เฟอเลชิโอ
เฟอเลชิโอ (อังกฤษ: fellatio) คือ การทำกิจกรรมทางเพศด้วยปาก ซึ่งบุคคลหนึ่งใช้ปากหรือลำคอของตนกระทำต่ออวัยวะเพศชายของตนเองหรือของอีกบุคคลหนึ่ง[1][2] เพื่อเร้ากามารมณ์ เพื่อเป็นอารัมภบทไปสู่กิจกรรมทางเพศอย่างอื่น หรือเพื่อให้ถึงความเสียวสุดยอด[1][2][3]
ในภาษาอังกฤษ คำ fellatio มาจากคำภาษาละตินว่า fellātus ซึ่งเป็นรูปอดีตของกริยา fellāre แปลว่า ดูด ภาษาปากมักเรียก blowjob, BJ, give head หรือ suck off[4] เฟอเลชิโอที่กระทำต่อตนเองมีศัพท์เฉพาะ คือ ออโตเฟอเลชิโอ (autofellatio)
เฟอเลชิโออาจก่อให้เกิดโรคส่งผ่านทางเพศสัมพันธ์เช่นเดียวกับกิจกรรมทางเพศรูปแบบอื่น แต่มีความเป็นไปได้ที่จะส่งผ่านเชื้อเอชไอวีน้อยกว่าเพศสัมพันธ์ทางทวารหนักหรือช่องคลอด[5][6][7]
บางวัฒนธรรมห้ามกระทำเฟอเลชิโอ[1] กระนั้น ประเทศส่วนใหญ่ในโลกนี้ก็ไม่มีกฎหมายห้ามเฟอเลชิโอ และผู้คนทั่วไปไม่นับว่า เฟอเลชิโอมีผลต่อพรหมจรรย์ แต่ก็มีผู้เห็นต่าง[8][9][10][11] และยังมีบางคนตะขิดตะขวงใจที่จะกระทำหรือรับการกระทำเฟอเลชิโอ[1]
อ้างอิง
[แก้]- ↑ 1.0 1.1 1.2 1.3 Janell L. Carroll (2009). Sexuality Now: Embracing Diversity. Cengage Learning. pp. 265–267. ISBN 978-0-495-60274-3. สืบค้นเมื่อ August 29, 2013.
- ↑ 2.0 2.1 Wayne Weiten, Margaret A. Lloyd, Dana S. Dunn, Elizabeth Yost Hammer (2008). Psychology Applied to Modern Life: Adjustment in the 21st century. Cengage Learning. p. 422. ISBN 978-0-495-55339-7. สืบค้นเมื่อ February 26, 2011.
{{cite book}}: CS1 maint: uses authors parameter (ลิงก์) - ↑ "What is oral sex?". NHS Choices. NHS. 2009-01-15. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2010-09-20. สืบค้นเมื่อ 2014-08-14.
- ↑ "Oral Sex". BBC Advice. BBC. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2010-09-20. สืบค้นเมื่อ 2014-08-14.
- ↑ "Global strategy for the prevention and control of sexually transmitted infections: 2006–2015. Breaking the chain of transmission" (PDF). World Health Organization. 2007. สืบค้นเมื่อ November 26, 2011.
- ↑ Dianne Hales (2008). An Invitation to Health Brief 2010-2011. Cengage Learning. pp. 269–271. ISBN 0495391921. สืบค้นเมื่อ August 29, 2013.
- ↑ William Alexander, Helaine Bader, Judith H. LaRosa (2011). New Dimensions in Women's Health. Jones & Bartlett Publishers. p. 211. ISBN 1449683754. สืบค้นเมื่อ August 29, 2013.
{{cite book}}: CS1 maint: uses authors parameter (ลิงก์) - ↑ See here and pages 47-49 for male virginity, how gay and lesbian individuals define virginity loss, and for how the majority of researchers and heterosexuals define virginity loss/"technical virginity" by whether or not a person has engaged in vaginal sex. Laura M. Carpenter (2005). Virginity lost: An Intimate Portrait of First Sexual Experiences. NYU Press. pp. 295 pages. ISBN 0-8147-1652-0. สืบค้นเมื่อ October 9, 2011.
- ↑ Bryan Strong, Christine DeVault, Theodore F. Cohen (2010). The Marriage and Family Experience: Intimate Relationship in a Changing Society. Cengage Learning. p. 186. ISBN 0-534-62425-1. สืบค้นเมื่อ October 8, 2011.
Most people agree that we maintain virginity as long as we refrain from sexual (vaginal) intercourse. ...But occasionally we hear people speak of 'technical virginity' ... Other research, especially research looking into virginity loss, reports that 35% of virgins, defined as people who have never engaged in vaginal intercourse, have nonetheless engaged in one or more other forms of heterosexual activity (e.g. oral sex, anal sex, or mutual masturbation). ... Data indicate that 'a very significant proportion of teens ha[ve] had experience with oral sex, even if they haven't had sexual intercourse, and may think of themselves as virgins'.
{{cite book}}: CS1 maint: uses authors parameter (ลิงก์) - ↑ Sonya S. Brady, PhD and Bonnie L. Halpern-Felsher, PhD (2007). "Adolescents' Reported Consequences of Having Oral Sex Versus Vaginal Sex". Pediatrics. 119 (2): 229–236. doi:10.1542/peds.2006-1727. PMID 17272611.
{{cite journal}}: CS1 maint: multiple names: authors list (ลิงก์) - ↑ Joseph Gross, Michael (2003). Like a Virgin. The Advocate/Here Publishing. pp. 44–45. 0001-8996. สืบค้นเมื่อ 2011-03-13.