Sloveni Polabije
„Polabi” preusmjerava ovdje. Za pleme, v. Polabi (pleme).
Polabijski Sloveni (gornjolužičkosrpski: Serbja, donjolužičkosrpski: Serby ili njemački: Lausitz) su definisani kao preci lužičkosrpskih naroda. Njemačka ima oba pravopisa u javnom smeru.
Polabijski Sloveni su se isporučili po zemlji moderne Njemačke u 6 vijeku. Pokoreni sa strane njemaca i danaca od 9 vijeka, pripovedeni su u Svijeto Rimsku Carevinu. Postepeno su bili pošvabljeni i tokom vijekova zaboravili jezik svojih dedova. Zatim, jedan mali deo koji jeste opšte preživeo dominaciju i to se sad naziva Srbima.
Polabijski jezik nepostoji u modernim vrijemenima. Ali dva posebna jezika postoje u Lužici koji se prepovoda da je jezik govora 60 000 ljudi u tom dijelu Njemačke gdje su sva tri jezika jednakim pod zakonom.
Takozvani Bavarian Geograf iz Regensburg u 830 sadrža popis plemena srednje-istočne Evrope na istočnoj strani rijeke Elbe.
Velika Sovijetska Enciklopedija klasifikuje polabijske slovene po tri plemenskim imenima: Obotrite, Veleti, i Lusičke Sorbe.
Glavna plemena Obotritijiske zajednice su bile sužena Obotriteska (Vismarski zaliv na Baltčkim moru); Vagrijanska (Istočni Holstin danas); Varnabiska (gornji Warnow danas i Mildenitz, isto danas); i sužena Polabija (izmjedju rijeka Trave i Elbe). Druga plemena su bila - u zajednici u okrugu Lenzena i nazvana Linones ili Linonen; Travnjane u okrugu Trave, i Drevani u Hanoverskom Vendlandu i ka sjeveru Altmarka.
Veleti, poznati kao Liutizians ili Wilzians, uključuje Kessinians (Kessiner, Chyzzini) uporedo Niži Warnow u Rostock; Circipani (Zirzipanen) između Recknitz, Trebel, Peene Rijeka; Tollenser na istok i na jug od rijeke Peene uporedo sad Tollense Rijeka; Redarier jugoistočno od Tollensesee na gornji Havel. Redarier su nekada bili naj važniji svih Veletski plemena.[1]
Rani Rügena, ne pobrkati sa stari-njemački Rugians, su ponekada smatrana kao dio Veleti.[2] Južno od tog plemena, Rani, je bilo i živelo plemeno posebno pleme po imenu Ucri (Ukranen) i posedali su rijeku Ucker, a i isto je bilo i živelo i pleme po nazivom Morici (Morizani, Müritzer) i oni su uz rijeku Müritz posedali; Rani pleme je svojim imenom krstilo Uckermark.[1] Sitnija plemena uključuju: Došane uporedo Dosse, Zamzizi u Ruppin Zemljište, i Rěčanen na gornjem Avlu. Uporedo donjim Havel i nedaleko zaliva Elbe u Havelu živjeli su Nelětici, Liezizi, Zemzizi, Smeldingi (Smeldinger), i Bethenici.[1]
Po sredini Havel regije i po Havelland su bila plemena Hevelli, slično plemenu Veleti. Na istok od Hevelli živjeli Sprevane na Dahme i Spree rijekama.[1] Načon malih plemena su i Moriciani, Zerwisti, Serimunt, i Nicici.
Ka jugu od Hevelli živjeli su preci Lužički Srba ili Sorbi iz donje Lužice. Sunarodnici Hevella bili su Milceni iz gornje Lužice i u njihovoj okolini su bili Selpoli i Besunzanen.[1] Colodici, Siusler, i Glomaci (Daleminzier) živjeli uporedo na gornjoj obali reke Elbe, a ljudi plemena Chutici, Nisanen, Plisni, Gera, Puonzowa, Tucharin, Weta, i Nelětici živjeli nedaleko Saale.[3] Sredina reke Oder je region gdje su živjeli Leubuzzi, koj se smatraju da su bili progutani kao deo Poljske. Male izolovane jedinice su se privukle jednom centru na rijeci Main ili Velik; rijeka Regnitz je bila nedaleko od Bamberg u severno-istočnoj Bavariji.[3]
_01.JPG)
Princevi u Polabiji bili su poznati kao knježevi. Knježeva moć medju slovenima se smatra velika i poredljiva sa sunarodnim kneževinama. Tako je smatra se da slovenski kneževi su bili jako napredniji kao prvi u vladarastvu i druženju u poredjenju sa germanskim teritorijama i osoba koje su vladale germanska plemena u tom regionu severne evrope.
Svaki knez je imao snagu koja je bila neuporodljiva snagama drugih kneza u svim plemenima. [4]
Moć kneza i njegovih guvernera bili su često pod okolnostima rezervisana za naselja po rijekama i gradićima da obezbede, pogotovo po teritoriji Veleti. Blatnena izgradnja je bila glavna vrsta gradjavine.[5] Objekat gorda bila smještena visoko na knezevskom domu. Po granici doma je tekla voda za ovakvu izgradnju obezbediti. Ispod gorde je bila pijaca. Ti gradići često su održali šumske hramove slovenski bogova. Sploja gradskih zidova je bilo za prirodunauku.[6] Nije bilo mnogo gradića na samoj obali Baltičkog Mora zbog opasnost zlih moroplovskih bandi i drugih robijaša. Dok na visoki broj naseljen uporediti sa Flanders ili saItalijom, gradovi Polabije su bili prilićno veliki za Baltički region i uporedljivi gradovima Skandinavije.[7]
Sloveni Polabije su uglavnom stanovali po seocima i bavili se poljuprivredom (na primer - žitarica, flax) i zivotinja husbandry (poultry, stoka).[8][2] Ribari, pćelari i lovci su isto postojali. Placevi su bili podeljeni i dodeljeni po potrebi koja se odredila prema dadžbini upravnicima u službi kneza u gradu na pijaci. [5]