| dbo:abstract
|
- خط الأنابيب بين العراق وإيران وسوريا (تسمى كذلك بخطوط أنابيب الصداقة من قبل الحكومات المعنية وخط الغاز الإسلامي من قبل بعض المصادر الغربية) هو خط أنابيب غاز طبيعي مقترح يمتد من جنوب حقل بارس الإيراني شمال قبة غاز الماء المتكثف نحو أوروبا عبر إيران والعراق وسوريا ولبنان لتزويد العملاء الأوروبيين وكذلك العراق وسوريا ولبنان.
* بوابة إيران
* بوابة الشرق الأوسط
* بوابة طاقة
* بوابة العراق (ar)
- The Iran–Iraq–Syria pipeline (called the Friendship Pipeline by the governments involved and the Islamic gas pipeline by some Western sources) is a proposed natural gas pipeline running from the Iranian South Pars/North Dome Gas-Condensate field towards Europe via Iran, Iraq, Syria and Lebanon to supply European customers as well as Iraq, Syria and Lebanon. The pipeline was planned to be 5,600 km (3,500 mi) long and have a diameter of 142 centimetres (56 in). A previous proposal, known as the Persian Pipeline, had seen a route from Iran's South Pars to Europe via Turkey; it was apparently abandoned after the Swiss energy company Elektrizitätsgesellschaft Laufenburg halted its contract with Iran in October 2010 in the face of pressure over U.S. sanctions against Iran. Iraq signed an agreement with Iran in June 2013 to receive natural gas to fuel Iraqi power plants in Baghdad and Diyala. The contract covers 40 million m3 (1.4 billion cu ft) per day over 10 years. Iran's plans to export 5.0 million m3 (176 million cu ft) of gas per day at standard conditions to Iraq by 2015. In July 2011 Iran, Iraq and Syria said they planned to sign a contract potentially worth around $6bn to construct a pipeline running from South Pars towards Europe, via these countries and Lebanon and then under the Mediterranean to a European country, with a refinery and related infrastructure in Damascus. In November 2012 the United States dismissed reports that construction had begun on the pipeline, saying that this had been claimed repeatedly and that "it never seems to materialize." A framework agreement was to be signed in early 2013, with costs now estimated at $10bn; construction plans were delayed by the Syrian civil war. In December 2012 the Oxford Institute for Energy Studies said that the project "remains doubtful. It is not clear how such a project will be financed given that both Iran and Syria are subject to strict financial sanctions." In July 2015, Iranian Gas Engineering and Development Company (IGEDC) and Pasargad Energy Development Company signed a BOT (build-operate-transfer) contract under which the project owner will provide 25% of finance and National Development Fund of Iran the rest for the construction of IGAT-6. The pipeline would be a competitor to the Nabucco pipeline from Azerbaijan to Europe. It is also an alternative to the Qatar–Turkey pipeline which had been proposed by Qatar to run from Qatar to Europe via Saudi Arabia, Jordan, Syria and Turkey. Syria's rationale for rejecting the Qatar proposal was said to be "to protect the interests of [its] Russian ally, which is Europe's top supplier of natural gas." (en)
- Le gazoduc Iran-Irak-Syrie est un projet allant du champ gazier iranien-qatari North Dome (South Pars) vers la Syrie, où il ira ensuite approvisionner les clients européens. (fr)
- De Iran-Irak-Syrië-pijpleiding (door de betrokken regeringen de Friendship Pipeline genoemd en door sommige westerse bronnen de islamitische gaspijpleiding) is een voorgestelde aardgaspijpleiding die loopt van het Iraanse gasveld /North Field naar Europa via Iran, Irak, Syrië en Libanon om aan Europese landen te leveren, evenals aan Irak, Syrië en Libanon. De geplande pijplijn was geraamd op een lengte van 5.600 kilometer (3.500 mijl), met een diameter van 142 centimeter (56 inches). Een eerder voorstel, bekend als de Perzische pijpleiding, ging uit van een route van het Iraanse South Pars naar Europa via Turkije; hier werd blijkbaar van afgezien nadat het Zwitserse energiebedrijf zijn contract met Iran in oktober 2010 stopzette onder druk van Amerikaanse sancties tegen Iran. Met het 's werelds grootste gasveld South Pars beschikt Iran - na Rusland - aantoonbaar over de tweede grootste gasreserve ter wereld. Het gasveld ligt in de Perzische Golf op de grens van Iran en Qatar en heet respectievelijk South Pars dan wel North Field. Het gas kan worden ontsloten met een pijpleiding door Syrië via Qatar (Soennieten) of via Iran (Sjiieten). Irak ondertekende in juni 2013 een overeenkomst met Iran om aardgas te ontvangen voor de bevoorrading van Iraakse energiecentrales in Bagdad en Diyala. Het contract betreft 1,4 Bcf/d (billion cubic feet per day=miljard kubieke voet per dag) voor de duur van tien jaar. De plannen van Iran hadden als doelstelling om tegen 2015 176 MMscf/d (million standard cubic feet per day) gas naar Irak te exporteren. In juli 2011 zeiden Iran, Irak en Syrië dat ze van plan waren om een contract van ongeveer 6 miljard dollar te tekenen om een pijpleiding te bouwen die loopt van South Pars naar Europa, via deze landen en Libanon en dan onder de Middellandse Zee naar een Europees land, met een raffinaderij en gerelateerde infrastructuur in Damascus. In november 2012 ontkenden de Verenigde Staten de berichten dat er begonnen was met de aanleg van de pijpleiding, en zeiden dat dit herhaaldelijk was beweerd en dat "het nooit lijkt te gebeuren". Begin 2013 moest een raamovereenkomst worden ondertekend, met kosten nu geschat op 10 miljard dollar; de bouwplannen werden vertraagd door de Syrische Burgeroorlog, waarbij de Verenigde Staten, Qatar en Saudi-Arabië het gewapende Syrische verzet steun geven. In december 2012 meldde het dat het project "nog steeds twijfelachtig is. Het is niet duidelijk hoe een dergelijk project zal worden gefinancierd, aangezien zowel Iran als Syrië onderworpen zijn aan strikte financiële sancties." In juli 2015, (IGEDC) en hebben een BOT-financieringscontract (build-operate-transfer) ondertekend waarbij de projecteigenaar 25% van de financiering verstrekt en het de rest zal verstrekken voor de constructie van (Iran Gas Trunkline). De pijpleiding zou concurreren met de Nabucco-pijpleiding van Azerbeidzjan naar Europa. Het is ook een alternatief voor de pijplijn Qatar-Turkije, die door Qatar was voorgesteld om van Qatar naar Europa te gaan via Saoedi-Arabië, Jordanië, Syrië en Turkije. De redenering van Syrië om het voorstel van Qatar af te wijzen, zou zijn om "de belangen te beschermen van [haar] Russische bondgenoot, de grootste Europese leverancier van aardgas." Rusland levert 30% van het Europese gas en Europa wil daar minder afhankelijk van worden. In 2009 maakte Syrië in een zogenoemde 'Vier zeeën-strategie' haar ambitie bekend om als middelpunt te fungeren van olie- en gastransporten tussen de Perzische Golf, de Zwarte Zee, de Kaspische Zee en de Middellandse Zee. (nl)
|
| dbo:wikiPageID
| |
| dbo:wikiPageLength
|
- 6811 (xsd:nonNegativeInteger)
|
| dbo:wikiPageRevisionID
| |
| dbo:wikiPageWikiLink
| |
| dbp:country
| |
| dbp:diameterIn
| |
| dbp:direction
| |
| dbp:discharge
| |
| dbp:lengthKm
| |
| dbp:lengthMi
| |
| dbp:name
|
- Iran-Iraq-Syria pipeline (en)
|
| dbp:start
| |
| dbp:through
| |
| dbp:type
| |
| dbp:wikiPageUsesTemplate
| |
| dct:subject
| |
| rdfs:comment
|
- خط الأنابيب بين العراق وإيران وسوريا (تسمى كذلك بخطوط أنابيب الصداقة من قبل الحكومات المعنية وخط الغاز الإسلامي من قبل بعض المصادر الغربية) هو خط أنابيب غاز طبيعي مقترح يمتد من جنوب حقل بارس الإيراني شمال قبة غاز الماء المتكثف نحو أوروبا عبر إيران والعراق وسوريا ولبنان لتزويد العملاء الأوروبيين وكذلك العراق وسوريا ولبنان.
* بوابة إيران
* بوابة الشرق الأوسط
* بوابة طاقة
* بوابة العراق (ar)
- Le gazoduc Iran-Irak-Syrie est un projet allant du champ gazier iranien-qatari North Dome (South Pars) vers la Syrie, où il ira ensuite approvisionner les clients européens. (fr)
- The Iran–Iraq–Syria pipeline (called the Friendship Pipeline by the governments involved and the Islamic gas pipeline by some Western sources) is a proposed natural gas pipeline running from the Iranian South Pars/North Dome Gas-Condensate field towards Europe via Iran, Iraq, Syria and Lebanon to supply European customers as well as Iraq, Syria and Lebanon. The pipeline was planned to be 5,600 km (3,500 mi) long and have a diameter of 142 centimetres (56 in). A previous proposal, known as the Persian Pipeline, had seen a route from Iran's South Pars to Europe via Turkey; it was apparently abandoned after the Swiss energy company Elektrizitätsgesellschaft Laufenburg halted its contract with Iran in October 2010 in the face of pressure over U.S. sanctions against Iran. (en)
- De Iran-Irak-Syrië-pijpleiding (door de betrokken regeringen de Friendship Pipeline genoemd en door sommige westerse bronnen de islamitische gaspijpleiding) is een voorgestelde aardgaspijpleiding die loopt van het Iraanse gasveld /North Field naar Europa via Iran, Irak, Syrië en Libanon om aan Europese landen te leveren, evenals aan Irak, Syrië en Libanon. De geplande pijplijn was geraamd op een lengte van 5.600 kilometer (3.500 mijl), met een diameter van 142 centimeter (56 inches). Een eerder voorstel, bekend als de Perzische pijpleiding, ging uit van een route van het Iraanse South Pars naar Europa via Turkije; hier werd blijkbaar van afgezien nadat het Zwitserse energiebedrijf zijn contract met Iran in oktober 2010 stopzette onder druk van Amerikaanse sancties tegen Iran. (nl)
|
| rdfs:label
|
- خط أنابيب بين العراق وايران وسوريا (ar)
- Iran–Iraq–Syria pipeline (en)
- Gazoduc Iran-Irak-Syrie (fr)
- Iran-Irak-Syrië-pijpleiding (nl)
|
| owl:sameAs
| |
| prov:wasDerivedFrom
| |
| foaf:isPrimaryTopicOf
| |
| is dbo:wikiPageRedirects
of | |
| is dbo:wikiPageWikiLink
of | |
| is foaf:primaryTopic
of | |
