30 31 Χορεύοντας με το πράσινο Άνθρωπε Πάψε πια να με τυραννάς Άνοιξε τα μάτια σου Κοίταξέ με Το νερό μου στερεύει και ο ήλιος μου πλέον σε καίει. 1 2 3 4 5 Πλησίασέ με και από την αρχή φρόντισέ με. 6 7 8 9 10 11 12 Με τα χέρια σου πιάσε με και από την αρχή ξανά πλάσε με. Σου πρόσφερα καρπούς καλλιέργησέ 13 14 15 16 17 18 19 με. Σου χάρισα οξυγόνο αξιοποίησέ με. Σταμάτα… 20 21 22 23 24 25 26 το πράσινο να μου κλέβεις Παίρνοντας το σαν να ήταν δικό σου. Τα σκουπίδια σου από πάνω μου 27 28 μάζεψέ τα και στη συνέχεια ανακύκλωσέ τα. Δήμητρα Κολοκύθα 1 2 3 4 5
6 7 8 9 10 11 12
13 14 15 16 17 18 19
20 21 22 23 24 25 26
27 28 29 30 31 1 2
3 4 5 6 7 8 9
10 11 12 13 14 15 16
17 18 19 20 21 22 23
24 25 26 27 28 29 30 1 2 3 4 5 6 7
8 9 10 11 12 13 14
15 16 17 18 19 20 21
22 23 24 25 26 27 28
29 30 31 1 2 3 4
5 6 7 8 9 10 11
12 13 14 15 16 17 18
19 20 21 22 23 24 25
26 27 28 29 30 1 2
3 4 5 6 7 8 9
10 11 12 13 14 15 16
17 18 19 20 21 22 23
24 25 26 27 28 29 30
31 1 2 3 4 5 6
7 8 9 10 11 12 13
14 15 16 17 18 19 20
21 22 23 24 25 26 27
28 29 30 31 Η μονοσήμαντη Φύση H φύση με ρομαντική μονοτονία σχεδιάζει την άνοιξη της ζωής μας αντιγράφοντας τα δικά της εφηβικά όνειρα. Λουλούδια, λουλούδια με λίγες διαφορές στο χρώμα, τη στιγμή άνθισης 1 2 3 που με την κίνησή τους σημαίνουν την ευγενική καταγωγή κάποιου κήπου ή την αγριάδα της βλάστησης. 4 5 6 7 8 9 10 Αέρηδες ταξιδεύουν μαλλιά ανεμίζουνε στήθη ξανοίγονται στον ήλιο κι αμέσως στεγνώνουν τα χνάρια απ’ τα 11 12 13 14 15 16 17 φιλιά. Άνοιξη, τόσο κοντά στην αρχή πράσινο, μέλισσες 18 19 20 21 22 23 24 νεανική πάντα του σύμπαντος η φωνή. Αλλ’ όμως τι μονοτονία, τι πλήξη όλο αυτό το ακατάσχετο φως της ζωής 25 26 27 28 29 30 που να κόβεται ποτέ σου δεν θα δεις κι όσο επαναλαμβάνεται τόσο το ευγνωμονείς. Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ 1
