Beletrystyka

Tegoroczny Wielki Post ewidentnie cieszył się jakimś szczególnym jubileuszowym Bożym błogosławieństwem, ponieważ wiele inicjatyw przynosiło owoce nawet większe od spodziewanych.

Pani Ania Niezguła od trzeciej „wizyty kolędowej” w jej mieszkaniu regularnie przychodziła do kościoła w każdą niedzielę, z czego Mateusz się bardzo cieszył.

Maciej, z którym Mateusz był w ciągłym kontakcie telefonicznym, ponieważ nie chciał znowu znaleźć się w sytuacji, że coś trudnego dzieje się w życiu jego przyjaciela, a on nic o tym nie wie, radził sobie całkiem nieźle w nowej parafii.

Mateusz razem z Maciejem siedzieli na kartonach w olbrzymiej plebanii parafii w Turnicach. Nowej parafii Macieja od dwóch dni.

- A może ja sobie nie życzę, żeby ksiądz się za mnie modlił pod moimi drzwiami? - powiedziała kobieta otwierając drzwi, przed którymi Mateusz modlił się przekonany, że nikogo nie ma w mieszkaniu, bo nikt nie zareagował na dzwonek.

Mateusz nie mógł sobie wybić z głowy sytuacji swojego przyjaciela Macieja, który jak się okazało, był nękany, a może nawet szantażowany przez firmę pogrzebową, z której usług jako administratora cmentarza przestał korzystać.

- No i wyobraź sobie, że mi się to wszystko śniło – powiedział ze śmiechem Mateusz.
- Ale nie wiadomo, czy nie był to sen proroczy – zauważył Maciej.

Nigdy jeszcze tak się strasznie nie męczył przygotowaniem dekoracji bożonarodzeniowej w kościele i w ogóle nic mu się nie podobało.

Mateusz usiadł na fotelu w saloniku i spojrzał na swój telefon. Do przybycia księdza biskupa pozostało około 30 minut.

Wizytacja kanoniczna w parafiach i to przeprowadzana przez samego biskupa ordynariusza była głównym tematem wszystkich kapłańskich rozmów pomiędzy księżmi w dekanacie. 

Od samego rana zastanawiał się, ilu może być takich księży jak Romek, który wczoraj wieczorem go odwiedził, a których samotność dobija dzień po dniu i nawet najbliżsi koledzy nie zdają sobie z tego sprawy.

Osobne nabożeństwa różańcowe dla dzieci były czymś, przy czym Mateusz zawsze się upierał w każdej placówce, w jakiej przyszło mu pracować. Oczywiście nie zawsze udało mu się przeprowadzić swoją wizję, bo jednak czasami musiał się ugiąć wobec opcji, że dzieci muszą od małego mówić cały Różaniec.

Trzeba przyznać, że możliwość robienia zakupów przez Internet jest naprawdę wspaniałą rzeczą, zwłaszcza jeśli to, czego potrzebujemy nie jest dostępne w najbliższej okolicy, a nie ma czasu, żeby się wybrać choćby do Częstochowy, gdzie zwykle Mateusz zaopatrywał i siebie i parafię w paramenty liturgiczne.

Mateusz wszedł do bazyliki św. Józefa i sprawdził, czy jest ksiądz w stałym konfesjonale i czy dużo ludzi oczekuje w kolejce. Ksiądz był na swoim miejscu, a przy konfesjonale czekał zaledwie jeden chłopak, więc Mateusz skierował swoje kroki ku prawej nawie, gdzie jak zawsze był wystawiony Najświętszy Sakrament.

– Nie miałeś żadnych problemów z tym pogrzebem? - zapytał Mateusz księdza Wojtka, który zastępował go podczas krótkiego urlopu i jemu przypadł w udziale pogrzeb śp. Bonifacego Nowaka, którego wnuczek Andrzej domagał się szczególnej oprawy ze względu na zasługi dziadka, które chyba jednak przypadły na czas głębokiej komuny.

- Szczęść Boże, proboszczu. Z tej strony Andrzej Nowak. Może mnie ksiądz nie kojarzyć, no ale zmarł nasz dziadek i musimy zorganizować pogrzeb. Wiemy, że trzeba przyjść do kancelarii, ale chcielibyśmy ustalić termin, a resztę załatwimy jutro, jak będziemy mieć papiery z urzędu – powiedział głos w słuchawce.

Mateusz, pochłonięty codziennymi obowiązkami, prawie zapomniał o sprawie z Wiktorem i jego proboszczem Jarkiem. Niespodziewana wizyta Wiktora na parafii przypomina mu jednak o tej zagadkowej sytuacji. Czy blef Mateusza miał wpływ na decyzję proboszcza? 

Wiktor opuścił mieszkanie niepocieszony, a Mateuszowi było bardzo przykro z tego powodu, że młodszy kolega przychodzi do niego po poradę, a on nie jest w stanie wyjść poza beznadziejne „doskonale cię rozumiem, też przez to przechodziłem”.

Mateusz odłożył książkę i wyjrzał za okno. Nawet z tej miejskiej perspektywy zachód słońca był niesamowity i rozbudził w nim całą masę wspomnień, ale na szczęście również pragnień

Mateusz właśnie zakończył Eucharystię i wszedł do zakrystii. Zdjął szaty liturgiczne i uklęknął na klęczniku przed małą gablotką, w której umieszczone były modlitwy kapłana do odmówienia przed i po Mszy Świętej.