spontañ

Brezhoneg

Etimologiezh

Savet diwar an anv-kadarn spont hag al lostger -añ.

Verb

spontañ /ˈspɔ̃ntã/ ; verb gwan ha verb kreñv eeun ; (displegadur)

verb gwan

1. kaout aon.
   • Hemañ a spontas, o welet un aotrou gwisket ken kaer oc'h antren en e lochennig paour. — (Fañch an Uhel, Kontadennoù ar Bobl/2, Al Liamm, 1985, p. 159.)
   • [...], ker kaer hag an heol pa vez o c'houlaoui an deiz, e c'hoar a laka anezan da sponta. — (G. MILIN, Gwechall-goz e oa..., Kemper, 1924, p. 19.)
2. Spontañ rak un dra bennak.
   • Hennez na spont ket rag e skeud. — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé Deuxième Partie, 1970, p. 488.)
   • Me a oa spontet rag ar briz. — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé Deuxième Partie, 1970, p. 488.)
3. spontañ evit gwelout udb, evit klevout udb.
   • Ar c'hazh na spontas ket 'vit hen gwelet, [...]. — (Fañch an Uhel, Kontadennoù ar Bobl/1, Al Liamm, 1984, p. 178.)
   • Ar priñs na sponte ket evit klevet an traoù a vije lâret dezhañ da (sic) ober. — (Fañch an Uhel, Kontadennoù ar Bobl/2, Al Liamm, 1985, p. 65.)

verb kreñv eeun

1. Spontañ tud, loened : ober aon dezho.
   • Sane. — Asa, perak sponta ac'hanon evelse ? — (Yann-Vari Perrot, An Aotrou Kerlaban Pez farsus e 3 Arvest, Brest, 1922, p. 4.)
   • A-vesk an tan e save youc'hadennoù a-walc'h da sponta loened gouez. — (Erwan ar Moal, Pipi Gonto, Kemper, 1925, p. 24.)
   • Di, a leverer, e veze kaset, da vezañ stlapet war o fenn, ar « re goñjuret » pe spesoù ar re varv a zistroe da spontañ ar re vev, [...]. — (Yeun ar Gow, E Skeud Tour Bras Sant Jermen, eil emb. Al Liamm, 1978, p. 15.)
2. spontañ brini.

Gerioù heñvelster

• aoniñ
• strafuilhañ

Deveradoù

• spontadeg
• spontadenn
• spontailh
• sponter
• sponterezh
• spontet
• spontik
• spontus

Troioù-lavar

• mallozhiñ ken e spont ar brini

Troidigezhioù

• galleg : terrifier ^(fr) , terroriser ^(fr)