pelo anjo, obra de Marcantonio Franceschini .<ref>{{cite book|author=[Anonymus AC09784421]|title=De Bononiensi Scientiarum Et Artium Instituto Atque Academia Commentarii|url=https://books.google.com/books?id=jyFSAAAAcAAJ&pg=PA1|year=1731|publisher=Laelii A Vulpe|language=Latin|page=24}}</ref>
Em 1718, o Istituto delle scienze ed Arti Liberali, em Bolonha, iniciou a construção de uma capela para a comodidade cotidiana dedicada à Anunciação da Virgem Maria. Em 1725, o bispo Prospero Lambertini, de Teodósia, que trabalhava na Cúria Romana, mas estava consciente de suas origens, mandou pintar a capela. Ele entregou o trabalho a Carlo Salarolo, que tinha as paredes da capela decoradas. Lambertini também encomendou e pagou pela pintura acima do altar principal, uma imagem da Virgem sendo saudada pelo anjo, obra de Marcantonio Franceschini.<ref>{{citar livro|autor =[Anonymus AC09784421]|título=De Bononiensi Scientiarum Et Artium Instituto Atque Academia Commentarii|url=https://books.google.com/books?id=jyFSAAAAcAAJ&pg=PA1|ano=1731|publicado=Laelii A Vulpe|língua=la|página=24}}</ref>


Ele foi nomeado bispo de Ancona em {{dtlink|27|1|1727}} e foi autorizado a manter o título de arcebispo, bem como todos os ofícios que ele já havia sido concedido. Ele também foi deixada continuar como Abate Comendatário do [[Ordem dos Camaldulenses|camaldulense]] mosteiro de S. Stefano di Cintorio (Cemeterio) na diocese de Pisa. <ref>Ritzler-Sefrin, V, p. 83 with note 3.</ref> Em 1731, o novo bispo teve o altar principal e o coro da catedral restaurados e reformados. Depois que se tornou papa, Lambertini lembrou-se de sua ex-diocese, enviando um presente anual à Igreja de Ancona, de vasos sagrados de ouro ou prata, compromissos em altar, vestimentas e outros itens. <ref>{{cite book|author=Giuseppe Cappelletti|title=Le chiese d'Italia: dalla loro origine sino ai nostri giorni |url=https://books.google.com/books?id=hjg8AQAAIAAJ&pg=PA131|volume=Voluime settimo|year=1848|publisher=G. Antonelli|location=Venezia|language=Italian|pages=131–138}}</ref>
Ele foi nomeado bispo de Ancona em {{dtlink|27|1|1727}} e foi autorizado a manter o título de arcebispo, bem como todos os ofícios que ele já havia sido concedido. Ele também foi autorizado a continuar como Abate Comendatário do [[Ordem dos Camaldulenses|camaldulense]] mosteiro de S. Stefano di Cintorio (Cemeterio) na diocese de Pisa.<ref>Ritzler-Sefrin, V, p. 83 with note 3.</ref> Em 1731, o novo bispo teve o altar principal e o coro da catedral restaurados e reformados. Depois que se tornou papa, Lambertini lembrou-se de sua ex-diocese, enviando um presente anual à Igreja de Ancona, de vasos sagrados de ouro ou prata, compromissos em altar, vestimentas e outros itens.<ref>{{citar livro|autor =Giuseppe Cappelletti|título=Le chiese d'Italia: dalla loro origine sino ai nostri giorni |url=https://books.google.com/books?id=hjg8AQAAIAAJ&pg=PA131|volume=Voluime settimo|ano=1848|publicado=G. Antonelli|local=Venezia|língua=it|páginas=131–138}}</ref>


===Cardeal ===
===Cardeal ===
Bishop Lambertini foi criado Cardeal [[In pectore]] em {{dtlink|9|12|1726}}, embora o anúncio público da sua promoção foi adiado até {{dtlink|30|4|1728}}.<ref>Ritzler-Sefrin, p. 37 no. 18.</ref> Ele foi atribuído a igreja titular de [[Santa Cruz de Jerusalém (título cardinalício)|Santa Cruz de Jerusalém]] em {{dtlink|10|5|1728}}. <ref>Ritzler-Sefrin, p. 45.</ref> Ele participou o [[conclave de 1730]].
O arcebispo Lambertini foi criado Cardeal [[In pectore]] em {{dtlink|9|12|1726}}, embora o anúncio público da sua promoção foi adiado até {{dtlink|30|4|1728}}.<ref>Ritzler-Sefrin, p. 37 no. 18.</ref> Ele foi atribuído a igreja titular de [[Santa Cruz de Jerusalém (título cardinalício)|Santa Cruz de Jerusalém]] em {{dtlink|10|5|1728}}.<ref>Ritzler-Sefrin, p. 45.</ref> Ele participou o [[conclave de 1730]].


Em {{dtlink|30|4|1731}}, o cardeal Lambertini foi nomeado arcebispo de [[Arquidiocese de Bolonha|Bolonha]] pelo [[Papa Clemente XII]]. <ref>{{cite book|last1=Ritzler|first1=Remigius|last2=Sefrin|first2=Pirminus|title=Hierarchia catholica medii et recentis aevi|volume=Tomus VI (1730-1799)|date=1958|publisher=Messagero di S. Antonio|location=Patavii|url=https://archive.org/details/hierarchiacathol06eubeuoft|page=126}}</ref> Durante seu tempo como arcebispo, ele compôs um extenso tratado em três volumes, De synodo dioecesana , sobre o tema do sínodo diocesano, apresentando uma síntese da história, direito canônico, práticas e procedimentos para a realização daqueles importantes. reuniões do clero de cada diocese. <ref>{{cite book|author=Pope Benedict XIV|title=Sanctissimi domini nostri Benedicti papae XIV De synodo dioecesana libri tredecim in duos tomos distributi|url=https://books.google.com/books?id=zyo5AQAAMAAJ|volume=Tomus I|year=1760|publisher=Joannes Manfre|location=Ferrara|language=Latin}}</ref> Ele estava de fato preparando o terreno para a realização de um sínodo próprio para a diocese de Bolonha, uma expectativa que ele anunciou pela primeira vez em uma Notificação de {{dtlink|14|10|1732}}. Quando a primeira edição do De Synodofoi publicado em 1748, no entanto, o sínodo ainda não havia ocorrido.<ref>Fattori, p. 444, with note 86: ''chiesa. Quando uscì la prima edizione del ''De Synodo'', nel 1748, Lambertini dichiarò di non avere potuto celebrare il sinodo diocesano per alcune difficoltà.'' {{cite book|author=Prospero Lambertini|title=Raccolta di alcune notificazioni, editti, ed istruzioni, pubblicate pel buon gouerno della sua diocesi dall'eminentissimo e reverendissimo signor cardinale Prospero Lambertini ... ora Benedetto 14. sommo pontefice|url=https://books.google.com/books?id=UfswMnoaZycC|volume=Tomo primo|year=1760|publisher=Francesco Pitteri|location=Venezia|language=Italian|pages=32–38}}</ref> Ele continuou no escritório do arcebispo de Bolonha, mesmo depois que se tornou papa, não renunciando finalmente até 14 de janeiro de 1754. <ref>Ritzler-Sefrin, VI, p. 126, note 2.</ref>
Em {{dtlink|30|4|1731}}, o cardeal Lambertini foi nomeado arcebispo de [[Arquidiocese de Bolonha|Bolonha]] pelo [[Papa Clemente XII]].<ref>{{citar livro|último1 =Ritzler|primeiro1 =Remigius|último2 =Sefrin|primeiro2 =Pirminus|título=Hierarchia catholica medii et recentis aevi|volume=Tomus VI (1730-1799)|data=1958|publicado=Messagero di S. Antonio|local=Patavii|url=https://archive.org/details/hierarchiacathol06eubeuoft|página=126}}</ref> Durante seu tempo como arcebispo, ele compôs um extenso tratado em três volumes, ''De synodo dioecesana'', sobre o tema do sínodo diocesano, apresentando uma síntese da história, direito canônico, práticas e procedimentos para a realização daqueles importantes. reuniões do clero de cada diocese.<ref>{{citar livro|autor =Pope Benedict XIV|título=Sanctissimi domini nostri Benedicti papae XIV De synodo dioecesana libri tredecim in duos tomos distributi|url=https://books.google.com/books?id=zyo5AQAAMAAJ|volume=Tomus I|ano=1760|publicado=Joannes Manfre|local=Ferrara|língua=la}}</ref> Ele estava de fato preparando o terreno para a realização de um sínodo próprio para a diocese de Bolonha, uma expectativa que ele anunciou pela primeira vez em uma Notificação de {{dtlink|14|10|1732}}. Quando a primeira edição do ''De synodo'' foi publicado em 1748, no entanto, o sínodo ainda não havia ocorrido.<ref>Fattori, p. 444, with note 86: ''chiesa. Quando uscì la prima edizione del ''De Synodo'', nel 1748, Lambertini dichiarò di non avere potuto celebrare il sinodo diocesano per alcune difficoltà.'' {{citar livro|autor =Prospero Lambertini|título=Raccolta di alcune notificazioni, editti, ed istruzioni, pubblicate pel buon gouerno della sua diocesi dall'eminentissimo e reverendissimo signor cardinale Prospero Lambertini ... ora Benedetto 14. sommo pontefice|url=https://books.google.com/books?id=UfswMnoaZycC|volume=Tomo primo|ano=1760|publicado=Francesco Pitteri|local=Venezia|língua=it|páginas=32–38}}</ref> Ele continuou no escritório do arcebispo de Bolonha, mesmo depois que se tornou papa, não renunciando finalmente até 14 de janeiro de 1754.<ref>Ritzler-Sefrin, VI, p. 126, note 2.</ref>


==Eleição para o papado ==
==Eleição para o papado ==
[[File:Prospero Lambertini by Giuseppe Maria Crespi.jpg|thumb|left|Cardeal Lambertini c. 1740]]
[[Imagem:Prospero Lambertini by Giuseppe Maria Crespi.jpg|thumb|left|Cardeal Lambertini c. 1740]]
{{Artigo principal|Evolução do Colégio dos Cardeais sob o pontificado de Bento XIV}}
{{Artigo principal|Conclave de 1740}}
{{Artigo principal|Conclave de 1740}}


Após a morte do Papa Clemente XII, em {{dtlink|6|2|1740}}, o cardeal Lambertini compareceu ao conclave papal para escolher um sucessor. O Conclave abriu em {{dtlink|18|2}}, mas Lambertini não chegou até {{dtlink|5|3}}. Ele não era um dos 'papabili', não sendo um dos favoritos de nenhuma das facções (imperialistas, espanhóis, franceses, Zelanti ). O Conclave durou seis meses. <ref>F. Petruccelli della Gattina ''Histoire diplomatique des Conclaves'' IV (Paris 1866) pp. 108-133.</ref> No início, o cardeal [[Pietro Ottoboni (cardeal)|Pietro Ottoboni]], reitor do Colégio Sagrado, foi escolhido para ser eleito, mas vários cardeais se opuseram a ele porque ele era o protetor da França na Cúria Papal. <ref>{{cite book|last=Artaud de Montor|first=Alexis Francois|title=The Lives and Times of the Popes|url=https://books.google.com/books?id=kr8jAQAAIAAJ|volume=Volume VII|year=1911|publisher=Catholic Publication Society of America|location=New York|page=4}}</ref> Sua morte, em {{dtlink|29|2|1740}}, o eliminou da consideração.<ref>Ritzler-Sefrin, V, p. 16 no. 1.</ref>
Após a morte do Papa Clemente XII, em {{dtlink|6|2|1740}}, o cardeal Lambertini compareceu ao conclave papal para escolher um sucessor. O Conclave abriu em {{dtlink|18|2}}, mas Lambertini não chegou até {{dtlink|5|3}}. Ele não era um dos 'papabili', não sendo um dos favoritos de nenhuma das facções (imperialistas, espanhóis, franceses, Zelanti). O Conclave durou seis meses.<ref>F. Petruccelli della Gattina ''Histoire diplomatique des Conclaves'' IV (Paris 1866) pp. 108-133.</ref> No início, o cardeal [[Pietro Ottoboni (cardeal)|Pietro Ottoboni]], reitor do Colégio Sagrado, foi escolhido para ser eleito, mas vários cardeais se opuseram a ele porque ele era o protetor da França na Cúria Papal.<ref>{{citar livro|último =Artaud de Montor|primeiro =Alexis Francois|título=The Lives and Times of the Popes|url=https://books.google.com/books?id=kr8jAQAAIAAJ|volume=Volume VII|ano=1911|publicado=Catholic Publication Society of America|local=New York|página=4}}</ref> Sua morte, em {{dtlink|29|2|1740}}, o eliminou da consideração.<ref>Ritzler-Sefrin, V, p. 16 no. 1.</ref>


O cardeal Domenico Riviera de Urbino recebeu um número respeitável de votos por um tempo e, em julho, o cardeal Pompeio Aldrovandi, de Bolonha. Ele tinha inimigos, no entanto, que reuniram votos suficientes para garantir que ele nunca conseguiria os dois terços necessários para ser eleito. Seu maior inimigo, o cardeal Camerlengo Annibale Albani, preferiu apoiar o cardeal Giacomo de Lanfredini, de Florença, que trabalhou em Roma na Cúria. Em meados de agosto, Albani pediu ao líder da facção imperialista, cardeal Niccolò del Giudice, que refletisse sobre Lambertini. Após longas deliberações, Lambertini foi apresentado aos eleitores cardeais como candidato a compromisso, e é relatado que ele disse aos membros do Colégio de Cardeais: "Se você deseja eleger um santo, escolha Gotti; um estadista, Aldrovandi; homem honesto, eu. "Vincenzo Ludovico Gotti (1664-1742) foi professor de filosofia no College of Saint Thomas, e talvez o principal tomista de seu tempo. <ref>Salvador Miranda, ''The Cardinals of the Holy Roman Church'', [http://www2.fiu.edu/~mirandas/bios1728.htm "Gotti, O.P., Vincenzo Ludovico"]; accessed 7-2-2011.</ref><ref>{{Cite web | url=http://www.newadvent.org/cathen/16041d.htm | title=CATHOLIC ENCYCLOPEDIA: Vincent Louis Gotti}}</ref> O cardeal Aldrovandi era advogado canônico.
O cardeal Domenico Riviera de Urbino recebeu um número respeitável de votos por um tempo e, em julho, o cardeal Pompeio Aldrovandi, de Bolonha. Ele tinha inimigos, no entanto, que reuniram votos suficientes para garantir que ele nunca conseguiria os dois terços necessários para ser eleito. Seu maior inimigo, o cardeal Camerlengo Annibale Albani, preferiu apoiar o cardeal Giacomo de Lanfredini, de Florença, que trabalhou em Roma na Cúria. Em meados de agosto, Albani pediu ao líder da facção imperialista, cardeal Niccolò del Giudice, que refletisse sobre Lambertini. Após longas deliberações, Lambertini foi apresentado aos eleitores cardeais como candidato a compromisso, e é relatado que ele disse aos membros do Colégio de Cardeais: "Se você deseja eleger um santo, escolha Gotti; um estadista, Aldrovandi; homem honesto, eu. " Vincenzo Ludovico Gotti (1664-1742) foi professor de filosofia no College of Saint Thomas, e talvez o principal tomista de seu tempo.<ref>Salvador Miranda, ''The Cardinals of the Holy Roman Church'', [http://www2.fiu.edu/~mirandas/bios1728.htm "Gotti, O.P., Vincenzo Ludovico"]; accessed 7-2-2011.</ref><ref>{{citar web| url=http://www.newadvent.org/cathen/16041d.htm |título=CATHOLIC ENCYCLOPEDIA: Vincent Louis Gotti}}</ref> O cardeal Aldrovandi era advogado canônico.


Esse espirituoso parece ter ajudado sua causa, que também se beneficiou de sua reputação de aprendizado profundo, gentileza, sabedoria e conciliação em políticas.<ref name=cicognani>{{cite book |url=https://books.google.de/books?id=elQwAQAAIAAJ |page=401 |title=Canon law: I. Introduction to the study of canon law. II. History of the sources of canon law. III. A commentary on book 1 of the code |last1=Cicognani |first1=Amleto Giovanni |last2=O'Hara |first2=Joseph Michael |last3=Brennan |first3=Francis |year=1934 }}</ref> Na noite de {{dtlink|17|8|1740}}, no 255º escrutínio, ele foi eleito papa e assumiu o trono de Bento XIV em homenagem ao [[Papa Bento XIII]]. <ref>Pastor, Vol. 35, pp. 3-22. Benedict XIV wrote a letter about the Conclave to his friend Francesco Peggi: F.S. Kraus (editor), ''Briefe Benedikts XIV an den Canonicus Pier Francesco Peggio in Bologna (1729-1758)'', zweite Ausgabe (Freiburg im Breisgau 1888), pp. 171-173.</ref> Ele foi coroado em {{dtlink|21|8|1740}}. Em {{dtlink|30|8|1740}}, as famosas estruturas barrocas efêmeras do Festival da Chinéia e o arco triunfal de Bento XIV foram erguidos por [[Carlos III de Espanha]], então rei de Nápoles e papal. vassalo. [ citação necessária ]
Esse gracejo parece ter ajudado sua causa, que também se beneficiou de sua reputação de aprendizado profundo, gentileza, sabedoria e conciliação em políticas.<ref name=cicognani>{{citar livro|url=https://books.google.de/books?id=elQwAQAAIAAJ |página=401 |título=Canon law: I. Introduction to the study of canon law. II. History of the sources of canon law. III. A commentary on book 1 of the code |último1 =Cicognani |primeiro1 =Amleto Giovanni |último2 =O'Hara |primeiro2 =Joseph Michael |último3 =Brennan |primeiro3 =Francis |ano=1934 }}</ref> Na noite de {{dtlink|17|8|1740}}, no 255º escrutínio, ele foi eleito papa e assumiu o trono de Bento XIV em homenagem ao Papa Bento XIII.<ref>Pastor, Vol. 35, pp. 3-22. Benedict XIV wrote a letter about the Conclave to his friend Francesco Peggi: F.S. Kraus (editor), ''Briefe Benedikts XIV an den Canonicus Pier Francesco Peggio in Bologna (1729-1758)'', zweite Ausgabe (Freiburg im Breisgau 1888), pp. 171-173.</ref> Ele foi coroado em {{dtlink|21|8|1740}}. Em {{dtlink|30|8|1740}}, as famosas estruturas barrocas efêmeras do Festival da Chineia e o arco triunfal de Bento XIV foram erguidos por [[Carlos III de Espanha]], então rei de Nápoles e papal. vassalo.{{Carece de fontes}}


==Pontificado ==
==Pontificado ==
[[File:Benedict XIV by Pietro Bracci.JPG|thumb|Busto de Bento XIV por Pietro Bracci , Museu de Grenoble]]
[[Imagem:Benedict XIV by Pietro Bracci.JPG|thumb|Busto de Bento XIV por Pietro Bracci , Museu de Grenoble]]
O papado de Bento XIV começou em um momento de grandes dificuldades, alimentado pelo anticlericalismo e causado principalmente pelas disputas entre governantes católicos e o papado sobre as demandas governamentais de nomear bispos, em vez de deixar a nomeação para a Igreja. Ele conseguiu superar a maioria desses problemas - as disputas da Santa Sé com o Reino de Nápoles, Sardenha, Espanha, Veneza e Áustria foram resolvidas. <ref>Ludwig von Pastor, Vol. 36, pp. 140-142, attempts a defense of Benedict.</ref>
O papado de Bento XIV começou em um momento de grandes dificuldades, alimentado pelo anticlericalismo e causado principalmente pelas disputas entre governantes católicos e o papado sobre as demandas governamentais de nomear bispos, em vez de deixar a nomeação para a Igreja. Ele conseguiu superar a maioria desses problemas - as disputas da Santa Sé com o Reino de Nápoles, Sardenha, Espanha, Veneza e Áustria foram resolvidas.<ref>Ludwig von Pastor, Vol. 36, pp. 140-142, attempts a defense of Benedict.</ref>


===Pastoralis Romani Pontificis ===
===''Pastoralis Romani Pontificis'' ===
A constituição apostólica Pastoralis Romani Pontificis ,<ref>{{cite book|title=Bullarium Sanctissimi Domini Nostri Benedicti Pape Benedicti XIV Bullarium|url=https://books.google.com/books?id=U-0XktFfDwYC|edition=recentior, auctior, et emendatoir|volume=Tomus primus|year=1777|pages=29–34|last1=Benoît|first1=X.I.V}}</ref> que foi a revisão de Bento XIV da anatematização tradicional de Coena Domini , foi promulgada em 30 de março de 1741. Nele, Bento XVI excomungou novamente todos os membros das seitas protestantes, incluindo [[luteranos]], [[calvinistas]], zwinglios e huguenotes. Ele ordenou que os conselhos ecumênicos não fossem recorridos pelos oponentes das decisões papais. <ref>Item excommunicamus, et anathematizamus omnes, singulos cujuscumque gradus, seu conditionis fuerint; Universitates vero, Collegia, & Capitula quocumque ncmine nuncupentur, interdicimus, ab ordinationibus, seu mandatis Nostris. ut Romanorum Pontificum pro tempore existentium ad universale futurum Concilium appellantes; nec non eos, quorum auxilio, concilio, vel favore appellatum fuerit.</ref> Sua cláusula mais ofensiva foi §20: <ref>{{cite book|author=G.E. Biber|title=The papal bull, 'In cœnâ Domini', translated into English. With a short historical introduction|url=https://books.google.com/books?id=66EOAAAAQAAJ&pg=PA4|year=1848|publisher=John Hatchard|location=London|pages=9–10, 17–18}}</ref>
A constituição apostólica ''Pastoralis Romani Pontificis'',<ref>{{citar livro|título=Bullarium Sanctissimi Domini Nostri Benedicti Pape Benedicti XIV Bullarium|url=https://books.google.com/books?id=U-0XktFfDwYC|edição=recentior, auctior, et emendatoir|volume=Tomus primus|ano=1777|páginas=29–34|último1 =Benoît|primeiro1 =X.I.V}}</ref> que foi a revisão de Bento XIV da anatematização tradicional de ''Coena Domini'', foi promulgada em 30 de março de 1741. Nela, Bento XIV excomungou novamente todos os membros das seitas protestantes, incluindo [[luteranos]], [[calvinistas]], seguidores de [[Ulrico Zuínglio|Zuinglio]] e [[Huguenote|huguenotes]]. Ele ordenou que os conselhos ecumênicos não fossem recorridos pelos oponentes das decisões papais.<ref>Item excommunicamus, et anathematizamus omnes, singulos cujuscumque gradus, seu conditionis fuerint; Universitates vero, Collegia, & Capitula quocumque ncmine nuncupentur, interdicimus, ab ordinationibus, seu mandatis Nostris. ut Romanorum Pontificum pro tempore existentium ad universale futurum Concilium appellantes; nec non eos, quorum auxilio, concilio, vel favore appellatum fuerit.</ref> Sua cláusula mais ofensiva foi §20:<ref>{{citar livro|autor =G.E. Biber|título=The papal bull, 'In cœnâ Domini', translated into English. With a short historical introduction|url=https://books.google.com/books?id=66EOAAAAQAAJ&pg=PA4|ano=1848|publicado=John Hatchard|local=London|páginas=9–10, 17–18}}</ref>


<blockquote>igualmente aqueles que pretendem usurpar de fato, perturbar, reter ou de várias maneiras perturbar a jurisdição suprema, pertencente a nós e à referida igreja romana; e igualmente seus adeptos, patronos e protetores, ou aqueles que os ajudam, aconselham ou incentivam de qualquer maneira.</blockquote>
{{Quote|Excomungamos todos que, por si mesmos ou outros, direta ou indiretamente, sob qualquer título ou pretexto, presumam invadir, destruir, ocupar e confiscar, totalmente ou em parte, a cidade de Roma, o Reino da Sicília, as ilhas de Sardenha e Córsega, a Marca de Ancona, Massa Trebaria, Romanha, Campagna e as províncias marítimas e seus territórios e locais, e os territórios sob comissão especial dos Arnulfi, e nossas cidades de Bolonha, Cesena, Rimini, Benevento, Perugia, Avignon, Citta di Castello, Todi, Ferrara, Comachio, e outras cidades, territórios e locais, ou direitos, pertencentes à Igreja Romana, mediata ou imediatamente sujeitos à referida Igreja Romana; e igualmente aqueles que pretendem usurpar de fato, perturbar, reter ou de várias maneiras perturbar a jurisdição suprema, pertencente a nós e à referida Igreja Romana; e igualmente seus adeptos, patronos e protetores, ou aqueles que os ajudam, aconselham ou incentivam de qualquer maneira.}}


Essa cláusula, se aplicada, excomungava os governos da Espanha, França e Império, além de príncipes menores que mantinham, sem concessão ou investidura papal, território reivindicado pelo papado. O touro recebeu um sorriso até do papa Bento XIV, que disse uma vez: "Gosto de deixar os relâmpagos do Vaticano adormecidos". Sua aplicação ao ducado de Parma pelo papa Clemente XIII em 1768 teve grandes consequências, incluindo o início das expulsões de jesuítas de estados europeus. <ref>{{cite book|author=Owen Chadwick|title=The Popes and European Revolution|url=https://books.google.com/books?id=fIo_5qn2o9kC&pg=PA366|year=1980|publisher=Clarendon Press|location=Oxford|isbn=978-0-19-152054-9|pages=366, 369}} {{cite book|author=Dale K. Van Kley|title=Reform Catholicism and the International Suppression of the Jesuits in Enlightenment Europe|url=https://books.google.com/books?id=euJgDwAAQBAJ&pg=PT347|year=2018|publisher=Yale University Press|location=New Haven CT USA|isbn=978-0-300-23561-6|pages=346–349}} {{cite book|author=Johann Friedrich Le Bret|title=Pragmatische Geschichte der Bulle " in Coena Domini" und ihren fürchterlichen Folgen für den Staat und die Kirche|url=https://books.google.com/books?id=-epVAAAAcAAJ&pg=PA131|volume=Erster Theil|year=1769|language=de|pages=131–133, 191–196, 212–213}}</ref>
Essa cláusula, se aplicada, excomungava os governos da Espanha, França e Império,{{necessário esclarecer}} além de príncipes menores que mantinham, sem concessão ou investidura papal, território reivindicado pelo papado. A bula recebeu um sorriso{{necessário esclarecer}} até do papa Bento XIV, que disse uma vez: "Gosto de deixar os relâmpagos do Vaticano adormecidos". Sua aplicação ao ducado de Parma pelo papa Clemente XIII em 1768 teve grandes consequências, incluindo o início das expulsões de jesuítas de estados europeus.<ref>{{citar livro|autor =Owen Chadwick|título=The Popes and European Revolution|url=https://books.google.com/books?id=fIo_5qn2o9kC&pg=PA366|ano=1980|publicado=Clarendon Press|local=Oxford|isbn=978-0-19-152054-9|páginas=366, 369}} {{citar livro|autor =Dale K. Van Kley|título=Reform Catholicism and the International Suppression of the Jesuits in Enlightenment Europe|url=https://books.google.com/books?id=euJgDwAAQBAJ&pg=PT347|ano=2018|publicado=Yale University Press|local=New Haven CT USA|isbn=978-0-300-23561-6|páginas=346–349}} {{citar livro|autor =Johann Friedrich Le Bret|título=Pragmatische Geschichte der Bulle " in Coena Domini" und ihren fürchterlichen Folgen für den Staat und die Kirche|url=https://books.google.com/books?id=-epVAAAAcAAJ&pg=PA131|volume=Erster Theil|ano=1769|língua=de|páginas=131–133, 191–196, 212–213}}</ref>


===Finanças ===
===Finanças ===
No início de seu reinado, o governo papal estava endividado, no valor de 56.000.000 de scudi, e apresentava um déficit anual de mais de 200.000 scudi. Bento tentou melhorar as finanças dos Estados papais, mas mesmo com sua morte o governo ainda estava com déficit. <ref>{{cite book|author=Moritz Brosch|title=Geschichte des Kirchenstaates|url=https://books.google.com/books?id=hDg3AQAAMAAJ|volume=Zweiter Band|year=1882|publisher=F. A. Perthes|location=Gotha|language=de|pages=93–96}}</ref> Sua maior economia foi a redução no tamanho do exército papal, que se tornou ineficaz em termos da prática militar contemporânea, mesmo em manter a ordem dentro dos Estados papais; e ele reduziu severamente o pagamento de oficiais e soldados. <ref>Pastor, Vol. 35, p. 141.</ref> Ele instituiu economias em sua própria casa e na burocracia, mas estas eram insignificantes em termos de dívida e déficit. Em 1741, a conselho do cardeal Aldovrandini (que quase fora eleito papa em vez de Bento), instituiu um novo imposto, uma obrigação sobre papel carimbado em documentos legais; não produziu a receita esperada e foi abolida em 1743. Ele reduziu os impostos sobre o gado importado, o petróleo e a seda crua, mas impôs novos impostos sobre o cal, a argila da porcelana, o sal, o vinho, a palha e o feno. Em 1744, ele levantou impostos sobre a terra, aluguéis de casas, subsídios feudais a barões e pensões derivadas de prebends.<ref>Pastor, p. 142.</ref>
No início de seu reinado, o governo papal estava endividado, no valor de {{Fmtn|56000000}} de scudi, e apresentava um déficit anual de mais de {{Fmtn|200000}} scudi. Bento tentou melhorar as finanças dos Estados papais, mas mesmo com sua morte o governo ainda estava com déficit.<ref>{{citar livro|autor =Moritz Brosch|título=Geschichte des Kirchenstaates|url=https://books.google.com/books?id=hDg3AQAAMAAJ|volume=Zweiter Band|ano=1882|publicado=F. A. Perthes|local=Gotha|língua=de|páginas=93–96}}</ref> Sua maior economia foi a redução no tamanho do exército papal, que se tornou ineficaz em termos da prática militar contemporânea, mesmo em manter a ordem dentro dos Estados papais; e ele reduziu severamente o pagamento de oficiais e soldados.<ref>Pastor, Vol. 35, p. 141.</ref> Ele instituiu economias em sua própria casa e na burocracia, mas estas eram insignificantes em termos de dívida e déficit. Em 1741, a conselho do cardeal Aldovrandini (que quase fora eleito papa em vez de Bento), instituiu um novo imposto, uma obrigação sobre papel carimbado em documentos legais; não produziu a receita esperada e foi abolida em 1743. Ele reduziu os impostos sobre o gado importado, o petróleo e a seda crua, mas impôs novos impostos sobre o cal, a argila da porcelana, o sal, o vinho, a palha e o feno. Em 1744, ele levantou impostos sobre a terra, aluguéis de casas, subsídios feudais a barões e pensões derivadas de prebends.<ref>Pastor, p. 142.</ref>


Apesar desses problemas fiscais, o papado conseguiu comprar duas fragatas na [[Inglaterra]] e, em {{dtlink||4|1745}}, Bento batizou pessoalmente uma cozinha, chamada Benedetta, que ele ordenou que construísse. Ele também ordenou a modernização do porto de Anzio, mas o trabalho era tão caro que teve que ser abandonado em 1752. <ref>Pastor, p. 154.</ref>
Apesar desses problemas fiscais, o papado conseguiu comprar duas fragatas na [[Inglaterra]] e, em {{dtlink||4|1745}}, Bento batizou pessoalmente uma cozinha, chamada Benedetta, que ele ordenou que construísse. Ele também ordenou a modernização do porto de Anzio, mas o trabalho era tão caro que teve que ser abandonado em 1752.<ref>Pastor, p. 154.</ref>


Ele incentivou a agricultura e o livre comércio e cortou drasticamente o orçamento militar, mas foi incapaz de reformar completamente o governo, ainda corrupto dos papados anteriores. Na Universidade de Bolonha, ele reviveu a prática de estudos anatômicos e estabeleceu uma cadeira de cirurgia. Ele tinha uma visão clara dos problemas eclesiásticos, tinha respeito pelas opiniões divergentes e uma capacidade de distinguir entre dogma e teoria.
Ele incentivou a agricultura e o livre comércio e cortou drasticamente o orçamento militar, mas foi incapaz de reformar completamente o governo, ainda corrupto dos papados anteriores. Na Universidade de Bolonha, ele reviveu a prática de estudos anatômicos e estabeleceu uma cadeira de cirurgia. Ele tinha uma visão clara dos problemas eclesiásticos, tinha respeito pelas opiniões divergentes e uma capacidade de distinguir entre dogma e teoria.


===Outras atividades ===
===Outras atividades ===
Em {{dtlink|22|12|1741}}, Bento XIV emitiu o Bull Immensa Pastorum Principis e enviou um resumo apostólico aos bispos do Brasil e ao rei João de Portugal, contra a escravização dos povos indígenas das Américas e de outros países. Excomungou qualquer pessoa que, por qualquer motivo, escravizou um brasileiro nativo. Não abordou o caso dos africanos negros. O Touro ordenou que os jesuítas parassem de se envolver no comércio, que era estritamente proibido por seus próprios estatutos, e se intrometendo na política. O touro ficou sem força no Brasil. <ref>{{cite book|author=João Capistrano de Abreu|title=Chapters of Brazil's Colonial History 1500-1800|url=https://books.google.com/books?id=x4vmCwAAQBAJ&pg=PA210|year=1998|publisher=Oxford University Press|location=New York and Oxford|isbn=978-0-19-510302-1|page=210}} {{cite book|author=Pius Onyemechi Adiele|title=The Popes, the Catholic Church and the Transatlantic Enslavement of Black Africans 1418-1839|url=https://books.google.com/books?id=YN9DDwAAQBAJ&pg=PA532|year=2017|publisher=Georg Olms Verlag AG|location=Hildesheim|isbn=978-3-487-42216-9|pages=377–378, 532–534}}</ref>
Em {{dtlink|22|12|1741}}, Bento XIV emitiu a bula ''Immensa Pastorum Principis'' e enviou um [[breve apostólico]] aos bispos do Brasil e ao rei João de Portugal, contra a escravização dos povos indígenas das Américas e de outros países. Excomungava qualquer pessoa que, por qualquer motivo, escravizara um brasileiro nativo. Não abordava o caso dos africanos negros. A bula ordenava que os jesuítas parassem de se envolver no comércio, o que era estritamente proibido por seus próprios estatutos, e de se intrometer na política. A bula ficou sem efeito no Brasil.<ref>{{citar livro|autor =João Capistrano de Abreu|título=Chapters of Brazil's Colonial History 1500-1800|url=https://books.google.com/books?id=x4vmCwAAQBAJ&pg=PA210|ano=1998|publicado=Oxford University Press|local=New York and Oxford|isbn=978-0-19-510302-1|página=210}} {{citar livro|autor =Pius Onyemechi Adiele|título=The Popes, the Catholic Church and the Transatlantic Enslavement of Black Africans 1418-1839|url=https://books.google.com/books?id=YN9DDwAAQBAJ&pg=PA532|ano=2017|publicado=Georg Olms Verlag AG|local=Hildesheim|isbn=978-3-487-42216-9|páginas=377–378, 532–534}}</ref>


A Constituição Apostólica Sacramentorum Poenitentiae de 1741 <ref>{{cite book|author=Benedict XIV|title=Bullarium Sanctissimi Domini Nostri Benedicti Pape Benedicti XIV Bullarium|url=https://books.google.com/books?id=U-0XktFfDwYC|edition=recentior, auctior, et emendatoir|volume=Tomus primus|year=1777|publisher=Occhi|location=Venice|language=Latin|pages=65–68, no. XX}}</ref> atribuiu à Sagrada Congregação Suprema da Inquisição Romana e Universal a responsabilidade de salvaguardar a santidade do sacramento da penitência.
A Constituição Apostólica ''Sacramentorum Poenitentiae'' de 1741<ref>{{citar livro|autor =Benedict XIV|título=Bullarium Sanctissimi Domini Nostri Benedicti Pape Benedicti XIV Bullarium|url=https://books.google.com/books?id=U-0XktFfDwYC|edição=recentior, auctior, et emendatoir|volume=Tomus primus|ano=1777|publicado=Occhi|local=Venice|língua=la|páginas=65–68, no. XX}}</ref> atribuiu à Sagrada Congregação Suprema da Inquisição Romana e Universal a responsabilidade de salvaguardar a santidade do sacramento da penitência.


Em 18 de maio de 1743, Bento XIV assinou um documento dirigido aos arcebispos e bispos do Reino da Polônia sobre o casamento, <ref>[http://www.papalencyclicals.net/Ben14/b14nimia.htm Benedict, XIV, "Nimiam Licentiam: To Bishops of Poland: On Validity of Marriages", May 18, 1743] {{cite book|author=Benedict XIV|title=Bullarium Sanctissimi Domini Nostri Benedicti Pape Benedicti XIV|url=https://books.google.com/books?id=U-0XktFfDwYC|volume=Tomus primus|year=1777|publisher=Occhi|location=Venice|language=Latin|pages=301–306}}</ref> comunicando sua insatisfação com a dissolução dos casamentos cristãos, mesmo os de longa duração, pelos tribunais eclesiásticos da Polônia sem causa devida ou violação da lei canônica .<ref>Benedict wrote, "At times it is argued that the marriage was entered upon by force or by fear, in either case without the free consent of one or the other of the contracting parties; at other times a legitimate and canonical impediment is alleged, which could have been known before the marriage was contracted if it had not been purposefully concealed; also at times, and this happens more frequently, a marriage is annulled because it was contracted before another priest, even with the consent of the parish priest or of the ordinary bishop but without the necessary and usual formalities. Certainly it is clear that these dissolutions of marriages in Poland are a source of evil and an open door to crime."</ref> Surgem problemas do que é chamado de "casamentos clandestinos", um acordo secreto entre parceiros, geralmente com o objetivo de se casar com uma pessoa de escolha em vez de entrar em um "casamento arranjado". <ref>Benedict wrote, "We had learned that an evil custom of hidden marriages, more popularly known as marriages of joint knowledge, has spread throughout much of the Christian world. Among the resulting irregularities is that hidden marriages of this sort were themselves being dissolved where other marriages were publicly celebrated." {{cite book|author=Michael Joseph Schuck|title=That They be One: The Social Teaching of the Papal Encyclicals, 1740-1989|url=https://books.google.com/books?id=lCy1YfERcNcC&pg=PA33|year=1991|publisher=Georgetown University Press|location=Washington DC USA|isbn=978-0-87840-489-6|page=7}}</ref>
Em 18 de maio de 1743, Bento XIV assinou um documento dirigido aos arcebispos e bispos do Reino da Polônia sobre o casamento,<ref>[http://www.papalencyclicals.net/Ben14/b14nimia.htm Benedict, XIV, "Nimiam Licentiam: To Bishops of Poland: On Validity of Marriages", May 18, 1743] {{citar livro|autor =Benedict XIV|título=Bullarium Sanctissimi Domini Nostri Benedicti Pape Benedicti XIV|url=https://books.google.com/books?id=U-0XktFfDwYC|volume=Tomus primus|ano=1777|publicado=Occhi|local=Venice|língua=la|páginas=301–306}}</ref> comunicando sua insatisfação com a dissolução dos casamentos cristãos, mesmo os de longa duração, pelos tribunais eclesiásticos da Polônia sem causa devida ou violação da lei canônica.<ref>Benedict wrote, "At times it is argued that the marriage was entered upon by force or by fear, in either case without the free consent of one or the other of the contracting parties; at other times a legitimate and canonical impediment is alleged, which could have been known before the marriage was contracted if it had not been purposefully concealed; also at times, and this happens more frequently, a marriage is annulled because it was contracted before another priest, even with the consent of the parish priest or of the ordinary bishop but without the necessary and usual formalities. Certainly it is clear that these dissolutions of marriages in Poland are a source of evil and an open door to crime."</ref> Surgem problemas do que é chamado de "casamentos clandestinos", um acordo secreto entre parceiros, geralmente com o objetivo de se casar com uma pessoa de escolha em vez de entrar em um "casamento arranjado".<ref>Benedict wrote, "We had learned that an evil custom of hidden marriages, more popularly known as marriages of joint knowledge, has spread throughout much of the Christian world. Among the resulting irregularities is that hidden marriages of this sort were themselves being dissolved where other marriages were publicly celebrated." {{citar livro|autor =Michael Joseph Schuck|título=That They be One: The Social Teaching of the Papal Encyclicals, 1740-1989|url=https://books.google.com/books?id=lCy1YfERcNcC&pg=PA33|ano=1991|publicado=Georgetown University Press|local=Washington DC USA|isbn=978-0-87840-489-6|página=7}}</ref>


Bento XIV também foi responsável, juntamente com o cardeal Passionei , pelo início do catálogo dos manuscritos orientais na Biblioteca do Vaticano .<ref>{{cite book|author=Isidoro Carini|title=La Biblioteca Vaticana, proprietà della Sede apostolica|url=https://books.google.com/books?id=0PgvlVHPjMQC|year=1893|publisher=Tipografia Vaticana|location=Rome|language=Italian|page=118}}</ref> O papa adicionou cerca de 3.300 de seus próprios livros à coleção. Em 1741, a coleção de manuscritos relacionados à religião e à história chinesas foi deixada na Biblioteca do Vaticano por legado de Mons. Fouchet, um ex-missionário.<ref>Carini, p. 114.</ref> Durante seu reinado, a biblioteca do marquês Alessandro Capponi foi adquirida por meio de legado. A coleção do antiquário Filippo Stosch de Florença também chegou à Bibliotheca Apostolica Vaticana após sua morte, incluindo uma grande coleção de manuscritos que remontam ao século XII. <ref>{{cite book|author=Domenico Zanelli|title=La Biblioteca Vaticana dalla sua origine fino al presente|url=https://books.google.com/books?id=J6-5AAAAIAAJ|year=1857|publisher=Tipografia delle belle arti|location=Rome|language=Italian|pages=82–83, 86–87}}</ref>
Bento XIV também foi responsável, juntamente com o cardeal Passionei, pelo início do catálogo dos manuscritos orientais na Biblioteca do Vaticano.<ref>{{citar livro|autor =Isidoro Carini|título=La Biblioteca Vaticana, proprietà della Sede apostolica|url=https://books.google.com/books?id=0PgvlVHPjMQC|ano=1893|publicado=Tipografia Vaticana|local=Rome|língua=it|página=118}}</ref> O papa adicionou cerca de {{Fmtn|3300}} de seus próprios livros à coleção. Em 1741, a coleção de manuscritos relacionados à religião e à história chinesas foi deixada na Biblioteca do Vaticano por legado de Mons. Fouchet, um ex-missionário.<ref>Carini, p. 114.</ref> Durante seu reinado, a biblioteca do marquês Alessandro Capponi foi adquirida por meio de legado. A coleção do antiquário Filippo Stosch de Florença também chegou à Bibliotheca Apostolica Vaticana após sua morte, incluindo uma grande coleção de manuscritos que remontam ao século XII.<ref>{{citar livro|autor =Domenico Zanelli|título=La Biblioteca Vaticana dalla sua origine fino al presente|url=https://books.google.com/books?id=J6-5AAAAIAAJ|ano=1857|publicado=Tipografia delle belle arti|local=Rome|língua=it|páginas=82–83, 86–87}}</ref>


Em 1747, Bento XVI promulgou o touro Postremo mense superioris anni , que resumia e reafirmava certos aspectos do ensino católico sobre o batismo infantil , em particular que 1) geralmente não é lícito batizar um filho de uma família judia sem o consentimento dos pais; 2) é lícitas para batizar uma criança judia em risco de morte sem o consentimento dos pais, 3) uma vez que esse batismo tenha ocorrido (lícito ou não), as autoridades eclesiásticas têm o dever de remover a criança da custódia de seus pais, a fim de fornecê-la uma educação cristã.<ref>{{cite book|last1=Cunningham|first1=James J.|title=Summa Theologiae: Volume 57, Baptism and Confirmation: 3a. 66-72|date=2006|publisher=Cambridge University Press|isbn=9780521029650|pages=112|url=https://books.google.com/books?id=sB7lrpjH7dkC&pg=PA112|language=en}}</ref><ref>{{cite book|last1=Carlen|first1=Claudia|title=Papal Pronouncements, a Guide, 1740-1978: Benedict XIV to Paul VI|date=1990|publisher=Pierian Press|isbn=9780876502730|page=6|url=https://books.google.com/?id=4uNVAAAAYAAJ|accessdate=13 January 2018|language=en}}</ref>
Em 1747, Bento XIV promulgou a bula ''Postremo mense superioris anni'' , que resumia e reafirmava certos aspectos do ensino católico sobre o batismo infantil, em particular que 1) geralmente não é lícito batizar um filho de uma família judia sem o consentimento dos pais; 2) é lícito batizar uma criança judia em risco de morte sem o consentimento dos pais, 3) uma vez que esse batismo tenha ocorrido (lícito ou não), as autoridades eclesiásticas têm o dever de remover a criança da custódia de seus pais, a fim de fornecê-la uma educação cristã.<ref>{{citar livro|último1 =Cunningham|primeiro1 =James J.|título=Summa Theologiae: Volume 57, Baptism and Confirmation: 3a. 66-72|data=2006|publicado=Cambridge University Press|isbn=9780521029650|páginas=112|url=https://books.google.com/books?id=sB7lrpjH7dkC&pg=PA112|língua=en}}</ref><ref>{{citar livro|último1 =Carlen|primeiro1 =Claudia|título=Papal Pronouncements, a Guide, 1740-1978: Benedict XIV to Paul VI|data=1990|publicado=Pierian Press|isbn=9780876502730|página=6|url=https://books.google.com/?id=4uNVAAAAYAAJ|acessodata=13 de janeiro de 2018|língua=en}}</ref>


Em {{dtlink|5|5|1749}}, o Papa Bento XIV declarou um Ano Santo , começando na véspera de Natal de 1749 e estendendo-se ao longo do ano seguinte até o Natal de 1750. <ref>[http://www.papalencyclicals.net/Ben14/b14pereg.htm Benedict XIV, "Peregrinantes" (Proclaiming a Holy Year for 1750), 5 May 1749] {{cite book|author=Juan Facundo Raulin|title=Año Santo dentro y fuera de Roma: Sirve para ella en este Año Santo de 1750. Para España en el de 1751 y en los siguientes para las Indias|url=https://books.google.com/books?id=yXkx964ceQUC&pg=PA4|year=1751|publisher=Francisco Moreno|location=Zaragoza|language=Spanish|pages=4–12}}</ref> Durante o mês de abril de 1750, 43.000 refeições foram servidas aos pobres da região. Hospital de Trinita. <ref>[http://www.papalartifacts.com/portfolio-item/pope-benedict-xiv/ Kunst, Richard. "Benedict XIV", Papal Artifacts]{{self-published source|date=2018}} James A. Campbell, "The Year of Jubilee," in: {{cite book|title=The American Catholic Quarterly Review |url=https://books.google.com/books?id=apkNAQAAIAAJ&pg=PA247|volume=Volume 25|year=1900|publisher=Hardy and Mahony|location=Philadelphia|pages=240–252}}</ref> Mais tarde naquele ano, o papa proibiu jogos de cartas .<ref name="Gazette">''The Dublin Gazette'' (Number 26). Dublin: Richard James and John Butler, 1750. {{Page needed|date=December 2018}} Context: "In the Edict lately published against all Games on the Cards, it is enacted, that the Penalty on Delinquents shall be a Fine of 500 Crowns ; but if any Persons of high Rank or Distinction are convicted of suffering or promoting Gaming of that Kind in their house, they shall incur the Pope's Indignation, and be liable to such arbitrary Punishment as to his Holiness shall seem meet."</ref>
Em {{dtlink|5|5|1749}}, o Papa Bento XIV declarou um Ano Santo, começando na véspera de Natal de 1749 e estendendo-se ao longo do ano seguinte até o Natal de 1750.<ref>[http://www.papalencyclicals.net/Ben14/b14pereg.htm Benedict XIV, "Peregrinantes" (Proclaiming a Holy Year for 1750), 5 May 1749] {{citar livro|autor =Juan Facundo Raulin|título=Año Santo dentro y fuera de Roma: Sirve para ella en este Año Santo de 1750. Para España en el de 1751 y en los siguientes para las Indias|url=https://books.google.com/books?id=yXkx964ceQUC&pg=PA4|ano=1751|publicado=Francisco Moreno|local=Zaragoza|língua=es|páginas=4–12}}</ref> Durante o mês de abril de 1750, 43 mil refeições foram servidas aos pobres da região. Hospital de Trinita.<ref>[http://www.papalartifacts.com/portfolio-item/pope-benedict-xiv/ Kunst, Richard. "Benedict XIV", Papal Artifacts] James A. Campbell, "The Year of Jubilee," in: {{citar livro|título=The American Catholic Quarterly Review |url=https://books.google.com/books?id=apkNAQAAIAAJ&pg=PA247|volume=Volume 25|ano=1900|publicado=Hardy and Mahony|local=Philadelphia|páginas=240–252}}</ref> Mais tarde naquele ano, o papa proibiu jogos de cartas.<ref name="Gazette">''The Dublin Gazette'' (Number 26). Dublin: Richard James and John Butler, 1750. {{Page needed|date=December 2018}} Context: "In the Edict lately published against all Games on the Cards, it is enacted, that the Penalty on Delinquents shall be a Fine of 500 Crowns ; but if any Persons of high Rank or Distinction are convicted of suffering or promoting Gaming of that Kind in their house, they shall incur the Pope's Indignation, and be liable to such arbitrary Punishment as to his Holiness shall seem meet."</ref>


===Ritos orientais ===
===Ritos orientais ===
Desde seus dias como consultor no Santo Ofício (Inquisição), Bento esteve envolvido em questões relacionadas às missões, tanto aqueles que buscavam converter os não-cristãos quanto aqueles que procuravam reconciliar hereges e cismáticos com a Igreja Romana. <ref>Lambertini had composes a survey of the history of the Malabar rites in India. Pastor, pp. 463-464.</ref> Uma preocupação eram os cristãos coptas no alto Egito, onde os esforços para buscar a união com o patriarca copta não foram bem-sucedidos. Números de sacerdotes e leigos coptas haviam entrado em união com Roma, mas não tinham bispo para atender às suas necessidades. No touro Quemadmodum ingenti de 4 de agosto de 1741, Bento XVI confiou seus cuidados ao único bispo copta que estava em união com Roma, o patriarca Atanásio de Jerusalém, que recebeu amplos poderes para supervisionar os coptas uniados no Egito. <ref>{{cite book|author=Benedictus XIV|title=Benedicti papae XIV. Bullarium: In quo continentur constitutiones, epistolae, aliaque edita ab initio pontificatus usque ad annum MDCCXLVI.|url=https://books.google.com/books?id=SDERAAAAYAAJ&pg=PA388|volume=Tomus primus, Volumen 1|year=1826|publisher=P. J. Hanicq|location=Mechlin|language=Latin|pages=125–127}} Pastor, p. 404.</ref>
Desde seus dias como consultor no Santo Ofício (Inquisição), Bento esteve envolvido em questões relacionadas às missões, tanto aqueles que buscavam converter os não-cristãos quanto aqueles que procuravam reconciliar hereges e cismáticos com a Igreja Romana.<ref>Lambertini had composes a survey of the history of the Malabar rites in India. Pastor, pp. 463-464.</ref> Uma preocupação eram os cristãos coptas no alto Egito, onde os esforços para buscar a união com o patriarca copta não foram bem-sucedidos. Números de sacerdotes e leigos coptas haviam entrado em união com Roma, mas não tinham bispo para atender às suas necessidades. Na bula ''Quemadmodum ingenti'' de 4 de agosto de 1741, Bento XIV confiou seus cuidados ao único bispo copta que estava em união com Roma, o patriarca Atanásio de Jerusalém, que recebeu amplos poderes para supervisionar os coptas unidos no Egito.<ref>{{citar livro|autor =Benedictus XIV|título=Benedicti papae XIV. Bullarium: In quo continentur constitutiones, epistolae, aliaque edita ab initio pontificatus usque ad annum MDCCXLVI.|url=https://books.google.com/books?id=SDERAAAAYAAJ&pg=PA388|volume=Tomus primus, Volumen 1|ano=1826|publicado=P. J. Hanicq|local=Mechlin|língua=la|páginas=125–127}} Pastor, p. 404.</ref>


Em sua encíclica, Allatae Sunt , promulgada em {{dtlink|26|7|1755}}, e enviada aos missionários que trabalham sob a direção da Congregação de Propaganda Fide , <ref>{{cite book|author=Benedictus XIV|editor= Hieronymus Mainardi|title=Sanctissimi domini nostri Benedicti Papae XIV Bullarium|url=https://books.google.com/books?id=llkoNmNJCQQC|volume=Tomus quartus|year=1758|publisher=Bartholomaeus Occhi|location=Rome|language=Latin|pages=175–193}}</ref> o Papa Bento XVI abordou os numerosos problemas que surgem no trato com o clero e os leigos pertencentes a vários ritos orientais. , particularmente os ritos armênio e siríaco. Ele lembrou aos missionários que eles estavam convertendo pessoas de cisma e heresia: <ref>Benedict XIV, ''Allatae sunt'', § 48. {{cite book|author=Agnes de Dreuzy|title=The Vatican and the Emergence of the Modern Middle East|url=https://books.google.com/books?id=LBCkDAAAQBAJ&pg=PA93|year=2016|publisher=CUA Press|location=Washington DC USA|isbn=978-0-8132-2849-5|page=93}}</ref>
Em sua encíclica, ''Allatae Sunt'' , promulgada em {{dtlink|26|7|1755}}, e enviada aos missionários que trabalham sob a direção da Congregação de Propaganda Fide,<ref>{{citar livro|autor =Benedictus XIV|editor= Hieronymus Mainardi|título=Sanctissimi domini nostri Benedicti Papae XIV Bullarium|url=https://books.google.com/books?id=llkoNmNJCQQC|volume=Tomus quartus|ano=1758|publicado=Bartholomaeus Occhi|local=Rome|língua=la|páginas=175–193}}</ref> o Papa Bento XIV abordou os numerosos problemas que surgem no trato com o clero e os leigos pertencentes a vários ritos orientais, particularmente os ritos armênio e siríaco. Ele lembrou aos missionários que eles estavam convertendo pessoas de cisma e heresia:<ref>Benedict XIV, ''Allatae sunt'', § 48. {{citar livro|autor =Agnes de Dreuzy|título=The Vatican and the Emergence of the Modern Middle East|url=https://books.google.com/books?id=LBCkDAAAQBAJ&pg=PA93|ano=2016|publicado=CUA Press|local=Washington DC USA|isbn=978-0-8132-2849-5|página=93}}</ref>


<blockquote>Também queríamos deixar claro para toda a boa vontade que a Sé Apostólica sente pelos católicos orientais ao ordená-los a observar completamente seus ritos antigos que não estão em desacordo com a religião católica ou com a propriedade. A Igreja não exige que os cismáticos abandonem seus ritos quando retornam à unidade católica, mas apenas que eles juram e detestam a heresia. Seu grande desejo é a preservação, não a destruição de diferentes povos - em suma, que todos sejam católicos e não todos latinos.</blockquote>
{{Quote|Também queríamos deixar claro para toda a boa vontade que a Sé Apostólica sente pelos católicos orientais ao ordená-los a observar completamente seus ritos antigos que não estão em desacordo com a religião católica ou com a propriedade. A Igreja não exige que os cismáticos abandonem seus ritos quando retornam à unidade católica, mas apenas que eles juram e detestam a heresia. Seu grande desejo é a preservação, não a destruição de diferentes povos - em suma, que todos sejam católicos e não todos latinos.}}


Bento XIV, no entanto, ecoando as palavras do [[Papa Gelásio I]], proibiu universalmente a prática de mulheres servindo o sacerdote no altar, observando que a prática havia se espalhado para certos ritos orientais.<ref>Benedict XIV, ''Allatae sunt'', § 29. </ref>
Bento XIV, no entanto, ecoando as palavras do [[Papa Gelásio I]], proibiu universalmente a prática de mulheres servindo o sacerdote no altar, observando que a prática havia se espalhado para certos ritos orientais.<ref>Benedict XIV, ''Allatae sunt'', § 29. </ref>


===Ritos chineses e rituais de Malabar ===
===Ritos chineses e rituais de Malabar ===
Ele tinha um papado muito ativo, reformando a educação dos sacerdotes, o calendário de festas da Igreja e muitas instituições papais. Talvez o ato mais importante do pontificado de Bento XIV tenha sido a promulgação de suas famosas leis sobre missões nos dois touros , Ex quo singulari (11 de julho de 1742) <ref>{{cite book|author=Benedictus XIV|title=Benedicti papae XIV. Bullarium: In quo continentur constitutiones, epistolae, aliaque edita ab initio pontificatus usque ad annum MDCCXLVI.|url=https://books.google.com/books?id=SDERAAAAYAAJ&pg=PA388|volume=Tomus primus, Volumen 1|year=1826|publisher=P. J. Hanicq|location=Mechlin|language=Latin|pages=388–422}} Pastor, Vol. 35, pp. 433-460.</ref> e Omnium sollicitudinum (12 de setembro de 1744). <ref>{{cite book|author=Benedictus XIV|title=Sanctissimi Domini nostri Benedicti papae XIV bullarium|url=https://books.google.com/books?id=J2WOl4Upwf0C|edition=editio nova|volume=Tomus primus, Volumen 2|year=1826|publisher=Hanicq|location=Mechlin|language=Latin|pages=369–428, no. CVII}}</ref> Nesses touros, ele governou o costume de acomodar palavras e usos não-cristãos para expressar idéias e práticas cristãs das culturas nativas, que haviam sido extensivamente realizadas pelos jesuítas em seus índios eMissões chinesas . Um exemplo disso são as estátuas dos antepassados ​​- havia muito tempo incerto se a honra dada aos antepassados ​​era inaceitável " adoração aos antepassados " ou se era algo mais como a veneração católica dos santos . Esta questão foi especialmente urgente no caso de um ancestral conhecido por não ser cristão. A escolha de uma tradução chinesa para o nome de Deus também havia sido debatida desde o início do [[século XVII]]. Bento XIV denunciou essas práticas nesses dois touros. A conseqüência disso foi que muitos desses convertidos deixaram a Igreja. <ref>Pastor, Vol. 35, pp. 433-458.</ref>
Ele tinha um papado muito ativo, reformando a educação dos sacerdotes, o calendário de festas da Igreja e muitas instituições papais. Talvez o ato mais importante do pontificado de Bento XIV tenha sido a promulgação de suas famosas leis sobre missões nas duas bulas, ''Ex quo singulari'' (11 de julho de 1742)<ref>{{citar livro|autor =Benedictus XIV|título=Benedicti papae XIV. Bullarium: In quo continentur constitutiones, epistolae, aliaque edita ab initio pontificatus usque ad annum MDCCXLVI.|url=https://books.google.com/books?id=SDERAAAAYAAJ&pg=PA388|volume=Tomus primus, Volumen 1|ano=1826|publicado=P. J. Hanicq|local=Mechlin|língua=la|páginas=388–422}} Pastor, Vol. 35, pp. 433-460.</ref> e ''Omnium sollicitudinum'' (12 de setembro de 1744).<ref>{{citar livro|autor =Benedictus XIV|título=Sanctissimi Domini nostri Benedicti papae XIV bullarium|url=https://books.google.com/books?id=J2WOl4Upwf0C|edição=editio nova|volume=Tomus primus, Volumen 2|ano=1826|publicado=Hanicq|local=Mechlin|língua=la|páginas=369–428, no. CVII}}</ref> Nessas bulas, ele regia o costume de acomodar palavras e usos não-cristãos para expressar ideias e práticas cristãs das culturas nativas, que haviam sido extensivamente realizadas pelos jesuítas em seus índios e missões chinesas. Um exemplo disso são as estátuas dos antepassados - havia muito tempo incerto se a honra dada aos antepassados era inaceitável "adoração aos antepassados " ou se era algo mais como a veneração católica dos santos. Esta questão foi especialmente urgente no caso de um ancestral conhecido por não ser cristão. A escolha de uma tradução chinesa para o nome de Deus também havia sido debatida desde o início do [[século XVII]]. Bento XIV denunciou essas práticas nessas duas bulas. A consequência disso foi que muitos desses convertidos deixaram a Igreja.<ref>Pastor, Vol. 35, pp. 433-458.</ref>


Durante seu papado, Bento XIV encomendou uma equipe de arquitetos, liderada por [[Nicola Salvi]] e [[Luigi Vanvitelli]], para projetar um grande palácio que seria 'mais complexo e com maior estilo barroco do que a caixa de um palácio que Vanvitelli projetou em Caserta '. O palácio deveria ser construído ao sul da Basílica de São Pedro, mas nunca foi construído, pois os planos foram silenciosamente ignorados pelo sucessor de Bento XVI, [[Papa Clemente XIII]]. Eles foram criados mais uma vez por [[Papa Pio VI]] no final de seu papado, mas tiveram que parar devido à possibilidade de invasão. Em {{dtlink|15|12|1744}}, Bento XIV abençoou a capela barroca (Capela de São João Batista) em Sant'Antonio dei Portoghesiem Roma, com mosaicos nas laterais, no chão e na parede atrás do altar de pedras semipreciosas. A capela, encomendada pelo rei [[João V de Portugal]] em 1740, foi projetada por Nicola Salvi e Luigi Vanvitelli. Quando concluído, foi enviado para Portugal para ser colocado na [[Igreja de Santo António dos Portugueses|Igreja de São Roque]], a igreja jesuíta em Lisboa. <ref>{{cite book|author=Barry Hatton|title=Queen of the Sea: A History of Lisbon|url=https://books.google.com/books?id=mvlyDwAAQBAJ&pg=PA143|date= 2018|publisher=Oxford University Press|location=New York and Oxford|isbn=978-1-84904-997-9|page=143}} Anthony Blunt, ''Guide to Baroque Rome'' New York: Harper & Row, 1982. {{Page needed|date=December 2018}}</ref>
Durante seu papado, Bento XIV encomendou uma equipe de arquitetos, liderada por [[Nicola Salvi]] e [[Luigi Vanvitelli]], para projetar um grande palácio que seria 'mais complexo e com maior estilo barroco do que a caixa de um palácio que Vanvitelli projetou em Caserta'. O palácio deveria ser construído ao sul da Basílica de São Pedro, mas nunca foi construído, pois os planos foram silenciosamente ignorados pelo sucessor de Bento XIV, [[Papa Clemente XIII]]. Eles foram criados mais uma vez por [[Papa Pio VI]] no final de seu papado, mas tiveram que parar devido à possibilidade de invasão. Em {{dtlink|15|12|1744}}, Bento XIV abençoou a capela barroca (Capela de São João Batista) em Sant'Antonio dei Portoghesi em Roma, com mosaicos nas laterais, no chão e na parede atrás do altar de pedras semipreciosas. A capela, encomendada pelo rei [[João V de Portugal]] em 1740, foi projetada por Nicola Salvi e Luigi Vanvitelli. Quando concluído, foi enviado para Portugal para ser colocado na [[Igreja de Santo António dos Portugueses|Igreja de São Roque]], a igreja jesuíta em Lisboa.<ref>{{citar livro|autor =Barry Hatton|título=Queen of the Sea: A History of Lisbon|url=https://books.google.com/books?id=mvlyDwAAQBAJ&pg=PA143|data= 2018|publicado=Oxford University Press|local=New York and Oxford|isbn=978-1-84904-997-9|página=143}} Anthony Blunt, ''Guide to Baroque Rome'' New York: Harper & Row, 1982. {{Page needed|date=December 2018}}</ref>


===Consistórios ===
===Consistórios ===
Linha 156: Linha 131:


==Morte e enterro ==
==Morte e enterro ==
[[Image:BentoXIVb.jpg|thumb|Túmulo de Bento XIV, Basílica de São Pedro]]
[[Imagem:BentoXIVb.jpg|thumb|Túmulo de Bento XIV, Basílica de São Pedro]]


Bento XIV sofria de problemas renais há anos. Sua saúde piorou em [[1758]] e, após uma batalha contra a gota, ele morreu em {{dtlink|3|5|1758}}, aos 83 anos.<ref>{{cite book|last=Artaud de Montor|first=Alexis Francois|title=The Lives and Times of the Popes|url=https://books.google.com/books?id=kr8jAQAAIAAJ|volume=Volume VII|year=1911|publisher=Catholic Publication Society of America|location=New York|pages=35–36}}</ref> Suas palavras finais para aqueles que o cercavam no leito de morte foram: "Deixo você nas mãos de Deus. " <ref>{{cite book|last=Haynes|first= Renée|title= Philosopher King: The Humanist Pope Benedict XIV|location= London|publisher= Weidenfeld & Nicolson|year= 1970}} {{Page needed|date=December 2018}}</ref>
Bento XIV sofria de problemas renais há anos. Sua saúde piorou em 1758 e, após uma batalha contra a [[Gota (doença)|gota]], ele morreu em 3 de maio de 1758, aos 83 anos. <ref>{{citar livro|último =Artaud de Montor|primeiro =Alexis Francois|título=The Lives and Times of the Popes|url=https://books.google.com/books?id=kr8jAQAAIAAJ|volume=Volume VII|ano=1911|publicado=Catholic Publication Society of America|local=New York|páginas=35–36}}</ref> Suas palavras finais para aqueles que o cercavam no leito de morte foram: "Deixo você nas mãos de Deus".<ref>{{citar livro|último =Haynes|primeiro = Renée|título= Philosopher King: The Humanist Pope Benedict XIV|local= London|publicado= Weidenfeld & Nicolson|ano= 1970}} {{Page needed|date=December 2018}}</ref>
Apesar dessas palavras, o papa teria recitado a famosa frase em latim “[[Sic transit gloria mundi]]” antes de acrescentar de forma pungente “Agora caio no silêncio e no esquecimento, o único lugar que me pertence”.

Bento XIV demonstrou originalmente sintomas de doença em 26 de abril de 1758, depois de ter se recuperado de uma doença grave que incluía gota naquele mês de fevereiro. No entanto, uma febre contraída agravou sua asma e ele teve dificuldade para urinar. No entanto, sua condição piorou rapidamente nos dias seguintes, depois que a gota e a doença renal contraída aumentaram seu sofrimento. Apesar disso, seu apetite não diminuiu, o que foi interpretado como um sinal de que ele poderia se recuperar da doença. No entanto, em maio, a sua condição piorou consideravelmente, embora o papa tenha permanecido lúcido até o fim, capaz de conceder uma última bênção antes de morrer, em 3 de maio.<ref>{{cite web|url=http://www.csun.edu/~hcfll004/SV1758.html|title=Sede Vacante 1758|publisher=CSUN|date=29 de setembro de 2015|author=John Paul Adams|access-date=16 de março de 2022}}</ref>


Após seu funeral, ele foi enterrado na [[Basílica de São Pedro]] e um grande catafalco foi erguido em sua homenagem.
Após seu funeral, ele foi enterrado na [[Basílica de São Pedro]] e um grande catafalco foi erguido em sua homenagem.

== Ordenações<ref>{{link|en|2=https://www.catholic-hierarchy.org/bishop/blambp.html|3=Catholic Hierarchy}}</ref> ==
=== Ordenações diaconais ===
* [[Henrique Benedito Stuart]] † (1748)

=== Ordenações presbíteros ===
* [[Emmanuel Ernst von Waldstein]] † (1740)
* [[Antonio Maria Ruffo]] † (1744)
* [[Henrique Benedito Stuart]] † (1748)

=== Ordenações episcopais ===

Foi o principal sagrante dos seguintes [[bispo]]s:
{{div col|4}}
* [[Ottavio Ringhieri]] † (1736)
* [[Giovanni Battista Scarselli]] † (1740)
* [[Ludovico Merlini]] † (1740)
* [[Giorgio Doria]] † (1740)
* [[Pio Gallizia]], {{small|[[Barnabitas|B.]]}} † (1741)
* [[Ferdinando Romualdo Guiccioli]], {{small|[[Ordem de São Bento|O.S.B.]]}} † (1741)
* [[Pierre François de Sales de Thorens]] † (1741)
* [[Giuseppe Filippo Porporato]] † (1741)
* [[Giambattista Pensa]] † (1741)
* [[Charles-François Cantoni]] † (1741)
* [[Michele Vittorio Villa]] † (1741)
* [[Carlo Felice Sanmartino]] † (1741)
* [[Giuseppe Filippo Felissano]] † (1741)
* [[Girolamo Curlo]], {{small|[[Clérigos Regulares Menores|C.R.M.]]}} † (1741)
* [[Francesco Landi]] † (1741)
* [[Josef Maria von Thun und Hohenstein]] † (1742)
* [[Silvestro Merani]], {{small|[[Ordem de Santo Agostinho|O.S.A.]]}} † (1742)
* [[Nicola Manciforte]] † (1742)
* [[Giuseppe Gallarati]] † (1742)
* [[Juan Mateo López Sáenz]], {{small|[[Clérigos Regulares Menores|C.R.M.]]}} † (1742)
* [[Giuseppe Stella]] † (1742)
* [[Michele Maria Vincentini]] † (1742)
* [[Antonio Cantoni]] † (1742)
* [[Giuseppe Palma]] † (1743)
* [[Papa Clemente XIII|Carlo della Torre Rezzonico]] † (1743)
* [[Giuseppe Pozzobonelli]] † (1743)
* [[Felice Amato]] † (1743)
* [[Gian Pietro Solaro]] † (1743)
* [[Martín Barcia Carrascal]] † (1743)
* [[Martino Ignazio Caracciolo]] † (1743)
* [[Filippo Acciaiuoli]] † (1743)
* [[Enrico Enríquez]] † (1743)
* [[Luigi Gualterio]] † (1744)
* [[Giuseppe Alfonso Miroglio]] † (1744)
* [[Giovanni Francesco Cavallini]] † (1744)
* [[Girolamo Spínola]] † (1744)
* [[Alessio Ignazio Marucchi]] † (1744)
* [[Paolo Francesco Giustiniani]], {{small|[[Ordem dos Frades Menores Capuchinhos|O.F.M.Cap.]]}} † (1744)
* [[Gherardo Antonio Volpe]] † (1744)
* [[Antonio Marulli]] † (1745)
* [[Ignazio della Chiesa de Rodi]] † (1746)
* [[Pietro Cristiani]] † (1747)
* [[Giovanni Battista Minucci]], {{small|[[Ordem dos Frades Menores Conventuais|O.F.M.Conv.]]}} † (1747)
* [[Carlo Vittorio Amedeo Ignazio delle Lanze]] † (1747)
* [[Giovanni Battista Spínola]] † (1752)
* [[Giovanni Carlo Molinari]] † (1754)
* [[Vincenzo Malvezzi Bonfioli]] † (1754)
* [[Carlo Camuzi]] † (1756)
{{div col end}}
E foi consagrante de:

* [[Ferdinando Agostino Bernabei]], {{small|[[Ordem dos Pregadores|O.P.]]}} † (1728)


{{referências}}
{{referências}}


{{Começa caixa}}
{{SucessãoPapas
{{Caixa de sucessão|
|nome=Bento 14
|título = [[Ficheiro:Coat of arms Holy See.svg|35px]]<br /><br />Secretário da [[Congregação para o Clero]]
|num=247
|anos = [[1718]] — [[1730]]
|ant=[[Papa Clemente XII|Clemente XII]]
|antes = ?
|seg=[[Papa Clemente XIII|Clemente XIII]]
|depois = [[Giacomo Lanfredini]]
}}
{{Caixa de sucessão|
|título = [[Ficheiro:CardinalPallium PioM.svg|50px]]<br />[[Cardeal-presbítero]] de [[Santa Cruz de Jerusalém (título cardinalício)|Santa Cruz de Jerusalém]]
|anos = [[1728]] — [[1740]]
|antes = [[Ulisse Giuseppe Gozzadini|Dom Ulisse Giuseppe Gozzadini]]
|depois = [[Giuseppe Firrao (1670-1744)|Dom Giuseppe Firrao]]
}}
{{Caixa de sucessão|
|título = [[Imagem:Archbishop_CoA_PioM.svg|50px|Brasão episcopal]]<br />[[Arcebispo]] de [[Arquidiocese de Bolonha|Bolonha]]
|anos = [[1731]] — [[1754]]
|antes = [[Giacomo Boncompagni (cardeal)|Dom Giacomo Boncompagni]]
|depois = [[Vincenzo Malvezzi Bonfioli|Dom Vincenzo Malvezzi Bonfioli]]
}}
{{Caixa de sucessão|
|título = [[Imagem:Emblem of the Papacy SE.svg|40px]]<br />247.º [[Papa]] da [[Igreja Católica]]
|anos = [[1740]] — [[1758]]
|antes = [[Papa Clemente XII|Clemente XII]]
|depois = [[Papa Clemente XIII|Clemente XIII]]
}}
}}
{{Termina caixa}}


{{Papas}}
{{Papas}}


{{Controle de autoridade}}
{{Esboço-papa}}


{{DEFAULTSORT:Bento 14, Papa}}
{{DEFAULTSORT:Bento 14, Papa}}
Linha 181: Linha 245:
[[Categoria:Naturais dos Estados Pontifícios]]
[[Categoria:Naturais dos Estados Pontifícios]]
[[Categoria:Cardeais nomeados pelo papa Bento XIII]]
[[Categoria:Cardeais nomeados pelo papa Bento XIII]]
[[Categoria:Papas do século XVIII]]

Edição atual tal como às 14h11min de 23 de setembro de 2024

Bento XIV
Papa da Igreja Católica
247° Papa da Igreja Católica
Info/Papa
Atividade eclesiástica
Diocese Diocese de Roma
Eleição 17 de agosto de 1740
Entronização 25 de agosto de 1740
Fim do pontificado 3 de maio de 1758
(17 anos, 259 dias)
Predecessor Clemente XII
Sucessor Clemente XIII
Ordenação e nomeação
Ordenação presbiteral 2 de julho de 1724
Nomeação episcopal 12 de junho de 1724
Ordenação episcopal 16 de julho de 1724
por Papa Bento XIII
Nomeado arcebispo 12 de junho de 1724
Cardinalato
Criação 9 de dezembro de 1726 (in pectore)
30 de abril de 1728 (Publicado)

por Papa Bento XIII
Ordem Cardeal-presbítero
Título Santa Cruz de Jerusalém
Papado
Brasão
Lema Curabuntur omnes
('Todos serão curados')
Consistório Consistórios de Bento XIV
Dados pessoais
Nascimento Bolonha, Itália
31 de março de 1675
Morte Roma
3 de maio de 1758 (83 anos)
Nacionalidade italiano
Nome de nascimento Prospero Lorenzo Lambertini
Progenitores Mãe: Lucrezia Bulgarini
Pai: Marcello Lambertini
Títulos anteriores -Secretário da Congregação para o Clero (1718-1730)
-Arcebispo de Bolonha (1731-1754)
Sepultura Basílica de São Pedro
dados em catholic-hierarchy.org
Categoria:Igreja Católica
Categoria:Hierarquia católica
Projeto Catolicismo
Lista de papas

Papa Bento XIV, nascido Prospero Lorenzo Lambertini (Bologna, 31 de março de 1675Roma, 3 de maio de 1758), foi Papa de 17 de agosto de 1740 até sua morte. Foi eleito com 50 votos entre 51 votantes do longuíssimo conclave de 1740.

Talvez um dos melhores eruditos a se sentar no trono papal, mas muitas vezes esquecido, ele promoveu o aprendizado científico, as artes barrocas, o revigoramento do tomismo e o estudo da forma humana. Firmemente comprometido em cumprir os decretos do Concílio de Trento e os autênticos ensinamentos católicos, Bento XIV removeu as alterações feitas anteriormente no Breviário, procurou pacificamente reverter o crescente secularismo nos tribunais europeus, revigorou as cerimônias com grande pompa e, ao longo de sua vida e seu reinado, publicou numerosos tratados teológicos e eclesiásticos. Ao governar os Estados Papais, ele reduziu a tributação de alguns produtos, mas também aumentou os impostos sobre outros; ele também incentivou a agricultura e apoiou o livre comércio nos Estados Papais. Estudioso, ele criou os Museus Sagrados e Profanos, agora parte do atual Museu do Vaticano. Bento XIV, em certa medida, pode ser considerado um polímata devido a seus numerosos estudos de literatura antiga, à publicação de livros e documentos eclesiásticos, ao seu interesse no estudo do corpo humano e à sua devoção à arte e à teologia.

Horace Walpole o descreveu como "amado por papistas, estimado por protestantes, um padre sem insolência ou interesse, um príncipe sem favoritos, um papa sem nepotismo, um autor sem vaidade, um homem a quem nem o intelecto nem o poder poderiam corromper".[1]

Início da vida

[editar | editar código-fonte]

Nascimento e estudos

[editar | editar código-fonte]

Lambertini nasceu em uma família nobre de Bolonha , o terceiro de cinco filhos de Marcello Lambertini e Lucrezia Bulgarini.[2] Na época de seu nascimento, Bolonha era a segunda maior cidade dos Estados Papais. Seus primeiros estudos foram com tutores e, em seguida, ele foi enviado ao Convitto del Porto, com equipe dos Padres Somaschi.[3] Aos 13 anos, começou a frequentar o Collegio Clementino em Roma, onde estudou retórica, latim, filosofia e teologia (1689-1692). Durante seus estudos quando jovem, ele frequentemente estudava as obras de São Tomás de Aquino, quem era seu autor e santo favorito. Enquanto ele estudava no Collegio Clementino, sua atenção se voltou para o direito civil e canônico. Logo depois, em 1694, aos dezenove anos, recebeu o diploma de Doutor em Teologia Sagrada e Doutor Utriusque Juris (direito eclesiástico e civil).[4]

Carreira eclesiástica

[editar | editar código-fonte]

Lambertini tornou-se assistente de Mons. Alessandro Caprara, o Auditor da Rota. Após a eleição do Papa Clemente XI, em novembro de 1700, ele se tornou um defensor consistorial em 1701.[5] Pouco tempo depois, foi criado um Consultor da Suprema Congregação Sagrada da Inquisição Romana e Universal e, em 1708, Promotor da Fé. Como promotor da fé, ele alcançou dois grandes sucessos. O primeiro foi a canonização de Papa Pio V. O segundo foi a composição de seu tratado sobre o processo de beatificação e canonização dos santos.[6]

Em 1712, Lambertini foi nomeado Canon Theologus do Capítulo da Basílica do Vaticano e membro da Sagrada Congregação de Ritos; em 1713 ele foi nomeado monsenhor; e em 1718 secretário da Sagrada Congregação do Conselho.[7]

Em 12 de junho de 1724, apenas duas semanas após sua eleição, o Papa Bento XIII nomeou Lambertini bispo titular de Teodósia.[8] Lambertini foi consagrado bispo em Roma, na Capela Paulina do Palácio do Vaticano, em 16 de julho de 1724, pelo Papa Bento XIII. Os co-consagradores foram Giovanni Francesco Nicolai, arcebispo titular de Myra (vigário da Basílica do Vaticano) e Nicola Maria Lercari, arcebispo titular de Nazianzus (maestro papal de câmera).[9] Em 1725, ele serviu como canonista no Sínodo Romano do Papa Bento XIII.[10]

Em 1718, o Istituto delle scienze ed Arti Liberali, em Bolonha, iniciou a construção de uma capela para a comodidade cotidiana dedicada à Anunciação da Virgem Maria. Em 1725, o bispo Prospero Lambertini, de Teodósia, que trabalhava na Cúria Romana, mas estava consciente de suas origens, mandou pintar a capela. Ele entregou o trabalho a Carlo Salarolo, que tinha as paredes da capela decoradas. Lambertini também encomendou e pagou pela pintura acima do altar principal, uma imagem da Virgem sendo saudada pelo anjo, obra de Marcantonio Franceschini.[11]

Ele foi nomeado bispo de Ancona em 27 de janeiro de 1727 e foi autorizado a manter o título de arcebispo, bem como todos os ofícios que ele já havia sido concedido. Ele também foi autorizado a continuar como Abate Comendatário do camaldulense mosteiro de S. Stefano di Cintorio (Cemeterio) na diocese de Pisa.[12] Em 1731, o novo bispo teve o altar principal e o coro da catedral restaurados e reformados. Depois que se tornou papa, Lambertini lembrou-se de sua ex-diocese, enviando um presente anual à Igreja de Ancona, de vasos sagrados de ouro ou prata, compromissos em altar, vestimentas e outros itens.[13]

O arcebispo Lambertini foi criado Cardeal In pectore em 9 de dezembro de 1726, embora o anúncio público da sua promoção foi adiado até 30 de abril de 1728.[14] Ele foi atribuído a igreja titular de Santa Cruz de Jerusalém em 10 de maio de 1728.[15] Ele participou o conclave de 1730.

Em 30 de abril de 1731, o cardeal Lambertini foi nomeado arcebispo de Bolonha pelo Papa Clemente XII.[16] Durante seu tempo como arcebispo, ele compôs um extenso tratado em três volumes, De synodo dioecesana, sobre o tema do sínodo diocesano, apresentando uma síntese da história, direito canônico, práticas e procedimentos para a realização daqueles importantes. reuniões do clero de cada diocese.[17] Ele estava de fato preparando o terreno para a realização de um sínodo próprio para a diocese de Bolonha, uma expectativa que ele anunciou pela primeira vez em uma Notificação de 14 de outubro de 1732. Quando a primeira edição do De synodo foi publicado em 1748, no entanto, o sínodo ainda não havia ocorrido.[18] Ele continuou no escritório do arcebispo de Bolonha, mesmo depois que se tornou papa, não renunciando finalmente até 14 de janeiro de 1754.[19]

Eleição para o papado

[editar | editar código-fonte]
Cardeal Lambertini c. 1740
Ver artigo principal: Conclave de 1740

Após a morte do Papa Clemente XII, em 6 de fevereiro de 1740, o cardeal Lambertini compareceu ao conclave papal para escolher um sucessor. O Conclave abriu em 18 de fevereiro, mas Lambertini não chegou até 5 de março. Ele não era um dos 'papabili', não sendo um dos favoritos de nenhuma das facções (imperialistas, espanhóis, franceses, Zelanti). O Conclave durou seis meses.[20] No início, o cardeal Pietro Ottoboni, reitor do Colégio Sagrado, foi escolhido para ser eleito, mas vários cardeais se opuseram a ele porque ele era o protetor da França na Cúria Papal.[21] Sua morte, em 29 de fevereiro de 1740, o eliminou da consideração.[22]

O cardeal Domenico Riviera de Urbino recebeu um número respeitável de votos por um tempo e, em julho, o cardeal Pompeio Aldrovandi, de Bolonha. Ele tinha inimigos, no entanto, que reuniram votos suficientes para garantir que ele nunca conseguiria os dois terços necessários para ser eleito. Seu maior inimigo, o cardeal Camerlengo Annibale Albani, preferiu apoiar o cardeal Giacomo de Lanfredini, de Florença, que trabalhou em Roma na Cúria. Em meados de agosto, Albani pediu ao líder da facção imperialista, cardeal Niccolò del Giudice, que refletisse sobre Lambertini. Após longas deliberações, Lambertini foi apresentado aos eleitores cardeais como candidato a compromisso, e é relatado que ele disse aos membros do Colégio de Cardeais: "Se você deseja eleger um santo, escolha Gotti; um estadista, Aldrovandi; homem honesto, eu. " Vincenzo Ludovico Gotti (1664-1742) foi professor de filosofia no College of Saint Thomas, e talvez o principal tomista de seu tempo.[23][24] O cardeal Aldrovandi era advogado canônico.

Esse gracejo parece ter ajudado sua causa, que também se beneficiou de sua reputação de aprendizado profundo, gentileza, sabedoria e conciliação em políticas.[25] Na noite de 17 de agosto de 1740, no 255º escrutínio, ele foi eleito papa e assumiu o trono de Bento XIV em homenagem ao Papa Bento XIII.[26] Ele foi coroado em 21 de agosto de 1740. Em 30 de agosto de 1740, as famosas estruturas barrocas efêmeras do Festival da Chineia e o arco triunfal de Bento XIV foram erguidos por Carlos III de Espanha, então rei de Nápoles e papal. vassalo.[carece de fontes?]

Busto de Bento XIV por Pietro Bracci , Museu de Grenoble

O papado de Bento XIV começou em um momento de grandes dificuldades, alimentado pelo anticlericalismo e causado principalmente pelas disputas entre governantes católicos e o papado sobre as demandas governamentais de nomear bispos, em vez de deixar a nomeação para a Igreja. Ele conseguiu superar a maioria desses problemas - as disputas da Santa Sé com o Reino de Nápoles, Sardenha, Espanha, Veneza e Áustria foram resolvidas.[27]

Pastoralis Romani Pontificis

[editar | editar código-fonte]

A constituição apostólica Pastoralis Romani Pontificis,[28] que foi a revisão de Bento XIV da anatematização tradicional de Coena Domini, foi promulgada em 30 de março de 1741. Nela, Bento XIV excomungou novamente todos os membros das seitas protestantes, incluindo luteranos, calvinistas, seguidores de Zuinglio e huguenotes. Ele ordenou que os conselhos ecumênicos não fossem recorridos pelos oponentes das decisões papais.[29] Sua cláusula mais ofensiva foi §20:[30]

Excomungamos todos que, por si mesmos ou outros, direta ou indiretamente, sob qualquer título ou pretexto, presumam invadir, destruir, ocupar e confiscar, totalmente ou em parte, a cidade de Roma, o Reino da Sicília, as ilhas de Sardenha e Córsega, a Marca de Ancona, Massa Trebaria, Romanha, Campagna e as províncias marítimas e seus territórios e locais, e os territórios sob comissão especial dos Arnulfi, e nossas cidades de Bolonha, Cesena, Rimini, Benevento, Perugia, Avignon, Citta di Castello, Todi, Ferrara, Comachio, e outras cidades, territórios e locais, ou direitos, pertencentes à Igreja Romana, mediata ou imediatamente sujeitos à referida Igreja Romana; e igualmente aqueles que pretendem usurpar de fato, perturbar, reter ou de várias maneiras perturbar a jurisdição suprema, pertencente a nós e à referida Igreja Romana; e igualmente seus adeptos, patronos e protetores, ou aqueles que os ajudam, aconselham ou incentivam de qualquer maneira.

Essa cláusula, se aplicada, excomungava os governos da Espanha, França e Império,[necessário esclarecer] além de príncipes menores que mantinham, sem concessão ou investidura papal, território reivindicado pelo papado. A bula recebeu um sorriso[necessário esclarecer] até do papa Bento XIV, que disse uma vez: "Gosto de deixar os relâmpagos do Vaticano adormecidos". Sua aplicação ao ducado de Parma pelo papa Clemente XIII em 1768 teve grandes consequências, incluindo o início das expulsões de jesuítas de estados europeus.[31]

No início de seu reinado, o governo papal estava endividado, no valor de 56 000 000 de scudi, e apresentava um déficit anual de mais de 200 000 scudi. Bento tentou melhorar as finanças dos Estados papais, mas mesmo com sua morte o governo ainda estava com déficit.[32] Sua maior economia foi a redução no tamanho do exército papal, que se tornou ineficaz em termos da prática militar contemporânea, mesmo em manter a ordem dentro dos Estados papais; e ele reduziu severamente o pagamento de oficiais e soldados.[33] Ele instituiu economias em sua própria casa e na burocracia, mas estas eram insignificantes em termos de dívida e déficit. Em 1741, a conselho do cardeal Aldovrandini (que quase fora eleito papa em vez de Bento), instituiu um novo imposto, uma obrigação sobre papel carimbado em documentos legais; não produziu a receita esperada e foi abolida em 1743. Ele reduziu os impostos sobre o gado importado, o petróleo e a seda crua, mas impôs novos impostos sobre o cal, a argila da porcelana, o sal, o vinho, a palha e o feno. Em 1744, ele levantou impostos sobre a terra, aluguéis de casas, subsídios feudais a barões e pensões derivadas de prebends.[34]

Apesar desses problemas fiscais, o papado conseguiu comprar duas fragatas na Inglaterra e, em abril de 1745, Bento batizou pessoalmente uma cozinha, chamada Benedetta, que ele ordenou que construísse. Ele também ordenou a modernização do porto de Anzio, mas o trabalho era tão caro que teve que ser abandonado em 1752.[35]

Ele incentivou a agricultura e o livre comércio e cortou drasticamente o orçamento militar, mas foi incapaz de reformar completamente o governo, ainda corrupto dos papados anteriores. Na Universidade de Bolonha, ele reviveu a prática de estudos anatômicos e estabeleceu uma cadeira de cirurgia. Ele tinha uma visão clara dos problemas eclesiásticos, tinha respeito pelas opiniões divergentes e uma capacidade de distinguir entre dogma e teoria.

Outras atividades

[editar | editar código-fonte]

Em 22 de dezembro de 1741, Bento XIV emitiu a bula Immensa Pastorum Principis e enviou um breve apostólico aos bispos do Brasil e ao rei João de Portugal, contra a escravização dos povos indígenas das Américas e de outros países. Excomungava qualquer pessoa que, por qualquer motivo, escravizara um brasileiro nativo. Não abordava o caso dos africanos negros. A bula ordenava que os jesuítas parassem de se envolver no comércio, o que era estritamente proibido por seus próprios estatutos, e de se intrometer na política. A bula ficou sem efeito no Brasil.[36]

A Constituição Apostólica Sacramentorum Poenitentiae de 1741[37] atribuiu à Sagrada Congregação Suprema da Inquisição Romana e Universal a responsabilidade de salvaguardar a santidade do sacramento da penitência.

Em 18 de maio de 1743, Bento XIV assinou um documento dirigido aos arcebispos e bispos do Reino da Polônia sobre o casamento,[38] comunicando sua insatisfação com a dissolução dos casamentos cristãos, mesmo os de longa duração, pelos tribunais eclesiásticos da Polônia sem causa devida ou violação da lei canônica.[39] Surgem problemas do que é chamado de "casamentos clandestinos", um acordo secreto entre parceiros, geralmente com o objetivo de se casar com uma pessoa de escolha em vez de entrar em um "casamento arranjado".[40]

Bento XIV também foi responsável, juntamente com o cardeal Passionei, pelo início do catálogo dos manuscritos orientais na Biblioteca do Vaticano.[41] O papa adicionou cerca de 3 300 de seus próprios livros à coleção. Em 1741, a coleção de manuscritos relacionados à religião e à história chinesas foi deixada na Biblioteca do Vaticano por legado de Mons. Fouchet, um ex-missionário.[42] Durante seu reinado, a biblioteca do marquês Alessandro Capponi foi adquirida por meio de legado. A coleção do antiquário Filippo Stosch de Florença também chegou à Bibliotheca Apostolica Vaticana após sua morte, incluindo uma grande coleção de manuscritos que remontam ao século XII.[43]

Em 1747, Bento XIV promulgou a bula Postremo mense superioris anni , que resumia e reafirmava certos aspectos do ensino católico sobre o batismo infantil, em particular que 1) geralmente não é lícito batizar um filho de uma família judia sem o consentimento dos pais; 2) é lícito batizar uma criança judia em risco de morte sem o consentimento dos pais, 3) uma vez que esse batismo tenha ocorrido (lícito ou não), as autoridades eclesiásticas têm o dever de remover a criança da custódia de seus pais, a fim de fornecê-la uma educação cristã.[44][45]

Em 5 de maio de 1749, o Papa Bento XIV declarou um Ano Santo, começando na véspera de Natal de 1749 e estendendo-se ao longo do ano seguinte até o Natal de 1750.[46] Durante o mês de abril de 1750, 43 mil refeições foram servidas aos pobres da região. Hospital de Trinita.[47] Mais tarde naquele ano, o papa proibiu jogos de cartas.[48]

Ritos orientais

[editar | editar código-fonte]

Desde seus dias como consultor no Santo Ofício (Inquisição), Bento esteve envolvido em questões relacionadas às missões, tanto aqueles que buscavam converter os não-cristãos quanto aqueles que procuravam reconciliar hereges e cismáticos com a Igreja Romana.[49] Uma preocupação eram os cristãos coptas no alto Egito, onde os esforços para buscar a união com o patriarca copta não foram bem-sucedidos. Números de sacerdotes e leigos coptas haviam entrado em união com Roma, mas não tinham bispo para atender às suas necessidades. Na bula Quemadmodum ingenti de 4 de agosto de 1741, Bento XIV confiou seus cuidados ao único bispo copta que estava em união com Roma, o patriarca Atanásio de Jerusalém, que recebeu amplos poderes para supervisionar os coptas unidos no Egito.[50]

Em sua encíclica, Allatae Sunt , promulgada em 26 de julho de 1755, e enviada aos missionários que trabalham sob a direção da Congregação de Propaganda Fide,[51] o Papa Bento XIV abordou os numerosos problemas que surgem no trato com o clero e os leigos pertencentes a vários ritos orientais, particularmente os ritos armênio e siríaco. Ele lembrou aos missionários que eles estavam convertendo pessoas de cisma e heresia:[52]

Também queríamos deixar claro para toda a boa vontade que a Sé Apostólica sente pelos católicos orientais ao ordená-los a observar completamente seus ritos antigos que não estão em desacordo com a religião católica ou com a propriedade. A Igreja não exige que os cismáticos abandonem seus ritos quando retornam à unidade católica, mas apenas que eles juram e detestam a heresia. Seu grande desejo é a preservação, não a destruição de diferentes povos - em suma, que todos sejam católicos e não todos latinos.

Bento XIV, no entanto, ecoando as palavras do Papa Gelásio I, proibiu universalmente a prática de mulheres servindo o sacerdote no altar, observando que a prática havia se espalhado para certos ritos orientais.[53]

Ritos chineses e rituais de Malabar

[editar | editar código-fonte]

Ele tinha um papado muito ativo, reformando a educação dos sacerdotes, o calendário de festas da Igreja e muitas instituições papais. Talvez o ato mais importante do pontificado de Bento XIV tenha sido a promulgação de suas famosas leis sobre missões nas duas bulas, Ex quo singulari (11 de julho de 1742)[54] e Omnium sollicitudinum (12 de setembro de 1744).[55] Nessas bulas, ele regia o costume de acomodar palavras e usos não-cristãos para expressar ideias e práticas cristãs das culturas nativas, que haviam sido extensivamente realizadas pelos jesuítas em seus índios e missões chinesas. Um exemplo disso são as estátuas dos antepassados - havia muito tempo incerto se a honra dada aos antepassados era inaceitável "adoração aos antepassados " ou se era algo mais como a veneração católica dos santos. Esta questão foi especialmente urgente no caso de um ancestral conhecido por não ser cristão. A escolha de uma tradução chinesa para o nome de Deus também havia sido debatida desde o início do século XVII. Bento XIV denunciou essas práticas nessas duas bulas. A consequência disso foi que muitos desses convertidos deixaram a Igreja.[56]

Durante seu papado, Bento XIV encomendou uma equipe de arquitetos, liderada por Nicola Salvi e Luigi Vanvitelli, para projetar um grande palácio que seria 'mais complexo e com maior estilo barroco do que a caixa de um palácio que Vanvitelli projetou em Caserta'. O palácio deveria ser construído ao sul da Basílica de São Pedro, mas nunca foi construído, pois os planos foram silenciosamente ignorados pelo sucessor de Bento XIV, Papa Clemente XIII. Eles foram criados mais uma vez por Papa Pio VI no final de seu papado, mas tiveram que parar devido à possibilidade de invasão. Em 15 de dezembro de 1744, Bento XIV abençoou a capela barroca (Capela de São João Batista) em Sant'Antonio dei Portoghesi em Roma, com mosaicos nas laterais, no chão e na parede atrás do altar de pedras semipreciosas. A capela, encomendada pelo rei João V de Portugal em 1740, foi projetada por Nicola Salvi e Luigi Vanvitelli. Quando concluído, foi enviado para Portugal para ser colocado na Igreja de São Roque, a igreja jesuíta em Lisboa.[57]

Consistórios

[editar | editar código-fonte]
Ver artigo principal: Consistórios de Bento XIV

Bento XIV criou 64 cardeais em sete consistórios; entre os novos cardeais que ele elevou ao cardinalato estava Henrique Benedito Stuart (1747). O papa também reservou um cardeal in pectore e revelou esse nome posteriormente, validando a criação.

Canonizações e beatificações

[editar | editar código-fonte]

O papa canonizou sete santos durante seu pontificado, incluindo Camilo de Lellis e Fiel de Sigmaringa. Ele também beatificou vários indivíduos, como Carlos Magno e Niccolò Albergati.

Morte e enterro

[editar | editar código-fonte]
Túmulo de Bento XIV, Basílica de São Pedro

Bento XIV sofria de problemas renais há anos. Sua saúde piorou em 1758 e, após uma batalha contra a gota, ele morreu em 3 de maio de 1758, aos 83 anos. [58] Suas palavras finais para aqueles que o cercavam no leito de morte foram: "Deixo você nas mãos de Deus".[59] Apesar dessas palavras, o papa teria recitado a famosa frase em latim “Sic transit gloria mundi” antes de acrescentar de forma pungente “Agora caio no silêncio e no esquecimento, o único lugar que me pertence”.

Bento XIV demonstrou originalmente sintomas de doença em 26 de abril de 1758, depois de ter se recuperado de uma doença grave que incluía gota naquele mês de fevereiro. No entanto, uma febre contraída agravou sua asma e ele teve dificuldade para urinar. No entanto, sua condição piorou rapidamente nos dias seguintes, depois que a gota e a doença renal contraída aumentaram seu sofrimento. Apesar disso, seu apetite não diminuiu, o que foi interpretado como um sinal de que ele poderia se recuperar da doença. No entanto, em maio, a sua condição piorou consideravelmente, embora o papa tenha permanecido lúcido até o fim, capaz de conceder uma última bênção antes de morrer, em 3 de maio.[60]

Após seu funeral, ele foi enterrado na Basílica de São Pedro e um grande catafalco foi erguido em sua homenagem.

Ordenações diaconais

[editar | editar código-fonte]

Ordenações presbíteros

[editar | editar código-fonte]

Ordenações episcopais

[editar | editar código-fonte]

Foi o principal sagrante dos seguintes bispos:

E foi consagrante de:

Referências

  1. Benedict XIV and the Enlightenment, p. 370.
  2. Following his father's untimely death at the age of forty-two, his mother, aged twenty-four and a widow for only three months, married Count Luigi Bentivoglio. Guiseppe de Novaes (1822). Elementi della storia de'sommi pontefici da San Pietro, sino al Pio papa VII (em italiano). Tomo decimoquarto (14). Roma: Francesco Bourlie. p. 4  Pastor, Vol. 35, p. 23. Mario Fanti; Giancarlo Roversi (1999). Papi a Bologna e papi bolognesi: giubilei e pellegrinaggi (em italiano). Bologna: HitStudio. p. 28 
  3. Pastor, Vol. 35, p. 24.
  4. Este artigo incorpora texto da Catholic Encyclopedia, publicação de 1913 em domínio público.
  5. Pastor, Vol. 35, pp. 24-25.
  6. Pastor, pp. 25-26. Benedicti XIV pont. opt. max. Doctrina de servorum dei beatificatione et beatorum canonizatione (em latim) novissima ed. Venice: Jacobus Caroboli et Dominicus Pompeati. 1765  The first edition was published in Bologna in four volumes: De servorum Dei beatificatione et beatificatorum canonizatione, Bononiae 1734–1738.
  7. Schulte, p. 503.
  8. Ritzler, Remigius; Sefrin, Pirminus (1952). Hierarchia catholica medii et recentis aevi. Tomus V (1667-1730). Patavii: Messagero di S. Antonio. p. 375 
  9. Nagy, Ferenc (1979). «La comune genealogia episcopale di quasi tutti gli ultimi papi (1700-1978)». Archivum Historiae Pontificiae. 17: 433–453, at 439. JSTOR 23563928 
  10. Em 1725, ele serviu como canonista no Sínodo Romano do Papa Bento XIII . Mario Rosa, "Benedetto XIV," in: Enciclopedia dei Papi (Treccani 2000). L. Fiorani, Il concilio romano del 1725 (Roma 1978), p. 144-146, 209.
  11. [Anonymus AC09784421] (1731). De Bononiensi Scientiarum Et Artium Instituto Atque Academia Commentarii (em latim). [S.l.]: Laelii A Vulpe. p. 24 
  12. Ritzler-Sefrin, V, p. 83 with note 3.
  13. Giuseppe Cappelletti (1848). Le chiese d'Italia: dalla loro origine sino ai nostri giorni (em italiano). Voluime settimo. Venezia: G. Antonelli. pp. 131–138 
  14. Ritzler-Sefrin, p. 37 no. 18.
  15. Ritzler-Sefrin, p. 45.
  16. Ritzler, Remigius; Sefrin, Pirminus (1958). Hierarchia catholica medii et recentis aevi. Tomus VI (1730-1799). Patavii: Messagero di S. Antonio. p. 126 
  17. Pope Benedict XIV (1760). Sanctissimi domini nostri Benedicti papae XIV De synodo dioecesana libri tredecim in duos tomos distributi (em latim). Tomus I. Ferrara: Joannes Manfre 
  18. Fattori, p. 444, with note 86: chiesa. Quando uscì la prima edizione del De Synodo, nel 1748, Lambertini dichiarò di non avere potuto celebrare il sinodo diocesano per alcune difficoltà. Prospero Lambertini (1760). Raccolta di alcune notificazioni, editti, ed istruzioni, pubblicate pel buon gouerno della sua diocesi dall'eminentissimo e reverendissimo signor cardinale Prospero Lambertini ... ora Benedetto 14. sommo pontefice (em italiano). Tomo primo. Venezia: Francesco Pitteri. pp. 32–38 
  19. Ritzler-Sefrin, VI, p. 126, note 2.
  20. F. Petruccelli della Gattina Histoire diplomatique des Conclaves IV (Paris 1866) pp. 108-133.
  21. Artaud de Montor, Alexis Francois (1911). The Lives and Times of the Popes. Volume VII. New York: Catholic Publication Society of America. p. 4 
  22. Ritzler-Sefrin, V, p. 16 no. 1.
  23. Salvador Miranda, The Cardinals of the Holy Roman Church, "Gotti, O.P., Vincenzo Ludovico"; accessed 7-2-2011.
  24. «CATHOLIC ENCYCLOPEDIA: Vincent Louis Gotti» 
  25. Cicognani, Amleto Giovanni; O'Hara, Joseph Michael; Brennan, Francis (1934). Canon law: I. Introduction to the study of canon law. II. History of the sources of canon law. III. A commentary on book 1 of the code. [S.l.: s.n.] p. 401 
  26. Pastor, Vol. 35, pp. 3-22. Benedict XIV wrote a letter about the Conclave to his friend Francesco Peggi: F.S. Kraus (editor), Briefe Benedikts XIV an den Canonicus Pier Francesco Peggio in Bologna (1729-1758), zweite Ausgabe (Freiburg im Breisgau 1888), pp. 171-173.
  27. Ludwig von Pastor, Vol. 36, pp. 140-142, attempts a defense of Benedict.
  28. Benoît, X.I.V (1777). Bullarium Sanctissimi Domini Nostri Benedicti Pape Benedicti XIV Bullarium. Tomus primus recentior, auctior, et emendatoir ed. [S.l.: s.n.] pp. 29–34 
  29. Item excommunicamus, et anathematizamus omnes, singulos cujuscumque gradus, seu conditionis fuerint; Universitates vero, Collegia, & Capitula quocumque ncmine nuncupentur, interdicimus, ab ordinationibus, seu mandatis Nostris. ut Romanorum Pontificum pro tempore existentium ad universale futurum Concilium appellantes; nec non eos, quorum auxilio, concilio, vel favore appellatum fuerit.
  30. G.E. Biber (1848). The papal bull, 'In cœnâ Domini', translated into English. With a short historical introduction. London: John Hatchard. pp. 9–10, 17–18 
  31. Owen Chadwick (1980). The Popes and European Revolution. Oxford: Clarendon Press. pp. 366, 369. ISBN 978-0-19-152054-9  Dale K. Van Kley (2018). Reform Catholicism and the International Suppression of the Jesuits in Enlightenment Europe. New Haven CT USA: Yale University Press. pp. 346–349. ISBN 978-0-300-23561-6  Johann Friedrich Le Bret (1769). Pragmatische Geschichte der Bulle " in Coena Domini" und ihren fürchterlichen Folgen für den Staat und die Kirche (em alemão). Erster Theil. [S.l.: s.n.] pp. 131–133, 191–196, 212–213 
  32. Moritz Brosch (1882). Geschichte des Kirchenstaates (em alemão). Zweiter Band. Gotha: F. A. Perthes. pp. 93–96 
  33. Pastor, Vol. 35, p. 141.
  34. Pastor, p. 142.
  35. Pastor, p. 154.
  36. João Capistrano de Abreu (1998). Chapters of Brazil's Colonial History 1500-1800. New York and Oxford: Oxford University Press. p. 210. ISBN 978-0-19-510302-1  Pius Onyemechi Adiele (2017). The Popes, the Catholic Church and the Transatlantic Enslavement of Black Africans 1418-1839. Hildesheim: Georg Olms Verlag AG. pp. 377–378, 532–534. ISBN 978-3-487-42216-9 
  37. Benedict XIV (1777). Bullarium Sanctissimi Domini Nostri Benedicti Pape Benedicti XIV Bullarium (em latim). Tomus primus recentior, auctior, et emendatoir ed. Venice: Occhi. pp. 65–68, no. XX 
  38. Benedict, XIV, "Nimiam Licentiam: To Bishops of Poland: On Validity of Marriages", May 18, 1743 Benedict XIV (1777). Bullarium Sanctissimi Domini Nostri Benedicti Pape Benedicti XIV (em latim). Tomus primus. Venice: Occhi. pp. 301–306 
  39. Benedict wrote, "At times it is argued that the marriage was entered upon by force or by fear, in either case without the free consent of one or the other of the contracting parties; at other times a legitimate and canonical impediment is alleged, which could have been known before the marriage was contracted if it had not been purposefully concealed; also at times, and this happens more frequently, a marriage is annulled because it was contracted before another priest, even with the consent of the parish priest or of the ordinary bishop but without the necessary and usual formalities. Certainly it is clear that these dissolutions of marriages in Poland are a source of evil and an open door to crime."
  40. Benedict wrote, "We had learned that an evil custom of hidden marriages, more popularly known as marriages of joint knowledge, has spread throughout much of the Christian world. Among the resulting irregularities is that hidden marriages of this sort were themselves being dissolved where other marriages were publicly celebrated." Michael Joseph Schuck (1991). That They be One: The Social Teaching of the Papal Encyclicals, 1740-1989. Washington DC USA: Georgetown University Press. p. 7. ISBN 978-0-87840-489-6 
  41. Isidoro Carini (1893). La Biblioteca Vaticana, proprietà della Sede apostolica (em italiano). Rome: Tipografia Vaticana. p. 118 
  42. Carini, p. 114.
  43. Domenico Zanelli (1857). La Biblioteca Vaticana dalla sua origine fino al presente (em italiano). Rome: Tipografia delle belle arti. pp. 82–83, 86–87 
  44. Cunningham, James J. (2006). Summa Theologiae: Volume 57, Baptism and Confirmation: 3a. 66-72 (em inglês). [S.l.]: Cambridge University Press. 112 páginas. ISBN 9780521029650 
  45. Carlen, Claudia (1990). Papal Pronouncements, a Guide, 1740-1978: Benedict XIV to Paul VI (em inglês). [S.l.]: Pierian Press. p. 6. ISBN 9780876502730. Consultado em 13 de janeiro de 2018 
  46. Benedict XIV, "Peregrinantes" (Proclaiming a Holy Year for 1750), 5 May 1749 Juan Facundo Raulin (1751). Año Santo dentro y fuera de Roma: Sirve para ella en este Año Santo de 1750. Para España en el de 1751 y en los siguientes para las Indias (em espanhol). Zaragoza: Francisco Moreno. pp. 4–12 
  47. Kunst, Richard. "Benedict XIV", Papal Artifacts James A. Campbell, "The Year of Jubilee," in: The American Catholic Quarterly Review. Volume 25. Philadelphia: Hardy and Mahony. 1900. pp. 240–252 
  48. The Dublin Gazette (Number 26). Dublin: Richard James and John Butler, 1750. [falta página] Context: "In the Edict lately published against all Games on the Cards, it is enacted, that the Penalty on Delinquents shall be a Fine of 500 Crowns ; but if any Persons of high Rank or Distinction are convicted of suffering or promoting Gaming of that Kind in their house, they shall incur the Pope's Indignation, and be liable to such arbitrary Punishment as to his Holiness shall seem meet."
  49. Lambertini had composes a survey of the history of the Malabar rites in India. Pastor, pp. 463-464.
  50. Benedictus XIV (1826). Benedicti papae XIV. Bullarium: In quo continentur constitutiones, epistolae, aliaque edita ab initio pontificatus usque ad annum MDCCXLVI. (em latim). Tomus primus, Volumen 1. Mechlin: P. J. Hanicq. pp. 125–127  Pastor, p. 404.
  51. Benedictus XIV (1758). Hieronymus Mainardi, ed. Sanctissimi domini nostri Benedicti Papae XIV Bullarium (em latim). Tomus quartus. Rome: Bartholomaeus Occhi. pp. 175–193 
  52. Benedict XIV, Allatae sunt, § 48. Agnes de Dreuzy (2016). The Vatican and the Emergence of the Modern Middle East. Washington DC USA: CUA Press. p. 93. ISBN 978-0-8132-2849-5 
  53. Benedict XIV, Allatae sunt, § 29.
  54. Benedictus XIV (1826). Benedicti papae XIV. Bullarium: In quo continentur constitutiones, epistolae, aliaque edita ab initio pontificatus usque ad annum MDCCXLVI. (em latim). Tomus primus, Volumen 1. Mechlin: P. J. Hanicq. pp. 388–422  Pastor, Vol. 35, pp. 433-460.
  55. Benedictus XIV (1826). Sanctissimi Domini nostri Benedicti papae XIV bullarium (em latim). Tomus primus, Volumen 2 editio nova ed. Mechlin: Hanicq. pp. 369–428, no. CVII 
  56. Pastor, Vol. 35, pp. 433-458.
  57. Barry Hatton (2018). Queen of the Sea: A History of Lisbon. New York and Oxford: Oxford University Press. p. 143. ISBN 978-1-84904-997-9  Anthony Blunt, Guide to Baroque Rome New York: Harper & Row, 1982. [falta página]
  58. Artaud de Montor, Alexis Francois (1911). The Lives and Times of the Popes. Volume VII. New York: Catholic Publication Society of America. pp. 35–36 
  59. Haynes, Renée (1970). Philosopher King: The Humanist Pope Benedict XIV. London: Weidenfeld & Nicolson  [falta página]
  60. John Paul Adams (29 de setembro de 2015). «Sede Vacante 1758». CSUN. Consultado em 16 de março de 2022 
  61. «Catholic Hierarchy» (em inglês) 

Precedido por
?


Secretário da Congregação para o Clero

17181730
Sucedido por
Giacomo Lanfredini
Precedido por
Dom Ulisse Giuseppe Gozzadini

Cardeal-presbítero de Santa Cruz de Jerusalém

17281740
Sucedido por
Dom Giuseppe Firrao
Precedido por
Dom Giacomo Boncompagni
Brasão episcopal
Arcebispo de Bolonha

17311754
Sucedido por
Dom Vincenzo Malvezzi Bonfioli
Precedido por
Clemente XII

247.º Papa da Igreja Católica

17401758
Sucedido por
Clemente XIII