What do you think?
Rate this book
De val
Vijf jongens,
vijf aardige jongens.
Min of meer bij toeval ontmoeten ze elkaar in de loop van een paar jaar, aan het begin van deze eeuw, omdat ze alle vijf één doel kennen: de koers. Ze ambiëren allemaal een carrière als profrenner. Op het jaagpad langs de Schelde, van Gent naar Oudenaarde, trainen ze samen. Iljo Keisse, Wouter Weylandt, Dimitri De Fauw, Bert De Backer en Kurt Hovelijnck. Ze zijn jong, viriel, populair, en schoppen het inderdaad tot profwielrenner. Their finest hour, als ze het eenmaal zijn. Maar het leven blijkt harder dan de droom. Wat hen samenbracht, de koers, rukt hen ook uit elkaar. Ongenadig en definitief. Vijf jongens, vijf aardige jongens.
vijf aardige jongens.
Min of meer bij toeval ontmoeten ze elkaar in de loop van een paar jaar, aan het begin van deze eeuw, omdat ze alle vijf één doel kennen: de koers. Ze ambiëren allemaal een carrière als profrenner. Op het jaagpad langs de Schelde, van Gent naar Oudenaarde, trainen ze samen. Iljo Keisse, Wouter Weylandt, Dimitri De Fauw, Bert De Backer en Kurt Hovelijnck. Ze zijn jong, viriel, populair, en schoppen het inderdaad tot profwielrenner. Their finest hour, als ze het eenmaal zijn. Maar het leven blijkt harder dan de droom. Wat hen samenbracht, de koers, rukt hen ook uit elkaar. Ongenadig en definitief. Vijf jongens, vijf aardige jongens.
- GenresNonfictionSportsCycling
283 pages, Hardcover
First published October 25, 2016
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 93 reviews
February 6, 2017
4,5 sterren. Bijzonder goed geschreven en geresearcht, zeer pakkend verhaal ook. Erg graag gelezen.
June 5, 2018
Ik had niets met wielrennen. Of toch, één ding: de herinnering aan mijn huisgenoot die weer eens een zondag ligt te soezen voor de tv terwijl weer eens een troep té geschoren mannen er uren over doet om naar weer eens een finish te dokkeren. Tot dit boek. Amper honderd pagina's ver had ik me al voorgenomen om deze zomer de Mont Ventoux te beklimmen (tot mijn vrienden me vriendelijk wezen op mijn gebrek aan training en zelfs maar ervaring met klikpedalen).
Dit is een liefdevolle, nee, passionele karakterschets van een stel jonge kerels dat de hemel wil bestormen en daarbij te hoog mikt. Een bloedstollende tragedie over het noodlot dat een vriendengroep uitdunt, man na man. Een wervelend stukje proza waarvan ik maar niet kan geloven dat het het werk is van een debutant (zij het eentje die in de geschreven journalistiek werkt). En o ja, het is ook een fijne introductie in een sport die voor veel Vlamingen veel meer is dan enkel dat.
Had ik het intussen niet allang uit, ik had 'De Val' met smaak verder gelezen terwijl anderen de Mont Ventoux in mijn plaats temmen. Nu zal ik het maar houden bij wat soezen aan de rand van een Zuid-Frans zwembad. Soit. Dit boek is fantastisch. Lees het.
Dit is een liefdevolle, nee, passionele karakterschets van een stel jonge kerels dat de hemel wil bestormen en daarbij te hoog mikt. Een bloedstollende tragedie over het noodlot dat een vriendengroep uitdunt, man na man. Een wervelend stukje proza waarvan ik maar niet kan geloven dat het het werk is van een debutant (zij het eentje die in de geschreven journalistiek werkt). En o ja, het is ook een fijne introductie in een sport die voor veel Vlamingen veel meer is dan enkel dat.
Had ik het intussen niet allang uit, ik had 'De Val' met smaak verder gelezen terwijl anderen de Mont Ventoux in mijn plaats temmen. Nu zal ik het maar houden bij wat soezen aan de rand van een Zuid-Frans zwembad. Soit. Dit boek is fantastisch. Lees het.
October 31, 2016
Lezen of niet lezen? En hoe geef je dit boek in godsnaam een score in sterretjes? Het is geen fictie. Helaas. Dan zou het fictie met teveel negatieve noten zijn. Binnenkijken in levens van echte mensen vind ik altijd wat vreemd. Zeker als ik ze ook in realiteit al eens tegenkom. Ik vond dit daarom een raar boek. Moeilijk. Dat was voor ik erin begon te lezen.
De auteur maakt met een mooie taal de lelijke gebeurtenissen in zekere zin literair, alsof ze verder weg van me zijn. Daarom krijgt het boek 4 sterren. Omwille van de taal, de overduidelijke kunst die de schrijver beheerst om de koers, de mannen en hun omgeving nog groter te maken dan ze al zijn. Of net kleiner. Altijd op het gepaste moment. Zo win je wedstrijden. En overtuig je lezers.
Het blijft wel een boek anders dan de andere die ik las. En ik bleef er niet onbewogen bij. Wie dat wel kan is van steen. Een boek dat ontroert dus. Een mooi boek. En nog steeds: moeilijk. Daar hou ik het graag bij. En dat ik binnenkort weer naar Gent ga. Dat ook.
De auteur maakt met een mooie taal de lelijke gebeurtenissen in zekere zin literair, alsof ze verder weg van me zijn. Daarom krijgt het boek 4 sterren. Omwille van de taal, de overduidelijke kunst die de schrijver beheerst om de koers, de mannen en hun omgeving nog groter te maken dan ze al zijn. Of net kleiner. Altijd op het gepaste moment. Zo win je wedstrijden. En overtuig je lezers.
Het blijft wel een boek anders dan de andere die ik las. En ik bleef er niet onbewogen bij. Wie dat wel kan is van steen. Een boek dat ontroert dus. Een mooi boek. En nog steeds: moeilijk. Daar hou ik het graag bij. En dat ik binnenkort weer naar Gent ga. Dat ook.
April 28, 2022
De afloop is van in het begin duidelijk, en toch blijf je bang verder lezen en toch hopen dat het goed komt. Je schermt je blik af, maar piept toch tussen je vingers.
Sterk werk
Sterk werk
May 4, 2017
Bepaald geen vrolijk boek, vooral omdat de realiteit harder is dan fictie – maar vreselijk mooi geschreven en dus dringt een recensie zich op.
Als drooggetraind fietser, germanist, Gentenaar en leeftijdsgenoot van Weylandt en Keisse, was dit haast verplichte literatuur voor mij, maar deze verhalen over tegenslag zijn zo treffend dat het ieders leesvoer is. Zoals Armstrong miljoenen lezers kon boeien met "It's not about the bike".
Ik kreeg "De Val" van vrienden toen ik in deze winter in het UZ in Gent bijkwam van een zware val met de fiets op het jaagpad langs de Schelde. Datzelfde jaagpad waarop Kurt Hovelijnk zijn doodsmak maakte en waar ik al duizenden kilometers gevreten heb richting mijn trainingsheuvels. Dankzij mijn fietshelm kwam ik weg met een hersenkneuzing en verschillende kleine breuken in mijn schedel; zonder helm was ik een tragisch personage uit "De Val" geworden, dat konden dokters mij verzekeren. Nu ik hersteld ben en het eindelijk begon te lezen, moest ik het geregeld dichtklappen omdat het een weke zenuw raakte.
De verhalen over de vijf jonge Gentse renners waren in grote lijnen bekend. Die dwaze val langs de Schelde van Hovelijnk die geen helm droeg en zijn schedel verbrijzelde... Frederiek Nolf die ging slapen in zijn hotelkamer en nooit wakker werd... De gevoelige De Fauw die het gevecht tegen zijn demonen verloor en in alle obscuriteit uit het leven stapte... Wouter Weylandt die stierf voor de ogen van 60 miljoen televisiekijkers, inclusief de mijne... Iljo Keisse die een manier moest zoeken om het verlies van zijn jeugdvrienden te verwerken...
Genoeg stof voor een roman, maar vooral les petites histoires weten te beroeren. Het verhaal wordt gelezen door de ogen van mensen die het van dichtbij meemaakten: de zus van Weylandt die in paniek langs de Coupure naar huis fietst, de vrouw van Hovelijnk die wekenlang aan het ziekbed van haar man waakt, vader Weylandt die jaren later antwoorden zocht.
Fietsen is de ultieme metafoor voor het leven. Vallen en opstaan, telkens opnieuw, niet bang zijn om op je bek te gaan. In geen enkele andere sport zit zoveel heroïek en tragiek. Fietsen doet leven en sterven. Je ziet de mooiste plekken ter wereld, maar neemt het risico om te sterven tijdens wat je het liefste doet. Het is een verhaal geworden over de harde willekeur van het noodlot – zonder dat het een fadoklaaglied wordt.
Vijf levenslijnen en exponentieel meer verhaallijnen. Een indrukwekkende research. Een boek dat ontroert en doet denken. Lezen als therapie. De kracht van literatuur. Bravo Matthias Declercq.
-- Robin De Rouck
Als drooggetraind fietser, germanist, Gentenaar en leeftijdsgenoot van Weylandt en Keisse, was dit haast verplichte literatuur voor mij, maar deze verhalen over tegenslag zijn zo treffend dat het ieders leesvoer is. Zoals Armstrong miljoenen lezers kon boeien met "It's not about the bike".
Ik kreeg "De Val" van vrienden toen ik in deze winter in het UZ in Gent bijkwam van een zware val met de fiets op het jaagpad langs de Schelde. Datzelfde jaagpad waarop Kurt Hovelijnk zijn doodsmak maakte en waar ik al duizenden kilometers gevreten heb richting mijn trainingsheuvels. Dankzij mijn fietshelm kwam ik weg met een hersenkneuzing en verschillende kleine breuken in mijn schedel; zonder helm was ik een tragisch personage uit "De Val" geworden, dat konden dokters mij verzekeren. Nu ik hersteld ben en het eindelijk begon te lezen, moest ik het geregeld dichtklappen omdat het een weke zenuw raakte.
De verhalen over de vijf jonge Gentse renners waren in grote lijnen bekend. Die dwaze val langs de Schelde van Hovelijnk die geen helm droeg en zijn schedel verbrijzelde... Frederiek Nolf die ging slapen in zijn hotelkamer en nooit wakker werd... De gevoelige De Fauw die het gevecht tegen zijn demonen verloor en in alle obscuriteit uit het leven stapte... Wouter Weylandt die stierf voor de ogen van 60 miljoen televisiekijkers, inclusief de mijne... Iljo Keisse die een manier moest zoeken om het verlies van zijn jeugdvrienden te verwerken...
Genoeg stof voor een roman, maar vooral les petites histoires weten te beroeren. Het verhaal wordt gelezen door de ogen van mensen die het van dichtbij meemaakten: de zus van Weylandt die in paniek langs de Coupure naar huis fietst, de vrouw van Hovelijnk die wekenlang aan het ziekbed van haar man waakt, vader Weylandt die jaren later antwoorden zocht.
Fietsen is de ultieme metafoor voor het leven. Vallen en opstaan, telkens opnieuw, niet bang zijn om op je bek te gaan. In geen enkele andere sport zit zoveel heroïek en tragiek. Fietsen doet leven en sterven. Je ziet de mooiste plekken ter wereld, maar neemt het risico om te sterven tijdens wat je het liefste doet. Het is een verhaal geworden over de harde willekeur van het noodlot – zonder dat het een fadoklaaglied wordt.
Vijf levenslijnen en exponentieel meer verhaallijnen. Een indrukwekkende research. Een boek dat ontroert en doet denken. Lezen als therapie. De kracht van literatuur. Bravo Matthias Declercq.
-- Robin De Rouck
March 18, 2018
Op het jaagpad langs de Schelde trainen vijf jonge renners. Iljo Keisse, Wouter Weylandt, Dimitri De Fauw, Bert De Backer en Kurt Hovelijnck. Ik weet dat die Iljo iets met de Zesdaagse van Gent te maken heeft en ook de naam Wouter Weylandt doet bij mij ergens een belletje rinkelen. ‘t Is maar om te zeggen: ik ben geen wielerfan. Vraag me niet wie vorig jaar de Ronde van Vlaanderen won, ik weet het niet.
Maar wat blies dit boek me weg! De tragiek, de heroïek, de emoties…het noodlot slaat toe, slaat toe en slaat toe tot er van de vriendengroep haast niets meer overschiet. Matthias Declercq schrijft het verhaal van de jongens neer met veel drama, maar ook met een mooie gevoeligheid. Je ruikt de betrokkenheid.
Declercq heeft zijn voetenwerk gedaan met, research en veel interviews. Maar het is de stijl van het boek die mij over de meet trekt. De Val is zo meeslepend geschreven dat je het in één keer wil uitlezen. Na afloop ging ik als wielerleek op Internet op jacht naar beelden van de GP Le Samyn, van Frederiek Nolf en van de Passo del Bocco.
Al surfend vond ik ook een fantastisch interview met Kurt Hovelijnck, dat is de jongen die in het begin van het boek rustig zit te vissen. Je vindt het hier http://sporza.be/cm/sporza/wielrennen....
Naar verluidt heeft de auteur het boek voor publicatie door de direct betrokkenen laten lezen, omdat hij het belangrijk vond dat ook zij hun zegen gaven. Een dergelijke fijngevoeligheid én integriteit maakt het des te vreemder dat de man uitgerekend voor De Morgen werkt waar ook de verschrikkelijke hvdw actief is.
De Val verheft sportjournalistiek tot literatuur en verdient meer aandacht dan het tot nu toe gekregen heeft. Strafst van al is dat dit eigenlijk non-fictie is!
Maar wat blies dit boek me weg! De tragiek, de heroïek, de emoties…het noodlot slaat toe, slaat toe en slaat toe tot er van de vriendengroep haast niets meer overschiet. Matthias Declercq schrijft het verhaal van de jongens neer met veel drama, maar ook met een mooie gevoeligheid. Je ruikt de betrokkenheid.
Declercq heeft zijn voetenwerk gedaan met, research en veel interviews. Maar het is de stijl van het boek die mij over de meet trekt. De Val is zo meeslepend geschreven dat je het in één keer wil uitlezen. Na afloop ging ik als wielerleek op Internet op jacht naar beelden van de GP Le Samyn, van Frederiek Nolf en van de Passo del Bocco.
Al surfend vond ik ook een fantastisch interview met Kurt Hovelijnck, dat is de jongen die in het begin van het boek rustig zit te vissen. Je vindt het hier http://sporza.be/cm/sporza/wielrennen....
Naar verluidt heeft de auteur het boek voor publicatie door de direct betrokkenen laten lezen, omdat hij het belangrijk vond dat ook zij hun zegen gaven. Een dergelijke fijngevoeligheid én integriteit maakt het des te vreemder dat de man uitgerekend voor De Morgen werkt waar ook de verschrikkelijke hvdw actief is.
De Val verheft sportjournalistiek tot literatuur en verdient meer aandacht dan het tot nu toe gekregen heeft. Strafst van al is dat dit eigenlijk non-fictie is!
March 15, 2017
Beklijvend qua feitenrelaas & inherente tragiek (mogelijks subjectief). Jammer van de soms enerverende 'journalistieke' schrijfstijl.
November 5, 2016
4,5/5
Het was lang geleden dat ik nog eens 's nachts opbleef om een boek uit te lezen, maar met De Val kon ik niet anders. Het boek vertelt het verhaal van 5 jongemannen, Iljo Keisse, Wouter Weylandt. Dimitri De Fauw, Bert De Backer en Kurt Hovelijnck die elkaar toevallig ontmoeten door de koers. Op het jaagpad trainen ze samen. Aan de hand van honderd interviews schetst Matthias Declercq hoe ze het tot profwielrenner schetsen en vrienden worden. De koers bracht hen niet alleen samen maar rukt hen ook weer uit elkaar. Hun verhaal raakt je, niet alleen door de op elkaar volgende noodlottige gebeurtenissen maar ook door de poëtische beschrijving van Declercq.
Het was lang geleden dat ik nog eens 's nachts opbleef om een boek uit te lezen, maar met De Val kon ik niet anders. Het boek vertelt het verhaal van 5 jongemannen, Iljo Keisse, Wouter Weylandt. Dimitri De Fauw, Bert De Backer en Kurt Hovelijnck die elkaar toevallig ontmoeten door de koers. Op het jaagpad trainen ze samen. Aan de hand van honderd interviews schetst Matthias Declercq hoe ze het tot profwielrenner schetsen en vrienden worden. De koers bracht hen niet alleen samen maar rukt hen ook weer uit elkaar. Hun verhaal raakt je, niet alleen door de op elkaar volgende noodlottige gebeurtenissen maar ook door de poëtische beschrijving van Declercq.
November 27, 2016
De Val is geen fictie, maar leest als een roman: meeslepend, tragisch, ontroerend. Goed geschreven, knap geconstrueerd. Het gaat over de wielersport, maar ik vond het nooit té technisch of gedetailleerd. Een aangrijpend verhaal over vijf vrienden en het noodlot.
September 20, 2021
Jammer dat dit boek geschreven kon worden, maar hoe mooi is het geworden...
De gebeurtenissen kende ik wel min of meer, maar pas als je het samengesmolten leest dringt het echt door wat die mannen allemaal overkomen is. Je houdt het eigenlijk niet voor mogelijk.
Mooi geschreven ook, en met een research om u tegen te zeggen.
De gebeurtenissen kende ik wel min of meer, maar pas als je het samengesmolten leest dringt het echt door wat die mannen allemaal overkomen is. Je houdt het eigenlijk niet voor mogelijk.
Mooi geschreven ook, en met een research om u tegen te zeggen.
October 12, 2021
Cadeau gekregen, en pas een heel eind later argeloos aan begonnen. Maar het boek wist me meteen te boeien door de zinnelijke beschrijvingen, en later ook door de diepe tragiek. Ik kende de geschiedenis niet, en het relaas trof me heel erg. Geen 5 sterren wegens hier en daar onnodige herhalingen, die me uit de flow haalden. Knap gedaan.
October 10, 2018
Ik haat sport. Nu ja, ik haat voetbal, en dan bengelen er automatisch een heleboel sporten achteraan. Wielrennen noem ik dan bijvoorbeeld een belachelijk saaie sport. Maar ik zag wel altijd een soort charme hangen rond de sport die ik voelde maar niet deelde. De kasseien, het te lang wachten aan de nadars voor die flitsende seconde waarin je favoriete renner passeert (“was dat ‘em? Kpeist wel”), het Kuipke in Gent, Eddy Merckx,...
‘De Val’ heeft mijn respect voor de koers heel wat verhoogd, alsof ik nu zelf deel uitmaak van een bende gewone jongens die alles geven voor een leven op de fiets.
Het verhaal windt er geen doekjes om; de ene malaise gaat vooraf aan een nog grotere, tot alles vastloopt in een ongelooflijke modderpoel van miserie.
De schoonheid daarvan? Hoe Mathias vol passie en detail alles registreert. Hoe elk personage anders omgaat met de rare kronkels die het leven maakt. Wat voor raar beestje competitiedrang toch is.
Telkens ik in de buurt van het jaagpad ben, denk ik terug aan dit boek.
Mathias, ik kijk al uit naar je volgende boek.
‘De Val’ heeft mijn respect voor de koers heel wat verhoogd, alsof ik nu zelf deel uitmaak van een bende gewone jongens die alles geven voor een leven op de fiets.
Het verhaal windt er geen doekjes om; de ene malaise gaat vooraf aan een nog grotere, tot alles vastloopt in een ongelooflijke modderpoel van miserie.
De schoonheid daarvan? Hoe Mathias vol passie en detail alles registreert. Hoe elk personage anders omgaat met de rare kronkels die het leven maakt. Wat voor raar beestje competitiedrang toch is.
Telkens ik in de buurt van het jaagpad ben, denk ik terug aan dit boek.
Mathias, ik kijk al uit naar je volgende boek.
December 1, 2016
De Val mag dan een boek over wielrenners zijn, het is beslist geen koersboek. Het gaat over ambitie, vriendschap, het leven en de meedogenloze willekeur van het noodlot. Declercq schrijft poëtisch, maar wordt nooit lyrisch of stroperig. Hij stileert de werkelijkheid, maar creëert geen helden of kartonnen personages.
Het verhaal is opgetekend zoals het wordt herinnerd, door de mensen die hele flarden of slechts een klein deeltje van dichtbij meemaakten. Achteraan het boek staat een indrukwekkende bronnenlijst. Niet van naslagwerken, maar van mensen. Het resultaat is – in de woorden van Frank Westerman – ‘literatuur van de feiten’ in zijn puurste vorm.
Dit is meeslepende non-fictie van de bovenste plank: een ellendig mooie vertelling, maar ook een rauwe en correcte reconstructie van een bloedstollende kluif sportgeschiedenis.
Volledige review: https://vreemderdanfictie.wordpress.c...
Het verhaal is opgetekend zoals het wordt herinnerd, door de mensen die hele flarden of slechts een klein deeltje van dichtbij meemaakten. Achteraan het boek staat een indrukwekkende bronnenlijst. Niet van naslagwerken, maar van mensen. Het resultaat is – in de woorden van Frank Westerman – ‘literatuur van de feiten’ in zijn puurste vorm.
Dit is meeslepende non-fictie van de bovenste plank: een ellendig mooie vertelling, maar ook een rauwe en correcte reconstructie van een bloedstollende kluif sportgeschiedenis.
Volledige review: https://vreemderdanfictie.wordpress.c...
January 5, 2018
De koers... dat ze diep in mijn hart zit, is geen geheim meer. Dat ze bij momenten ongelooflijk hard kan zijn, ook niet. Declercq beschrijft het zo mooi, al het vreselijks waar die vijf mannen door moesten. Ongelooflijk hard, ongelooflijk schoon.
November 24, 2021
"Een flink boekwerk, 400 pagina’s, maar nergens voelt het te dik. En waarom is het dan geen vijfsterrenboek, geen hoogtepunt in de Nederlandstalige wielerliteratuur? Het verhaal heeft immers alles, het werk is goed gedaan. Dat komt omdat Declercq te hard heeft geprobeerd er literatuur van te maken. En daar schiet zijn stijl net te kort voor. Hij schrijft prima, maar het is geen Wieringa, Grunberg, Lanoye of Verhulst. Zo probeert hij wel te vaak te schrijven. Net als met een grap die net niet leuk genoeg is, is het ook met een stijl die net niet sterk genoeg is. Het slaat dood. Daarmee wordt het krachteloos en overbodig. Zo krijgt De Val een vlek op een prachtig werk. Onnodig, want waarom moet het zo nodig literair? Declercq had het prima afgekund met een wat minder bloemrijke beschrijving van de tragische gebeurtenissen. Het maakt het verschil tussen een geweldig boek, wat het had kunnen zijn en een mooi boek, wat het is geworden. De Val blijft een aanrader, een waargebeurde wielertragedie waar de littekens nog van te zien zijn in het wielerpeloton." Aldus Alex Van Der Hulst op de website van “Het is koers”. Ik ben het niet met àlles eens, maar het komt toch wel heel dicht in de buurt. De auteur zelf noemt zijn debuut geen “wielerboek” en verwijst eerder naar “coming of age”-literatuur. Ook daarmee kan ik akkoord gaan.
Read
October 25, 2017De Val is een zeer leuk boek om te lezen, en zeker als je een wielerliefhebber bent. Het boek zelf gaat over 5 vrienden die de zelfde passie delen, namelijk wielrennen. ze reden al met de fiets van kleins af aan. Ze leerden elkaar namelijk kennen langs het wandelpad dat langs de schelde licht.
zo reden ze dus altijd van Zwijnaarde (Gent) richting Oudenaarde en weer terug. de renners zelf zijn Iljo Keise, wouter Weyland, Dimitri De Fauw, Bert De Backer en Kurt Hovelijnck.
de 5 vrienden begonnen bij de jeugd en konden het zo allemaal succesvol tot bij de profs bereiken.
toen ze allemaal profwielrenner waren was het moeilijker om een relatie goed te kunnen onderhouden zoals vriendschap en vele andere dingen. Want als wielrenner moet je hard trainen. je leidt er niet alleen fysiek zwaar onder maar ook zeker mentaal.
Als renner moet je ook met je ook met al dat gene kunnen omgaan en ook zeker met alle roem. koeren zelf is ook een zware sport en zeker als het op vallen aankomt, zo stierf Wouter weyland in de Giro d'Italia in het jaar 2011. maar kortom gaat dit boek dus over 5 wielervrienden die elkaar al van jongs af kennen.
Ik vond het zelf ook een leuk boek want ik ben zelf ook wielrenner. dit boek toont aan dat vriendschap ook veel betekend.
zo reden ze dus altijd van Zwijnaarde (Gent) richting Oudenaarde en weer terug. de renners zelf zijn Iljo Keise, wouter Weyland, Dimitri De Fauw, Bert De Backer en Kurt Hovelijnck.
de 5 vrienden begonnen bij de jeugd en konden het zo allemaal succesvol tot bij de profs bereiken.
toen ze allemaal profwielrenner waren was het moeilijker om een relatie goed te kunnen onderhouden zoals vriendschap en vele andere dingen. Want als wielrenner moet je hard trainen. je leidt er niet alleen fysiek zwaar onder maar ook zeker mentaal.
Als renner moet je ook met je ook met al dat gene kunnen omgaan en ook zeker met alle roem. koeren zelf is ook een zware sport en zeker als het op vallen aankomt, zo stierf Wouter weyland in de Giro d'Italia in het jaar 2011. maar kortom gaat dit boek dus over 5 wielervrienden die elkaar al van jongs af kennen.
Ik vond het zelf ook een leuk boek want ik ben zelf ook wielrenner. dit boek toont aan dat vriendschap ook veel betekend.
October 2, 2018
Meteen, vanaf de eerste paar woorden, wordt je het verhaal ingezogen, ongeacht wat je verder nog aan het doen bent. Het ‘halve gesprek’ dat je aan het voeren was valt stil, de koffie wordt onder je lezende ogen koud en de hele wereld lijkt stil te vallen. Dit boek is met zoveel rauwe emotie geschreven dat ik regelmatig even moest slikken. Niet, zoals bij fictie vaak het geval is, ergens vanaf het midden in het boek. Nee, vanaf de allereerste pagina.
Het boek begint op een koele voorjaarsochtend, midden jaren negentig, de exacte woorden van de auteur, en hij richt zijn beeld op Kurt Hovelijnck. Een ogenschijnlijk doodnormale jongen die houdt van vissen en die urenlang onafgebroken kan kijken naar een dobber. Daar zittend ziet hij de andere jongens rijden en begint de geschiedenis.
Vijf jongens, vijf verhalen
De eerste jongen, met een vreemde achternaam en een melkwitte huid, is onevenwichtig door de scheiding van zijn ouders en weet niet hoe hij met zijn emoties moet omgaan. De tweede jongen, die mager is maar zulke grote dijbenen heeft dat hij te sterk is voor een koersfiets en binnen no-time bovenin de piste zit, heeft een vader die tijdens zijn jeugd de binnenkant van zijn cel meer zag dan zijn gezin, maar die ontzettend trots op hem was. Zijn verhaal kruipt in je huid, in je longen, en zorgt ervoor dat ademen steeds moeilijker wordt, right away. Het laat je niet los, totdat de auteur overgaat naar jongen nummer drie. Hij die zijn grote onzekerheid maskeert met zijn uiterlijk. “Schijnbaar nooit fragiel, maar de intimi weten beter.”, schrijft de auteur over hem. De jongen die elke wielerliefhebber kende of leerde kennen op het moment dat zijn dood zichtbaar in beeld kwam. Zover is het dan nog niet, eerst verschijnt er een vierde jongen op het toneel, een energieke, maar rationele jongen die van het platte land komt en er van droomt om ‘later’ boer te worden. Het rijtje sluit met de komst van Kurt, de vissende jongen die bekent staat als een brokkenpiloot en die niet mag koersen van zijn moeder. Vader denkt daar anders over en zoals verwacht treft ongeluk hem vaak. Met zijn komst is het peloton van vijf jongens, die dromen van een profcarrière en daar keihard voor werken, compleet.
Ademhalen
Het eerste deel lezen kon ik het boek bijna onmogelijk wegleggen, ik moest gewoonweg doorlezen, het was als kijken naar een wieleretappe in de Tour de France, elk beeld moest worden opgenomen en naar binnen gezogen, geanalyseerd. Maar bij het ingaan van het tweede deel moest ik hem een aantal keren wegleggen. Ik las niet alleen over de dood van Wouter Weylandt, maar op het moment dat ik googelde over de trieste dood van Isaac Galvèz las ik tevens over het begin van het einde van Dimitri De Fauw en dat kwam binnen. Allemaal geschiedenis, je weet als lezer dat het gaat gebeuren, maar het treft je toch hard en zeker.
Gaandeweg het lezen van dit boek ga je toch op een bepaalde manier van die jongens houden en hun dood komt op een bizarre manier hard binnen. Klap op klap op klap op klap in dit boek. Zelfs bij de buitenstaander hakt het er diep in en ik ben er af en toe goed ziek van geweest. Dit waren geen fictieve personages, maar echte jongens gemaakt van vlees en bloed, die aan het begin staan van een leven als profwielrenner. Jongens die leven voor het fietsen.
Een stuurfout, twee beugels in elkaar.
De bovenste helft van de piste, een balustrade
en – met tussenpozen van elkaar – tweemaal de dood.
Ik moet keer op keer het boek sluiten en even ademhalen. Het komt dichterbij dan logischer wijs gedacht en ging zo waanzinnig diep dat ik heb zitten janken om de dood van Wouter Weylandt. Ik kende zijn naam, las eerder over zijn dood, zag het beeld van zijn intens verdrietige, zwangere, vriendin, maar tjonge om dan alles te lezen over hoe het gegaan is en hoe hij zijn eerste fietstochtje samenvalt met zijn laatste; dat doet je toch even naar adem happen. Hoe prachtig en goed dit boek ook geschreven is… hij doet op een vreemde manier ook pijn. De woorden in het boek zijn als een zware steen in je handen, je weet dat het beter voor je is om los te laten, maar je kunt het niet, je moet hem blijven vasthouden en de waarde van de woorden koesteren.
Niet alleen de dood, maar ook de positieve dopingtest waarna er een lang gevecht volgde voor een van de vijf jongens. Elk hoofdstuk is zo intens geschreven dat het je niet loslaat.
Het is niet mijn wereld, niet mijn pijn,
niet mijn verdriet,
maar Matthias Declercq brengt het wel heel dichtbij.
Wanneer ik het boek dichtsla denk ik: ‘Godzijdank, het boek is uit, ik kan eindelijk weer ademhalen.’ Daarmee was het niet klaar, want het bleef toch zeker nog een week in mij zitten en ik kon aan weinig anders meer denken. Van de vele boeken tot nu toe gelezen heb was deze het meest indrukwekkend en letterlijk adembenemend. Het krijgt straks een speciale plek in mijn nieuwe boekenkast, een plek waar de cover duidelijk te zien is, want dit boek wil ik nooit meer vergeten! Die vijf jongen, ze hebben indruk op me gemaakt! En niet alleen zij, ook de anderen: zij die aan de zijlijn stonden, zij die dichterbij waren – in de koers, zij die de koers moesten verlaten op een manier dat niemand wil, zij die ‘het’ allemaal zagen gebeuren en hij die het schreef.
Geweldig geschreven, maar het kruipt dichter onder de huid
dan een thriller mogelijkerwijs zou kunnen.
Ik moest het af en toe weg leggen, ik moest af en toe ademen.
De val is een boek over vijf wielrenners die een glansrijke carrière tegemoet lijken te gaan, maar waar de dood vaker dichtbij komt dan van tevoren gedacht. Klein ongeluk en de dood liggen op elke piste, op elk stuk asfalt, in elke bocht en bij elke sprint op de loer, lijkt wel. Een heftig verhaal dat nog wel even zal natrillen in mijn hoofd, in mijn lichaam. Nog nooit heeft een boek zich zo diep in mij gevestigd! Nog nooit moest ik een boek zo naarstig lezen en nog nooit bleef een boek zolang diep in mij geworteld.
Think less, live more.
Wouter Weylandt.
Het boek begint op een koele voorjaarsochtend, midden jaren negentig, de exacte woorden van de auteur, en hij richt zijn beeld op Kurt Hovelijnck. Een ogenschijnlijk doodnormale jongen die houdt van vissen en die urenlang onafgebroken kan kijken naar een dobber. Daar zittend ziet hij de andere jongens rijden en begint de geschiedenis.
Vijf jongens, vijf verhalen
De eerste jongen, met een vreemde achternaam en een melkwitte huid, is onevenwichtig door de scheiding van zijn ouders en weet niet hoe hij met zijn emoties moet omgaan. De tweede jongen, die mager is maar zulke grote dijbenen heeft dat hij te sterk is voor een koersfiets en binnen no-time bovenin de piste zit, heeft een vader die tijdens zijn jeugd de binnenkant van zijn cel meer zag dan zijn gezin, maar die ontzettend trots op hem was. Zijn verhaal kruipt in je huid, in je longen, en zorgt ervoor dat ademen steeds moeilijker wordt, right away. Het laat je niet los, totdat de auteur overgaat naar jongen nummer drie. Hij die zijn grote onzekerheid maskeert met zijn uiterlijk. “Schijnbaar nooit fragiel, maar de intimi weten beter.”, schrijft de auteur over hem. De jongen die elke wielerliefhebber kende of leerde kennen op het moment dat zijn dood zichtbaar in beeld kwam. Zover is het dan nog niet, eerst verschijnt er een vierde jongen op het toneel, een energieke, maar rationele jongen die van het platte land komt en er van droomt om ‘later’ boer te worden. Het rijtje sluit met de komst van Kurt, de vissende jongen die bekent staat als een brokkenpiloot en die niet mag koersen van zijn moeder. Vader denkt daar anders over en zoals verwacht treft ongeluk hem vaak. Met zijn komst is het peloton van vijf jongens, die dromen van een profcarrière en daar keihard voor werken, compleet.
Ademhalen
Het eerste deel lezen kon ik het boek bijna onmogelijk wegleggen, ik moest gewoonweg doorlezen, het was als kijken naar een wieleretappe in de Tour de France, elk beeld moest worden opgenomen en naar binnen gezogen, geanalyseerd. Maar bij het ingaan van het tweede deel moest ik hem een aantal keren wegleggen. Ik las niet alleen over de dood van Wouter Weylandt, maar op het moment dat ik googelde over de trieste dood van Isaac Galvèz las ik tevens over het begin van het einde van Dimitri De Fauw en dat kwam binnen. Allemaal geschiedenis, je weet als lezer dat het gaat gebeuren, maar het treft je toch hard en zeker.
Gaandeweg het lezen van dit boek ga je toch op een bepaalde manier van die jongens houden en hun dood komt op een bizarre manier hard binnen. Klap op klap op klap op klap in dit boek. Zelfs bij de buitenstaander hakt het er diep in en ik ben er af en toe goed ziek van geweest. Dit waren geen fictieve personages, maar echte jongens gemaakt van vlees en bloed, die aan het begin staan van een leven als profwielrenner. Jongens die leven voor het fietsen.
Een stuurfout, twee beugels in elkaar.
De bovenste helft van de piste, een balustrade
en – met tussenpozen van elkaar – tweemaal de dood.
Ik moet keer op keer het boek sluiten en even ademhalen. Het komt dichterbij dan logischer wijs gedacht en ging zo waanzinnig diep dat ik heb zitten janken om de dood van Wouter Weylandt. Ik kende zijn naam, las eerder over zijn dood, zag het beeld van zijn intens verdrietige, zwangere, vriendin, maar tjonge om dan alles te lezen over hoe het gegaan is en hoe hij zijn eerste fietstochtje samenvalt met zijn laatste; dat doet je toch even naar adem happen. Hoe prachtig en goed dit boek ook geschreven is… hij doet op een vreemde manier ook pijn. De woorden in het boek zijn als een zware steen in je handen, je weet dat het beter voor je is om los te laten, maar je kunt het niet, je moet hem blijven vasthouden en de waarde van de woorden koesteren.
Niet alleen de dood, maar ook de positieve dopingtest waarna er een lang gevecht volgde voor een van de vijf jongens. Elk hoofdstuk is zo intens geschreven dat het je niet loslaat.
Het is niet mijn wereld, niet mijn pijn,
niet mijn verdriet,
maar Matthias Declercq brengt het wel heel dichtbij.
Wanneer ik het boek dichtsla denk ik: ‘Godzijdank, het boek is uit, ik kan eindelijk weer ademhalen.’ Daarmee was het niet klaar, want het bleef toch zeker nog een week in mij zitten en ik kon aan weinig anders meer denken. Van de vele boeken tot nu toe gelezen heb was deze het meest indrukwekkend en letterlijk adembenemend. Het krijgt straks een speciale plek in mijn nieuwe boekenkast, een plek waar de cover duidelijk te zien is, want dit boek wil ik nooit meer vergeten! Die vijf jongen, ze hebben indruk op me gemaakt! En niet alleen zij, ook de anderen: zij die aan de zijlijn stonden, zij die dichterbij waren – in de koers, zij die de koers moesten verlaten op een manier dat niemand wil, zij die ‘het’ allemaal zagen gebeuren en hij die het schreef.
Geweldig geschreven, maar het kruipt dichter onder de huid
dan een thriller mogelijkerwijs zou kunnen.
Ik moest het af en toe weg leggen, ik moest af en toe ademen.
De val is een boek over vijf wielrenners die een glansrijke carrière tegemoet lijken te gaan, maar waar de dood vaker dichtbij komt dan van tevoren gedacht. Klein ongeluk en de dood liggen op elke piste, op elk stuk asfalt, in elke bocht en bij elke sprint op de loer, lijkt wel. Een heftig verhaal dat nog wel even zal natrillen in mijn hoofd, in mijn lichaam. Nog nooit heeft een boek zich zo diep in mij gevestigd! Nog nooit moest ik een boek zo naarstig lezen en nog nooit bleef een boek zolang diep in mij geworteld.
Think less, live more.
Wouter Weylandt.
January 14, 2018
Prachtig boek. Het boek raast een beetje, er wordt enorm veel in verteld. Zo'n vaart kan ik wel appreciëren bij een boek dat gaat over coureurs. Ik heb zelf te weinig competitie in mij, en teveel de neiging om dingen te relativeren om echt geïnteresseerd te zijn in sport. Toch trekken de grote en kleine verhalen uit de sport mij altijd aan, de heroïek en de tragiek. Omdat het over mensen gaat zeker? In dit boek komt het allemaal samen. Het respect voor de sport, het respect voor de jongens, en het respect voor het verhaal. Ik heb het boek met een rotvaart uitgelezen. Veilig vanuit mijn zetel.
July 5, 2021
Een schoolvoorbeeld van het inzetten van zintuiglijke details voor het levendig maken van je tekst. Een eenentwintigste-eeuwse versie van een Streuveliaans fatalisme – wat in dit geval niet zo moeilijk is (toch als je een beetje de koers volgt), want je weet wie zal vallen en vooral: wie zal rechtstaan en wie niet meer. Een enkele keer, wanneer de auteur ook eens naar de bredere maatschappij kijkt, merk je dat het fatalisme een schijnargument voor de status quo wordt. Maar laat die drie dubieuze passages (en de vele spellingsfouten) je niet tegenhouden.
Al was ik wel blij toen mijn zoon zei dat hij geen coureur wou worden, maar veldrijder. Dat valt zachter.
Al was ik wel blij toen mijn zoon zei dat hij geen coureur wou worden, maar veldrijder. Dat valt zachter.
April 18, 2021
The Fall tells the story of five guys who meet by chance over the course of a few years.
All five have a single goal: racing, or a career as a professional cyclist to
be precise. On the towpath along the river Scheldt, from
Ghent to Oudenaarde, they train together:
Iljo Keisse, Wouter Weylandt (RIP 09 May 2011 during Giro d’Italia)
Dimitri De Fauw, Bert De Backer and Kurt Hovelijnck
#MustRead ....
If you love Giro d’Italia and the Tour de France
...this book needs to be on your bookshelf!
Great Father’s Day gift for the lover of professional cycling
...in your life!
All five have a single goal: racing, or a career as a professional cyclist to
be precise. On the towpath along the river Scheldt, from
Ghent to Oudenaarde, they train together:
Iljo Keisse, Wouter Weylandt (RIP 09 May 2011 during Giro d’Italia)
Dimitri De Fauw, Bert De Backer and Kurt Hovelijnck
#MustRead ....
If you love Giro d’Italia and the Tour de France
...this book needs to be on your bookshelf!
Great Father’s Day gift for the lover of professional cycling
...in your life!
July 26, 2017
Eigenlijk is het een boek dat nooit geschreven had mogen worden. Jonge mensen horen niet te sterven. Je hapt dan ook meer dan eens naar adem, krijgt rillingen over je hele lijf of voelt de tranen. Een prachtboek. Een ode aan de vriendschap, de koers en veel te vroeg gestorven renners. Ik ben zwaar onder de indruk.
November 1, 2017
Geweldig verhaal! Niet over vriendschap, zoals in de media onterecht beweerd werd, maar over ambitie, afgunst, angst en pijn. Journalist Matthias Declercq heeft de gebeurtenissen met scherpe precisie kunnen neerschrijven, maar ik had liever dit verhaal in romanvorm gelezen.
September 17, 2018
Voor de liefhebbers van de stiel.
July 9, 2021
Hard verhaal dat bijzonder goed geschreven is. Ik heb het boek regelmatig na een passage waarin de vriendengroep alweer een klap kreeg enkele dagen moeten wegleggen. Ook voor niet doorgewinterde wielerfans een aanrader.
March 11, 2022
Je zou er subiet van stoppen met fietsen. Maar toch niet.
September 4, 2022
Ik moest er in het begin inkomen. Veel korte bijzinnen, en ik had moeite wie wie was en wat deed, wielrennen of baanrennen. Dat had ik bij zijn vorige boek over Urk niet.
Maar door wat gebeurt in de loop van het boek wordt dat makkelijker. Ik volg zelf het wielrennen niet, dus het was voor mij een verrassing wat er gebeurde en hoe het de vijf vrienden vergaat. Het ging me steeds meer boeien en uiteindelijk toch in een ruk uitgelezen.
Maar door wat gebeurt in de loop van het boek wordt dat makkelijker. Ik volg zelf het wielrennen niet, dus het was voor mij een verrassing wat er gebeurde en hoe het de vijf vrienden vergaat. Het ging me steeds meer boeien en uiteindelijk toch in een ruk uitgelezen.
March 21, 2024
Overdadig taaltje is nog wel te behappen als het verhaal niet zo deprimerend zou zijn. Dood, dood, zelfmoord, onterechte doping… het werd wat teveel
November 26, 2017
Bleiten! Elk moment zit ergens als kleine herinnering in mijn hoofd. De auteur haalt die kleine stukjes info genadeloos weer naar boven.
Zei net tegen mijn zoon: "als je maar geen wielrenner wordt"
Zei net tegen mijn zoon: "als je maar geen wielrenner wordt"
January 27, 2022
Aangrijpend en goed verhaald, interessante levensverhalen van de wielrenners. Ik vond het ideaal als audioboek op de fiets. Desondanks niet helemaal mijn ding. Een wielerfanaat ga ik mezelf nooit noemen, maar de koers zal minder snel weggezapt worden.
Displaying 1 - 30 of 93 reviews