Pointers To Review in RPH 2
Pointers To Review in RPH 2
Pointers To Review in RPH 2
Proclaimed in Cavite-Viejo on June 12, 1898, by Ambrosio Rianzares Bautista, War Counsellor, and
Special Delegate.
Issued by the Dictatorial Government of the Philippines under Emilio Aguinaldo.
Originated from grievances against Spanish domination, arbitrary arrests, Civil Guards' abuses, and
unjust deportations.
Rooted in the historical context of Spanish colonization and the desire to regain independence.
Previous attempts at revolution, such as in Biak-na-Bato, had not fully achieved independence due to
unfulfilled terms.
Renewed revolution in 1898 with widespread support, leading to victories in various provinces.
Proclaimed freedom and independence from the Crown of Spain, severing all political ties.
Acknowledged the role of Emilio Aguinaldo as the Supreme Head of the newly established nation.
Highlighted the influence of Divine Providence and expressed confidence in the support of the United
States of America.
Vowed to support the Declaration with lives, fortunes, and honor.
Recognized and ratified the Dictatorship established by Emilio Aguinaldo.
Condemned Spanish authorities for abuses, unjust executions, and interference with religious matters.
Mentioned the hanging of Filipino priests Burgos, Gomez, and Zamora due to intrigues of religious
corporations.
Granted Emilio Aguinaldo powers to discharge government duties, including the prerogatives of pardon
and amnesty.
Unanimously decided to use the existing flag, symbolizing the Katipunan, islands, progress, and the
alliance with the United States.
Signatories solemnly swore to recognize and defend the Declaration until the last drop of their blood.
Act signed by Ambrosio Rianzares Bautista and other attendees, including the U.S.A. citizen, Colonel
L.M. Johnson.
Ang kabuhayang hindi ginugugol sa isang malaki at banal na kadahilanan ay kahoy na walang lilim,
kundi damong makamandag.
Kahulugan: Ang buhay na walang layunin o malalim na dahilan ay tulad ng puno na walang lilim na
nagbibigay proteksyon. Ito ay tila damo na mapanganib at walang kabuluhan.
Ang gawang magaling na nagbubuhat sa pagpipita sa sarili, at hindi sa talagang nasang gumawa ng
kagalingan, ay di kabaitan.
Kahulugan: Ang kabutihan ay nagmumula sa pagtulong at hindi sa pagtatangi sa sarili. Ang pagiging
magaling ay dapat na may layunin na makatulong sa iba at hindi lamang sa sarili.
Ang tunay na kabanalan ay ang pagkakawang gawa, ang pagibig sa kapua at ang isukat ang bawat kilos,
gawa’t pangungusap sa talagang Katuiran.
Kahulugan: Ang tunay na kabanalan ay makikita sa pagtulong sa iba, pagmamahal sa kapwa, at
paggamit ng wastong kilos at salita na sumasalamin sa tunay na katuwiran.
Maitim man at maputi ang kulay ng balat, lahat ng tao’y magkakapantay; mangyayaring ang isa’y higtan
sa dunong, sa yaman, sa ganda…; ngunit di mahihigtan sa pagkatao.
Kahulugan: Ang lahat ng tao ay pantay-pantay sa kabila ng kulay, dunong, yaman, at ganda. Ngunit, ang
pagkakapantayang ito ay hindi nasusukat sa pisikal na anyo, kundi sa kahusayan ng pagkatao.
Ang may mataas na kalooban inuuna ang puri sa pagpipita sa sarili; ang may hamak na kalooban inuuna
ang pagpipita sa sarili sa puri.
Kahulugan: Ang taong may mataas na kalooban ay nagtatangi ng dignidad at integridad bago ang
sariling kapakinabangan. Sa kabilang banda, ang may mababang kalooban ay nagtatangi ng sarili kahit
na sa kahamak-hamakang paraan.
Sa taong may hiya, salita’y panunumpa.
Kahulugan: Ang taong may hiya ay nagbibigay halaga sa kanyang salita at itinuturing itong parang isang
sumpa. Ito ay nagpapahayag ng kanyang integridad at kredibilidad.
Huwag mong sasayangin ang panahon; ang yamang nawala’y magyayaring magbalik; nguni’t panahong
nagdaan na’y di na muli pang magdadaan.
Kahulugan: Ang paggamit ng oras at pagkakataon ay mahalaga dahil ang nawalang pagkakataon ay
hindi na muling babalik. Ang panahon na lumipas ay hindi na maaring ibalik.
Ipagtanggol mo ang inaapi, at kabakahin ang umaapi.
Kahulugan: Ang tama ay laging ipagtanggol, at ang mali ay dapat labanan. Ang pagtutol sa pang-aapi at
pagsuporta sa katarungan ay mahalaga.
Ang taong matalino’y ang may pagiingat sa bawat sasabihin, at matutong ipaglihim ang dapat ipaglihim.
Kahulugan: Ang taong matalino ay nag-iisip bago magsalita at marunong magtago ng mga bagay na
hindi dapat ibunyag.
Sa daang matinik ng kabuhayan, lalaki ay siyang patnugot ng asawa’t mga anak; kung ang umaakay ay
tungo sa sama, ang patutunguhan ng iaakay ay kasamaan din.
Kahulugan: Ang asawa at mga anak ay nagtitiwala sa lalaki na maging gabay at tagapagturo sa tamang
landas. Ang landas na tinutukoy ay dapat patunguhan sa kabutihan at hindi sa kasamaan.
Ang babai ay huwag mong tignang isang bagay na libangan lamang, kundi isang katuwang at karamay
sa mga kahirapan nitong kabuhayan; gamitan mo ng buong pagpipitagan ang kaniyang kahinaan, at
alalahanin ang inang pinagbuhata’t nagiwi sa iyong kasangulan.
Kahulugan: Ang babae ay hindi dapat ituring na libangan lamang kundi kasama at karamay sa lahat ng
pagsubok ng buhay. Dapat itong tratuhin ng buong paggalang at alalahanin ang mga sakripisyo at pag-
aalaga ng ina.
Ang di mo ibig na gawin sa asawa mo, anak at kapatid, ay huwag mong gagawin sa asawa, anak, at
kapatid ng iba.
Kahulugan: Ang respeto at konsiderasyon sa sariling pamilya ay dapat ituring din sa ibang pamilya. Ang
hindi nais gawin sa sariling pamilya ay hindi rin dapat gawin sa iba.
Ang kamahalan ng tao’y wala sa pagkahari, wala sa tangus ng ilong at puti ng mukha, wala sa
pagkaparing kahalili ng Dios wala sa mataas na kalagayan sa balat ng lupa; wagas at tunay na mahal na
tao, kahit laking gubat at walang nababatid kundi ang sariling wika, yaong may magandang asal, may
isang pangungusap, may dangal at puri; yaong di napaaapi’t di nakikiapi; yaong marunong magdamdam
at marunong lumingap sa bayang tinubuan.
Kahulugan: Ang tunay na halaga