afen

Brezhoneg

Etimologiezh

Savet diwar a-, pennrann ar verb mont, hag an dibenn-ger -fen.

Furm verb

afen /ˈa.fːen/

1. Furm ar verb mont e kentañ gour unan an amzer c'hallus, en doare-divizout.
   • Met na lez plac'h ebet da bokat dit, rak kerkent ec'h afen ac'hane gant ar C'horf-hep-Ene, ha n'am gwelfes birviken mui. — (Fañch an Uhel, Kontadennoù ar Bobl/3, Al Liamm, 1988, p. 73.)
   • Perak n'ez afen-me ket ? — (Ivon Krog, Eur Zac'had Marvailhou, Buhez Breiz, Kemper, 1924, p. 35.)
   • — « Va mab, » eme an tad, « pa ne fell ket dit ez afen pelloc'h, [...]. » — (Troude ha Milin, Labous ar Wirionez ha Marvailhoù all, Skridoù Breizh, 1950, p. 38.)

Gerioù kar dre o ster

• ajen

Troidigezhioù

• galleg : (j')irais ^(fr)  ; (je) partirais ^(fr)