| dbo:abstract
|
- Qingtan (chinesisch 清談 / 清谈, W.-G. Ch'ing-t'an, englisch Pure Conversation – „Reines Gespräch“), auch qingyan (清言) genannt, war eine daoistische Strömung zur Zeit der Wei- und Jin-Dynastien (220–420) der Zeit der Nördlichen Dynastien. Die prominenteste dieser Gruppen, in deren Mittelpunkt die Lehren des philosophischen Daoismus – insbesondere des (legendären) Laozi (Daodejing) und Zhuangzi – standen, waren die . Zu den Qingtan-Vertretern zählen He Yan 何晏, Wang Bi 王弼, 夏侯玄, 王衍 und 郭象. (de)
- El Qingtan (en chino mandarín: 清談; en transliteración Wade-Giles: Ch'ing-t'an), cuyo significado es Conversación Pura, fue un movimiento cercano al taoísmo que se desarrolló en los reinos chinos Wei y Jin, y continuó existiendo durante el periodo de las dinastías meridionales y septentrionales. El Qingtan promovía el debate libre y gratuito sobre metafísica y filosofía en general. Fue especialmente seguido entre las élites de las dinastías meridionales y septentrionales, que solían formular frases ingeniosas y analizar las personas y sus sentimientos. Sus adeptos más famosos fueron los siete sabios del bosque de bambú. Entre los libros que dio este movimiento destaca el (en español, Cuentos nuevos de conversaciones en sociedad), del siglo V, obra de . (es)
- Qingtan (Chinese: 清談; pinyin: Qīngtán; Wade–Giles: Ch'ing1-t'an2; lit. 'pure conversation') was a Chinese philosophical movement and social practice among political and intellectual elites which developed during the Wei-Jin (魏晉) period and continued on through the Southern and Northern dynasties. Originating among Daoist scholars, particularly those belonging to the syncretic Xuanxue school, qīngtán involved "pure conversation" concerning metaphysics and philosophy in the form of informal gatherings for discourse and debate. These gatherings originated as politically impartial continuations of the more explicitly politically "pure criticism" (清議) protests of the later Han dynasty. As their popularity increased, these conversations were enriched by the participation of Buddhist and Confucian scholars. Consequently, their scope broadened to include a greater variety of perspectives and topics, including the discussion of Confucian ethics and Buddhist sutras. (en)
- Le Qingtan (清談) ou pure conversation, activité de débats philosophiques ou de joutes oratoires, est un élément de la culture aristocratique chinoise du IIIe au VIe siècle, dont les principales figures sont les Sept Sages de la forêt de bambous. Devant l’instabilité politique, les intrigues de cour et la violence des répressions exercées par les empereurs Cao Wei et Jin à l’égard de leurs opposants, de nombreux jeunes membres de l’aristocratie se détournèrent de la politique et même de l’écriture philosophique, pour consacrer leur talent à des joutes oratoires codifiées appelées qingtan, « pure conversation » ; leurs thèmes évitaient en effet la situation politique, tout d’abord par prudence, puis aussi comme preuve de détachement. Durant les débats, à l’issue desquels les participants s’évaluaient mutuellement, ceux-ci devaient montrer une attitude élégante et un ton détaché et s'abstenir de gestes trop larges ; ils pouvaient néanmoins appuyer leurs dires des mouvements d'un chasse-mouche. La « pure conversation » continue sous une forme altérée la tradition du qingyi De la fin des Han et du yuedanping des Trois Royaumes, discussions sur les mérites et démérites des fonctionnaires et candidats aux postes officiels, alliée au xuantan , discussion sur des sujets philosophiques en majorité taoïstes. Ces débats, dont on attribue l’invention à He Yan, ont sans doute contribué à la formation de sa pensée et de celle de Wang Bi. Malgré la « pureté » de ses thèmes, le qingtan, aux séances duquel les hauts fonctionnaires ne sont pas conviés, excite l’hostilité de certains ministres. La peine de mort fut même proposée en 232 pour ses participants par Dong Zhao ; Cao Rui se contenta de dissoudre les trois principaux cercles existant. Alliant au qingtan un mode de vie hédoniste, individualiste et non conventionnel, ses adeptes furent dès lors qualifiés de « futiles et prétentieux », ce qui n’empêcha pas le mouvement de faire rage dans l’aristocratie jusqu’au début des Dynasties du Nord et du Sud. Le qingtan avait alors perdu sa sincérité contestataire pour devint un mode de vie désordonné à l’excès. Les figures les plus célèbres sont les membres du groupe des sept sages du bosquet de bambous : Ruan Ji, Xi Kang, Shan Tao, Wang Rong, Xiang Xiu, Ruan Xian et Liu Ling. Le groupe tirait son nom de l’habitude qu’ils auraient eu de se réunir près d’un « bosquet de bambous » pour discuter, composer des poèmes et jouer de la musique, parfois en buvant et dans une tenue négligée, liée entre autres à l’emploi d’un fortifiant qui procurait une sensation de chaleur, mis à la mode par He Yan de constitution fragile. Après l’exécution de Ruan Ji et de Xi Kang, Shan Tao, Wang Rong et Xiang Xiu s’assagirent quelque peu et se rapprochèrent du pouvoir, alors que Ruan Xian et Liu Ling continuèrent de plus belle. L’attitude des adeptes de cette culture, délibérément sans égard pour les conventions sociales et individualiste, a été accentuée par les historiens qui n’ont pas manqué de broder à leur sujet, rapportant de nombreuses anecdotes bien connues de la petite histoire chinoise. Ainsi les différentes insolences de Xi Kang à l’égard des grands de la cour, son détachement au moment de son exécution où il joue un morceau de luth, la passion sensuelle de Xun Can pour sa femme et sa tentative de la refroidir en couchant son corps contre le sien lorsqu’elle fut prise d’une fièvre fatale, entre autres exemples. (fr)
- ( 서울의 지명에 대해서는 청담동 문서를 참고하십시오.) 청담(淸談)은 고대 중국에서 유행한 철학 사상의 일종이다. 중국 사상사에서 유교의 전성기인 한나라에서 위나라로 넘어가는 시대의 지식인들은 상식적인 유교 도덕을 넘어, 노장사상이 섞인 오묘한 철학 논의를 주로 하고 있었다. "청담"은 세속을 떠난 맑은 담화라는 의미이며, 소위 죽림칠현이 이 청담의 대표적인 인물이다. 당시 귀족이며 정치가를 맡고 있던 지식인 계층이 현실을 벗어난 청담에 몰두한 것은 서진 멸망의 한 요인 중 하나였다고 평가된다. (ko)
- 清談（せいだん）とは、古代中国における知識人たちの哲学的な談話のこと。 (ja)
- Qingtan (kinesiska 清谈, pinyin: Qīngtán, Wade-Giles: Ch'ing-t'an, ordagrant "ren konversation"), även kallad qingyan (清 言), var en daoistisk strömning vid tiden för - och Jindynastierna (220-420) och under De nordliga dynastierna. Qingtan har ofta jämförts med japanska Zens bruk av koan. Qinqtan syftade på hövlig ren konversation om metafysik, filosofi och personligheter. Företeelsen var särskilt populär i Den södra huvudstaden under slutet av Han, De stridande staterna och De tre kungadömena (Wei,Shu-hai,Wu). Den främsta av sådana diskussionsgrupper, i centrum av läran om den filosofiska Taoismen - i synnerhet av de legendariska Laozi (Daodejing) och Zhuang Zi, var ”De sju vise i bambulunden”. Till Qingtan-företrädarna räknas 何晏 , 王弼, 夏侯玄 , Wang Yan 王衍 och 郭象. (sv)
- Qingtan (dosł. czysta rozmowa) – prąd charakterystyczny dla filozofii taoistycznej z okresu III-IV wieku, związany ze szkołą neotaoistyczną. Była to sztuka prowadzenia swobodnej rozmowy na poważne filozoficzne tematy, w której celem było wyrażenie jak najbardziej błyskotliwej myśli zwięzłym i pięknym językiem. Ponieważ prowadzenie takiej dyskusji wymagało wysokiego poziomu umysłowego rozmówcy, uważana ona była za jedno z najbardziej wyrafinowanych zajęć intelektualnych. Największym zbiorem zawierającym przykłady qingtan jest dzieło Shishuo Xinyu (世說新語), autorstwa (403-444). „Czyste rozmowy” pełniły kilka funkcji: podtrzymywały relacje interpersonalne między ich uczestnikami, służyły podniesieniu własnego statusu w gronie uczonych-intelektualistów, a także były wyznacznikiem przynależności do tego elitarnego grona (albowiem do ich prowadzenia niezbędna była duża wiedza, zdobywana podczas studiów). Uczestniczenie w takich rozmowach określało też tożsamość uczestniczącego, jako członka elity. Qingtan straciły na znaczeniu za czasów dynastii Sui, ale przetrwały jako forma rozrywki intelektualnej. Uczeni prowadzili je też na temat buddyzmu z mnichami, bardziej jednak dla popisania się błyskotliwością umysłu, niż w celu praktycznego zgłębienia jego doktryn. Ostatecznie za czasów mingowskich konwersacja taka została podniesiona do rangi sztuki, rodzaju zachowania estetycznego, liczyła się jej forma, a nie treść czy dyskutowane prawdy. Za mistrzów qingtan uważa się Siedmiu Mędrców z Bambusowego Gaju. Ta metoda filozofowania została przejęta z taoizmu przez buddystów, dając początek praktyce gong’anów (jap. kōan). (pl)
- 清談，又稱清言，流行於魏晉時期。漢末黃巾之亂，中央政權瓦解，地方勢力抬頭，儒家經典隨之衰落，亂世之中，老莊思想逐漸抬頭，一般文人不談，不談民生，祖述老莊，大振玄風，最常談的是《周易》、《老子》、《莊子》稱為“”。何晏、王弼、夏侯玄、王衍、郭象等人皆有辯才。何晏“好老莊言”，認為“天地萬物，皆以無為為本”，和夏侯玄、王弼等倡導玄學，成為一時風氣，往往廢寢忘食，甚至可以把人累病談死。「當時名士清談，特如。」是後世國學大師錢穆對當時清談的敘述。 (zh)
|
| rdfs:comment
|
- Qingtan (chinesisch 清談 / 清谈, W.-G. Ch'ing-t'an, englisch Pure Conversation – „Reines Gespräch“), auch qingyan (清言) genannt, war eine daoistische Strömung zur Zeit der Wei- und Jin-Dynastien (220–420) der Zeit der Nördlichen Dynastien. Die prominenteste dieser Gruppen, in deren Mittelpunkt die Lehren des philosophischen Daoismus – insbesondere des (legendären) Laozi (Daodejing) und Zhuangzi – standen, waren die . Zu den Qingtan-Vertretern zählen He Yan 何晏, Wang Bi 王弼, 夏侯玄, 王衍 und 郭象. (de)
- ( 서울의 지명에 대해서는 청담동 문서를 참고하십시오.) 청담(淸談)은 고대 중국에서 유행한 철학 사상의 일종이다. 중국 사상사에서 유교의 전성기인 한나라에서 위나라로 넘어가는 시대의 지식인들은 상식적인 유교 도덕을 넘어, 노장사상이 섞인 오묘한 철학 논의를 주로 하고 있었다. "청담"은 세속을 떠난 맑은 담화라는 의미이며, 소위 죽림칠현이 이 청담의 대표적인 인물이다. 당시 귀족이며 정치가를 맡고 있던 지식인 계층이 현실을 벗어난 청담에 몰두한 것은 서진 멸망의 한 요인 중 하나였다고 평가된다. (ko)
- 清談（せいだん）とは、古代中国における知識人たちの哲学的な談話のこと。 (ja)
- 清談，又稱清言，流行於魏晉時期。漢末黃巾之亂，中央政權瓦解，地方勢力抬頭，儒家經典隨之衰落，亂世之中，老莊思想逐漸抬頭，一般文人不談，不談民生，祖述老莊，大振玄風，最常談的是《周易》、《老子》、《莊子》稱為“”。何晏、王弼、夏侯玄、王衍、郭象等人皆有辯才。何晏“好老莊言”，認為“天地萬物，皆以無為為本”，和夏侯玄、王弼等倡導玄學，成為一時風氣，往往廢寢忘食，甚至可以把人累病談死。「當時名士清談，特如。」是後世國學大師錢穆對當時清談的敘述。 (zh)
- El Qingtan (en chino mandarín: 清談; en transliteración Wade-Giles: Ch'ing-t'an), cuyo significado es Conversación Pura, fue un movimiento cercano al taoísmo que se desarrolló en los reinos chinos Wei y Jin, y continuó existiendo durante el periodo de las dinastías meridionales y septentrionales. (es)
- Qingtan (Chinese: 清談; pinyin: Qīngtán; Wade–Giles: Ch'ing1-t'an2; lit. 'pure conversation') was a Chinese philosophical movement and social practice among political and intellectual elites which developed during the Wei-Jin (魏晉) period and continued on through the Southern and Northern dynasties. Originating among Daoist scholars, particularly those belonging to the syncretic Xuanxue school, qīngtán involved "pure conversation" concerning metaphysics and philosophy in the form of informal gatherings for discourse and debate. These gatherings originated as politically impartial continuations of the more explicitly politically "pure criticism" (清議) protests of the later Han dynasty. As their popularity increased, these conversations were enriched by the participation of Buddhist and Confucia (en)
- Le Qingtan (清談) ou pure conversation, activité de débats philosophiques ou de joutes oratoires, est un élément de la culture aristocratique chinoise du IIIe au VIe siècle, dont les principales figures sont les Sept Sages de la forêt de bambous. (fr)
- Qingtan (dosł. czysta rozmowa) – prąd charakterystyczny dla filozofii taoistycznej z okresu III-IV wieku, związany ze szkołą neotaoistyczną. Była to sztuka prowadzenia swobodnej rozmowy na poważne filozoficzne tematy, w której celem było wyrażenie jak najbardziej błyskotliwej myśli zwięzłym i pięknym językiem. Ponieważ prowadzenie takiej dyskusji wymagało wysokiego poziomu umysłowego rozmówcy, uważana ona była za jedno z najbardziej wyrafinowanych zajęć intelektualnych. Największym zbiorem zawierającym przykłady qingtan jest dzieło Shishuo Xinyu (世說新語), autorstwa (403-444). (pl)
- Qingtan (kinesiska 清谈, pinyin: Qīngtán, Wade-Giles: Ch'ing-t'an, ordagrant "ren konversation"), även kallad qingyan (清 言), var en daoistisk strömning vid tiden för - och Jindynastierna (220-420) och under De nordliga dynastierna. Qingtan har ofta jämförts med japanska Zens bruk av koan. (sv)
|
