| dbo:abstract
|
- El principi de no contradicció, proposat i formalitzat per Aristòtil, o de vegades anomenat principi de contradicció, és un principi clàssic de la lògica i la filosofia, segons el qual una proposició i la seva negació no poden ser totes dues veritables al mateix temps i en el mateix sentit. El principi també té una versió ontològica: res no pot ser i no ser al mateix temps i en el mateix sentit, i una versió doxàstica: ningú no pot creure al mateix temps i en el mateix sentit una proposició i la seva negació. El principi de no contradicció és, juntament amb el principi d'identitat i el principi del tercer exclòs, una de les lleis clàssiques del pensament. El principi de no contradicció pot expressar-se en la lògica proposicional, així: on A no és una fórmula del llenguatge, sinó una metavariable que representa qualsevol fórmula del llenguatge. El principi de no contradicció permet jutjar com fals tot allò que implica una contradicció. D'aquí la validesa dels per reducció a l'absurd. (ca)
- Zásada sporu, přesněji zásada vyloučeného sporu vyjadřuje, že v témže čase a za týchž podmínek nemůže zároveň platit nějaké tvrzení a jeho protiklad.Již pro klasickou scholastiku je zásada sporu právem prvním principem (principem poznání), a tím i obecnou zásadou. Někteří moderní filosofové (např. G.W. Leibniz) chtěli místo ní klást na první místo tzv. zásadu totožnosti, která požaduje, aby se v určité úvaze zachovával invariantní význam použitých výrazů. Nemá-li být tato zásada pouhou tautologií („Co je, je“; A=A) nebo jinou formou zásady sporu, zůstává její smysl neurčitý.Zásadu sporu zformuloval Aristotelés takto: „Totéž nemůže zároveň náležet a nenáležet témuž a v témž vztahu.“ (Met. 4,3; 1005b 19n)Pojem bytí zastává v této zásadě klíčovou roli. Zásada sporu je založena na pojmu bytí a nepodmíněné (automatické) neslučitelnosti bytí a nebytí. To znamená, že pokud jsoucí (to, čemu přísluší bytí) je, v čase a v daném vztahu, nemůže nebýt. Jak můžeme vidět, tak se zásada sporu úzce vztahuje k jsoucnu jako takovému, a proto lze říci, že nespadá tedy v prvé řadě do logiky, nýbrž do ontologie (ontologická zásada sporu). Zkrátka dvě kontradiktoricky protikladné věty nemohou být obě pravdivé a že proto nikdy nesmí být totéž kladeno a popřeno. (cs)
- Der Satz vom Widerspruch oder Satz vom ausgeschlossenen Widerspruch besagt, dass zwei einander in derselben Hinsicht widersprechende Aussagen nicht zugleich zutreffen können. Im Lauf der Philosophie- und Wissenschaftsgeschichte und von unterschiedlichen theoretischen Standpunkten wurde der Satz vom Widerspruch auf unterschiedliche Arten von Gegensätzen bezogen und wurde in unterschiedlicher Weise als ontologisches, erkenntnistheoretisches oder logisches Prinzip verstanden. Der Satz vom Widerspruch ist zu unterscheiden vom Satz vom ausgeschlossenen Dritten und vom Bivalenzprinzip. (de)
- La neceso neekzistadi kontraŭdiro aŭ principo de nekontraŭdiro estas postulo de racia penso kaj, kun la kaj la Leĝo pri elimino de tria, formas la bazon de la klasika aristotela logiko. Laŭ vortoj de Aristotelo, "oni ne povas diri pri io, ke ĝi estas kaj ne estas samaspekte kaj samtempe". Laŭ la simbolismo de la logika postularo de taŭtologio, ĝi povas esti esprimita tiel: La principo asertas ,ke ĉiu identa postulato aŭ analiza postulato (tio estas, ĉiu postulato kie la koncepto de tio dirita enhaviĝas en la subjekto) estas vera, kaj ties mala aŭ kontraŭdira estas falsa. Ekzemple, la postulatoj "A estas A" aŭ "La egallatera triangulo estas triangulo" estas postulatoj necese veraj, ĉar nei ilin supozus fali en kontraŭdiron. Tiele, la principo de nekontraŭdiro permesas onin juĝi kiel falsan tion kio enhavas kontraŭdiron. Laŭ Gottfried Wilhelm Leibniz kaj, ĝenerale, laŭ la raciismaj filozofoj, la principo de nekontraŭdiro estas denaska, tio estas, troviĝas en la homa animo sen neceso lerni ĝin. En siaj Novaj Eseoj, Lejbnico esprimas ĝin jene: "La principo de kontraŭdiro inkludas du verajn asertojn: la unua, ke postulato ne povas esti vera kaj falsa samtempe; la dua, ke ne povas okazi ke postulato estas nek vera nek falsa". (eo)
- En logique, le principe de non-contradiction est la loi qui interdit d'affirmer et nier le même terme ou la même proposition. (fr)
- In logic, the law of non-contradiction (LNC) (also known as the law of contradiction, principle of non-contradiction (PNC), or the principle of contradiction) states that contradictory propositions cannot both be true in the same sense at the same time, e. g. the two propositions "p is the case" and "p is not the case" are mutually exclusive. Formally this is expressed as the tautology ¬(p ∧ ¬p). The law is not to be confused with the law of excluded middle which states that at least one, "p is the case" or "p is not the case" holds. One reason to have this law is the principle of explosion, which states that anything follows from a contradiction. The law is employed in a reductio ad absurdum proof. To express the fact that the law is tenseless and to avoid equivocation, sometimes the law is amended to say "contradictory propositions cannot both be true 'at the same time and in the same sense'". It is one of the so called three laws of thought, along with its complement, the law of excluded middle, and the law of identity. However, no system of logic is built on just these laws, and none of these laws provide inference rules, such as modus ponens or De Morgan's laws. The law of non-contradiction and the law of excluded middle create a dichotomy in "logical space", wherein the two parts are "mutually exclusive" and "jointly exhaustive". The law of non-contradiction is merely an expression of the mutually exclusive aspect of that dichotomy, and the law of excluded middle, an expression of its jointly exhaustive aspect. (en)
- El principio de no contradicción (PNC), o a veces llamado principio de contradicción, ley de la contradicción o ley de no contradicción, es un principio clásico de la lógica y la filosofía, según el cual una proposición y su negación no pueden ser ambas verdaderas al mismo tiempo y en el mismo sentido. El principio también tiene una versión ontológica: nada puede ser y no ser al mismo tiempo y en el mismo sentido; y una versión doxástica: nadie puede creer al mismo tiempo y en el mismo sentido una proposición y su negación. El principio de no contradicción es, junto con el principio de identidad y el principio del tercero excluido, una de las leyes clásicas del pensamiento lógico. Aristóteles, quien fue uno de los primeros en formularlo, lo consideró como el "primer principio", pues de él surgen los demás. El principio de no contradicción puede expresarse en el lenguaje de la lógica proposicional. Si A es una metavariable que representa una fórmula cualquiera, entonces el principio de no contradicción se expresa como tautología: es verdadera. El principio de no contradicción permite juzgar como falso todo aquello que implica una contradicción. De ahí la validez de los argumentos por reducción al absurdo. (es)
- Hukum kontradiksi atau principium contradictionis (Bahasa Inggris: law of contradiction) adalah aturan yang menyatakan bahwa tidak mungkin sesuatu itu pada waktu yang sama adalah sesuatu itu dan bukan sesuatu itu. Maksudnya: mustahil sesuatu itu adalah hal satu dan bertentangan pada waktu yang bersamaan. Contoh pelanggaran hukum kontradiksi adalah paradoks pembohong: Bambang mengatakan bahwa semua lelaki adalah pembohong. Rangkaian premis berikut akan tiba pada dua konklusi yang bertentangan:
* Jika yang dikatakan oleh Bambang benar, maka ia bukan pembohong.
* Jika apa yang dikatakan Bambang (bahwa semua lelaki adalah pembohong) tidak benar, maka ia pembohong.
* Konklusi pertama: jadi Bambang adalah pembohong dan bukan orang jujur.
* Jika apa yang dikatakan Bambang tidak benar, maka ia adalah pembohong.
* Jika ia pembohong, apa yang dikatakannya tidak benar.
* Bambang adalah laki-laki, sehingga jika apa yang dikatakannya tidak benar, berarti Bambang adalah orang jujur.
* Konklusi kedua: Jadi Bambang adalah orang jujur dan bukan pembohong. (in)
- 비모순율(非矛盾律, 영어: Law of noncontradiction) 또는 무모순율(無矛盾律)은 논리학의 법칙 중 하나로, 아리스토텔레스에 따르면 「어느 사물에 대하여 같은 관점에서 동시에, 그것을 긍정하면서 부정하는 것은 불가능하다」는 것을 말한다. 모순율(矛盾律,영어: Law of contradiction)이라고도 부른다. 명제논리로 나타내면 다음과 같이 된다. 동일률, 배중률과 함께 아리스토텔레스의 세 가지 사고법칙 중 하나이다. (ko)
- 無矛盾律（むむじゅんりつ、英: Law of noncontradiction）は、論理学の法則であり、アリストテレスによれば「ある事物について同じ観点でかつ同時に、それを肯定しつつ否定することはできない」こと。矛盾律（むじゅんりつ、英: Law of contradiction）とも。命題論理で表すと、次のようになる。 同一律、排中律と共に、アリストテレスの3つの思考の法則の1つとされている。 (ja)
- Nella logica classica, il principio di non-contraddizione afferma la falsità di ogni proposizione implicante che una certa proposizione A e la sua negazione, cioè la proposizione non-A, siano entrambe vere allo stesso tempo e nello stesso modo. Secondo le parole di Aristotele: Più semplicemente, la proposizione "A ed anche non-A" è falsa. In simboli, ciò è espresso come segue: Dimostrazione: Si tratta quindi di una tautologia (sempre vera, a prescindere dal valore di verità della variabile), o in altri termini di una legge logica universale. (it)
- Zasada niesprzeczności, zasada sprzeczności – prawo logiczne w postaci dla klasycznego rachunku zdań głoszące, że: w postaci dla klasycznego rachunku kwantyfikatorów, że: Koniunkcję zdania p z jego negacją, zapisywaną nazywamy zdaniem sprzecznym. Każde zdanie sprzeczne jest zdaniem fałszywym. Stąd prawo niesprzeczności jako negacja zdania sprzecznego jest zdaniem prawdziwym. W postaci dla klasycznego rachunku zdań zasada niesprzeczności w interpretacji metalogicznej głosi, że z dwóch zdań sprzecznych co najwyżej jedno jest prawdziwe, a w interpretacji ontologicznej, że nic nie może zarazem zachodzić i nie zachodzić. Zasada sprzeczności dla rachunku kwantyfikatorów jest natomiast interpretowana według tradycji pochodzącej od Arystotelesa – głosi ona, że danemu przedmiotowi nie może zarazem przysługiwać i nie przysługiwać ta sama własność. Mimo że zasada sprzeczności była przez większość filozofów uznawana za oczywistą, istnieli jednak tacy, którzy ją odrzucali. Istnieją także tolerujące sprzeczność logiki parakonsystentne. Zdania sprzeczne bywają nazywane absurdami. Należy tu zauważyć, że nie są one nonsensami rozumianymi jako wypowiedzi pozbawione znaczenia, ale pełnoprawnymi zdaniami w sensie logicznym. (pl)
- Wet van de non-contradictie, het beginsel van non-contradictie of het principium non contradictionis is een logische eerste aanname van Aristoteles, die stelt: "iemand kan niet zeggen dat een ding iets is en dat het iets niet is op dezelfde wijze op hetzelfde moment". Dit beginsel stelt dat een bewering en zijn ontkenning nooit tegelijk waar kunnen zijn. In de symboliek van de propositielogica wordt dit uitgedrukt als: . Letterlijk: Het is niet het geval („¬“), dat de uitspraak P juist is, en („∧“), dat uitspraak P niet („¬“) juist is. Dit principe werd door Aristoteles voorgesteld in Metafysica Gamma als een van de fundamentele principes van het menselijk denken. In de 12e eeuw bewees Willem van Soissons dat als dit principe wordt overtreden, ex contradictione sequitur quod libet geldt, d.w.z. uit een tegenspraak kan elke gewenste uitspraak worden afgeleid. C. I. Lewis heeft dit bewijs in de twintigste eeuw wiskundig gereconstrueerd. Echter, al in de 15e eeuw werd dit bewijs weerlegd door een school in Keulen. In het bewijs van C. I. Lewis kan men zien dat A & niet-A tegelijk waar en onwaar moeten zijn, hetgeen men nu juist verwerpt. Daarmee viel men terug op een uitspraak van Aristoteles, dat de wet een onbewijsbare aanname of axioma is, die aan het menselijk denken voorafgaat. Een bekende uitspraak van Parmenides (ca. 515 — ca. 440 v.C.) is "Het zijn is, het niet-zijn is niet". Deze uitspraak is enerzijds bijzonder eenvoudig, zij is het uitgangspunt van elke logica, zij zegt dat iets niet tegelijk kan zijn èn niet kan zijn: zij is een formule voor het principe van de non-contradictie. Toch gebeurt er anderzijds in deze uitspraak iets beslissend: de eindige, sterfelijke mens zegt in deze uitspraak iets over het zijn als dusdanig, wanneer, waar en hoe het ook is, namelijk dat het is. Hij heeft nooit het gehele zijn als dusdanig gezien, hij is nooit op een standpunt buiten het zijn en tijd gaan staan, om te zien hoe het zijn is en op basis daarvan over dit zijn uitspraak te doen; louter en alleen omdat hij sprekend wezen is, om dat de mens behept is met logos (taal) kan hij zijn eindig standpunt overstijgen en iets zeggen over alles wat is, dat voor alle tijden zal gelden. Zonder een beroep te doen op een of ander goddelijk mysterie kan de mens een waarheid weten die zekerder en inzichtelijker is dan welke goddelijke waarheid dan ook. (nl)
- Na Lógica clássica, o princípio da não-contradição (ou o princípio da contradição, ou a lei da não-contradição, ou a lei da contradição), afirma que duas afirmações contraditórias não podem ser verdadeiras ao mesmo tempo, exemplo: As duas proposições "A é B" e "A não é B" são mutuamente exclusivas, dito de outra forma: "nada pode ser e não ser simultaneamente" O princípio da não-contradição foi (primeiramente) formulado por Aristóteles e diz-nos que uma proposição verdadeira não pode ser falsa e uma proposição falsa não pode ser verdadeira. Nenhuma proposição (na lógica clássica), portanto, pode ser os dois ao mesmo tempo. O princípio da não-contradição é representado do seguinte modo: Exemplo: Não ("a bola é redonda" e "a bola não é redonda") Segundo o princípio da não contradição uma proposição não pode ser verdadeira e falsa ao mesmo tempo. O princípio foi definido como um teorema da Lógica Proposicional por Bertrand Russell e Alfred North Whitehead em Principia Mathematica como: :: A lei da não contradição, assim como seu complemento, a lei do terceiro excluído (a terceira das três leis do pensamento), são correlatas à lei da identidade (primeira das três leis). Porque a lei da identidade particiona seu Universo Lógico em duas partes exatas, criando assim uma dicotomia onde as duas partes são "mutualmente exclusivas" e "conjuntamente exaustiva". A lei da não contradição é meramente uma expressão do aspecto da exclusão mútua dessa dicotomia, e a lei do terceiro excluído, uma expressão do aspecto da conjunção exaustiva. (pt)
- Закон противоречия (закон непротиворечия) — закон логики, который гласит, что два несовместимых (противоречащих или противоположных) суждения не могут быть одновременно истинными — по крайней мере одно из них ложно. Математическая запись в виде формулы, всегда имеющей ложное значение: где:
* «» — знак конъюнкции (И);
* «» — знак отрицания. Закон противоречия является фундаментальным логическим законом, на котором построена вся современная математика. Его отрицание является тавтологией классической логики, а также большинства , в том числе интуиционистской логики. Всё же существуют , в которых он не соблюдается, например, логика Клини. (ru)
- 在古典邏輯中，无矛盾律（英語：Law of noncontradiction，縮寫為LNC），也被称为矛盾律（law of contradiction），把断言命题 Q 和它的否定命题 ¬ Q 二者同时在"同一方面"为真的任何命题 P 断定为假。用亚里士多德的话说，“你不能同时声称某事物在同一方面既是又不是”。 更簡單的說，對於任何命題 P，P 和 ¬ P 不能同時為真。在符号上，这可表达为:为真。 检视了无矛盾律和类似定律的关系，比如二值原理，不应与之混淆。 這條規律的根據之一，是爆炸原理，即在經典邏輯中陳述由矛盾可得一切事物的規則。它適用於歸謬法的證明。爲了表達這一規律不以時間爲轉移且爲了避免歧義，它有時會被修正表述爲「在同一時刻、同一意義上，矛盾命題不同時為真。」 無矛盾律，與排中律和同一律同屬於三大傳統思維規律。在德摩根定律中，無矛盾律等同於排中律。不過，沒有任何邏輯體系僅僅建立三條規律之上，而且也沒有任何其中之一的規律可以得出諸如德摩根定律與肯定前件這樣的推理規則。 無矛盾律和排中律創造了「邏輯空間」中的二分法——「空間」中的兩部分在同一整體中互補且互斥。無矛盾律只是在二分法中强調「互斥」這一方面的表述，而排中律則是强調「互補」這一方面的表述。 (zh)
- Зако́н супере́чності (лат. lex contradictionis) або при́нцип супере́чності (лат. principium contradictionis) — один із чотирьох основних законів формальної (традиційної) логіки, який можна висловити так: "Не можуть бути істинними два несумісних висловлювання про один і той самий предмет, що беруться в один і той самий час та в одному і тому ж відношенні ". У математичній логіці закон суперечності також є одним з основних та має такий вигляд: тобто, водночас не можуть бути істинними висловлювання A та протилежне A. Аналізуючи сутність закону суперечності, слід підкреслити, що у природі, суспільстві і мисленні існують суперечності. Суперечність — філософська категорія, яка виражає внутрішнє джерело будь-якого розвитку, руху, змін, перехід у нову якість. Закон суперечності був відкритий Аристотелем. Закон суперечності не розв’язує, яке з двох суджень є хибним. Це встановлює конкретна наука і практика. Він говорить лише те, що із двох суджень, із яких одне заперечує те, що стверджує в другому, одне неодмінно хибне. Істинним чи хибним є друге твердження, закон суперечності теж не розв’язує. Згідно з відомими висновками за логічним квадратом цей закон можна сформулювати і так: два протилежні судження, як і два суперечні, не можуть бути одночасно істинними. Істинність одного із протилежних суджень зобов’язує нас визнати друге судження хибним. Але встановлення одного з протилежних суджень не в усіх випадках призводить до визнання істинним другого. Це пояснюється різним характером суперечних суджень. Поширюється закон суперечності на всі протилежні судження. Об’єктивною основою закону суперечності є те, що один і той самий предмет не може одночасно мати і не мати одну й ту ж властивість. Як і будь-який формально-логічний закон, закон суперечності застосований тільки до таких суджень, у яких ідеться про один і той же предмет, в один і той же час і в тому ж самому відношенні. Цей закон не застосовується до несуперечних суджень, в яких ідеться про різні предмети або різні ознаки одного предмета. Закон суперечності не діє, якщо в судженні ідеться про один предмет, але в різний час. Також закон не застосовується у випадках, коли в судженнях предмет думки береться у різних відношеннях. Закон суперечності, як і закон тотожності, відображає якісну визначеність предметів, коли предмет володіє якоюсь ознакою, то не може в той же час не володіти нею. Дотримання вимог закону суперечності є необхідною умовою пізнання суперечностей, існуючих у дійсності, оскільки тільки несуперечливе мислення може правильно відобразити об’єктивні суперечності. Формально-логічних суперечностей не повинно бути в жодному міркуванні, в жодній науковій системі. Вони є неприпустимими також у висновках суду та слідства. Суперечливі судження руйнують міркування. Виявлення суперечностей в існуючих теоріях - необхідна умова їх удосконалення. (uk)
|
| rdfs:comment
|
- Der Satz vom Widerspruch oder Satz vom ausgeschlossenen Widerspruch besagt, dass zwei einander in derselben Hinsicht widersprechende Aussagen nicht zugleich zutreffen können. Im Lauf der Philosophie- und Wissenschaftsgeschichte und von unterschiedlichen theoretischen Standpunkten wurde der Satz vom Widerspruch auf unterschiedliche Arten von Gegensätzen bezogen und wurde in unterschiedlicher Weise als ontologisches, erkenntnistheoretisches oder logisches Prinzip verstanden. Der Satz vom Widerspruch ist zu unterscheiden vom Satz vom ausgeschlossenen Dritten und vom Bivalenzprinzip. (de)
- En logique, le principe de non-contradiction est la loi qui interdit d'affirmer et nier le même terme ou la même proposition. (fr)
- 비모순율(非矛盾律, 영어: Law of noncontradiction) 또는 무모순율(無矛盾律)은 논리학의 법칙 중 하나로, 아리스토텔레스에 따르면 「어느 사물에 대하여 같은 관점에서 동시에, 그것을 긍정하면서 부정하는 것은 불가능하다」는 것을 말한다. 모순율(矛盾律,영어: Law of contradiction)이라고도 부른다. 명제논리로 나타내면 다음과 같이 된다. 동일률, 배중률과 함께 아리스토텔레스의 세 가지 사고법칙 중 하나이다. (ko)
- 無矛盾律（むむじゅんりつ、英: Law of noncontradiction）は、論理学の法則であり、アリストテレスによれば「ある事物について同じ観点でかつ同時に、それを肯定しつつ否定することはできない」こと。矛盾律（むじゅんりつ、英: Law of contradiction）とも。命題論理で表すと、次のようになる。 同一律、排中律と共に、アリストテレスの3つの思考の法則の1つとされている。 (ja)
- Nella logica classica, il principio di non-contraddizione afferma la falsità di ogni proposizione implicante che una certa proposizione A e la sua negazione, cioè la proposizione non-A, siano entrambe vere allo stesso tempo e nello stesso modo. Secondo le parole di Aristotele: Più semplicemente, la proposizione "A ed anche non-A" è falsa. In simboli, ciò è espresso come segue: Dimostrazione: Si tratta quindi di una tautologia (sempre vera, a prescindere dal valore di verità della variabile), o in altri termini di una legge logica universale. (it)
- 在古典邏輯中，无矛盾律（英語：Law of noncontradiction，縮寫為LNC），也被称为矛盾律（law of contradiction），把断言命题 Q 和它的否定命题 ¬ Q 二者同时在"同一方面"为真的任何命题 P 断定为假。用亚里士多德的话说，“你不能同时声称某事物在同一方面既是又不是”。 更簡單的說，對於任何命題 P，P 和 ¬ P 不能同時為真。在符号上，这可表达为:为真。 检视了无矛盾律和类似定律的关系，比如二值原理，不应与之混淆。 這條規律的根據之一，是爆炸原理，即在經典邏輯中陳述由矛盾可得一切事物的規則。它適用於歸謬法的證明。爲了表達這一規律不以時間爲轉移且爲了避免歧義，它有時會被修正表述爲「在同一時刻、同一意義上，矛盾命題不同時為真。」 無矛盾律，與排中律和同一律同屬於三大傳統思維規律。在德摩根定律中，無矛盾律等同於排中律。不過，沒有任何邏輯體系僅僅建立三條規律之上，而且也沒有任何其中之一的規律可以得出諸如德摩根定律與肯定前件這樣的推理規則。 無矛盾律和排中律創造了「邏輯空間」中的二分法——「空間」中的兩部分在同一整體中互補且互斥。無矛盾律只是在二分法中强調「互斥」這一方面的表述，而排中律則是强調「互補」這一方面的表述。 (zh)
- El principi de no contradicció, proposat i formalitzat per Aristòtil, o de vegades anomenat principi de contradicció, és un principi clàssic de la lògica i la filosofia, segons el qual una proposició i la seva negació no poden ser totes dues veritables al mateix temps i en el mateix sentit. El principi també té una versió ontològica: res no pot ser i no ser al mateix temps i en el mateix sentit, i una versió doxàstica: ningú no pot creure al mateix temps i en el mateix sentit una proposició i la seva negació. El principi de no contradicció és, juntament amb el principi d'identitat i el principi del tercer exclòs, una de les lleis clàssiques del pensament. (ca)
- Zásada sporu, přesněji zásada vyloučeného sporu vyjadřuje, že v témže čase a za týchž podmínek nemůže zároveň platit nějaké tvrzení a jeho protiklad.Již pro klasickou scholastiku je zásada sporu právem prvním principem (principem poznání), a tím i obecnou zásadou. Někteří moderní filosofové (např. G.W. Leibniz) chtěli místo ní klást na první místo tzv. zásadu totožnosti, která požaduje, aby se v určité úvaze zachovával invariantní význam použitých výrazů. Nemá-li být tato zásada pouhou tautologií („Co je, je“; A=A) nebo jinou formou zásady sporu, zůstává její smysl neurčitý.Zásadu sporu zformuloval Aristotelés takto: „Totéž nemůže zároveň náležet a nenáležet témuž a v témž vztahu.“ (Met. 4,3; 1005b 19n)Pojem bytí zastává v této zásadě klíčovou roli. Zásada sporu je založena na pojmu bytí a (cs)
- La neceso neekzistadi kontraŭdiro aŭ principo de nekontraŭdiro estas postulo de racia penso kaj, kun la kaj la Leĝo pri elimino de tria, formas la bazon de la klasika aristotela logiko. Laŭ vortoj de Aristotelo, "oni ne povas diri pri io, ke ĝi estas kaj ne estas samaspekte kaj samtempe". Laŭ la simbolismo de la logika postularo de taŭtologio, ĝi povas esti esprimita tiel: (eo)
- El principio de no contradicción (PNC), o a veces llamado principio de contradicción, ley de la contradicción o ley de no contradicción, es un principio clásico de la lógica y la filosofía, según el cual una proposición y su negación no pueden ser ambas verdaderas al mismo tiempo y en el mismo sentido. El principio también tiene una versión ontológica: nada puede ser y no ser al mismo tiempo y en el mismo sentido; y una versión doxástica: nadie puede creer al mismo tiempo y en el mismo sentido una proposición y su negación. El principio de no contradicción es, junto con el principio de identidad y el principio del tercero excluido, una de las leyes clásicas del pensamiento lógico. Aristóteles, quien fue uno de los primeros en formularlo, lo consideró como el "primer principio", pues (es)
- In logic, the law of non-contradiction (LNC) (also known as the law of contradiction, principle of non-contradiction (PNC), or the principle of contradiction) states that contradictory propositions cannot both be true in the same sense at the same time, e. g. the two propositions "p is the case" and "p is not the case" are mutually exclusive. Formally this is expressed as the tautology ¬(p ∧ ¬p). The law is not to be confused with the law of excluded middle which states that at least one, "p is the case" or "p is not the case" holds. (en)
- Hukum kontradiksi atau principium contradictionis (Bahasa Inggris: law of contradiction) adalah aturan yang menyatakan bahwa tidak mungkin sesuatu itu pada waktu yang sama adalah sesuatu itu dan bukan sesuatu itu. Maksudnya: mustahil sesuatu itu adalah hal satu dan bertentangan pada waktu yang bersamaan. Contoh pelanggaran hukum kontradiksi adalah paradoks pembohong: Bambang mengatakan bahwa semua lelaki adalah pembohong. Rangkaian premis berikut akan tiba pada dua konklusi yang bertentangan: (in)
- Wet van de non-contradictie, het beginsel van non-contradictie of het principium non contradictionis is een logische eerste aanname van Aristoteles, die stelt: "iemand kan niet zeggen dat een ding iets is en dat het iets niet is op dezelfde wijze op hetzelfde moment". Dit beginsel stelt dat een bewering en zijn ontkenning nooit tegelijk waar kunnen zijn. In de symboliek van de propositielogica wordt dit uitgedrukt als: . Letterlijk: Het is niet het geval („¬“), dat de uitspraak P juist is, en („∧“), dat uitspraak P niet („¬“) juist is. (nl)
- Zasada niesprzeczności, zasada sprzeczności – prawo logiczne w postaci dla klasycznego rachunku zdań głoszące, że: w postaci dla klasycznego rachunku kwantyfikatorów, że: Koniunkcję zdania p z jego negacją, zapisywaną nazywamy zdaniem sprzecznym. Każde zdanie sprzeczne jest zdaniem fałszywym. Stąd prawo niesprzeczności jako negacja zdania sprzecznego jest zdaniem prawdziwym. Zdania sprzeczne bywają nazywane absurdami. Należy tu zauważyć, że nie są one nonsensami rozumianymi jako wypowiedzi pozbawione znaczenia, ale pełnoprawnymi zdaniami w sensie logicznym. (pl)
- Na Lógica clássica, o princípio da não-contradição (ou o princípio da contradição, ou a lei da não-contradição, ou a lei da contradição), afirma que duas afirmações contraditórias não podem ser verdadeiras ao mesmo tempo, exemplo: As duas proposições "A é B" e "A não é B" são mutuamente exclusivas, dito de outra forma: "nada pode ser e não ser simultaneamente" Exemplo: Não ("a bola é redonda" e "a bola não é redonda") Segundo o princípio da não contradição uma proposição não pode ser verdadeira e falsa ao mesmo tempo. (pt)
- Закон противоречия (закон непротиворечия) — закон логики, который гласит, что два несовместимых (противоречащих или противоположных) суждения не могут быть одновременно истинными — по крайней мере одно из них ложно. Математическая запись в виде формулы, всегда имеющей ложное значение: где:
* «» — знак конъюнкции (И);
* «» — знак отрицания. (ru)
- Зако́н супере́чності (лат. lex contradictionis) або при́нцип супере́чності (лат. principium contradictionis) — один із чотирьох основних законів формальної (традиційної) логіки, який можна висловити так: "Не можуть бути істинними два несумісних висловлювання про один і той самий предмет, що беруться в один і той самий час та в одному і тому ж відношенні ". У математичній логіці закон суперечності також є одним з основних та має такий вигляд: тобто, водночас не можуть бути істинними висловлювання A та протилежне A. Поширюється закон суперечності на всі протилежні судження. (uk)
|
