ภาษาจีนมาตรฐาน

ภาษาจีนมาตรฐาน
Modern Standard Mandarin
普通话 / 普通話 Pǔtōnghuà 国语 / 國語 Guóyǔ 华语 / 華語 Huáyǔ
ประเทศที่มีการพูด	จีน, สิงคโปร์
จำนวนผู้พูด	ไม่ทราบ (has begun acquiring native speakers อ้างถึง1988, 2014) L2 speakers: 7% of China (2014)
ตระกูลภาษา	จีน-ทิเบต จีน แมนดาริน Beijing dialect ภาษาจีนมาตรฐาน
รูปแบบก่อนหน้า	Middle Mandarin ภาษาจีนมาตรฐาน
ระบบการเขียน	Traditional Chinese Simplified Chinese Mainland Chinese Braille Taiwanese Braille Two-Cell Chinese Braille
สถานภาพทางการ
ภาษาทางการ	จีน (as ผู่ทงฮฺว่า) ฮ่องกง มาเก๊า สาธารณรัฐจีน (ไต้หวัน) (กว๋อ-ยฺหวี่) สิงคโปร์ (as Huayu) สหประชาชาติ องค์การความร่วมมือเซี่ยงไฮ้ พม่า (รัฐว้า)
ผู้วางระเบียบ	National Language Regulating Committee (China) National Languages Committee (Taiwan) Promote Mandarin Council (Singapore) Chinese Language Standardisation Council (Malaysia)
รหัสภาษา
ISO 639-3	–
ISO 639-6	goyu (Guoyu) huyu (Huayu) cosc (Putonghua)
ประเทศที่ใช้ภาษาจีนมาตรฐานเป็นภาษาราชการ

ภาษาจีนมาตรฐาน (อังกฤษ: Standard Chinese) หรือ ผู่ทงฮฺว่า (จีน: 普通话/普通話; พินอิน: Pǔtōnghuà; "ภาษาสามัญ") เป็นภาษามาตรฐานซึ่งเป็นภาษาราชการเพียงหนึ่งเดียวของทั้งประเทศจีนและประเทศไต้หวัน ทั้งยังเป็นหนึ่งในภาษาราชการทั้งสี่ของประเทศสิงคโปร์ ภาษาจีนมาตรฐานออกเสียงตามสำเนียงเป่ย์จิงหรือปักกิ่ง (北京話) ซึ่งเป็นสำเนียงจีนเหนือ ใช้คำศัพท์ตามสำเนียงกลาง และใช้ไวยากรณ์ตามภาษาจีนที่ใช้เขียนในชีวิตประจำวัน (written vernacular Chinese)

ภาษาจีนมาตรฐานมีวรรณยุกต์เช่นเดียวกับภาษาจีนแบบอื่น ๆ เมื่อเทียบกับภาษาจีนที่ใช้ในตอนใต้แล้ว ภาษาจีนมาตรฐานมีพยัญชนะต้นมากกว่า แต่มีสระ พยัญชนะท้าย และวรรณยุกต์ น้อยกว่า นอกจากนี้ ภาษาจีนมาตรฐานยังเน้นหัวเรื่อง (topic-prominent) และเรียงประโยคแบบประธาน-กริยา-กรรม

ภาษาจีนมาตรฐานนั้นใช้อักษรแบบเต็มหรือแบบย่อเขียนก็ได้ ส่วนการถอดเป็นอักษรโรมันนั้นใช้อักษรพินอินแบบฮั่น