What do you think?
Rate this book
Andorra
Die Kernzelle von Andorra findet sich in Max Frischs Tagebuch als Eintragung des Jahres 1946. Andorra ist der Name für ein Modell: Es zeigt den Prozeß einer Bewußtseinsveränderung, abgehandelt an der Figur des jungen Andri, den die Umwelt so lange zum Anderssein zwingt, bis er es als sein Schicksal annimmt. Dieses Schicksal heißt in Max Frischs Stück »Judsein«. Das Schauspiel erschien als Buchausgabe zuerst 1961.
127 pages, Paperback
First published January 1, 1961
About the author
Max Frisch
240 books733 followersMax Rudolph Frisch was born in 1911 in Zurich; the son of Franz Bruno Frisch (an architect) and Karolina Bettina Frisch (née Wildermuth). After studying at the Realgymnasium in Zurich, he enrolled at the University of Zurich in 1930 and began studying German literature, but had to abandon due to financial problems after the death of his father in 1932. Instead, he started working as a journalist and columnist for the Neue Zürcher Zeitung (NZZ), one of the major newspapers in Switzerland. With the NZZ he would entertain a lifelong ambivalent love-hate relationship, for his own views were in stark contrast to the conservative views promulgated by this newspaper. In 1933 he travelled through eastern and south-eastern Europe, and in 1935 he visited Germany for the first time.
Some of the major themes in his work are the search or loss of one's identity; guilt and innocence (the spiritual crisis of the modern world after Nietzsche proclaimed that "God is dead"); technological omnipotence (the human belief that everything was possible and technology allowed humans to control everything) versus fate (especially in Homo faber); and also Switzerland's idealized self-image as a tolerant democracy based on consensus — criticizing that as illusion and portraying people (and especially the Swiss) as being scared by their own liberty and being preoccupied mainly with controlling every part of their life.
Max Frisch was a political man, and many of his works make reference to (or, as in Jonas und sein Veteran, are centered around) political issues of the time.
information was taken from
http://en.wikipedia.org/wiki/Max_Frisch
Some of the major themes in his work are the search or loss of one's identity; guilt and innocence (the spiritual crisis of the modern world after Nietzsche proclaimed that "God is dead"); technological omnipotence (the human belief that everything was possible and technology allowed humans to control everything) versus fate (especially in Homo faber); and also Switzerland's idealized self-image as a tolerant democracy based on consensus — criticizing that as illusion and portraying people (and especially the Swiss) as being scared by their own liberty and being preoccupied mainly with controlling every part of their life.
Max Frisch was a political man, and many of his works make reference to (or, as in Jonas und sein Veteran, are centered around) political issues of the time.
information was taken from
http://en.wikipedia.org/wiki/Max_Frisch
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 331 reviews
April 29, 2016
:قبل از ریویو، ابتدا به این سوال بپردازیم
آیا می توان هم کتاب خوان بود و هم نژادپرست؟
:ابتدا تاثیر کتاب خواندن
وقتی کتابی مانند «آندورا» را می خوانیم به سختی می توانیم جلوی بروز احساسات و خشم خود را بگیریم و به نژادپرستان فحش ندهیم
اما هدف والای این چنین کتابهایی فقط این نیست که همدردی ما را با انسان هایی رنج کشیده برانگیزانند
بلکه چیزهایی زیادی در مورد نژادپرستان به ما می آموزانند
و بعد نوبت آن می رسد که خواننده با خود بگوید آندورا چندان هم آن دورها نیست و می تواند همین نزدیکی ها در سرزمین من هم اتفاق بیافتد
آنگاه هر خواننده ای باید بنشیند و ببیند چقدر خودش و مردم کشورش شبیه نژادپرست ها هستند
:دو مورد از نژادپرستی در کشور ما
توهین نژادی به عرب ها و تبعیض نژادی علیه افغان ها
تاسف آور اینکه در سایت گوودریدس هم افراد نژادپرست پیدا می شوند
چگونه یک نژادپرست را بشناسیم
این کتاب در این مورد کمک زیادی به آدم می کنه و ما چهره ی یک فاشیست را بهتر از قبل می شناسیم
خود برتربینی نژادی یکی از اصلی ترین ویژگی ها نژادپرستان است
من خیلی توی دنیا گشته م ولی یه چیزی رو می تونین از من قبول کنین و اون اینه که در تمام دنیا ملتی پیدا نمی شه که مثل ملت ما در دنیا محبوبیت داشته باشه
و این خود برتر بینی تنها به تعریف از نژاد محدود نمی شود و بسوی خودشیفتگی می رود
خود را داناترین انسان دنیا می نامند و هیچکسی را در این حد نمی بینند که بتواند جواب حرف های بی سروته شان را بدهند
معروفه که من یه آندورایی خالص و تمام عیار هستم. اگر غیر از این بود که دوباره به وطنم بر نمی گشتم همشهری های مهربان. اگر غیر از این بود که این پروفسور شما قید تمام کرسی های تدریس تمام دانشگاه های دنیا رو نمی زد
!!واقعا دنیا چه اعجوبه هایی دارد و چه به ناحق ناشناس مانده اند
ماکس فریش از زبان یکی از شخصیت هایش خیلی ساده جواب این آدمها را می دهد
حالا اگه این عالیجناب توی کشورهای خارجه یه همچی جونور بزرگیه، پس چرا همون جاها نمونده؟ این آقای پروفسور که توی هیچ دانشگاهی حتی یه لیسانس هم نتونسته بگیره؟ این وطن پرستی که حتی یه جمله نمی تونه بسازه که توی اون، کلمه وطن و آندورا نباشه
این جواب آنقدر کامل و عالیست که نیازی به گفتن چیز دیگری نیست
و فقط چند نکته را با اجازه ی نویسنده ی محترم اضافه می کنم
آیا در اینکه کسی هم خود را به عنوان خواننده ی هزار کتاب معرفی کند وهم ادعای دانایی کند؛ امری متناقض دیده نمی شود؟
بزرگانی بمانند سقراط و خیام و ابن سینا و ... وقتی به بالاترین مقامات دانش می رسیدند صادقانه ادعای نادانی می کردند
من داناترین انسان ها هستم، زیرا یك چیز می دانم كه دیگران نمی دانند، و آن این كه هیچ چیز نمی دانم
سقراط
هرگز دل من ز علم محروم نشد
کم ماند ز اسرار که معلوم نشد
هفتاد و دو سال فکر کردم شب و روز
معلومم شد که هیچ معلوم نشد
خیام
و سعدی چه خوش گفته
دانا چو طبله عطارست خاموش و هنر نمای
و نادان خود طبل غازی، بلند آواز و میان تهی
:تفتیش عقاید
معمولا در بین برخی مذهبی ها چنین افکاری بیشتر دیده می شود
و با خواندن کتابی که نویسنده اش اعتقادات خاصی دارد مشکل دارند
مثلا می گویند چون فلان نویسنده وابسته به فلان کشور است پس کتابهایش را نباید خواند
حالا چقدر وابسته است هم مشخص نیست
در بین نژادپرستان هم حرکات تکفیری زیاد دیده می شود
همین که نویسنده ای همعقیده با آنان نباشد بدون فکر کردن در مورد آنچه نویسنده می گوید او را مورد توهین قرار می دهند
کسی نیست از آنها بپرسد نویسنده مسیحی باشد یا مسلمان سنی یا شیعی و یا زرتشتی و یا بهایی و یا بودایی
اینها واقعا چه ربطی به من دارند؟؟
آیا محتوای کتاب باید برای خواننده مهم باشد یا انگیزه ای که نویسنده را بر آن داشته تا کتابی بنویسد؟
:درد مشترک
ما با مردم عرب و افغان و پاکستان و .. دردهای مشترک زیادی داریم
اگر می خواهیم پیشرفت کنیم چاره ای جز این نداریم جز اینکه از این افکار جهان سومی خودمون رو خلاص کنیم
روزی که جامعه ما بتواند نقد کردن را یاد بگیرد و نقد پذیر هم باشد خیلی چیزها فرق خواهد کرد
آیا کسی که می خواهد هیتلر را نقد کند باید به آلمانی ها ناسزا بگوید؟
چرا باید در نقد اسلام به عرب ها توهین شود؟
مگر همه ی عرب ها، مسلمانند؟
یا همه ی مسلمان ها مثه عمر بن خطاب فکر می کنند؟
او خلیفه عربستان بود و به ایران حمله کرد و می گویند بمانند داعش امروزی جنایات زیادی انجام داد
ولی هیچ انسانی این حق را ندارد ملت عرب را مسئول جنایاتش بداند
اگر در اروپا یا آمریکا کسی چنین ادعایی کند مطمئن باشید او را مضحکه عام و خاص خواهند کرد
همانطور که دونالد ترامپ نامزد ریاست جمهوری در آمریکا بخاطر حرف های نژادپرستانه اش بر علیه مسلمانان بارها مورد تمسخر قرار گرفت
:در مورد کتاب
چرا باید شما از حقیقت قوی تر باشین؟ شما خوب می دانید حقیقت چیه، و روی اون نشستین
در طول تاریخ تصویری از یهودی ها ساخته شده که چندان نزدیک به حقیقت نبوده و یهودیان تنفر زیادی را در طول تاریخ از جانب مردم متفاوت احساس کرده اند. آنها را معمولا نژادپرست و پول دوست و بدون احساس و بیرحم می خوانده اند
فروید می گوید برخی اجداد یهودی اش هم در ایجاد این تنفر عمومی تا حدی سهم داشته اند، با افتخار کردن به اینکه مسیح را به صلیب کشیده اند و یا خود را نژاد برتر دانستن
و صد البته موفقیت های اجتماعی این نژاد که معمولا از هوش و فراست عالی برخوردارند هم بی تاثیر نبوده و باعث حسادت و تنفر دیگر مردم شده است
هرچه بوده گذشته ولی بهتر است نگاهی به یهودی های امروزی بیاندازیم تا حقیقت بر ما معلوم گردد
امروز خیلی از یهودی ها دیگر مذهبی نیستند و یا مذهبی های صلح جویی هستند
وجود هزاران دانشمند و انسان های خیلی بزرگی چون «زیگموند فروید» و «آلبرت اینشتین» و «باروخ اسپینوزا» و ... که به بشریت خدمت فراوانی کرده اند خود بیانگر همه چیز است
امروز یکی از افتخارات سینمای هالیوود یک انسان فوق العاده است به نام
«استیون اسپیلبرگ»
فیلم های انسان دوستانه اش آنقدر معروف است که هیچ نیازی به تعریف ندارد
پس این همه تصویری که از یهودیان می سازند بیشترش غیر واقعی است و کسانی که چنین نسبت هایی به این ملت می دهند باید کمی به خودشان نگاه کنند
حالا نوبت شماهاس که جهود خودتونو بپذیرین
:حرف آخر
بخشش و آمرزش یک شایعه ابدیه، و خورشید برگ سبز درخت ها رو روشن می کنه، حتی وقتی منو به طرف تیر اعدام ببرن
خدا و جهان و طبیعت و مسیح و بودا و .. هرچه که دوست دارید آن را خطاب کنید. هیچگاه آن چیز با قتل انسان بی گناهی عکس العملی نشون نداده همینطور که با کشتار میلیون ها انسان
پس در این مورد زیاد مهم نیست که آن چیز وجود دارد یا نه
این وسط انسان تنهاست
:و اوست که باید انتخاب کند چه بر سرش بیاید
،اول سراغ کمونیست ها آمدند
.سکوت کردم چون کمونیست نبودم
،بعد سراغ سوسیالیست ها آمدند
.سکوت کردم زیرا سوسیالیست نبودم
،بعد سراغ یهودی ها آمدند
.سکوت کردم چون یهودی نبودم
،سراغ خودم که آمدند
دیگر کسی نبود تا به اعتراض برآید
مارتین نیمولر
این یک وظیفه انسانی است که از نسل کشی یهودی ها در آلمان گفته شود یا از کشتار مردم فلسطین
کسی که فکر می کند با گفتن از این جنایات، برای این مردمان کاری انجام داده، هنوز شعر بالا را درک نکرده است
!!آدم بخاطر اینکه زنده اس، مجبور باشه تمام عمر از یه نفر حق شناسی کنه
آیا می توان هم کتاب خوان بود و هم نژادپرست؟
:ابتدا تاثیر کتاب خواندن
وقتی کتابی مانند «آندورا» را می خوانیم به سختی می توانیم جلوی بروز احساسات و خشم خود را بگیریم و به نژادپرستان فحش ندهیم
اما هدف والای این چنین کتابهایی فقط این نیست که همدردی ما را با انسان هایی رنج کشیده برانگیزانند
بلکه چیزهایی زیادی در مورد نژادپرستان به ما می آموزانند
و بعد نوبت آن می رسد که خواننده با خود بگوید آندورا چندان هم آن دورها نیست و می تواند همین نزدیکی ها در سرزمین من هم اتفاق بیافتد
آنگاه هر خواننده ای باید بنشیند و ببیند چقدر خودش و مردم کشورش شبیه نژادپرست ها هستند
:دو مورد از نژادپرستی در کشور ما
توهین نژادی به عرب ها و تبعیض نژادی علیه افغان ها
تاسف آور اینکه در سایت گوودریدس هم افراد نژادپرست پیدا می شوند
چگونه یک نژادپرست را بشناسیم
این کتاب در این مورد کمک زیادی به آدم می کنه و ما چهره ی یک فاشیست را بهتر از قبل می شناسیم
خود برتربینی نژادی یکی از اصلی ترین ویژگی ها نژادپرستان است
من خیلی توی دنیا گشته م ولی یه چیزی رو می تونین از من قبول کنین و اون اینه که در تمام دنیا ملتی پیدا نمی شه که مثل ملت ما در دنیا محبوبیت داشته باشه
و این خود برتر بینی تنها به تعریف از نژاد محدود نمی شود و بسوی خودشیفتگی می رود
خود را داناترین انسان دنیا می نامند و هیچکسی را در این حد نمی بینند که بتواند جواب حرف های بی سروته شان را بدهند
معروفه که من یه آندورایی خالص و تمام عیار هستم. اگر غیر از این بود که دوباره به وطنم بر نمی گشتم همشهری های مهربان. اگر غیر از این بود که این پروفسور شما قید تمام کرسی های تدریس تمام دانشگاه های دنیا رو نمی زد
!!واقعا دنیا چه اعجوبه هایی دارد و چه به ناحق ناشناس مانده اند
ماکس فریش از زبان یکی از شخصیت هایش خیلی ساده جواب این آدمها را می دهد
حالا اگه این عالیجناب توی کشورهای خارجه یه همچی جونور بزرگیه، پس چرا همون جاها نمونده؟ این آقای پروفسور که توی هیچ دانشگاهی حتی یه لیسانس هم نتونسته بگیره؟ این وطن پرستی که حتی یه جمله نمی تونه بسازه که توی اون، کلمه وطن و آندورا نباشه
این جواب آنقدر کامل و عالیست که نیازی به گفتن چیز دیگری نیست
و فقط چند نکته را با اجازه ی نویسنده ی محترم اضافه می کنم
آیا در اینکه کسی هم خود را به عنوان خواننده ی هزار کتاب معرفی کند وهم ادعای دانایی کند؛ امری متناقض دیده نمی شود؟
بزرگانی بمانند سقراط و خیام و ابن سینا و ... وقتی به بالاترین مقامات دانش می رسیدند صادقانه ادعای نادانی می کردند
من داناترین انسان ها هستم، زیرا یك چیز می دانم كه دیگران نمی دانند، و آن این كه هیچ چیز نمی دانم
سقراط
هرگز دل من ز علم محروم نشد
کم ماند ز اسرار که معلوم نشد
هفتاد و دو سال فکر کردم شب و روز
معلومم شد که هیچ معلوم نشد
خیام
و سعدی چه خوش گفته
دانا چو طبله عطارست خاموش و هنر نمای
و نادان خود طبل غازی، بلند آواز و میان تهی
:تفتیش عقاید
معمولا در بین برخی مذهبی ها چنین افکاری بیشتر دیده می شود
و با خواندن کتابی که نویسنده اش اعتقادات خاصی دارد مشکل دارند
مثلا می گویند چون فلان نویسنده وابسته به فلان کشور است پس کتابهایش را نباید خواند
حالا چقدر وابسته است هم مشخص نیست
در بین نژادپرستان هم حرکات تکفیری زیاد دیده می شود
همین که نویسنده ای همعقیده با آنان نباشد بدون فکر کردن در مورد آنچه نویسنده می گوید او را مورد توهین قرار می دهند
کسی نیست از آنها بپرسد نویسنده مسیحی باشد یا مسلمان سنی یا شیعی و یا زرتشتی و یا بهایی و یا بودایی
اینها واقعا چه ربطی به من دارند؟؟
آیا محتوای کتاب باید برای خواننده مهم باشد یا انگیزه ای که نویسنده را بر آن داشته تا کتابی بنویسد؟
:درد مشترک
ما با مردم عرب و افغان و پاکستان و .. دردهای مشترک زیادی داریم
اگر می خواهیم پیشرفت کنیم چاره ای جز این نداریم جز اینکه از این افکار جهان سومی خودمون رو خلاص کنیم
روزی که جامعه ما بتواند نقد کردن را یاد بگیرد و نقد پذیر هم باشد خیلی چیزها فرق خواهد کرد
آیا کسی که می خواهد هیتلر را نقد کند باید به آلمانی ها ناسزا بگوید؟
چرا باید در نقد اسلام به عرب ها توهین شود؟
مگر همه ی عرب ها، مسلمانند؟
یا همه ی مسلمان ها مثه عمر بن خطاب فکر می کنند؟
او خلیفه عربستان بود و به ایران حمله کرد و می گویند بمانند داعش امروزی جنایات زیادی انجام داد
ولی هیچ انسانی این حق را ندارد ملت عرب را مسئول جنایاتش بداند
اگر در اروپا یا آمریکا کسی چنین ادعایی کند مطمئن باشید او را مضحکه عام و خاص خواهند کرد
همانطور که دونالد ترامپ نامزد ریاست جمهوری در آمریکا بخاطر حرف های نژادپرستانه اش بر علیه مسلمانان بارها مورد تمسخر قرار گرفت
:در مورد کتاب
چرا باید شما از حقیقت قوی تر باشین؟ شما خوب می دانید حقیقت چیه، و روی اون نشستین
در طول تاریخ تصویری از یهودی ها ساخته شده که چندان نزدیک به حقیقت نبوده و یهودیان تنفر زیادی را در طول تاریخ از جانب مردم متفاوت احساس کرده اند. آنها را معمولا نژادپرست و پول دوست و بدون احساس و بیرحم می خوانده اند
فروید می گوید برخی اجداد یهودی اش هم در ایجاد این تنفر عمومی تا حدی سهم داشته اند، با افتخار کردن به اینکه مسیح را به صلیب کشیده اند و یا خود را نژاد برتر دانستن
و صد البته موفقیت های اجتماعی این نژاد که معمولا از هوش و فراست عالی برخوردارند هم بی تاثیر نبوده و باعث حسادت و تنفر دیگر مردم شده است
هرچه بوده گذشته ولی بهتر است نگاهی به یهودی های امروزی بیاندازیم تا حقیقت بر ما معلوم گردد
امروز خیلی از یهودی ها دیگر مذهبی نیستند و یا مذهبی های صلح جویی هستند
وجود هزاران دانشمند و انسان های خیلی بزرگی چون «زیگموند فروید» و «آلبرت اینشتین» و «باروخ اسپینوزا» و ... که به بشریت خدمت فراوانی کرده اند خود بیانگر همه چیز است
امروز یکی از افتخارات سینمای هالیوود یک انسان فوق العاده است به نام
«استیون اسپیلبرگ»
فیلم های انسان دوستانه اش آنقدر معروف است که هیچ نیازی به تعریف ندارد
پس این همه تصویری که از یهودیان می سازند بیشترش غیر واقعی است و کسانی که چنین نسبت هایی به این ملت می دهند باید کمی به خودشان نگاه کنند
حالا نوبت شماهاس که جهود خودتونو بپذیرین
:حرف آخر
بخشش و آمرزش یک شایعه ابدیه، و خورشید برگ سبز درخت ها رو روشن می کنه، حتی وقتی منو به طرف تیر اعدام ببرن
خدا و جهان و طبیعت و مسیح و بودا و .. هرچه که دوست دارید آن را خطاب کنید. هیچگاه آن چیز با قتل انسان بی گناهی عکس العملی نشون نداده همینطور که با کشتار میلیون ها انسان
پس در این مورد زیاد مهم نیست که آن چیز وجود دارد یا نه
این وسط انسان تنهاست
:و اوست که باید انتخاب کند چه بر سرش بیاید
،اول سراغ کمونیست ها آمدند
.سکوت کردم چون کمونیست نبودم
،بعد سراغ سوسیالیست ها آمدند
.سکوت کردم زیرا سوسیالیست نبودم
،بعد سراغ یهودی ها آمدند
.سکوت کردم چون یهودی نبودم
،سراغ خودم که آمدند
دیگر کسی نبود تا به اعتراض برآید
مارتین نیمولر
این یک وظیفه انسانی است که از نسل کشی یهودی ها در آلمان گفته شود یا از کشتار مردم فلسطین
کسی که فکر می کند با گفتن از این جنایات، برای این مردمان کاری انجام داده، هنوز شعر بالا را درک نکرده است
!!آدم بخاطر اینکه زنده اس، مجبور باشه تمام عمر از یه نفر حق شناسی کنه
May 11, 2017
Seeing the world develop in a more and more bizarre direction, I remember our high school performance of Max Frisch's Andorra.
Why? What made my mind dig out that memory? I hadn't thought of the play in two decades, and my copy of it is still with my parents, on a dusty bookshelf in a house in another country. And now, all of a sudden, I feel the urgent need to reread it. There is no copy of it in our local bookstore, and the small community library didn't have one either - even though I checked for Swedish, English and German versions.
Why does it haunt me so?
It is a drama about prejudice, and about how external perception of an individual's identity shapes human life. A parable on everyday evil in small, narrow-minded communities, carelessly jeopardising the happiness and safety of individuals to protect their own worldview, and to hide their secrets by spreading false rumours. It is a drama about antisemitism, but it could equally well be one about racism, or gender, or sexual orientation, or whatever else the ignorant, intolerant majority in mainstream societies is afraid to face or compete with.
It is a parable of all people who are forced into the role of being different, so that others can feel that they belong.
I remember the performance, and our strong feelings against the "justifications", when the village people explain why they are not to be blamed for the tragedy, even after the main character, Andri, is deported and killed. Nobody is guilty, everyone has perfectly understandable reasons for not speaking up against the prejudice and evil of society as a whole.
It was scary to perform those ideas, and we - young, idealistic, full of belief in our own integrity - said that it could never happen in real life again. People had started to be honest, to face history, to learn from the horrors of the Holocaust. Nobody would be fooled or bullied into accepting ostracism as a normal state of mind.
I remember that we were appalled at the very essence of prejudice shown in the play: Andri is not really a Jew, but identifies with their fate after having been pushed into the role by the behaviour of the villagers. In the end, his identity is what he has experienced, not the sum of his biological roots. His socialisation - not his biology - determines his choice of belonging.
What we rejected as young students was the premise of the play: that the tragedy lies in the false accusation. Our young hearts bled because we thought it should not matter what Andri's origin was: ostracism should be challenged in any case, whether Andri was Jewish or not. The tragedy should have been that there was a distinction between Jews and others in the first place.
Prejudice should - and could - be abolished, we thought. The spreading of FALSE rumours was just icing on the poisonous cake.
Now I think the play is spot on. It IS the spreading of rumours, of fear and propaganda, that starts the evil machinery. All of a sudden, truth and falsehood are negotiable, a matter of personal interpretation and opinion, and "freedom of speech" - without accountability - delivers the platform for hatred.
Three quotes still ring in my ears, after two decades:
"Und plötzlich bist du so wie sie sagen. (And all of a sudden, you are just like they say)"
- You can't really escape the opinions of the community in which you live. If they have preconceived ideas about who you are and what you are likely to do, it will shape you, one way or the other.
"Ich kenne den Jud. Die Wahrheit wird man in Andorra wohl noch sagen dürfen. (I know the Jew. You should still be allowed to speak the truth in Andorra.)"
- Under the pretext of "telling the truth", any prejudice is tolerated, even encouraged. But what kind of truth is that? And what does it do to objective evaluation of facts? If the "alternative" truth is emotionally felt to be right, evidence to the contrary will lose importance - as long as both methods of "truth-finding" are equally acceptable means to judge a situation.
"Wieso seid ihr stärker als die Wahrheit? (Why are you stronger than truth?)"
That is a question I can't answer. Why? Why are so many people willing to let hatred take over and guide their judgment? Why is truth a negotiable good bought by the powerful and used against minorities?
Why?
I think it is about time to set up school performances of Andorra again. For we are Andorra. And it is our choice what we do to Andri. And who we blame.
Why? What made my mind dig out that memory? I hadn't thought of the play in two decades, and my copy of it is still with my parents, on a dusty bookshelf in a house in another country. And now, all of a sudden, I feel the urgent need to reread it. There is no copy of it in our local bookstore, and the small community library didn't have one either - even though I checked for Swedish, English and German versions.
Why does it haunt me so?
It is a drama about prejudice, and about how external perception of an individual's identity shapes human life. A parable on everyday evil in small, narrow-minded communities, carelessly jeopardising the happiness and safety of individuals to protect their own worldview, and to hide their secrets by spreading false rumours. It is a drama about antisemitism, but it could equally well be one about racism, or gender, or sexual orientation, or whatever else the ignorant, intolerant majority in mainstream societies is afraid to face or compete with.
It is a parable of all people who are forced into the role of being different, so that others can feel that they belong.
I remember the performance, and our strong feelings against the "justifications", when the village people explain why they are not to be blamed for the tragedy, even after the main character, Andri, is deported and killed. Nobody is guilty, everyone has perfectly understandable reasons for not speaking up against the prejudice and evil of society as a whole.
It was scary to perform those ideas, and we - young, idealistic, full of belief in our own integrity - said that it could never happen in real life again. People had started to be honest, to face history, to learn from the horrors of the Holocaust. Nobody would be fooled or bullied into accepting ostracism as a normal state of mind.
I remember that we were appalled at the very essence of prejudice shown in the play: Andri is not really a Jew, but identifies with their fate after having been pushed into the role by the behaviour of the villagers. In the end, his identity is what he has experienced, not the sum of his biological roots. His socialisation - not his biology - determines his choice of belonging.
What we rejected as young students was the premise of the play: that the tragedy lies in the false accusation. Our young hearts bled because we thought it should not matter what Andri's origin was: ostracism should be challenged in any case, whether Andri was Jewish or not. The tragedy should have been that there was a distinction between Jews and others in the first place.
Prejudice should - and could - be abolished, we thought. The spreading of FALSE rumours was just icing on the poisonous cake.
Now I think the play is spot on. It IS the spreading of rumours, of fear and propaganda, that starts the evil machinery. All of a sudden, truth and falsehood are negotiable, a matter of personal interpretation and opinion, and "freedom of speech" - without accountability - delivers the platform for hatred.
Three quotes still ring in my ears, after two decades:
"Und plötzlich bist du so wie sie sagen. (And all of a sudden, you are just like they say)"
- You can't really escape the opinions of the community in which you live. If they have preconceived ideas about who you are and what you are likely to do, it will shape you, one way or the other.
"Ich kenne den Jud. Die Wahrheit wird man in Andorra wohl noch sagen dürfen. (I know the Jew. You should still be allowed to speak the truth in Andorra.)"
- Under the pretext of "telling the truth", any prejudice is tolerated, even encouraged. But what kind of truth is that? And what does it do to objective evaluation of facts? If the "alternative" truth is emotionally felt to be right, evidence to the contrary will lose importance - as long as both methods of "truth-finding" are equally acceptable means to judge a situation.
"Wieso seid ihr stärker als die Wahrheit? (Why are you stronger than truth?)"
That is a question I can't answer. Why? Why are so many people willing to let hatred take over and guide their judgment? Why is truth a negotiable good bought by the powerful and used against minorities?
Why?
I think it is about time to set up school performances of Andorra again. For we are Andorra. And it is our choice what we do to Andri. And who we blame.
April 23, 2022
یک نمایشنامه فوق العاده درباره نژادپرستی و تاثیر جامعه در شکل گیری تعصبات کور
این نمایشنامه درام خیلی تاثیر گذار بود. ریوبوو های خوبی درموردش نوشته شده . امیدوارم بخونید لذت ببرید و قلبتون تیکه تیکه بشه.
این نمایشنامه درام خیلی تاثیر گذار بود. ریوبوو های خوبی درموردش نوشته شده . امیدوارم بخونید لذت ببرید و قلبتون تیکه تیکه بشه.
February 11, 2024
این خرافات نیس. نه، حقیقته. هستن آدمایی که نفرین شده‌ان و هر کاری هم که بکنی، باز یه نگاه اونا کافیه تا تو همون‌طور بشی که اونا میخوان. این خباثته. هر کسی اونو توی درون خودش داره، ولی هیچ‌کس هم نمی‌خواد اونو داشته باشه. پس باید چی کارش کرد؟ باید فرستادش توی هوا؟ خیلی خب، به هوا فرستاده میشه. ولی مدت زیادی اونجا نمی‌مونه و بعد باید تو وجود یه نفر حلول کنه، تا اونا بتونن یه روز به چنگش بیارن و بکشنش...
Read
September 18, 2017Well, in one sense this play is not very theatrical and in another, utter theatre. The whole piece is stripped back, suspense and mystery are thrown away in favour of the purity of the author's intentions Thou shalt not make unto thee any graven image and one is left a happy iconoclast at the end. The actors at points speak to the audience as the accused or a witness from the dock might speak to the jury, but in so doing we as the audience are implicated too as participants at least in judgement.
The other Frisch I've so far read is Homo Faber I don't see a great connection - a slight common classicism maybe in the paired down sense of tragedy and foreboding , but I think I wouldn't have suspected a connection if the author's name had been blanked out, also the Swiss theme, looking on, implicated and innocent of what they see.
A nice piece, the language not too Swiss for me, I had here an edition for schools from the 60s and the suggested translations for phrases such asHosenscheisser or wir scheissen in die Hosen are amusing mild and non-scatological suitable for a teacher to be comfortable teaching children who are, inthe teachers opinion, all too ready to giggle. An indulgent introduction spoke of how Frisch was borrowing stylistically from Brecht, yet the purity of theme achieved here makes Mutter courage und ihre Kinder look lavish and indulgent by comparison. Order ist order seemed to close an echo of Befehl ist befehl to be co-incidental, but I suppose a concept impossible to avoid when discussing soldiers and in any-case I suspect I am misremembering that from the film version of Der Hauptmann von Köpenick rather than the play. Not that it matters but these association are so strong, that a word to the wise effect ensues and you construct your own meta text, which maybe detracts from the purity of the author's vision.
I wonder did Frisch construct his own Decalogue in theatre or was this the only commandment that mattered to him - artistically interesting in itself, particularly since in a play explicitly against the construction of types and the imposition of a conceptual type on another, the story is played out by types, stereotypes stereotype to warn me not to stereotype...
The other Frisch I've so far read is Homo Faber I don't see a great connection - a slight common classicism maybe in the paired down sense of tragedy and foreboding , but I think I wouldn't have suspected a connection if the author's name had been blanked out, also the Swiss theme, looking on, implicated and innocent of what they see.
A nice piece, the language not too Swiss for me, I had here an edition for schools from the 60s and the suggested translations for phrases such asHosenscheisser or wir scheissen in die Hosen are amusing mild and non-scatological suitable for a teacher to be comfortable teaching children who are, inthe teachers opinion, all too ready to giggle. An indulgent introduction spoke of how Frisch was borrowing stylistically from Brecht, yet the purity of theme achieved here makes Mutter courage und ihre Kinder look lavish and indulgent by comparison. Order ist order seemed to close an echo of Befehl ist befehl to be co-incidental, but I suppose a concept impossible to avoid when discussing soldiers and in any-case I suspect I am misremembering that from the film version of Der Hauptmann von Köpenick rather than the play. Not that it matters but these association are so strong, that a word to the wise effect ensues and you construct your own meta text, which maybe detracts from the purity of the author's vision.
I wonder did Frisch construct his own Decalogue in theatre or was this the only commandment that mattered to him - artistically interesting in itself, particularly since in a play explicitly against the construction of types and the imposition of a conceptual type on another, the story is played out by types, stereotypes stereotype to warn me not to stereotype...
December 26, 2022
نمیدونم چیشد که یهو سر پیری عشق دوران جوانی به نمایشنامه در من زنده شد و چند روزه گیر دادم به نمایشنامه نویسهای آلمانی.
فکر میکنم ادبیات آلمانی به طور کلی برای ما ��یرانی ها میتونه جذابیت خاصی داشته باشه، چون اونها تجربۀ یکی از هولناکترین فاشیسم ها و دیکتاتوری های جهان رو داشتن و بنابراین ادبیاتشون همیشه جای زخم این تفکر خانمان برانداز رو بر خودش داره.
از برتولت برشت بگیر تا فردریش دورنمات و حالا عشق تازه م ماکس فریش؛ دستمایۀ کار اغلب این نویسنده ها نوعی رویارویی با تفکر استبداد زده س. آدمهای نمایشنامه های این سه نفر به خواننده یا بیننده نشون میدن اونی که اسلحه رو میگیره دستش و ماشینی رو که بچه های کوچیک سرنشینش هستن به رگبار میبنده، لزوماً یه هیولا با پنج تا شاخ نیست، خون آشام هم نیست؛ بلکه یکیه از خود ما. عین ما.
اما مشکلش اینه که بی فکر اطاعت و تبعیت میکنه. نمیپرسه. خودش رو مسئول نمیدونه. میگه من مأمورم و معذور. همون داستان معروف ابتذال شر. آدمهای دنیای نمایشی این سه نمایشنامه نویس به ما میگن مرز بین شر و خیر چقدر باریکه؛ و چقدر راحت میشه جابجا شد از این مرز. به ما میگن تفکر ماشینی، آدم کوکی، یا بهتر بگیم فقدان تفکر و صرفاً ایمان داشتن به سنتهایی که از قدیم به ما ارث رسیده چقدر میتونه خطرناک باشه.
نشون میده سکوت در مقابل حتا کوچکترین و ساده ترین دروغها چقدر میتونه اثر کلان مهلکی به جا بذاره. نشون میده که حقیقت گویی، حتا در مقیاس بسیار بسیار محدود و کوچک، و حتا توسط حاشیه ای ترین و کم اهمیت ترین آدمها، چقدر برای-
کلی نوشتم و ذخیره نشد و پرید. دیگه هم حوصله ندارم بنویسم. بخونیدش که خیلی خواندنیه، و نخوندنش ضرر بزرگیه، البته بیشتر برای کسایی که از نمایشنامه خونی لذت میبرن. برای بقیه شاید نه. شایدم آره. ترجمۀ حمید سمندریان کبیر هم بسیار در خواندنی شدن کار مؤثر واقع شده.
فکر میکنم ادبیات آلمانی به طور کلی برای ما ��یرانی ها میتونه جذابیت خاصی داشته باشه، چون اونها تجربۀ یکی از هولناکترین فاشیسم ها و دیکتاتوری های جهان رو داشتن و بنابراین ادبیاتشون همیشه جای زخم این تفکر خانمان برانداز رو بر خودش داره.
از برتولت برشت بگیر تا فردریش دورنمات و حالا عشق تازه م ماکس فریش؛ دستمایۀ کار اغلب این نویسنده ها نوعی رویارویی با تفکر استبداد زده س. آدمهای نمایشنامه های این سه نفر به خواننده یا بیننده نشون میدن اونی که اسلحه رو میگیره دستش و ماشینی رو که بچه های کوچیک سرنشینش هستن به رگبار میبنده، لزوماً یه هیولا با پنج تا شاخ نیست، خون آشام هم نیست؛ بلکه یکیه از خود ما. عین ما.
اما مشکلش اینه که بی فکر اطاعت و تبعیت میکنه. نمیپرسه. خودش رو مسئول نمیدونه. میگه من مأمورم و معذور. همون داستان معروف ابتذال شر. آدمهای دنیای نمایشی این سه نمایشنامه نویس به ما میگن مرز بین شر و خیر چقدر باریکه؛ و چقدر راحت میشه جابجا شد از این مرز. به ما میگن تفکر ماشینی، آدم کوکی، یا بهتر بگیم فقدان تفکر و صرفاً ایمان داشتن به سنتهایی که از قدیم به ما ارث رسیده چقدر میتونه خطرناک باشه.
نشون میده سکوت در مقابل حتا کوچکترین و ساده ترین دروغها چقدر میتونه اثر کلان مهلکی به جا بذاره. نشون میده که حقیقت گویی، حتا در مقیاس بسیار بسیار محدود و کوچک، و حتا توسط حاشیه ای ترین و کم اهمیت ترین آدمها، چقدر برای-
کلی نوشتم و ذخیره نشد و پرید. دیگه هم حوصله ندارم بنویسم. بخونیدش که خیلی خواندنیه، و نخوندنش ضرر بزرگیه، البته بیشتر برای کسایی که از نمایشنامه خونی لذت میبرن. برای بقیه شاید نه. شایدم آره. ترجمۀ حمید سمندریان کبیر هم بسیار در خواندنی شدن کار مؤثر واقع شده.
July 20, 2022
Lest dieses Buch auf keinen Fall. Wenn ihr es irgendwo rumliegen habt verbrennt es. Ich wurde gezwungen es zu lesen und habe bis Heute ein Trauma davongetragen. Tut euch einen Gefallen und wahrt größtmöglichen Abstand zu diesem Teufelswerk. Warum kann ich hier keine Minussterne vergeben ?
June 22, 2021
Etwas gutes was ich aus diesem Buch herausziehen konnte war rauszufinden, was genau ich an Büchern eben nicht mag.
February 4, 2023
Geschwisterliebe zu ernst genommen🤮
August 5, 2014
This play. What am I to say about this play?
I read it in the course of one day, but that's hardly surprising if you look at its length.
I have seen this play performed when I was maybe 14 or 15, and even though I understood what it was about, I don't think I fully grasped it at the time. But today I read it, calmly, unhurriedly, and I recognized the actual depth of it. How much it says about people, about fear, about cowardice, about people, oh god, people.
Although brilliant and touching as is everything by Max Frisch, this book deeply depressed me, because it takes away the little faith in humanity I might still have somewhere, because I know exactly how it's not just a play, not just a story, not just fiction.
After reading this book I really don't want to be part of this wretched race anymore, this wretched race called humans that declare themselves superior but are superior to animals only in cruelty and stupidity, I sometimes think. It shows how wars and genocide not just in the past but today, in this very hour, can still happen despite the much proclaimed intelligence and moral of people.
It makes me so very sad and sick and sometimes I almost had to put the book down because I couldn't bear it.
It can only be taken as the compliment to Frisch that it is, that this book has shaken me so deeply. But while it is a good, a brilliant, an astonishing work, it is not at all enjoyable.
I read it in the course of one day, but that's hardly surprising if you look at its length.
I have seen this play performed when I was maybe 14 or 15, and even though I understood what it was about, I don't think I fully grasped it at the time. But today I read it, calmly, unhurriedly, and I recognized the actual depth of it. How much it says about people, about fear, about cowardice, about people, oh god, people.
Although brilliant and touching as is everything by Max Frisch, this book deeply depressed me, because it takes away the little faith in humanity I might still have somewhere, because I know exactly how it's not just a play, not just a story, not just fiction.
After reading this book I really don't want to be part of this wretched race anymore, this wretched race called humans that declare themselves superior but are superior to animals only in cruelty and stupidity, I sometimes think. It shows how wars and genocide not just in the past but today, in this very hour, can still happen despite the much proclaimed intelligence and moral of people.
It makes me so very sad and sick and sometimes I almost had to put the book down because I couldn't bear it.
It can only be taken as the compliment to Frisch that it is, that this book has shaken me so deeply. But while it is a good, a brilliant, an astonishing work, it is not at all enjoyable.
November 2, 2016
3.5 stars... I found it really strange at first, but the ending quite hit me. It is super impressing to see the strength of prejudices and hate to others like Frisch lays it out in this book.
April 26, 2020
Καταπληκτικό θεατρικό κείμενο! Σπουδαίος Μαξ Φρις! Πολυεπίπεδο και αλληγορικό βιβλίο.
Υπάρχει ένα διήγημα του στην ανθολογία διηγημάτων Οι Λύκοι Επιστρέφουν από εκδόσεις Gutenberg με τίτλο Ο ΑΝΔΟΡΡΙΑΝΟΣ ΕΒΡΑΙΟΣ. Πρόκειται για την πρώιμη λογοτεχνική ιδέα στο ημερολόγιο του και στην συνέχεια έγραψε το σπουδαίο αυτό θεατρικό κείμενο.
Όποιος το διαβάσει μπορεί να δει μία υπερπλήρη ανάλυση σε αυτόν τον σύνδεσμο:
http://www.geocities.ws/smeddles_wors...
Υπάρχει ένα διήγημα του στην ανθολογία διηγημάτων Οι Λύκοι Επιστρέφουν από εκδόσεις Gutenberg με τίτλο Ο ΑΝΔΟΡΡΙΑΝΟΣ ΕΒΡΑΙΟΣ. Πρόκειται για την πρώιμη λογοτεχνική ιδέα στο ημερολόγιο του και στην συνέχεια έγραψε το σπουδαίο αυτό θεατρικό κείμενο.
Όποιος το διαβάσει μπορεί να δει μία υπερπλήρη ανάλυση σε αυτόν τον σύνδεσμο:
http://www.geocities.ws/smeddles_wors...
April 22, 2021
| الان من دیگه دشمن هم لازم ندارم. همون حقیقت کافیه. من این روزها هر قدر هم امیدوار بشم، همون‌قدرم می‌ترسم. امید هیچ‌وقت با من سازگار نبوده. من می‌ترسم وقتی که می‌خندم. و من نمیتونم گریه کنم. ماتم منو از بین شما جدا میکنه و بالا می‌بره، تا اینکه من سقوط کنم. چشمان من از حزن و اندوه درشت شده، خون من همه چیز رو می‌دونه، و من دلم می‌خواد بمیرم. اما از فکر مردن پشتم می‌لرزه، چون آمرزشی هم در کار نیست...|
June 5, 2020
Ein zynisches, tragisches, fast schon bösartiges Stück was im fiktiven Andorra spielt. Einer Stadt wo alle sich total mögen und alle anständige Menschen sind und man auch gar nichts gegen "andere" hat und auch nichts gegen "Juden" außer, dass die halt eben doch anders sind.
Der Jude Andri wird so sehr in die Rolle des "anderen" gedrängt, dass er am Ende wirklich komplett ausgegrenzt und psychisch labil wird, dass das ganze die perfekte selbsterfüllende Prophezeiung ist. Extrem zeitgenössisch und relevant fand ich die Stelle, wo irgendjemand sich aufregt, dass Andri ständig thematisiert, dass er Jude sei und "immer dreht es sich nur darum, er muss es einem doch nicht so unter die Nase reiben, die kennen auch wirklich kein anderes Thema..." was sich natürlich extrem aktuell angefühlt hat.
Also auf der Ebene toll gemacht.
Wieso trotzdem nur zwei Sterne?
Weil Frisch ein ganzes Stück darüber geschrieben hat wo es darum geht wie man durch Stereotype jemanden ausgrenzen und wahnsinnig machen kann, aber ihm in keinster Weise bewusst ist, dass er das Gleiche mit den Frauen macht, insbesondere der Bärblin.
Die Bärblin ist anfangs ein liebes, anständiges Mädchen, die aber ständig angebaggert und der eine lose Moral unterstellt wird. Am Ende prostituiert sie sich an Soldaten und wird ebenso in die völlige Verzweiflung getrieben, aber das wird im Narrativ weder gesehen noch kommentiert, noch irgendeine Parallele zu Andri gezogen.
Generell auffällig fand ich die geringe Anzahl von weiblichen Charakteren und dass die drei, die da sind alle nur Relevanz haben durch ihre Beziehung zu Andri. Es gibt Bärblin, die vor allem als sein Love Interest Relevanz hat, seine Mutter, die wirklich null Charakter hat abgesehen von der Tatsache, dass sie halt "die Mutter" ist und die Fremde, die sich am Ende als seine entpuppt. Es wird aber auch in keinster Weise auf sie eingegangen, sie ist nur dazu da um Andri Kopfschmerzen zu verursachen.
Also es entbehrt nicht einer gewissen Ironie dass man Ausgrenzung durch Rassismus so gekonnt seziert und realistisch darstellt und dabei selbst aber eine ganze Bevölkerungsschicht ignoriert und unter den Teppich kehrt.
Der Jude Andri wird so sehr in die Rolle des "anderen" gedrängt, dass er am Ende wirklich komplett ausgegrenzt und psychisch labil wird, dass das ganze die perfekte selbsterfüllende Prophezeiung ist. Extrem zeitgenössisch und relevant fand ich die Stelle, wo irgendjemand sich aufregt, dass Andri ständig thematisiert, dass er Jude sei und "immer dreht es sich nur darum, er muss es einem doch nicht so unter die Nase reiben, die kennen auch wirklich kein anderes Thema..." was sich natürlich extrem aktuell angefühlt hat.
Also auf der Ebene toll gemacht.
Wieso trotzdem nur zwei Sterne?
Weil Frisch ein ganzes Stück darüber geschrieben hat wo es darum geht wie man durch Stereotype jemanden ausgrenzen und wahnsinnig machen kann, aber ihm in keinster Weise bewusst ist, dass er das Gleiche mit den Frauen macht, insbesondere der Bärblin.
Die Bärblin ist anfangs ein liebes, anständiges Mädchen, die aber ständig angebaggert und der eine lose Moral unterstellt wird. Am Ende prostituiert sie sich an Soldaten und wird ebenso in die völlige Verzweiflung getrieben, aber das wird im Narrativ weder gesehen noch kommentiert, noch irgendeine Parallele zu Andri gezogen.
Generell auffällig fand ich die geringe Anzahl von weiblichen Charakteren und dass die drei, die da sind alle nur Relevanz haben durch ihre Beziehung zu Andri. Es gibt Bärblin, die vor allem als sein Love Interest Relevanz hat, seine Mutter, die wirklich null Charakter hat abgesehen von der Tatsache, dass sie halt "die Mutter" ist und die Fremde, die sich am Ende als seine entpuppt. Es wird aber auch in keinster Weise auf sie eingegangen, sie ist nur dazu da um Andri Kopfschmerzen zu verursachen.
Also es entbehrt nicht einer gewissen Ironie dass man Ausgrenzung durch Rassismus so gekonnt seziert und realistisch darstellt und dabei selbst aber eine ganze Bevölkerungsschicht ignoriert und unter den Teppich kehrt.
April 15, 2012
So good. When you begin to read it, for about two thirds of the play, you are aware you are watching a tragedy unfold. For the last part it´s about not going crazy.
As a reader you know the ending Andri will suffer because cuts to witness stands intermingle with the scenes of the plot. Single sentences, so many of them, are heavy with meaning and truth, heavy like bricks and since you´re forced to eat them you feel like you´re choking a lot of the time.
At some point, when Andri is beyond "the truth", when he doesn´t see or care about truths anymore, while his half-sister Barblin deals with the implications it has on their now incestuous relationship you are almost going mad along with him/them, and their joint scene is a whirlwind of crazy. Things have spinned out of control. Andri is unsalvageable.
It´s not the end yet, and the whirl of madness takes over the whole village in the disguise of military and completely arbitrary order(s).
In the end you find yourself in the middle of the town square on your knees and wince at the sight of a now mad Barblin who has lost everything.
Andorra is a parable with universal applicability, but it´s not a boring or standard read by any means, at least it didn´t feel to me. I would have loved to be there in the theaters in the 60s, witnessing how audiences received it, what kind of atmosphere lay in the air. What kind of people would´ve seen it in the first place, knowing stereotypes of ´being a jew´ are at the center of it, with so little time gone since the ´time of the great murders´?
Anyway, glad I reread it, so long after we had to in school.
As a reader you know the ending Andri will suffer because cuts to witness stands intermingle with the scenes of the plot. Single sentences, so many of them, are heavy with meaning and truth, heavy like bricks and since you´re forced to eat them you feel like you´re choking a lot of the time.
At some point, when Andri is beyond "the truth", when he doesn´t see or care about truths anymore, while his half-sister Barblin deals with the implications it has on their now incestuous relationship you are almost going mad along with him/them, and their joint scene is a whirlwind of crazy. Things have spinned out of control. Andri is unsalvageable.
It´s not the end yet, and the whirl of madness takes over the whole village in the disguise of military and completely arbitrary order(s).
In the end you find yourself in the middle of the town square on your knees and wince at the sight of a now mad Barblin who has lost everything.
Andorra is a parable with universal applicability, but it´s not a boring or standard read by any means, at least it didn´t feel to me. I would have loved to be there in the theaters in the 60s, witnessing how audiences received it, what kind of atmosphere lay in the air. What kind of people would´ve seen it in the first place, knowing stereotypes of ´being a jew´ are at the center of it, with so little time gone since the ´time of the great murders´?
Anyway, glad I reread it, so long after we had to in school.
December 30, 2021
کاملا اسپویل کننده:
.
به آندری گفته اند که جهود است؛ تنها جهود شهر که معلمی دلسوز او را به فرزندی گرفته است. او هر مشکلی که برایش پیش می آید و هر مخالفتی که دیگران با او می کنند، به جهود بودنش ربط می دهد. او خودش و تمام اتفاقات مربوز به خودش را به جهود بودنش پیوند می داد. چنان به جهود بودنش به مثابه یک بیماری یا عامل طرد شدن چسبیده است که گمان میبرد بین جهود بودنش و بی احساسیِ ظاهری که خود قائل به آن است ارتباطی وجود دارد. حال آن که بی احساسی ظاهری اش نتیجه درگیری فکری همیشگی اش در مورد جهود بودنش است.
کمی بعد پی میبریم که آندری نه یک جهود، بلکه فرزند معلم از معشوقه ای است که زاده شهر دشمن است و معل�� به دلیل ترسش از همشهریان خود، فرزندش را جهود معرفی کرده است. حال بعد از آن جهود بودنِ آندری نه یک ویژگی ذاتی، بلکه دقیقا در نتیجه باورمندی خود او به جهود بودنش است. او در طی سال ها و بر اثر نحوه برخورد دیگران، "جهودیت" را به مثابه نیرویی دور از دسترس که بر رفتارها و شخصیت او تاثیری قطعی و الزامی دارد، باور کرده است و از آن بیرون نمی آید. در نهایت نیز یک "جهودشناس" او را از شیوه راه رفتنش جهود می شمارد و به مرگ محکوم می کند.
این جهودیت همان کلماتی است که هیچ واقعیت بیرونی ندارد و تنها در نتیجه باور ما به آنان وجودیت می یابند. روانشناسی پر است از واژه هایی که اگر آن ها را نشنیده بودیم هیچگاه دچار حالاتی که گویی این کلمات آن ها توصیف می کنند، نمی شدیم.
.
.
به آندری گفته اند که جهود است؛ تنها جهود شهر که معلمی دلسوز او را به فرزندی گرفته است. او هر مشکلی که برایش پیش می آید و هر مخالفتی که دیگران با او می کنند، به جهود بودنش ربط می دهد. او خودش و تمام اتفاقات مربوز به خودش را به جهود بودنش پیوند می داد. چنان به جهود بودنش به مثابه یک بیماری یا عامل طرد شدن چسبیده است که گمان میبرد بین جهود بودنش و بی احساسیِ ظاهری که خود قائل به آن است ارتباطی وجود دارد. حال آن که بی احساسی ظاهری اش نتیجه درگیری فکری همیشگی اش در مورد جهود بودنش است.
کمی بعد پی میبریم که آندری نه یک جهود، بلکه فرزند معلم از معشوقه ای است که زاده شهر دشمن است و معل�� به دلیل ترسش از همشهریان خود، فرزندش را جهود معرفی کرده است. حال بعد از آن جهود بودنِ آندری نه یک ویژگی ذاتی، بلکه دقیقا در نتیجه باورمندی خود او به جهود بودنش است. او در طی سال ها و بر اثر نحوه برخورد دیگران، "جهودیت" را به مثابه نیرویی دور از دسترس که بر رفتارها و شخصیت او تاثیری قطعی و الزامی دارد، باور کرده است و از آن بیرون نمی آید. در نهایت نیز یک "جهودشناس" او را از شیوه راه رفتنش جهود می شمارد و به مرگ محکوم می کند.
این جهودیت همان کلماتی است که هیچ واقعیت بیرونی ندارد و تنها در نتیجه باور ما به آنان وجودیت می یابند. روانشناسی پر است از واژه هایی که اگر آن ها را نشنیده بودیم هیچگاه دچار حالاتی که گویی این کلمات آن ها توصیف می کنند، نمی شدیم.
.
May 31, 2022
Einfach nur wegen Schule....
July 10, 2020
ماکس فریش در سبک نوشته و ساختار روایی نمایش آندورا بسیار نزدیک به نمایش "ملاقات بانوی سالخورده" است.. تاثیر و تاثر متقابل این دو نویسنده در هر دو نمایش پیداست..
به نحوی مشابه با نمایش مذکور از دورنمات در اینجا هم سالها قبل "گناهی" انجام شدهو حقیقتی پنهان شده و اکنون زمان آن رسیده که "دادگاه" دیگری برگزار بشه.. در هر دو نمایش علی رغم اینکه هیئت منصفه از جامعه ست و به طرز نمادین مشاغل کلیدی جامعه هم در اون حضور دارند اما جنایتی که مرتکب میشن کمتر از گناه اولی نیست..
در ملاقات بانوی سالخورده همه سالها به خودشون دروغ گفتن چون منفعت مالی نداشتن و عدالت رو فراموش کردن، اما در آندورا معلم راجع به هویت اصلی پسرش دروغ گفته چون در گذشته براش عزت و احترام میاورده اما حالا هر چه میکنه نمیتونه حقیقت رو ثابت کنه. و ناچار به خودکشیه....
هر دو نمایش در پرده آخر تلخ و تکان دهنده هستند
به نحوی مشابه با نمایش مذکور از دورنمات در اینجا هم سالها قبل "گناهی" انجام شدهو حقیقتی پنهان شده و اکنون زمان آن رسیده که "دادگاه" دیگری برگزار بشه.. در هر دو نمایش علی رغم اینکه هیئت منصفه از جامعه ست و به طرز نمادین مشاغل کلیدی جامعه هم در اون حضور دارند اما جنایتی که مرتکب میشن کمتر از گناه اولی نیست..
در ملاقات بانوی سالخورده همه سالها به خودشون دروغ گفتن چون منفعت مالی نداشتن و عدالت رو فراموش کردن، اما در آندورا معلم راجع به هویت اصلی پسرش دروغ گفته چون در گذشته براش عزت و احترام میاورده اما حالا هر چه میکنه نمیتونه حقیقت رو ثابت کنه. و ناچار به خودکشیه....
هر دو نمایش در پرده آخر تلخ و تکان دهنده هستند
July 25, 2022
"Jetzt, ja, jetzt und nie, ja, ich will dich, ja fröhlich und nackt, ja, Schwesterlein, ja, ja, ja-
Denk an die Tollkirschen
Denk an unsere Tollkirschen-"
Ok also abgesehen von der wiederholten sexuellen Belästigung an die Juden Hure Bärblin und der gebrochene Mann Andri gefiel mir das Stück in 12 Bildern ganz "jud".
Nein ehrlich jz es war entertaining und es ist Meme Material.
5 Sterne weil der Soldat Bärblin dann einfach von hinten nimmt wenn er von vorne nicht darf.
Denk an die Tollkirschen
Denk an unsere Tollkirschen-"
Ok also abgesehen von der wiederholten sexuellen Belästigung an die Juden Hure Bärblin und der gebrochene Mann Andri gefiel mir das Stück in 12 Bildern ganz "jud".
Nein ehrlich jz es war entertaining und es ist Meme Material.
5 Sterne weil der Soldat Bärblin dann einfach von hinten nimmt wenn er von vorne nicht darf.
April 14, 2022
Mussten wir für die Schule lesen und die ganze Klasse hat es gehasst.
July 15, 2022
I would definitely recommend this classic by Max Frisch even though the end is very very heartbreaking and tragic…I cried at the end 😢💔
I’ve finished it in just two days since it’s a very short play but so sooo worthy reading it and also so incredibly important!!!
I’ve finished it in just two days since it’s a very short play but so sooo worthy reading it and also so incredibly important!!!
January 12, 2015
Ich musste dieses Buch für die Schule lesen und habe eine sehr geteilte Meinung über das Buch.
Das Stück spielt in Andorra, das an das Land der Schwarzen grenzt. Ein Lehrer hat vor Jahren einen kleinen Jungen (den er als Judenkind ausgibt) vor den Schwarzen gerettet, denn diese verfolgen die Juden. Unter den Vorurteilen und Beleidigungen erdrückt fühlt sich Andri immer mehr als Jude, obwohl er eigentlich keiner ist. Als später seine Mutter, eine Schwarze, auftaucht, weigert er sich die Wahrheit zu glauben und ist davon überzeugt, ein Jude zu sein. Schließlich wird der unschuldige Andri bei der "Judenschau" der Schwarzen hingerichtet.
Mit dem Hauptcharakter konnte ich mich nicht erwärmen. Seine Sturheit hat mich ziemlich schnell genervt.
Dennoch finde ich die Botschaft dieses Buches berührend: Wenn alle andere Leute dir sagen, was und wie du - angeblich - bist, immer und immer wieder, dann glaubst du es und wirst höchstwahrscheinlich wirklich so. Die ganzen Bemerkungen der anderen haben Andri mit der Zeit so runtergezogen, dass er von einen aufgeweckten, jungen Mann zu einen barschen und tristen Außenseiter geworden ist.
Die Handlung sollte uns daran erinnern, dass mir andere Menschen viel zu schnell - sei es durch Äußerlichkeiten oder Dingen, die man von anderen gehört hat - beurteilt und in eine Schublade steckt, obwohl sie eigentlich gar nicht so sind, wenn man sie nur besser kennenlernen würde.
FAZIT
Ein kurzes Buch für Zwischendurch, das garantiert nicht jedem gefallen wird, das aber dennoch zum Nachdenken anregt.
Das Stück spielt in Andorra, das an das Land der Schwarzen grenzt. Ein Lehrer hat vor Jahren einen kleinen Jungen (den er als Judenkind ausgibt) vor den Schwarzen gerettet, denn diese verfolgen die Juden. Unter den Vorurteilen und Beleidigungen erdrückt fühlt sich Andri immer mehr als Jude, obwohl er eigentlich keiner ist. Als später seine Mutter, eine Schwarze, auftaucht, weigert er sich die Wahrheit zu glauben und ist davon überzeugt, ein Jude zu sein. Schließlich wird der unschuldige Andri bei der "Judenschau" der Schwarzen hingerichtet.
Mit dem Hauptcharakter konnte ich mich nicht erwärmen. Seine Sturheit hat mich ziemlich schnell genervt.
Dennoch finde ich die Botschaft dieses Buches berührend: Wenn alle andere Leute dir sagen, was und wie du - angeblich - bist, immer und immer wieder, dann glaubst du es und wirst höchstwahrscheinlich wirklich so. Die ganzen Bemerkungen der anderen haben Andri mit der Zeit so runtergezogen, dass er von einen aufgeweckten, jungen Mann zu einen barschen und tristen Außenseiter geworden ist.
Die Handlung sollte uns daran erinnern, dass mir andere Menschen viel zu schnell - sei es durch Äußerlichkeiten oder Dingen, die man von anderen gehört hat - beurteilt und in eine Schublade steckt, obwohl sie eigentlich gar nicht so sind, wenn man sie nur besser kennenlernen würde.
FAZIT
Ein kurzes Buch für Zwischendurch, das garantiert nicht jedem gefallen wird, das aber dennoch zum Nachdenken anregt.
Read
April 19, 2023Fand ich richtig gut gelungen vom Max. "Andorra" beschreibt die menschliche Tragödie, die sich aus Fremdzuschreibungen entwickeln kann anhand des "Juds" exemplarisch an der Figur des "Andri". Ist auch heute hochaktuell und erschütternd und zeigt gut, welche Schwäche und nicht zuletzt welche Gefahr für das Individuum mit dem Identitätsbegriff verbunden ist.
December 27, 2023
2,5*, das Thema ist wichtig, mMn. nicht gut gealtert. Mich hat vor allem das Frauenbild gestört. Die Frau des Lehrers und die Senora spielten nur für die Dramaturgie eine Rolle. Eine Vertiefung dieser Figuren hätte dem Roman gut getan.
December 27, 2018
ازینکه به این شدت هیچ چیز تئاترمحوری رو «نمیتونم» اصلا خوشحال نیستم.
تئاتر و متعلقاتش مال من نیست.
تصنعش زده‌م میکنه و کاراکترهاش عصبیم میکنن و نمادهای عیان و نهانش رو هیچجور نمیفهمم.
تئاتر و متعلقاتش مال من نیست.
تصنعش زده‌م میکنه و کاراکترهاش عصبیم میکنن و نمادهای عیان و نهانش رو هیچجور نمیفهمم.
May 2, 2023
Für eine Schul-Lektüre eigentlich garnicht so schlecht
Außer der Inzest part, der war schon sehr komisch
Außer der Inzest part, der war schon sehr komisch
April 8, 2016
This is an incredible short play about a young man named Andri whose whole life gets destroyed because he is mistaken for a Jew. It is a very tragic story and at times it was really hard to continue reading because he was treated in such a disgusting and realistic way. Andri never got a proper chance and Max Frisch managed to show exactly how every single individual who mistreated him hid behind the shadows of the society. Every single one of them justified himself and acted like they were not the one to blame despite being part of that cruel society that destroyed him.
It is great that this book is mandatory reading in many schools.
It is great that this book is mandatory reading in many schools.
November 1, 2023
Themen, die Frisch hier behandelt, die sehr schwierig sind. Ja natürlich im Vordergrund der Antisemitismus, aber auch die Vergewaltigung, die Ausgrenzung, das Sich-Ausgrenzen, usw.
Wahnsinnig gut inszeniert!
Wahnsinnig gut inszeniert!
September 10, 2024
tw: antisemitismus, gewalt, vergewaltigung
so düster und dunkel und dicht, sprachlich stark. heutzutage wieder hochrelevant. max frisch hat ein jahrtausendwerk geschrieben.
so düster und dunkel und dicht, sprachlich stark. heutzutage wieder hochrelevant. max frisch hat ein jahrtausendwerk geschrieben.
Displaying 1 - 30 of 331 reviews