Intestín delgáu

Intestín delgáu
	tipo de órgano (es) y clase de entidad anatómica (es)
	entidad anatómica particular (es)

L'intestín delgáu o estantín delgáu ye la parte del tubu dixestivu qu'empecipia dempués del estómagu y acaba nel ciegu del colon. Estrémase en trés porciones: duodenu, yeyunu y íleon.

Función del intestín delgáu

La principal función del intestín delgáu ye l'absorción de los nutrientes necesarios pal cuerpu humanu.

El quimu que se crea nel estómagu, del bolu alimenticiu entemecíu col ácidu clorhídricu a partir de movimientos peristálticos entemezse coles secreciones biliar y pancreática (amás de la mesma duodenal) pa nun romper les capes del intestín delgáu (una y bones esti tien un pH ácidu) y ye lleváu al duodenu. El pasu alimenticiu sigue per esti tubu d'unos seis metros a lo llargo de los cuales complétase'l procesu de la dixestión, el quimu tresfórmase en quilu y efectúase l'absorción de les sustancies útiles. El fenómenu de la dixestión y de l'absorción dependen en gran midida del contautu del alimentu coles paredes intestinales, polo que cuantu mayor seya esti y nuna superficie más amplia, tantu meyor va ser la dixestión y absorción de los alimentos. Esto danos una de les carauterístiques morfolóxiques más importantes del intestín delgáu que son la presencia de numberoses plegues qu'amplifiquen la superficie d'absorción como:

Plegues circulares.
Vellosidaes intestinales (de 0,5 mm d'altor y un nucleu de llámina propia).
Microvellosidaes nes célules epiteliales.

Forma y rellaciones del intestín delgáu

El duodenu caracterízase pola so rellación col estómagu, fégadu y páncrees, pero'l yeyunu y íleon son más difíciles d'estremar, y nun hai una dixebra neta ente dambos.

Polo xeneral, pueden estremase porque:

El yeyunu tien mayor diámetru que l'íleon (3 centímetros el yeyunu, 2 cm l'íleon).
El yeyunu tien más plegues circulares, más vellosidaes intestinales y más fines, ente que l'íleon tien menos.

Sicasí, nel íleon los folículos linfoides (plaques de Peyer) y la irrigación vascular en forma d'arcaes ye mayor, que nel yeyunu. Amás les sos paredes son más delgaes y menos vascularizaes.

Topográficamente tanto'l yeyuno como l'íleon ocupen l'espaciu infracólicu, anque:

El yeyunu asítiase un pocu más arriba y a la izquierda (rexón umbilical) que l'íleon (embaxo y a la derecha).

Polo xeneral, les ases yeyunales son de direición más horizontal, ente que les ileales son de direición vertical.

El final del intestín delgáu ye l'íleon terminal que desagua nel ciegu per mediu de la válvula ileocecal.

Na constitución de la paré intestinal, amás de les capes avezaes de mucosa, submucosa, muscular y serosa, destaca la presencia d'acúmulos de texíu linfoide qu'algamen hasta la submucosa. Alcuéntrense nel cantu antimesentéricu y el so númberu ye de 30 ó 40, y hasta 2,5 cm de diámetru. Como se mentó enantes, son más numberosos nel íleon.

Tol llargor del intestín delgáu queda xuníu a la paré posterior al traviés del raigañu del mesenteriu. Esta unión del mesenteriu a la paré posterior empieza a nivel de la vértebra L2, crucia'l gabitu del páncrees (per onde enfusa l'arteria mesentérica superior), crucia delantre de la cava inferior, sigue externamente a los vasos iliacos comunes y esternos pa terminar na fuesa iliaca derecha, a nivel del puexu, lladral a l'articulación sacroiliaca derecha, a unos 6 cm, de la llinia media.

Irrigación arterial del intestín delgáu

La irrigación provién de l'arteria mesentérica superior, caña de l'aorta, que camina dientro del mesenteriu y de la que nacen les arteries: *Pancreáticoduodenales inferiores. Depués emite,

Ramos yeyunales y Ramos ileales: estos ramos yeyunales y ileales tienen la particularidá de formar arcaes arteriales que se anastomosan unes con otres. Fórmense arcaes de primer orde, nueves arcaes a partir d'estes (de segundu orde) ya inclusive de tercer orde nel íleon. A lo último, anicia la

Arteria ileocólica, que termina dando cuatro cañes: a) cólica ascendente que xube pel colon ascendente, b) cecal anterior, c) cecal posterior, y la d) arteria apendicular pal apéndiz. Otres cañes de l'arteria mesentérica superior salen escontra l'ángulu derechu de colon:

Cólica derecha y finalmente pa la parte proximal del colon tresversu

L'arteria cólica media, que s'anastomosa cola anterior. Poro, l'arteria mesentérica superior irriga tol yeyunu, l'íleon y la metá derecha del intestín gordu incluyendo l'apéndiz.

Drenaxe venosu

El drenaxe venosu ye abondo semeyante, corriendo al cargu de la vena mesentérica superior, la principal constituyente de la vena porta, xunto cola vena mesentérica inferior y la vena esplenica.

Histoloxía del intestín delgáu

La mucosa intestinal ta especializada na dixestión y l'absorción de nutrientes y pallo tien qu'aumentar la so superficie que da a la lluz, de trés maneres:

Plegues circulares, válvules de Kerckring o plica, que son visibles a güeyu y son plegues permanentes formaos por mucosa y submucosa.

Vellosidaes intestinales o villi, que tienen un tamañu de 0,5 a 1 mm y dan la testura aterciopelada del interior del estantín.

Criptes de Lieberkühn, que son glándules tubulares asitiaes ente les vellosidaes. No fondero d'estes criptes apaecen les célules de Paneth.

L'epiteliu intestinal de la mucosa ta formáu por distintes célules que son:

Célules absorbentes o enterocitos: la membrana plasmática d'estes célules presenta nel so polu luminal múltiples microvellosidaes que confieren l'aspeutu de ribete en cepiyu al microscopiu ópticu. 
Célules caliciformes: son secretores de mucina o mocu.
Célules endocrines: son célules argentafines, tamién llamaes célules de los gránulos basales. Pertenecen al sistema APUD.
Célules indiferenciaes: responsables de l'anovación.
Célules de Paneth: que producen lisozimes, que son defensives, antibacterianes.

La llámina propia presenta un texíu conectivu sueltu, con vasos y nervios. Ta invadíu por una población linfocítica y por fibra musculares llises provenientes de la capa muscular de la mucosa. Denomina músculu de Brucke y ye'l músculu motor de les microvellosidaes.

El conductu llacteal o quilíferu central ye un vasu linfáticu central de la microvellosidá. Alcuéntrase en tou corte tresversal de la microvellosidá. El revestimientu del quilíferu ye discontinuu.

El glicocálix ye fundamental na finalización del procesu dixestivu, tocantes a que ye l'últimu eslabón de la degradación. De los elementos absorbíos, les grases van al quilíferu central, y les demás al sangre.

Si hai glándules distintes a les de les criptes, na submucosa duodenal, atopamos nun duodenu, y si non nun yeyunu íleon. El duodenu presenta estes glándules que secreten una mucina que neutraliza'l pH acidu del quimu.

Nel tubu dixestivu ye carauterística la presencia de MALT, texíu linfoide asociáu a mucosa. Esti texíu linfoide alcuéntrase nel corion o llámina propia de la mucosa. Ye polo xeneral un texíu linfoide difusu o nodular. Al par d'esti texíu linfoide atópense xeneralmente plasmocitos. Nel íleon el texíu linfoide ye especialmente bultable pola so disposición en plaques, denominaes plaques de Peyer. El nódulu linfáticu produz un cambéu nel epiteliu de revestimientu.

Les glándules de Brunner son les glándules de la submucosa duodenal, que son carauterístiques d'él.

La cantidá de célules caliciformes aumenta dende'l duodenu al rectu, les célules absortives mengüen de duodenu a rectu. Nel estómagu nun hai célules caliciformes, una y bones el mesmu epiteliu ye mucíxenu.

Referencies

Ver tamién

Divertículu de Meckel