Стратэгія

Атэнскі стратэг Пэрыкл (494—429 гг. да н. э.)

Стратэ́гія (стар.-грэц. στρατηγία — «палкаводзтва») — разуменьне дасягненьня найлепшым чынам дакладнай мэты ў сутыкненьні. Вызначае вартасьць уступленьня ў змаганьне, час і спосаб яго вядзеньня, як і спосаб найбольшага павелічэньня выніковасьці ў змаганьні за дасягненьне вызначанай мэты. Улучае дзеяньні па выкарыстаньні вынікаў перамогі. Дае ўяўленьне разьвіцьця і спалучэньня складнікаў захадаў для найлепшага спрыяньня дасягненьню мэты праз выкарыстаньне азначаных згуртаваньняў у драбнейшых дзеяньнях. Прадугледжвае ўлік у часе дзеяньня розных патрабаваньняў пры ўжыцьці некалькіх відаў змаганьня.

Распрацоўка

Пры распрацоўцы акрэсьліваецца мэта, вызначаецца спосаб адзнакі выніковасьці намаганьняў дзеля яе дасягеньня, што дазваляе скласьці дакладнае патрабаваньне для яе дасягненьня. Улічваюцца: 1) перашкоды на шляху да мэты; 2) чыньнікі дасягненьня мэты; 3) сілы праціўніка; 4) слабасьці праціўніка; 5) надзейнасьць крыніцаў сілы праціўніка; 6) уласныя сілы; 7) уласныя слабасьці,; 8) спосаб пераадоленьня ўласнай слабасьці; 9) стаўленьне, здольнасьць ды спосаб падтрымкі трэціх бакоў. Разглядаецца шэраг задачаў: 1) вызначэньне дакладнай мэты захадаў; 2) выбар найдарэчнейшых спосабаў ажыцьцяўленьня націску і перашкодаў крыніцам сілы праціўніка; 3) пераадоленьне наступстваў гаспадарчых захадаў пасьля перамогі; 4) папярэдняе вызначэньне найлепшых будовы кіраваньня, сродкаў прыняцьця рашэньняў і сувязі для пачатку змаганьня і забесьпячэньня бесьперапыннага кіраўніцтва; 5) вяшчаньне аб змаганьні без падрыву даверу; 6) заснаваная на асабістых магчымасьцях стваральная дзейнасьць для задавальненьня ўласных патрэбаў у ходзе разьвіцьця сутыкненьня; 7) вызначэньне пажаданага віду зьнешняй дапамогі без пагрозы зьнешняй залежнасьці.