Nacionalismu curdu

Curdistán.

El nacionalismu curdo ye un movimientu políticu, social y cultural que defende'l calter nacional del pueblu curdu en redol a un proyeutu común pa tol Curdistán. Na actualidá, los territorios curdos atopar nel norte d'Iraq (incluyendo, pero ensin llindar a, el Curdistán iraquín), el noroeste d'Irán (Curdistán iranín), el sureste de Turquía (Curdistán turcu), y pequeñes partes del norte y el nordeste de Siria (Curdistán siriu), según un pequeñu enclave nel sur d'Armenia.

Históricamente, los curdos fueron un pueblu apoderáu por otres naciones. Na Antigüedá, los medos, antecesores de los curdos, llucharon contra asirios y aquemenidas, quien finalmente-yos ganaron. Mientres la Edá Media, el Curdistán foi estremáu ente los imperios otomanu y persa. Hasta'l sieglu XIX, los gobernantes otomanos respetaron considerablemente l'autonomía curda.

Nel ocaso del Imperiu otomanu empezó a plantegase per primer vegada la cuestión nacional nel Curdistán. Nel Tratáu de Sèvres, en cayendo'l vieyu Estáu otomanu, prevíase la creación d'un Estáu-nación curdu, pero dichu tratáu nunca entró a valir. Col Tratáu de Lausana (1923) el Curdistán sería estremáu ente Turquía, Siria, Irán, Iraq y la XRSS.

En 1946, la República curda de Mahabad llogró una efímera independencia nel Curdistán iranín. Esta república socialista cuntó col sofitu soviéticu y foi presidida pol nacionalista Qazi Muhammad. Darréu aumentaron les aiciones de los nacionalistes contra los gobiernos d'Iraq ya Irán. En 1984 fundóse'l Partíu de los Trabayadores de Curdistán (PKK), grupu armáu qu'opera dende entós nel Curdistán turcu.

El pueblu curdu foi moteyáu "el pueblu más grande ensin un cachu de tierra", lo que reflexa la causa irredentista d'un Curdistán independiente.

La mayoría de los curdos fueron sacaos de les sos tierres tradicionales, de cutiu violentamente. Por cuenta de la remoción de los sos llares, la mayoría de la diáspora crea un nacionalismu que puede llamase "transnacionalismo".