[ Ροκάνισα την μοίρα σαν για να την μικρύνω]

 Ιδού επιπόλαιο που είναι το φως και θα καταδείξει τα ασύμμετρα λάθη μας.

Ροκάνισα την μοίρα σαν για να την μικρύνω. Δεν μπόρεσα.

Κουμπώνομαι τώρα. Απ’ το σακάκι μου ξεφεύγουνε αλαλιασμένες νότες.

Έμμετρος είναι ο ουρανός- και ξανά συντροφεύει

Παιχνίδια που δεν παίξαμε, ανήκουστες αψιμαχίες

Που συμμετέχουμε σιωπηλά, έως να αφανιστούμε.

Η μέρα όπως ξημερώνει πάντα θα μας απειλεί.

Αντιμέτωπο μεγάλο και μικρό που είμαστε λάθος και άθυρμα….

Όλες οι 

Νοημοσύνη αλλιώτικη…

 

Τρέποντας μνήμες σε αισθήματα κάτω από το μάγουλο της τεχνητής νοημοσύνης…

Ο έρωτας ζυγίζεται όμως διαφορετικά.

Αν μείνεις άσπρος θα πεθάνεις άσπρος, μα είναι καλό

Να λερωθείς μες την πραγματικότητα, να ζήσεις.

Όπως και να το πω σαν φαντασία βγαίνει.

Αδειάζεις την υδρία σου και είναι

Το στόμα σου σαν πάντα διψασμένο.

Μιλάς και δεν σε σέβεται η φωνή.

Ο κόσμος ανατρέπεται κάτω από κραυγαλέες συγκυρίες.

Τι χαζομάρα να μην νιώσουμε πού είναι το τέλος και πού είναι η εκτυφλωτική

Λύπη που θα μας κατακλύσει πριν τελειώσουμε!

Όλα μια λάμψη που παράφορα μας καίει…

20/ 3/ 2025

Όλες οι 

Νυχτερινή εποπτεία…

Σώνονται τα τραγούδια, ο ήχος τους

καρφώνει τα άστρα πιο στέρεα·

Στο στήθος μου μόνο η αναπνοή εκφράζει αγωνίες που έχω·

Απόψε πρωταγωνιστής είναι ο ονειροπόλος·

Δες τε την ανθρωπότητα με συμπάθεια, η ανθρωπότητα είναι μαγεμένος αυλός

Είναι αλήθεια και είναι απάτη, είναι γεωμετρικό εμβαδόν, είναι

Παντοδυναμία ξεθυμασμένη.

Και τώρα

Ο ύπνος καταλύει αυταπάτες, γινόμαστε

Λιγάκι πιο ικανοί για αυτοκριτική, υποχωρούμε

Για να ‘ρθει το Καλό να μας γανώσει

με το ωραίο νίκελό του

Το παραδεισένιο!

19/ 3/ 2025

Έκπτωτος άγγελος…

Να μην αποταμίευσα τίποτα όλα να ρέουν

μες τα χέρια μου κι από τα χέρια μου

να σκιαγραφούνται οι απώτατες απώλειες όπως να είμαι

ένας σπάταλος τύπος που δεν λογάριασε την ύλη με φιλαργυρία, να νιώθω

ότι εκλεπτυσμένο είναι μόνο το ανάριο νέφος που υπόσχεται μιαν απαλή

βροχή, Μαρτίου ακόμη, ο χρόνος είναι ένας αριστοκράτης που έχασε

την φωτεινή αξία του, τώρα φουμάρει απομονωμένος

στην βαθιά μελαγχολία του και ερμηνεύει

αλλιώς τον κόσμο, α Θεέ

που στο σκουντούφλημά του τον

εγκατέλειψες τον δυστυχή

τώρα αφομοιώνεται από σκέψεις που ναυάγησαν ζει έναν οπτικό διακανονισμό

με τα φθαρμένα ρούχα του που δεν θα μπαλωθούνε όπως

και η καρδιά του που τον άφησε ν’ αποφασίσει

λίγος είναι ή στα λίγα βρέθηκε…

Όταν ξυπνήσει απ’ την νοσταλγία θα είναι έκπτωτος στο παραμύθι που

δεν τον φιλοξένησε…

Κι αν ζει ακόμη…

11/ 3/ 2025

Όλες οι αντιδρά

Όρθρου βαθέως…

Το ασκλάβωτο πουλί που τραγουδάει ξημερώματα

Το σίγουρο σκοτάδι κι ο ουράνιος θόλος

Ένα κλάμα μωρού μέσα στην νύχτα

Και ένας στίχος που δεν είναι έτοιμος να μου παραδοθεί…

Κι ιδού εγώ, αφόρητος με τις παραξενιές μου

Χαλώντας την εικόνα μου και φτιάχνοντας μιαν άλλη

Σε κάτι μαγικό που γύρω μου συμβαίνει παρευρίσκομαι

Λιγάκι φανερός και πιο πολύ αθέατος ωστόσο…

Λέγοντας τα κρυφά και λέγοντας τα σώψυχά μου

Άψογα πρίγκιπας των ουρανών, φορτώνομαι

Μία γαλήνη φιλντισένια, μια εντύπωση να με διδάσκουν

Τα δέντρα γύρω μου σε μια τελετουργία καθαρότητας…

Όλες οι αντιδ

Ούτε για βρώση…

Μόνος και έρημος απόψε που η γραφή είναι μια δύσκολη υπόθεση της ειλικρίνειας.

Τσαλαπατώ το λεξιλόγιο όπως οδοστρωτήρας την κανονισμένη

δουλειά του.

Είμαι ασπρόμαυρος ή και χρωματιστός, είμαι

ηθοποιός σε έναν θίασο αοράτου.

Αλίμονο αν ήπια όλο το ποτό της Αληθείας- μεθά

πολύ κανείς με τα αλκοολούχα όνειρα!

Κοχλάζει μέσα μου η οιμωγή, ένας κρατήρας είμαι ζωντανών πραγμάτων·

Σφίγγομαι ολοένα σπλάχνο με

Σπλάχνο, αφήνοντας το μάγμα μου να κατακλύσει την πλαγιά την

Εκτεθειμένη της συνείδησης.

Περιστρέφομαι σαν μια βίδα που στερέωσε καλά την σανίδα

Του πάθους επάνω στον υλικό ουρανό.

Πού τεμπελιάζω άλλου από την ηλικία μου που δεν μετρήθηκε σωστά;

Λες χουζουρεύω κάτω από ένα γαλάζιο που αργοπεθαίνει…

Ό,τι και να μου πεις δίκιο έχεις, θα γίνω ανάμνηση

Θα γίνω παρελθόν, θα γίνω μια σβησμένη μνήμη που δεν αστειεύεται.

Η νύχτα απ’ την έμπνευση προέρχεται και

Αυτός που γράφει είναι άγουρος για

Να τον γευτείς ακόμα!

6/ 3/ 2025

Αισιόδοξο βήμα…

Στο ασκλάβωτο φως ψηφίδες Άνοιξης στοιχίζει ο ήλιος.

Μία φανερωμένη ευδία περπατά επάνω στα γαλήνια δευτερόλεπτα·

σαν παρατηρητής του αοράτου.

Εμείς οι στρατιώτες είμαστε μιας όμορης ποιητικής ταξιαρχίας.

Αρχής γενομένης από Σαββάτου κάτι

Σκαρώνουμε από υποψία που στερέωσε τον κόσμο στην ματιά μας.

Μάρτιος ο πολεμικός μας ανταποκριτής.

Χαράζει τις στρατηγικές του που μας ξεπερνούνε.

Ο αμνός βελάζει πάντα μέσα μας-

Στις συμπεριφορές μας όμως είμαστε αιώνια λύκοι.

Εάν θιγούνε οι ψυχολογίες μας θα γίνουμε

Ένας μυθοπλάστης ρήγας που τον έρωτα δεν τον καταλαβαίνει ούτε καν…

4/ 3/ 2025

Αριθμός των βημάτων…

 

Τα χρόνια σημαδεύουν τις μέρες τους με κατράμι πηχτό.

Είναι ένας τρόπος να ξεφύγεις απ’ την περιπέτεια·

Συνηθίζουμε να ζούμε απουσιάζοντας,

Ετούτη η ψιλή βροχή κουρελιάζει την νύχτα και τρέμει

Επάνω στην γη, σαν ένα έντομο επίμονο που συνουσιάζεται

Γυμνό και εξιδανικευμένο.

Περπατώ κάτω από την υγρασία την αιχμηρή.

Φουσκώνει κάτι τα πνευμόνια μου.

Τι ταλέντο το φεγγάρι να μην μαρτυρά το ύψος του και ούτε

Να είναι το ρομαντικό μαχαίρι των πολλών μα να καρφώνει

Μ’ έναν σουγιά το ποδαράκι μιας σκιάς!

Καλά το σκέφτηκα: ύστερα από το μεσάνυχτο τα πάντα είναι του εγωισμού μου δόκανα!

Ετούτο ο περίπατος αριθμεί βήματα τολμηρά μιας κοστολόγησης!

Το πρωί βγάζουνε στο σφυρί τα όνειρα των ταπεινών.

Ζαρωμένες συνειδήσεις χιλιομπαλώνονται.

Αχ εσύ που ξενυχτάς πίσω απ’ την αστραπή!

Θα θυμηθούμε την ζωή μας γέρνοντας πια κουρασμένοι ‘πα στο μαξιλάρι…

3/3/2025

Όλες οι αντιδράσ

[Φιγουρατζή μου άνεμε, τι σκουντάς στην μέρα, τι αναστατώνεις;]

 Φιγουρατζή μου άνεμε, τι σκουντάς στην μέρα, τι αναστατώνεις;

Είναι κι η Ποίηση βουκέντρα που τσιγκλάει

Την αυστηρότητα της παπαρούνας

Πάντα πριν έρθει η Άνοιξη

Με εύγλωττα χαμόγελα πλησιάζω την χαρά την χαρούλα

Εγώ ο συνοφρυωμένος καπετάνιος που αιώνες έπλευσα

Μες τις αγρύπνιες· αυτό είναι το ακμάζον αίμα μου

Οπλίζει τις γεωγραφίες που έζησα

Αποδέχεται την ρήση της συνείδησης την άτμητη…

Όλε