Lez

Ur bajenn disheñvelout eo homañ, da lavarout eo ur roll pennadoù hag a zo damheñvel o anv. Bremañ e c'hallit dibab ennañ ar pennad emaoc'h o klask. Mard oc'h bet degaset amañ dre ul liamm diabarzh en ur pennad e c'hallit kemmañ al liamm evit m'ho kaso war-eeun d'ar bajenn emaoc'h o klask.

Lez a reer eus meur a dra.

1. Eus ur wrizienn geltiek *lisso-, "kloz" ; (cy) llys, (ga) lios

Annez ur roue, pe ur penn meur bennak ; gwelit lez roueel
Al lec'h m'edo o chom, ur c'hastell pe ur maner alies, a gaver en anvioù-lec'h evel Lesneven pe Leskoed-Gwareg
Diwar ar ster-se e teu al lez pa dalv lec'h ma vez rentet ar justis ennañ : lez-varn, hag ar gerioù deveret lez-kastiz, lez-terriñ (pe lez terriñ-barnoù), lez-torfedoù (pe lez asizoù), lez-dreist, lez-engalv, lez-uhel ha lez-vrezel (pe lez-varn-vrezel)
Diwar ar memes wrizienn *lisso- e teu lis, lisoù evel plasenn al Lisoù (e Roazhon, da skouer)

2. Eus ur wrizienn geltiek *heos-, "kostez", "hanter" ; (cy) lied, (ga) leth

Al lez, rann gostez korf un den etre an divorzhed hag an dargreiz (divlez eo al liester) ; er ster-se eo a gaver an anv Lez-Breizh e Barzaz Breiz Kervarker, gant ar ster "skor [dizalc'husted] Breizh"^[1].

3. Eus ar galleg kozh lez "kostez", diwar al latin lotus, heñvelster.

Ribl ur stêr, un hent, ur c'hoad
Leztad, lezvamm, lezvab, lezverc'h, lezvreur, lezc'hoar, lezvugale

4. Eus ar galianeg *ledo "red"

Al Lez, ur stêr e kornôg Bro-C'hall, a zo Loir e galleg, meneget e-barzh troienn Super ledo^[2].
Al Lay, ur stêr e Vendée^[3]
Kêr Lezós (Lezoux, Puy-de-Dôme)^[4], a oa ledoso vico en Henamzer^[5].

5. Penngef ar verb lezel

Troioù-lavar

Ober al lez da unan bennak zo klask gounit kalon un den bennak, da lavarout eo klask karantez pe vignoniezh un den bennak.

Notennoù

↑ Barzaz-Breiz, 1867, p. 79.
↑ Dictionnaire Robert des noms propres, 2004, p. 1287-b.
↑ Georges Dottin (1920), La langue gauloise, Slatkine Reprints, 1985, p. 89.
↑ Georges Dottin, op. cit., p. 109.
↑ Colette Bémont, Jean-Paul Jacob : La terre sigillée gallo-romaine, Éditions de la Maison des sciences de l’homme, 1986, p. 137

[1] Barzaz-Breiz, 1867, p. 79.

[2] Dictionnaire Robert des noms propres, 2004, p. 1287-b.

[3] Georges Dottin (1920), La langue gauloise, Slatkine Reprints, 1985, p. 89.

[4] Georges Dottin, op. cit., p. 109.

[5] Colette Bémont, Jean-Paul Jacob : La terre sigillée gallo-romaine, Éditions de la Maison des sciences de l’homme, 1986, p. 137

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]