İçeriğe atla

Gaullizm

Vikipedi, özgür ansiklopedi

Gaullizm (Fransızca: Gaullisme), Beşinci Fransa Cumhuriyeti'nin kurucu Başkanı olacak olan II. Dünya Savaşı Fransız Direniş lideri Charles de Gaulle'nin düşünce ve eylemine dayanan bir Fransız siyasi duruşudur.[1]

Charles de Gaulle askeri üniformasıyla, 1942

De Gaulle, Fransız kuvvetlerini NATO Komutanlığı'ndan çekti, Müttefik üslerini Fransa'dan çıkarmaya zorladı ve Fransa'nın kendi bağımsız nükleer programını başlattı. Eylemleri, Fransa'nın diğer uluslara bağlı olmayacağı görüşüne dayanıyordu.[2]

Serge Berstein'a göre, Gaullizm "ne bir doktrin ne de siyasi bir ideolojidir" ve ne sağ ne sol olarak kabul edilemez. Aksine, "tarihsel ilerleyişi göz önüne alındığında, generalin buyurgan sözü, Gaullizm pratiğine derin ve tamamen gerçekleşmiş görünen bir programın cazibesini verse de, ne çelişkilerden ne de anlık zorunluluktan ödün vermeyen pragmatik bir iktidar uygulamasıdır". Gaullizm, "tuhaf bir Fransız olgusudur, şüphesiz 20. yüzyılın en önemli Fransız siyasi olgusudur".[1]

Lawrence D. Kritzman, Gaullizm'in Jules Michelet geleneğinde bir Fransız yurtseverliği biçimi olarak görülebileceğini savunuyor. Şunları yazıyor: "Siyasi yelpazede sağla hizalanan Gaullizm, yine de Devrim'in cumhuriyetçi değerlerine bağlıydı ve böylece geleneksel sağın tikelci hırslarından ve onun yabancı düşmanı nedenlerinden uzaklaştı". Ayrıca, "Gaullizm, solcuların sınıf mücadelesine bağlılığının yarattığı bölücülüğe taban tabana zıt olan ulusal egemenliğin ve birliğin onaylanmasını misyonu olarak gördü".[3]

Gaullizm milliyetçiydi. İkinci Dünya Savaşı sonrası dönemin başlarında, Gaullistler, Fransız İmparatorluğu'nu korumayı düşündüler.[4] De Gaulle, 1950'lerin ortalarında imparatorluk konusundaki tutumunu değiştirerek, potansiyel federal düzenlemeler veya kendi kaderini tayin hakkı ve Fransız Topluluğuna üyeliği önerdi.[4]

Tarihçe

[değiştir | kaynağı değiştir]

Berstein, Gaullizm'in birçok aşamada ilerlediğini yazıyor:

Özgür Fransa Bayrağı, üzerinde Gaullizm'in bir sembolü olan Lorraine Haçı var.[5]

1969'dan beri Gaullizm, de Gaulle'ün fikirlerinin mirasçıları olarak tanımlananları tanımlamak için kullanılmıştır.[1] II. Dünya Savaşı sırasında Özgür Fransa Direnişçileri (1940–1944) tarafından kullanılan Lorraine Haçı, Fransız Halk Topluluğu (Rally of the French People) (1947–1955), Yeni Cumhuriyet için Birlik (Union for the New Republic) (1958–1967) veya Cumhuriyet için Birlik (Rally for the Republic) (1976–2002) gibi birçok Gaullist parti ve hareket tarafından sembol olarak kullanılmıştır.[5]

Siyasi ilkeler

[değiştir | kaynağı değiştir]

Güçlü devlet

[değiştir | kaynağı değiştir]

Gaullizm'in "temel ilkesi", güçlü bir devlet olarak "Fransa'nın kesin bir fikridir". Savaş Anıları'nda de Gaulle, Fransa'yı "tarih boyunca mistik bir diyaloğun sürdürüldüğü yılmaz bir varlık, bir 'kişi'" olarak tanımlar. Bu nedenle, Gaullizmin amacı, çıkarlarına öncelik vermek, sesin duyulmasını sağlamaktır. duyulabilmesi, saygı duyulması ve hayatta kalmasını sağlamak için … geçmişine layık kalması için ulusun kendisine güçlü bir devlet bahşetmesi gerekir.”[1]

Gaullistler, Fransa'yı güçlendirmek için "güçlü bir ekonomi ve istikrarlı bir toplum" ihtiyacını da vurgularlar. Berstein'a göre Gaullizm, "ulusal çıkarların koruyucusu olarak devletin, ekonomik büyümeye ivme kazandırmanın ve ona rehberlik etmenin zorunluluğu olduğuna inanır. Liberal görüş, planlamadan daha fazla verimlilik vaat ediyorsa kabul edilir. Adalet, büyük şirketlere olan doğal güvensizliği giderilebildiği sürece, bu bir doktrin meselesi olmaktan çok istikrarı korumanın bir aracıdır. Gaullistler, sınıf mücadelesine bir son vermek için, bir on dokuzuncu yüzyıl kavramı olan katılımı kullanmayı umuyorlar. generalin sık sık bahsettiği, ancak ortaklarının görmezden gelmesine izin verdiği."[1]

Güçlü bir devletin parçası olarak, de Gaulle, seçilmiş meclisin rolünü vurgulayan Fransız cumhuriyetçi geleneğinin aksine, devlet kurumlarının güçlü bir yürütme üzerinde kurulması gerekliliğinin altını çizdi. Görev süresi boyunca, de Gaulle doğrudan evrensel oylar ve halk referandumları düzenleyerek ve ulusla doğrudan ilişki kurarak (radyo üzerinden yayınlanan konuşmalar, basın toplantıları ve il gezileri yoluyla) otorite kurmaya çalıştı. Demokrasiye olan saygısından sık sık söz etmesine rağmen, siyasi muhalifleri onun yönetiminde diktatörlük gücüne yönelik bir eğilim algıladılar; çoğu Bonapartist bir canlanmadan veya cumhuriyetçi bir monarşiden korkuyordu. Ancak Fransa bir demokrasi olarak kaldı ve seçmenlerin Nisan 1969 anayasa referandumunu reddetmesinin ardından de Gaulle'ün cumhurbaşkanı olarak istifa etme kararı, demokratik ilkelere bağlılığının sadece retorik bir oyun olmadığını gösterdi.[1]

Fransız istisnacılığı

[değiştir | kaynağı değiştir]

Dış politikada, Gaullistler hem gerçekçilik hem de Fransız istisnacılığı ile özdeşleştirilir ve de Gaulle, Fransız etkisini küresel düzen üzerinde empoze etmeye çalıştı.[1][3] Gaullistler, Fransa'yı imparatorluğun yükünden kurtaran dekolonizasyonu desteklediler.[1] Bu, de Gaulle'ün, "de Gaulle realpolitik'inden" veya "keskin politik çıkar anlayışından" güçlü bir şekilde etkilenen Cezayir krizine (1958–62) ilişkin kararına yansıdı.[3] Sömürgelikten kurtulmanın kaçınılmaz olduğunu ve devam eden bir krizin ve genişleyen Cezayir Savaşı'nın Fransız ekonomisine zarar vereceğini ve ulusal bölünmeyi sürdüreceğini fark etti,[3] "de Gaulle, bağımsızlık vermenin ve askeri müdahaleden vazgeçmenin Fransa'nın en iyi yararına olduğunu hissetti", böylece Fransız birliğini ve ihtişamını korudu.[3]

Gaullistler, Fransa'nın "çıkarları Fransa'nınkilerle örtüşmeyebilecek müttefiklere başvurmadan ulusal bağımsızlığını garanti etmesi" gereğini vurgular. Birçok uluslararası eleştiriye rağmen önemli çabalarla üstlenilen bağımsız Fransız nükleer kapasitesinin geliştirilmesi, bu dünya görüşünün bir sonucuydu.

De Gaulle'den sonraki siyasi miras

[değiştir | kaynağı değiştir]

De Gaulle'ün siyasi mirası Fransa'da derin olmuştur ve giderek siyasi yelpazenin tamamını etkilemiştir.[1][6] Başkan olarak halefi Georges Pompidou, 1969'dan 1974'e kadar olan görev süresi boyunca Gaullizm'i pekiştirdi. Bir zamanlar tartışmalı olan Gaullist fikirler, Fransız siyasi konsensüsünün bir parçası olarak kabul edildi ve "artık siyasi tartışmanın odak noktası değil". Örneğin, güçlü başkanlık, sosyalist François Mitterrand (1981–1995) de dahil, de Gaulle'ün haleflerinin tümü tarafından sürdürüldü. Fransız bağımsız nükleer kapasitesi ve Gaullizm'den etkilenen bir dış politika -"daha esnek terimlerle" ifade edilse de- "Fransız uluslararası ilişkilerinin yönlendirici gücü" olmaya devam ediyor.[1] 2017 cumhurbaşkanlığı seçimleri sırasında, de Gaulle'ün mirası, Jean-Luc Mélenchon, Benoît Hamon, Emmanuel Macron, François Fillon ve Marine Le Pen dahil olmak üzere radikal soldan radikal sağa uzanan adaylar tarafından temsil edildi.[6]

Akımlar

[değiştir | kaynağı değiştir]

Geleneksel Gaullizm

[değiştir | kaynağı değiştir]

"Geleneksel Gaullizm" (Gaullisme traditionnel) terimi, akademisyenler tarafından, genellikle "sosyal Gaullizm" ve "neo-Gaullizm" gibi diğer Gaullist akımlardan farklı olarak, Charles de Gaulle'ün eylem ve politikalarında vücut bulan Gaullizm'in temel değerlerini tanımlamak için kullanılmıştır.[7][8]

Direnişçi Gaullizm (Gaullisme de Résistance), potansiyel olarak düşman güçlerden Fransız siyasi ve askeri bağımsızlığına duyulan ihtiyacı vurgular, de Gaulle'ün II. Dünya Savaşı sırasında Nazi Almanyası ve Vichy Fransası'na karşı verdiği mücadeledeki rolünden esinlenmiştir. "Birinci nesil Chiraquian Gaullism" (Gaullisme chiraquien de première génération) terimi, ilk olarak 1970'lerin sonlarında Jacques Chirac tarafından savunulan popülist duruşa ve Avrupa entegrasyonuna ve serbest piyasaya olan karşıtlığa sadık politikacıları tanımlamak için kullanılmıştır.[6][9] Bu konum özellikle, 1990'larda Chirac'ın neo-Gaullizme geçişine karşı çıkan Charles Pasqua ve Philippe Séguin tarafından somutlaştırıldı.[10]

Sosyal Gaullizm

[değiştir | kaynağı değiştir]

Sosyal Gaullizm (veya "sol Gaullizm"), Gaullizm'in sosyal boyutlarına odaklanır ve bilim adamları tarafından genellikle sosyal demokrasi ile ilişkilendirilmiştir.[6][9] Ulusal birliğe tehdit olarak algılanan Marksizm'in sınıf çatışması analizine karşı olan de Gaulle bunun yerine bir "sermaye-emek birliği"ni, yani işçilerin şirketlerinin mali sonuçlarına ve yönetimine doğrudan katılımının gerekliliğini savundu; bunun, şirketin işleyişi ve gelişimiyle ilgilenmeleri için gerekli bir koşul olduğuna inandı.[11] Gaullizmin bu yönü, 1959 ve 1967 yılları arasında[6] Demokratik İşçi Sendikası (Yeni Cumhuriyet için Birlik Partisi) ve René Capitant, Jacques Chaban-Delmas, Jean Charbonnel, Léo Hamon, Philippe Dechartre veya Jean Mattéoli gibi politikacılar tarafından desteklenmiştir.[11]

Neo-Gaullizm

[değiştir | kaynağı değiştir]

"Neo-Gaullizm" literatürde, 1970 yılında de Gaulle'ün ölümünden sonra ortaya çıkan ve daha çok ekonomik liberalizmden etkilenmiş bir hareketi tanımlamak için kullanılmıştır. Maastricht Antlaşması'na (1992) verilen destek ve Chirac'ın başkanlığında Fransa'nın NATO ile yakınlaşması gibi neo-Gaullizm'in birçok yönü, tarihsel Gaullizm fikriyle uzlaştırılması zor olarak tanımlandı.[12][13][14] Bununla birlikte, güçlü, bağımsız bir devlet kavramı, Fransız halkının birliği ve de Gaulle'ün liderliğine yapılan göndermeler de dahil olmak üzere, Gaullizm'in temel bileşenleri aynı kaldı.[6] Neo-Gaulistler, Chirac'ın 2003 Irak Savaşı'nda ABD'yi takip etmeyi reddetmesinde görüldüğü gibi, Fransa'nın dünyanın "hiper güçlerini" kontrol altına almada oynayacağı bir rolü olduğu fikrini bazı yönlerden muhafaza ettiler.[15]

Pompidolian Gaullizm (Gaullisme pompidolien), Fransa cumhurbaşkanı Georges Pompidou'nun (1969–1974) mirasında, Fransa'nın ekonomisini, yurtta sosyal barışı tehdit edebilecek, giderek daha fazla rekabet eden bir dünyaya uyarlama ihtiyacının altını çiziyor. 1980'lerin ortalarında ortaya çıkan "İkinci Nesil Chiraquian Gaullism" (veya "Chiraquian neo-Gaullizm"), Fransa cumhurbaşkanı Jacques Chirac'ın (1995-2007) mirasında neoliberalizmden etkilenmiş ve Avrupa entegrasyonuna daha açık olmuştur.[5][6][9]

Kaynakça

[değiştir | kaynağı değiştir]
  1. ^ a b c d e f g h i j k l m Berstein 2001b, ss. 307-308.
  2. ^ Guntram H. Herb, David H. Kaplan. Nations and Nationalism: A Global Historical Overview. Santa Barbara, California, USA: ABC-CLIO, Inc., 2008. Pp. 1059.
  3. ^ a b c d e Kritzman & Reilly 2006, ss. 51-54.
  4. ^ a b Kahler, Miles (1984). Decolonization in Britain and France: The Domestic Consequences of International Relations. Princeton University Press. ss. 77-99. ISBN 978-1-4008-5558-2. 27 Mart 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Mart 2022. 
  5. ^ a b c Lachaise, Bernard (1998). "Contestataires et compagnons : les formes de l'engagement gaulliste". Vingtième Siècle. Revue d'histoire. 60 (1): 71-81. doi:10.3406/xxs.1998.2759. 
  6. ^ a b c d e f g Demossier, Marion; Lees, David; Mondon, Aurélien; Parish, Nina (2019). The Routledge Handbook of French Politics and Culture. Routledge. ISBN 978-1-317-32589-5. 
  7. ^ Bréchon, Pierre; Derville, Jacques; Lecomte, Patrick (1987). "L'Univers Idéologique des Cadres RPR: Entre l'héritage gaulliste et la dérive droitière". Revue française de science politique. 37 (5): 675-695. doi:10.3406/rfsp.1987.411575. ISSN 0035-2950. JSTOR 43118723. 
  8. ^ Lavillatte, Bruno (2006). "Un gaullisme intransmissible". Médium. 7 (2): 96-105. doi:10.3917/mediu.007.0096. ISSN 1771-3757. 
  9. ^ a b c Knapp, Andrew; Wright, Vincent (2006). The Government and Politics of France. Routledge. s. 226. ISBN 978-0-415-35732-6. 
  10. ^ Lachaise, Bernard (1994). "Le RPR et le gaullisme. Les infortunes d'une fidélité". Vingtième Siècle. Revue d'histoire. 44 (1): 25-30. doi:10.3406/xxs.1994.3107. 
  11. ^ a b Pozzi, Jérôme (12 Mayıs 2020). "Le gaullisme social : le rendez-vous manqué de la droite française ?". The Conversation. 18 Mayıs 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  12. ^ Berstein, Serge (2001a). Histoire du gaullisme. Perrin. s. 370. ISBN 2-262-01155-9. OCLC 407137019. 
  13. ^ Tiersky, Ronald (1996). "A Likely Story: Chirac, France-NATO, European Security, and American Hegemony". French Politics and Society. 14 (2): 1-8. ISSN 0882-1267. JSTOR 42844543. 
  14. ^ Jackson, Julian (1999). "General de Gaulle and His Enemies: Anti-Gaullism in France Since 1940". Transactions of the Royal Historical Society. 9: 43-65. doi:10.2307/3679392. ISSN 0080-4401. JSTOR 3679392. 
  15. ^ Miller, John J. (3 Ocak 2005). "Liberté, Egalité, Absurdité". The New York Times. 6 Ağustos 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Ağustos 2022. 


"https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Gaullizm&oldid=32813536" sayfasından alınmıştır