| dbo:abstract
|
- رئاسة مارتن فان بيورين بدأت في 4 مارس عام 1837، عندما جرى تنصيب مارتن فان بيورين كرئيس للولايات المتحدة، وانتهت في 4 مارس عام 1841. تولى فان بيورين، نائب الرئيس آنذاك والخلف المختار للرئيس أندرو جاكسون، منصب الرئيس الثامن للولايات المتحدة بعد هزيمة العديد من مرشحي حزب اليمين في الانتخابات الرئاسية لعام 1836. وكعضو في الحزب الديمقراطي، انتهت رئاسة فان بيورين بعد هزيمته من قبل مرشح الحزب اليميني ويليام هنري هاريسون في الانتخابات الرئاسية عام 1840. كانت القضية المركزية التي واجهت الرئيس فان بيورين هي ذعر العام 1837، وهو الركود الاقتصادي المستمر الذي بدأ بعد أسابيع فقط من رئاسته. عارض فان بيورين أي تدخل حكومي فدرالي مباشر وخفض الإنفاق الفيدرالي للحفاظ على ميزانية متوازنة. مثلما أشرف على إنشاء نظام الخزانة المستقل، وهو سلسلة من الخزائن الحكومية التي حلت محل البنوك كمستودع للأموال الفيدرالية. واصل فان بيورين سياسات إبعاد الهنود التي انتهجتها إدارة جاكسون، حيث أعيد توطين الآلاف من الأمريكيين الأصليين غرب نهر المسيسيبي خلال فترة رئاسته. وسعى إلى تجنب التوترات الرئيسية بشأن العبودية، ورفض إمكانية ضم تكساس واستئناف قضية الولايات المتحدة ضد الأميستاد أمام المحكمة العليا. أما في الشؤون الخارجية، فتجنب فان بيورين الحرب مع بريطانيا على الرغم من العديد من الحوادث، بما في ذلك حرب أروستوك غير الدموية وقضية كارولين. أدى عدم قدرة فان بيورين على التعامل بفعالية مع الأزمة الاقتصادية، جنبًا إلى جنب مع القوة السياسية المتزايدة للمعارضة اليمينية، إلى هزيمته في الانتخابات الرئاسية عام 1840. وتميزت فترة رئاسته التي استمرت أربع سنوات بالفشل والنقد بقدر ما اتسمت بالنجاح والإشادة الشعبية، ويعتبر المؤرخون رئاسته متوسطة في أحسن الأحوال. كان أكثر إنجازاته ديمومة هو كونه منظمًا سياسيًا بنى الحزب الديمقراطي الحديث وقاده إلى الهيمنة في النظام الحزبي الثاني الجديد. (ar)
- Martin Van Buren, in der zweiten Amtszeit von Präsident Andrew Jackson Vizepräsident der Vereinigten Staaten, wurde 1836 zu dessen Nachfolger gewählt. Er war für 152 Jahre der letzte Vizepräsident, dem dies gelang; erst George Bush gewann als amtierender Stellvertreter wieder eine Wahl. Gegenüber dem Kabinett seines Vorgängers Jackson wahrte Van Buren große Kontinuität. Mit Außenminister John Forsyth, Finanzminister Levi Woodbury, Marineminister Mahlon Dickerson, Justizminister Benjamin Franklin Butler und Postminister Amos Kendall blieben fünf Regierungsmitglieder im Amt, Forsyth und Woodbury sogar bis zum Ende von Van Burens Präsidentschaft im Jahr 1841. Im Jahr zuvor war er als dritter Präsident der US-Geschichte nach John Adams und John Quincy Adams aus dem Amt gewählt worden; sein Nachfolger wurde der Whig William Henry Harrison. Van Buren trat 1848 noch einmal als Präsidentschaftskandidat der Free Soil Party an, hatte aber keine Chance. (de)
- La présidence de Martin Van Buren débuta le 4 mars 1837, date de l'investiture de Martin Van Buren en tant que 8e président des États-Unis, et prit fin le 4 mars 1841. Membre du Parti démocrate et vice-président d'Andrew Jackson, Van Buren entra en fonction après avoir remporté l'élection présidentielle de 1836 face au général William Henry Harrison, candidat du Parti whig. Il fut candidat pour un second mandat à l'élection présidentielle de 1840 mais fut battu cette fois par Harrison. Élu sur un programme qui revendiquait l'héritage de son prédécesseur, Van Buren défendit la conception jacksonienne du pouvoir où l'État ne jouait qu'un rôle restreint dans la régulation de l'économie. Cette doctrine fut toutefois rapidement remise en cause par la panique de 1837 qui entraîna une forte dépression économique et des faillites en cascade. Le président fut longtemps réticent à impliquer l'exécutif dans la gestion de cette crise mais la gravité de la situation le poussa finalement vers la fin de son mandat à donner son accord à la création d'une banque fédérale. En politique intérieure, Van Buren, bien qu'étant personnellement hostile à l'esclavage, se refusa à le condamner officiellement et favorisa même à plusieurs reprises les intérêts esclavagistes afin de ne pas se couper de l'électorat du Sud, traditionnellement acquis aux démocrates. Il poursuivit également la politique indienne de Jackson en continuant d'expulser par la force les tribus amérindiennes de leurs territoires. Sa présidence connut davantage de succès sur le plan des affaires étrangères : Van Buren parvint à éviter un conflit armé avec la Grande-Bretagne dans un contexte de tensions au sujet du Canada et ménagea le gouvernement mexicain en refusant l'admission du Texas au sein de l'Union. Son échec à juguler la crise économique de 1837 lui fut cependant grandement reproché et constitua l'une des causes principales de sa défaite à l'élection présidentielle de 1840. Pendant les quatre années de son mandat, Van Buren connut des alternatives de revers et de succès et son bilan à la tête du pays est jugé comme moyen, au mieux, par les historiens. En revanche, il joua un rôle crucial dans la construction du Parti démocrate qui domina la vie politique américaine dans les décennies suivantes. (fr)
- The presidency of Martin Van Buren began on March 4, 1837, when Martin Van Buren was inaugurated as President of the United States, and ended on March 4, 1841. Van Buren, the incumbent vice president and chosen successor of President Andrew Jackson, took office as the eighth United States president after defeating multiple Whig Party candidates in the 1836 presidential election. A member of the Democratic Party, Van Buren's presidency ended following his defeat by Whig candidate William Henry Harrison in the 1840 presidential election. The central issue facing President Van Buren was the Panic of 1837, a sustained economic downturn that began just weeks into his presidency. Van Buren opposed any direct federal government intervention and cut back federal spending to maintain a balanced budget. He also presided over the establishment of the independent treasury system, a series of government vaults that replaced banks as the repository of federal funds. Van Buren continued the Indian removal policies of the Jackson administration, as thousands of Native Americans were resettled west of the Mississippi River during his presidency. He sought to avoid major tensions over slavery, rejecting the possibility of annexing Texas and appealing the case of United States v. The Amistad to the Supreme Court. In foreign affairs, Van Buren avoided war with Britain despite several incidents, including the bloodless Aroostook War and the Caroline Affair. Van Buren's inability to deal effectively with the economic crisis, combined with the growing political strength of the opposition Whigs, led to his defeat in the 1840 presidential election. His four-year presidency was marked as much by failure and criticism as by success and popular acclaim, and his presidency is considered average, at best, by historians. His most lasting achievement was as a political organizer who built the modern Democratic Party and guided it to dominance in the new Second Party System. (en)
- La presidenza di Martin Van Buren ebbe inizio il 4 marzo 1837 con la cerimonia d'insediamento e terminò il 4 marzo 1841. Van Buren, vicepresidente uscente e successore designato di Andrew Jackson, assunse la carica come ottavo presidente degli Stati Uniti d'America dopo aver vinto le elezioni presidenziali del 1836. Esponente del Partito Democratico, raccolse 170 grandi elettori contro i 124 andati a William Henry Harrison e ad altri tre candidati del Partito Whig. Insieme a John Adams, Thomas Jefferson e George H. W. Bush, Van Buren è uno dei quattro vicepresidenti in carica ad essere eletti presidenti. All'età di 54 anni fu il più giovane ad assumere la carica fino a quel momento. Il problema principale che dovette affrontare la sua presidenza fu la prolungata recessione dell'economia nazionale in seguito al panico del 1837, iniziato poche settimane dopo l'inizio della sua presidenza. Da una parte, Van Buren si oppose a qualsiasi intervento diretto sull'economia da parte del governo federale, dall'altro si impegnò a mantenere solvibile il governo e quindi a ridurre le spese. Propose di mantenere il controllo dei fondi federali in un Tesoro indipendente, piuttosto che in banche statali, ma il Congresso avrebbe approvato tale manovra solo nel 1840. Sulla schiavitù riteneva che, in quanto presidente "di tutti", dovesse opporsi ai tentativi di abolirla nel distretto di Washington contro il volere degli Stati schiavisti del profondo Sud. In politica estera negò l'applicazione alla repubblica del Texas del diritto di ammissione nell'Unione, preoccupato che il suo ingresso avrebbe contribuito a minare l'equilibrio Nord-Sud sulla questione dello schiavismo; sperò inoltre che questo avrebbe evitato la guerra con il Messico, che rivendicava la sovranità sul territorio texano. Le relazioni bilaterali con l'impero britannico e le sue colonie in Canada furono messe a dura prova dalla , conclusasi senza spargimento di sangue, e dal "caso Caroline"; durante la il presidente proclamò la neutralità degli Stati Uniti e riuscì a tenere sotto controllo l'intervento di privati cittadini statunitensi a fianco dei ribelli. La firma autografa del presidente. La sua incapacità di affrontare efficacemente la crisi economica, unita alla crescente forza politica dell'opposizione Whig, portò alla sua sconfitta nelle elezioni presidenziali del 1840, battuto da Harrison. La sua presidenza venne contrassegnata sia da insuccessi e critiche sia da buoni risultati e lodi; la classifica storica dei presidenti degli Stati Uniti d'America lo valuta nel migliore dei casi nella media.Il suo risultato più duraturo fu l'abile organizzazione del nuovo Partito Democratico, guidandolo verso il dominio nel secondo sistema partitico. (it)
- Het kabinet-Van Buren was de uitvoerende macht van de Amerikaanse overheid van 4 maart 1837 tot 4 maart 1841. Vicepresident Martin Van Buren uit New York van de Democratische Partij werd gekozen als de 8e president van de Verenigde Staten na zijn winst in de presidentsverkiezingen van 1836. Zijn tegenstander bij de verkiezingen was de kandidaat van de Whig Partij (Whig Party) William Henry Harrison, voormalig Senator voor Ohio en voormalig generaal tijdens de Oorlog van 1812. Van Buren was de eerste president die geboren was na de Amerikaanse Onafhankelijkheidsoorlog en was met 54-jaar tot dan de jongste gekozen president. Van Buren is tot op heden ook de enige president die Engels als tweede taal sprak; hij was van Nederlandse afkomst en had het Nederlands als moedertaal. Voor een tweede termijn werd Van Buren verslagen in de verkiezingen van 1840 door zijn rivaal van de voorgaande verkiezingen, William Henry Harrison, de kandidaat van de Whig Party. (nl)
|
| rdfs:comment
|
- رئاسة مارتن فان بيورين بدأت في 4 مارس عام 1837، عندما جرى تنصيب مارتن فان بيورين كرئيس للولايات المتحدة، وانتهت في 4 مارس عام 1841. تولى فان بيورين، نائب الرئيس آنذاك والخلف المختار للرئيس أندرو جاكسون، منصب الرئيس الثامن للولايات المتحدة بعد هزيمة العديد من مرشحي حزب اليمين في الانتخابات الرئاسية لعام 1836. وكعضو في الحزب الديمقراطي، انتهت رئاسة فان بيورين بعد هزيمته من قبل مرشح الحزب اليميني ويليام هنري هاريسون في الانتخابات الرئاسية عام 1840. (ar)
- Martin Van Buren, in der zweiten Amtszeit von Präsident Andrew Jackson Vizepräsident der Vereinigten Staaten, wurde 1836 zu dessen Nachfolger gewählt. Er war für 152 Jahre der letzte Vizepräsident, dem dies gelang; erst George Bush gewann als amtierender Stellvertreter wieder eine Wahl. Van Buren trat 1848 noch einmal als Präsidentschaftskandidat der Free Soil Party an, hatte aber keine Chance. (de)
- La présidence de Martin Van Buren débuta le 4 mars 1837, date de l'investiture de Martin Van Buren en tant que 8e président des États-Unis, et prit fin le 4 mars 1841. Membre du Parti démocrate et vice-président d'Andrew Jackson, Van Buren entra en fonction après avoir remporté l'élection présidentielle de 1836 face au général William Henry Harrison, candidat du Parti whig. Il fut candidat pour un second mandat à l'élection présidentielle de 1840 mais fut battu cette fois par Harrison. (fr)
- The presidency of Martin Van Buren began on March 4, 1837, when Martin Van Buren was inaugurated as President of the United States, and ended on March 4, 1841. Van Buren, the incumbent vice president and chosen successor of President Andrew Jackson, took office as the eighth United States president after defeating multiple Whig Party candidates in the 1836 presidential election. A member of the Democratic Party, Van Buren's presidency ended following his defeat by Whig candidate William Henry Harrison in the 1840 presidential election. (en)
- La presidenza di Martin Van Buren ebbe inizio il 4 marzo 1837 con la cerimonia d'insediamento e terminò il 4 marzo 1841. Van Buren, vicepresidente uscente e successore designato di Andrew Jackson, assunse la carica come ottavo presidente degli Stati Uniti d'America dopo aver vinto le elezioni presidenziali del 1836. Esponente del Partito Democratico, raccolse 170 grandi elettori contro i 124 andati a William Henry Harrison e ad altri tre candidati del Partito Whig. Insieme a John Adams, Thomas Jefferson e George H. W. Bush, Van Buren è uno dei quattro vicepresidenti in carica ad essere eletti presidenti. All'età di 54 anni fu il più giovane ad assumere la carica fino a quel momento. (it)
- Het kabinet-Van Buren was de uitvoerende macht van de Amerikaanse overheid van 4 maart 1837 tot 4 maart 1841. Vicepresident Martin Van Buren uit New York van de Democratische Partij werd gekozen als de 8e president van de Verenigde Staten na zijn winst in de presidentsverkiezingen van 1836. Zijn tegenstander bij de verkiezingen was de kandidaat van de Whig Partij (Whig Party) William Henry Harrison, voormalig Senator voor Ohio en voormalig generaal tijdens de Oorlog van 1812. Van Buren was de eerste president die geboren was na de Amerikaanse Onafhankelijkheidsoorlog en was met 54-jaar tot dan de jongste gekozen president. Van Buren is tot op heden ook de enige president die Engels als tweede taal sprak; hij was van Nederlandse afkomst en had het Nederlands als moedertaal. Voor een tweede (nl)
|
_-_Google_Art_Project.jpg){kind=link}
_1.213_DESTRUCTION_OF_THE_CAROLINE.jpg){kind=link}
_-_Google_Art_Project.jpg){kind=link}
_1.213_DESTRUCTION_OF_THE_CAROLINE.jpg){kind=link}
