Μετάβαση στο περιεχόμενο

Βαλτική Οδός

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Στην Βαλτική οδό, οι διαδηλωτές πολλές φορές κρατούσαν σημαίες των βαλτικών κρατών καθώς και κεριά.

Η Βαλτική Οδός ήταν μια ειρηνική πολιτική διαδήλωση που έλαβε χώρα στις 23 Αυγούστου 1989. Περίπου δύο εκατομμύρια άνθρωποι προσχώρησαν στα χέρια τους για να σχηματίσουν μια ανθρώπινη αλυσίδα μήκους 675,5 kilometres (419,7 mi) στις τρεις χώρες της Βαλτικής - την Εσθονία, τη Λετονία και τη Λιθουανία, οι οποίες κρίθηκαν τότε ως δημοκρατίες της Σοβιετικής Ένωσης.

Σημείωσε την 50ή επέτειο του Γερμανοσοβιετικού Συμφώνου μη Επίθεσης μεταξύ της Σοβιετικής Ένωσης και της Ναζιστικής Γερμανίας. Το σύμφωνο και τα μυστικά πρωτόκολλά του διαιρέθηκαν η Ανατολική Ευρώπη σε σφαίρες επιρροής και οδήγησαν στην κατοχή των χωρών της Βαλτικής το 1940. Η διαδήλωση σχεδιάστηκε για να προσελκύσει την παγκόσμια προσοχή αποδεικνύοντας μια λαϊκή επιθυμία για ανεξαρτησία και επιδεικνύοντας αλληλεγγύη μεταξύ των τριών εθνών. Έχει περιγραφεί ως μια αποτελεσματική διαφημιστική εκστρατεία και μια συναισθηματικά μαγευτική και οπτικά εκπληκτική σκηνή. [1] [2] Η εκδήλωση έδωσε την ευκαιρία στους ακτιβιστές της Βαλτικής να δημοσιοποιήσουν τη σοβιετική κυριαρχία και να θέσουν το ζήτημα της ανεξαρτησίας της Βαλτικής όχι μόνο ως πολιτικό ζήτημα, αλλά και ως ηθικό ζήτημα. Οι σοβιετικές αρχές απάντησαν στην εκδήλωση πολύ ρητορικά αλλά απέτυχαν να προβούν σε εποικοδομητικές ενέργειες που θα μπορούσαν να γεφυρώσουν το διευρυνόμενο χάσμα μεταξύ των δημοκρατιών της Βαλτικής και της υπόλοιπης Σοβιετικής Ένωσης. Μέσα σε επτά μήνες από τη διαμαρτυρία, η Λιθουανία έγινε η πρώτη από τις σοβιετικές δημοκρατίες που κήρυξε ανεξαρτησία.

Μετά τις επαναστάσεις του 1989, η 23η Αυγούστου έγινε επίσημη ημέρα μνήμης τόσο στις χώρες της Βαλτικής, στην Ευρωπαϊκή Ένωση όσο και σε άλλες χώρες, γνωστή ως Ημέρα Μαύρης Κορδέλας ή ως Ευρωπαϊκή Ημέρα Μνήμης για Θύματα Σταλινισμού και Ναζισμού.

Ιστορικό

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Βαλτική στάση

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Αφίσα που καταγγέλλει το σύμφωνο Molotov-Ribbentrop

Η Σοβιετική Ένωση αρνήθηκε την ύπαρξη των μυστικών πρωτοκόλλων στο Γερμανοσοβιετικό Σύμφωνο μη Επίθεσης, παρόλο που δημοσιεύθηκαν ευρέως από τους δυτικούς μελετητές μετά την εμφάνισή τους κατά τη διάρκεια των δοκιμών της Νυρεμβέργης. [3] Η σοβιετική προπαγάνδα υποστήριξε επίσης ότι δεν υπήρχε κατοχή και ότι και τα τρία κράτη της Βαλτικής εντάχθηκαν οικειοθελώς στην Ένωση - τα Λαϊκά Κοινοβούλια εξέφρασαν τη λαϊκή βούληση όταν υπέβαλαν αίτηση στο Ανώτατο Σοβιέτ της Σοβιετικής Ένωσης να εισαχθεί στην Ένωση. [4] Τα κράτη της Βαλτικής ισχυρίστηκαν ότι ενσωματώθηκαν έντονα και παράνομα στη Σοβιετική Ένωση. Η λαϊκή άποψη ήταν ότι τα μυστικά πρωτόκολλα απέδειξαν ότι η κατοχή ήταν παράνομη. [5] Μια τέτοια ερμηνεία του Συμφώνου είχε σημαντικές επιπτώσεις στη δημόσια πολιτική της Βαλτικής. Εάν οι διπλωμάτες της Βαλτικής μπορούσαν να συνδέσουν το Σύμφωνο και την κατοχή, θα μπορούσαν να ισχυριστούν ότι ο σοβιετικός κανόνας στις δημοκρατίες δεν είχε νομική βάση και επομένως όλοι οι σοβιετικοί νόμοι ήταν άκυροι από το 1940. [6] Αυτό θα ανοίξει τη δυνατότητα αποκατάστασης της νομικής συνέχειας των ανεξάρτητων κρατών που υπήρχαν στη μεσοπολεμική περίοδο. Ο ισχυρισμός ότι όλοι οι σοβιετικοί νόμοι δεν είχαν νόμιμη εξουσία στη Βαλτική θα ακυρώνουν επίσης την ανάγκη να ακολουθήσουν το Σύνταγμα της Σοβιετικής Ένωσης και άλλες επίσημες διαδικασίες απόσχισης. [7]

Εν αναμονή της 50ής επετείου του Γερμανοσοβιετικού Συμφώνου μη Επίθεσης, αυξήθηκαν οι εντάσεις μεταξύ της Βαλτικής και της Μόσχας. Ο Λιθουανός Ρομουάλντα Οζολά ξεκίνησε μια συλλογή 2 εκατομμυρίων υπογραφών που απαιτούσαν την αποχώρηση του Κόκκινου Στρατού από τη Λιθουανία. [8] Το Κομμουνιστικό Κόμμα της Λιθουανίας σκέφτηκε την πιθανότητα απόσχισης από το Κομμουνιστικό Κόμμα της Σοβιετικής Ένωσης. [9] Στις 8 Αυγούστου 1989, οι Εσθονοί επιχείρησαν να τροποποιήσουν τους εκλογικούς νόμους για να περιορίσουν τα δικαιώματα ψήφου των νέων μεταναστών (κυρίως Ρώσων εργατών). [10] Αυτό προκάλεσε μαζικές απεργίες και διαμαρτυρίες ρωσικών εργαζομένων. Η Μόσχα απέκτησε την ευκαιρία να παρουσιάσει τα γεγονότα ως μια «δια-εθνοτική σύγκρουση» [11] - τότε θα μπορούσε να τοποθετηθεί ως "ειρηνοποιός" για την αποκατάσταση της τάξης σε μια προβληματική δημοκρατία. [12] Οι αυξανόμενες εντάσεις εν όψει της διαμαρτυρίας προκάλεσαν την ελπίδα ότι η Μόσχα θα αντιδράσει ανακοινώνοντας εποικοδομητικές μεταρρυθμίσεις για την αντιμετώπιση των αιτημάτων του λαού της Βαλτικής. [13] Ταυτόχρονα, οι φόβοι αυξήθηκαν με βίαιη καταστολή. Ο Έριχ Χόνεκερ από την Ανατολική Γερμανία και ο Νικολάε Τσαουσέσκου από τη Ρουμανία προσέφεραν στρατιωτική βοήθεια στη Σοβιετική Ένωση σε περίπτωση που αποφάσισε να χρησιμοποιήσει τη δύναμη και να διαλύσει τη διαδήλωση. [14]

Διαδήλωση Βαλτικής διαδρομής στο Šiauliai . Τα φέρετρα είναι διακοσμημένα με εθνικές σημαίες των τριών χωρών της Βαλτικής και τοποθετούνται κάτω από τις σημαίες της Σοβιετικής και της Ναζιστικής .

Στις 15 Αυγούστου 1989, η επίσημη εφημερίδα Pravda, απαντώντας στις απεργίες των εργαζομένων στην Εσθονία, δημοσίευσε έντονες επικρίσεις. Στις 17 Αυγούστου, η Κεντρική Επιτροπή του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης δημοσίευσε ένα σχέδιο νέας πολιτικής σχετικά με τις συνδικαλιστικές δημοκρατίες στην Pravda. Ωστόσο, αυτό το πρόγραμμα προσέφερε λίγες νέες ιδέες: διατήρησε την ηγεσία της Μόσχας όχι μόνο στην εξωτερική πολιτική και την άμυνα, αλλά και στην οικονομία, την επιστήμη και τον πολιτισμό. Το σχέδιο έκανε λίγες προσεκτικές παραχωρήσεις: πρότεινε στις δημοκρατίες το δικαίωμα να αμφισβητούν τους εθνικούς νόμους σε ένα δικαστήριο (τότε τα τρία κράτη της Βαλτικής τροποποίησαν τα συντάγματά τους δίνοντας στα Ανώτατα Σοβιέτ το δικαίωμα να αρνηθούν τους εθνικούς νόμους) [15] και το δικαίωμα να προωθήσουν τις εθνικές τους γλώσσες στο επίπεδο της επίσημης κρατικής γλώσσας (ταυτόχρονα το έργο υπογράμμισε τον ηγετικό ρόλο της ρωσικής γλώσσας). [16] Το σχέδιο περιλάμβανε επίσης νόμο που απαγόρευε «εθνικιστικές και σοβινιστικές οργανώσεις», οι οποίες θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για τη δίωξη ομάδων υπέρ της ανεξαρτησίας στις Βαλτικές χώρες και μια πρόταση να αντικατασταθεί η Συνθήκη για τη Δημιουργία της ΕΣΣΔ του 1922 με μια νέα ενοποιητική συμφωνία, που θα ήταν μέρος του σοβιετικού συντάγματος.

Στις 18 Αυγούστου, δημοσιεύτηκε μια εκτενή συνέντευξη με τον Αλεξάντερ Νικολάγιεβιτς Γιακόβλεφ[17] [3] . Κατά τη διάρκεια της συνέντευξης, ο Γιακόβλεφ αναγνώρισε ότι τα μυστικά πρωτόκολλα ήταν γνήσια. Καταδίκασε τα πρωτόκολλα, αλλά υποστήριξε ότι δεν είχαν αντίκτυπο στην ενσωμάτωση των χωρών της Βαλτικής. [18] Έτσι, η Μόσχα ανέτρεψε τη μακρόχρονη θέση της ότι τα μυστικά πρωτόκολλα δεν υπήρχαν ή ήταν πλαστά, αλλά δεν παραδέχτηκαν ότι τα γεγονότα του 1940 αποτελούσαν κατοχή. Σίγουρα δεν ήταν αρκετό να ικανοποιήσει τις Βαλτικές και στις 22 Αυγούστου μια επιτροπή του Ανώτατου Σοβιέτ της Λιθουανικής SSR ανακοίνωσε ότι η κατοχή το 1940 ήταν άμεσο αποτέλεσμα του συμφώνου Molotov-Ribbentrop και ως εκ τούτου παράνομης. [19] Ήταν η πρώτη φορά που ένα επίσημο σοβιετικό σώμα αμφισβήτησε τη νομιμότητα της σοβιετικής κυριαρχίας. [20] [21]

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ Dreifelds, Juris (1996). Latvia in Transition. Cambridge University Press. σελίδες 34–35. ISBN 0-521-55537-X. 
  2. ↑ Anušauskas (2005), p. 619
  3. ↑ 3,0 3,1 United Press International (12 August 1989). «Baltic Deal / Soviets Publish Secret Hitler Pact». The San Francisco Chronicle. 
  4. ↑ Conradi, Peter (18 August 1989). «Hundreds of Thousands to Demonstrate in Soviet Baltics». Reuters News. 
  5. ↑ Senn (1995), p. 33
  6. ↑ Dejevsky, Mary (23 August 1989). «Baltic Groups Plan Mass Protest; Latvia, Lithuania and Estonia's Struggle for Independence». The Times. 
  7. ↑ Senn (1995), p. 91
  8. ↑ Laurinavičius (2008), pp. 317, 326
  9. ↑ Conradi, Peter (16 August 1989). «Lithuania's Communist Party Considers Split from Moscow». Reuters News. 
  10. ↑ Fisher, Matthew (16 August 1989). «Moscow Condemns 'Hysteria' in Baltics». The Globe and Mail. 
  11. ↑ Blitz, James (16 August 1989). «Moscow Voices Growing Concern Over Ethnic Conflict». Financial Times, σελ. 2. 
  12. ↑ Senn (1995), p. 30
  13. ↑ Laurinavičius (2008), p. 330
  14. ↑ Ashbourne, Alexandra (1999). Lithuania: The Rebirth of a Nation, 1991–1994. Lexington Books. σελ. 24. ISBN 0-7391-0027-0. 
  15. ↑ «Soviet party leaders accept Baltic demand». Associated Press. Houston Chronicle. 17 August 1989. 
  16. ↑ Laurinavičius (2008), p. 334
  17. ↑ Vardys, Vytas Stanley· Judith B. Sedaitis (1997). Lithuania: The Rebel Nation. Westview Series on the Post-Soviet Republics. Westview Press. σελίδες 150–151. ISBN 0-8133-1839-4. 
  18. ↑ Remnick, David (19 August 1989). «Kremlin Acknowledges Secret Pact on Baltics; Soviets Deny Republics Annexed Illegally». The Washington Post. 
  19. ↑ Senn (1995), p. 66
  20. ↑ Fein, Esther B. (24 August 1989). «Baltic Citizens Link Hands to Demand Independence». The New York Times. https://www.nytimes.com/1989/08/24/world/baltic-citizens-link-hands-to-demand-independence.html. 
  21. ↑ Dobbs, Michael (24 August 1989). «Huge Protest 50 Years After Soviet Seizure». The San Francisco Chronicle. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Baltic Way στο Wikimedia Commons


Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Βαλτική_Οδός&oldid=10503834"