Карфагенскія фрэскі і манеты[5] з Паўночнай Афрыкі сведчаць пра невысокі рост гэтых сланоў (магчыма, каля 2,5 м у вышыню). Вялікія вушы і выгнутая спіна робяць іх падобнымі на афрыканскіх сланоў, памерамі паўночнаафрыканскія сланы былі бліжэй да сучасных лясных сланоў (L. cyclotis). Магчыма, што паўночнаафрыканскія сланы былі больш здольныя да навучання, чым іх саванныя суродзічы, што дазволіла карфагенянам прыручыць іх.
Выяўленне рэштак асобіны паўночнаафрыканскага паходжання магло б растлумачыць таксанамічны статус гэтай папуляцыі сланоў з дапамогай аналізу ДНК.
Наскальны жывапіс сведчыць, што 10—12 тыс. гадоў назад сланы былі распаўсюджаны на большай частцы Сахары і паўночнай Афрыкі, але кліматычныя змены прымусілі іх пакінуць раёны з малой колькасцю вады[4].
Егіпецкая дынастыя Пталамеяў выкарыстоўвала паўночнаафрыканскіх сланоў у ваенных мэтах. У II ст. да н.э. Палібій (Усеагульная гісторыя; 5.83) апісаў іх баявыя недахопы ў параўнанні з буйнейшымі індыйскімі сланамі, якія выкарыстоўваліся селеўкідскімі царамі. Захаваны пталамейскі тэкст пералічвае тры тыпы баявых сланоў: «трагладыцкі» (верагодна, лівійскі), «эфіопскі» і «індыйскі»[6].
Карфаген таксама выкарыстоўваў паўночнаафрыканскіх сланоў у якасці баявых сланоў у Пунічных войнах супраць Рымскай рэспублікі. Для паходу праз Альпы падчас другой Пунічнай вайны (218—201 гг. да н.э.) Ганібал сабраў 37 карфагенскіх сланоў, праўда яго асабісты слон Сур меў сірыйскае паходжанне[7].
Мяркуецца, што паўночнаафрыканскія сланы вымерлі праз некалькі дзесяцігоддзяў пасля заваявання Паўночнай Афрыкі Старажытным Рымам (меркавана, да IV ст. да н.э.) з-за празмернага палявання на іх з мэтай выкарыстання ў гульнях venatio[8].
↑Nowak, Ronald M. (1999), Walker's Mammals of the World, 6th edition, Baltimore and London: The Johns Hopkins University Press, pp 1002.
↑Yalden, D.W., M.J. Largen and D. Kock (1986), Catalogue of the Mammals of Ethiopia. 6. Perissodactyla, Proboscidea, Hyracoidea, Lagomorpha, Tubulidentata, Sirenia, and Cetacea, Italian J. Zool., Suppl., n.s., 21:31-103.
