Μετάβαση στο περιεχόμενο

Έντουαρντ Τέλερ

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Έντουαρντ Τέλερ
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		Edward (Ede) Teller (Αγγλικά) και Teller Ede (Ουγγρικά)
Γέννηση15  Ιανουαρίου 1908[1][2][3]
Βουδαπέστη[4][5]
Θάνατος9  Σεπτεμβρίου 2003[1][2][3]
Στάνφορντ[6][7]
ΚατοικίαΗνωμένες Πολιτείες Αμερικής
Χώρα πολιτογράφησηςΟυγγαρία[8]
Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής[9][10]
ΘρησκείαΙουδαϊσμός
αγνωστικισμός
Εκπαίδευση και γλώσσες
Μητρική γλώσσαΟυγγρικά
Ομιλούμενες γλώσσεςΟυγγρικά
Αγγλικά[2][11]
ΣπουδέςΠανεπιστήμιο της Λειψίας (έως 1930)
Πανεπιστήμιο του Γκέτινγκεν (έως 1933)[12]
Γυμνάσιο Φασόρι
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταεπιστήμονας πυρηνικής φυσικής
μη μυθοπλαστικός συγγραφέας
διδάσκων πανεπιστημίου
θεωρητικός φυσικός
εφευρέτης[13]
φυσικός
ΕργοδότηςΠανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας, Μπέρκλεϋ
Πανεπιστήμιο του Σικάγου
Πανεπιστήμιο του Γκέτινγκεν[14]
Οικογένεια
ΣύζυγοςAugusta H. Teller (1934–2000)[15]
ΓονείςMax Neufeld
Αξιώματα και βραβεύσεις
Βραβεύσειςβραβείο Χάρβεϊ (1975)[16]
Βραβείο Άλμπερτ Αϊνστάιν (1958)
Προεδρικό Μετάλλιο της Ελευθερίας (2003)
Eringen Medal (1980)[17]
Βραβείο Ενρίκο Φέρμι (1962)[18]
Εθνικό Μετάλλιο των Επιστημών (1982)
βραβείο Ιγκ Νόμπελ
Επίτιμος πολίτης της Βουδαπέστης (2012)
Βραβείο Ρέμσεν (1959)[19]
Υπογραφή
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Ο Έντουαρντ Τέλερ (ουγγρικά: Teller Ede‎‎, 15 Ιανουαρίου 1908 – 9 Σεπτεμβρίου 2003) ήταν Ούγγρο-Αμερικανός θεωρητικός φυσικός που είναι γνωστός στην καθομιλουμένη ως «ο πατέρας της βόμβας υδρογόνου» (βλ. σχέδιο Τέλερ-Ούλαμ), αν και αδιαφορούσε για τον τίτλο, θεωρώντας τον κακαίσθητο.[20] Σε όλη του τη ζωή, ο Τέλερ ήταν γνωστός τόσο για την επιστημονική του ικανότητα όσο και για τις δύσκολες διαπροσωπικές του σχέσεις και την ασταθή προσωπικότητά του.

Γεννημένος στην Ουγγαρία το 1908, ο Τέλερ μετανάστευσε στις Ηνωμένες Πολιτείες τη δεκαετία του 1930, ένας από τους πολλούς λεγόμενους «Αρειανούς», μια ομάδα εξεχόντων Ούγγρων επιστημόνων μεταναστών. Έκανε πολυάριθμες συνεισφορές στην πυρηνική και μοριακή φυσική, τη φασματοσκοπία (ιδιαίτερα τα φαινόμενα Γιαν-Τέλερ και Ρένερ-Τέλερ) και τη φυσική επιφανειών. Η επέκτασή του της θεωρίας της διάσπασης βήτα του Ενρίκο Φέρμι, με τη μορφή μεταβάσεων Γκάμοβ-Τέλερ, παρείχε σημαντικό βήμα στην εφαρμογή της, ενώ το φαινόμενο Γιαν-Τέλερ και η θεωρία Μπρουνάουερ-Έμετ-Τέλερ (BET) διατηρούν την αρχική τους μορφή και εξακολουθούν να αποτελούν βασικούς άξονες στη φυσική και τη χημεία.[21]

Ο Τέλερ συνέβαλε επίσης στη θεωρία Τόμας-Φέρμι, τον πρόδρομο της συναρτησιακής θεωρίας πυκνότητας, ένα τυπικό σύγχρονο εργαλείο στην κβαντομηχανική επεξεργασία πολύπλοκων μορίων. Το 1953, μαζί με το Νίκολας Μετρόπολις, την Αριάνα Ρόσενμπλουθ, τον Μάρσαλ Ρόσενμπλουθ και τη σύζυγό του Ογκούστα Τέλερ, ο Τέλερ συνέγραψε μια εργασία που αποτελεί τυπικό σημείο εκκίνησης για τις εφαρμογές της μεθόδου Μόντε Κάρλο στη στατιστική μηχανική.[22] Ο Τέλερ ήταν από τα πρώτα μέλη του προγράμματος Μανχάταν, επιφορτισμένο με την ανάπτυξη της πρώτης ατομικής βόμβας. Πίεσε για την ανάπτυξη των πρώτων όπλων που θα βασίζονταν στην πυρηνική σύντηξη, αλλά αυτά αναβλήθηκαν για μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Συνίδρυσε το Εθνικό Εργαστήριο Λώρενς στο Λίβερμορ και ήταν διευθυντής και αναπληρωτής διευθυντής του για πολλά χρόνια. Μετά την αμφιλεγόμενη αρνητική κατάθεσή του στην ακρόαση ασφαλείας του Οπενχάιμερ που συγκλήθηκε εναντίον του πρώην προϊσταμένου του στο εργαστήριο του Λος Άλαμος, Ρόμπερτ Οπενχάιμερ, ο Τέλερ εξοστρακίστηκε από μεγάλο μέρος της επιστημονικής κοινότητας.

Ο Τέλερ συνέχισε να βρίσκει υποστήριξη από την κυβέρνηση των ΗΠΑ και το στρατιωτικό ερευνητικό ίδρυμα, ιδιαίτερα για την υποστήριξή του για την ανάπτυξη πυρηνικής ενέργειας, ενός ισχυρού πυρηνικού οπλοστασίου και ενός δυναμικού προγράμματος πυρηνικών δοκιμών. Στα τελευταία του χρόνια, ο Τέλερ έγινε ιδιαίτερα γνωστός για την υπεράσπιση αμφιλεγόμενων τεχνολογικών λύσεών του τόσο σε στρατιωτικά όσο και σε πολιτικά προβλήματα, συμπεριλαμβανομένου ενός σχεδίου για την ανασκαφή ενός τεχνητού λιμανιού στην Αλάσκα με χρήση θερμοπυρηνικών εκρηκτικών σε αυτό που ονομαζόταν πρόγραμμα Άρμα και την Στρατηγική Αμυνική Πρωτοβουλία του Ρόναλντ Ρήγκαν. Ο Τέλερ ήταν αποδέκτης πολλών βραβείων, συμπεριλαμβανομένων των βραβείων Ενρίκο Φέρμι και Άλμπερτ Αϊνστάιν. Πέθανε στις 9 Σεπτεμβρίου 2003, στο Στάνφορντ της Καλιφόρνια, σε ηλικία 95 ετών.

Πρώτα χρόνια και εργασία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Έντε Τέλερ γεννήθηκε στις 15 Ιανουαρίου 1908, στη Βουδαπέστη της Αυστροουγγαρίας, σε μια εβραϊκή οικογένεια. Οι γονείς του ήταν η Ιλόνα (το γένος Ντόιτς),[23][24] πιανίστα και ο Μαξ Τέλερ, δικηγόρος.[25] Εκπαιδεύτηκε στο Λουθηρανικό Γυμνάσιο Φασόρι και στη συνέχεια στο Μίντα (Πρότυπο) Λουθηρανικό Γυμνάσιο στη Βουδαπέστη.[26] Εβραϊκής καταγωγής, ο Τέλερ αργότερα στη ζωή του έγινε αγνωστικιστής Εβραίος. «Η θρησκεία δεν ήταν θέμα στην οικογένειά μου», έγραψε αργότερα, «πράγματι, ποτέ δεν συζητήθηκε. Η μόνη μου θρησκευτική εκπαίδευση ήρθε επειδή το Μίντα απαιτούσε όλοι οι μαθητές να παρακολουθούν μαθήματα στις αντίστοιχες θρησκείες τους. Η οικογένειά μου γιόρταζε μια γιορτή, την Ημέρα του Εξιλέωσης, όταν όλοι νηστεύαμε. Ωστόσο, ο πατέρας μου έλεγε προσευχές για τους γονείς του τα Σάββατα και όλες τις εβραϊκές γιορτές. Η ιδέα του Θεού που απορρόφησα ήταν ότι θα ήταν υπέροχο αν υπήρχε: Τον χρειαζόμασταν απελπισμένα, αλλά δεν Τον είχαμε δει εδώ και πολλές χιλιάδες χρόνια.»[27] Ο Τέλερ ανέπτυξε την ικανότητα να μιλά αργότερα παιδιά, αλλά άρχισε να ενδιαφέρεται πολύ για τους αριθμούς και υπολόγιζε μεγάλους αριθμούς στο κεφάλι του για πλάκα.[28]

Ο Τέλερ στα νιάτα του

Ο Τέλερ έφυγε από την Ουγγαρία για τη Γερμανία το 1926, εν μέρει λόγω του κανόνα κλειστού αριθμού υπό το καθεστώς του Μίκλος Χόρτυ. Το πολιτικό κλίμα και οι επαναστάσεις στην Ουγγαρία κατά τη διάρκεια της νιότης του ενστάλαξαν στον Τέλερ μια διαρκή εχθρότητα τόσο για τον κομμουνισμό όσο και για τον φασισμό.[29]

Από το 1926 έως το 1928, ο Τέλερ σπούδασε μαθηματικά και χημεία στο Πανεπιστήμιο της Καρλσρούης, όπου αποφοίτησε με πτυχίο χημικού μηχανικού. Κάποτε δήλωσε ότι το άτομο που ήταν υπεύθυνο για να γίνει φυσικός ήταν ο Χέρμαν Μαρκ, ο οποίος ήταν επισκέπτης καθηγητής,[30] αφού άκουσε διαλέξεις για τη μοριακή φασματοσκοπία όπου ο Μαρκ του ξεκαθάρισε ότι ήταν ριζικά νέες ιδέες στη φυσική και άλλαζαν ριζικά τα όρια της χημείας.[31] Ο Μαρκ ήταν ειδικός στη χημεία των πολυμερών, έναν τομέα που είναι απαραίτητος για την κατανόηση της βιοχημείας, και ο Μαρκ τον δίδαξε για τις κορυφαίες ανακαλύψεις στην κβαντική φυσική που έγιναν από τον Λουί ντε Μπρόιγ, μεταξύ άλλων. Ήταν αυτή η έκθεση που είχε πάρει από τις διαλέξεις του Μαρκ που παρακίνησε τον Τέλερ να στραφεί στη φυσική.[32] Αφού ενημέρωσε τον πατέρα του για την πρόθεσή του να αλλάξει, ο πατέρας του ανησυχούσε τόσο πολύ που ταξίδεψε για να τον επισκεφτεί και να μιλήσει με τους καθηγητές του στο πανεπιστήμιο. Ενώ το πτυχίο χημικού μηχανικού ήταν ένας σίγουρος δρόμος για μια καλά αμειβόμενη δουλειά σε εταιρείες χημικών, δεν υπήρχε τόσο ξεκάθαρος δρόμος για μια καριέρα με πτυχίο στη φυσική. Δεν γνώριζε τις συζητήσεις που είχε ο πατέρας του με τους καθηγητές του, αλλά το αποτέλεσμα ήταν να πάρει την άδεια του πατέρα του να γίνει φυσικός.[33]

Ο Τέλερ στη συνέχεια παρακολούθησε το Πανεπιστήμιο του Μονάχου όπου σπούδασε φυσική υπό τον Άρνολντ Σόμμερφελντ. Στις 14 Ιουλίου 1928, ενώ ήταν ακόμη νεαρός φοιτητής στο Μόναχο, πήρε ένα τραμ για να προλάβει ένα τρένο για μια πεζοπορία στις κοντινές Άλπεις και αποφάσισε να πηδήξει ενώ αυτό ήταν ακόμα σε κίνηση. Έπεσε και ο τροχός έκοψε το μεγαλύτερο μέρος του δεξιού του ποδιού. Για το υπόλοιπο της ζωής του κούτσαινε και μερικές φορές φορούσε προσθετικό πόδι.[34][35] Τα παυσίπονα που έπαιρνε επηρέαζαν τη σκέψη του και έτσι αποφάσισε να σταματήσει να τα παίρνει, αντί να χρησιμοποιήσει τη δύναμη της θέλησής του για να αντιμετωπίσει τον πόνο, συμπεριλαμβανομένης της χρήσης του φαινομένου εικονικού φαρμάκου όπου θα έπειθε τον εαυτό του ότι είχε πάρει παυσίπονα ενώ έπινε μόνο νερό. Ο Βέρνερ Χάιζενμπεργκ είπε ότι ήταν η ανθεκτικότητα του πνεύματος του Τέλερ, και όχι ο στωικισμός, που του επέτρεψε να αντιμετωπίσει τόσο καλά το ατύχημα.[36]

Το 1929, ο Τέλερ μεταγράφηκε στο Πανεπιστήμιο της Λειψίας όπου το 1930 έλαβε το διδακτορικό του. στη φυσική υπό τον Χάιζενμπεργκ. Η διατριβή του Τέλερ ασχολήθηκε με μια από τις πρώτες ακριβείς κβαντομηχανικές επεξεργασίες του μοριακού ιόντος υδρογόνου. Εκείνη τη χρονιά, έγινε φίλος με τους Ρώσους φυσικούς Τζορτζ Γκάμοφ και Λεβ Λαντάου. Η δια βίου φιλία του Τέλερ με έναν Τσέχο φυσικό, τον Γκέοργκ Πλάτσεκ, ήταν επίσης πολύ σημαντική για την επιστημονική και φιλοσοφική του ανάπτυξη. Ο Πλάτσεκ κανόνισε μια καλοκαιρινή διαμονή στη Ρώμη με τον Ενρίκο Φέρμι το 1932, προσανατολίζοντας έτσι την επιστημονική καριέρα του Τέλερ στην πυρηνική φυσική.[37] Επίσης το 1930, ο Τέλερ μετακόμισε στο Πανεπιστήμιο του Γκέτινγκεν, τότε ένα από τα σπουδαία κέντρα φυσικής του κόσμου λόγω της παρουσίας του Μαξ Μπορν και του Τζέιμς Φρανκ,[38] αλλά αφότου ο Αδόλφος Χίτλερ έγινε Καγκελάριος της Γερμανίας τον Ιανουάριο του 1933, η Γερμανία δεν ήταν πλέον ασφαλής για τους Εβραίους και έφυγε με τη βοήθεια της Διεθνούς Επιτροπής Διάσωσης.[38] Πήγε για λίγο στην Αγγλία και μετακόμισε για ένα χρόνο στην Κοπεγχάγη, όπου εργάστηκε υπό τον Νιλς Μπορ.[38] Τον Φεβρουάριο του 1934 παντρεύτηκε την επί χρόνια φίλη του Αουγκούστα Μαρία «Μίτζι» Χάρκανι, η οποία ήταν αδερφή ενός φίλου του. Δεδομένου ότι η «Μίτζι» ήταν καλβινίστρια χριστιανή, ο Έντουαρντ και εκείνη παντρεύτηκαν σε μια καλβινιστική εκκλησία.[36][39] Επέστρεψε στην Αγγλία τον Σεπτέμβριο του 1934.[40][41]

Η Μίτζι ήταν φοιτήτρια στο Πίτσμπουργκ και ήθελε να επιστρέψει στις Ηνωμένες Πολιτείες. Η ευκαιρία της ήρθε το 1935, όταν, χάρη στον Τζορτζ Γκάμοφ, ο Τέλερ προσκλήθηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες για να γίνει καθηγητής φυσικής στο Πανεπιστήμιο Τζορτζ Ουάσινγκτον, όπου εργάστηκε με τον Γκάμοφ μέχρι το 1941.[38] Στο Πανεπιστήμιο Τζορτζ Ουάσινγκτον το 1937, ο Τέλερ προέβλεψε το φαινόμενο Γιαν-Τέλερ, το οποίο παραμορφώνει τα μόρια σε ορισμένες καταστάσεις. Αυτό επηρεάζει τις χημικές αντιδράσεις των μετάλλων, και ιδιαίτερα τον χρωματισμό ορισμένων μεταλλικών βαφών.[42] Ο Τέλερ και ο Χέρμαν Άρθουρ Γιαν το ανέλυσαν ως ένα κομμάτι καθαρά μαθηματικής φυσικής. Σε συνεργασία με τους Στίβεν Μπρουνάουερ και Πωλ Χιού Έμετ, ο Τέλερ συνέβαλε επίσης σημαντικά στη φυσική και τη χημεία της επιφάνειας: τη λεγόμενη ισόθερμη Μπρουνάουερ-Έμετ-Τέλερ (BET).[43] Ο Τέλερ και η Μίτζι πολιτογραφήθηκαν υπήκοοι των Ηνωμένων Πολιτειών στις 6 Μαρτίου 1941.[44]

Όταν ξεκίνησε ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος, ο Τέλερ θέλησε να συνεισφέρει στην πολεμική προσπάθεια. Ακολουθώντας τη συμβουλή του γνωστού αεροδυναμιστή του Caltech και Ούγγρου μετανάστη Τέοντορ φον Κάρμαν, ο Τέλερ συνεργάστηκε με τον φίλο του Χανς Μπέτε για την ανάπτυξη μιας θεωρίας διάδοσης κρουστικών κυμάτων. Στα μεταγενέστερα χρόνια, η εξήγησή τους για τη συμπεριφορά του αερίου πίσω από ένα τέτοιο κύμα αποδείχθηκε πολύτιμη για τους επιστήμονες, που μελετούσαν την επανείσοδο των πυραύλων.[45]

Πρόγραμμα Μανχάταν

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Φωτογραφία ταυτότητας του Τέλερ από το Λος Άλαμος

Εργαστήριο Λος Άλαμος

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 1942, ο Τέλερ προσκλήθηκε να συμμετάσχει στο θερινό σεμινάριο προγραμματισμού του Ρόμπερτ Οπενχάιμερ, στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια στο Μπέρκλεϋ για την προέλευση του Προγράμματος Μανχάταν, της προσπάθειας των Συμμάχων να αναπτύξουν τα πρώτα πυρηνικά όπλα. Λίγες εβδομάδες νωρίτερα, ο Τέλερ συναντήθηκε με τον φίλο και συνάδελφό του Ενρίκο Φέρμι για τις προοπτικές ενός ατομικού πολέμου και ο Φέρμι είχε προτείνει αδιάφορα ότι ίσως ένα όπλο βασισμένο στην πυρηνική σχάση θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για να πυροδοτήσει μια ακόμη μεγαλύτερη αντίδραση πυρηνικής σύντηξης. Παρόλο που αρχικά εξήγησε στον Φέρμι γιατί πίστευε ότι η ιδέα δεν θα λειτουργούσε, ο Τέλερ γοητεύτηκε από την πιθανότητα και βαρέθηκε γρήγορα την ιδέα της «απλώς» μιας ατομικής βόμβας, παρόλο που αυτή δεν ήταν ακόμη κοντά στην ολοκλήρωση. Στη συνεδρία του Μπέρκλεϋ, ο Τέλερ παρέσυρε τη συζήτηση από το όπλο σχάσης στην πιθανότητα ενός όπλου σύντηξης — αυτό που ονόμασε «Σούπερ», μια πρώιμη ιδέα αυτού που αργότερα θα ονομαζόταν βόμβα υδρογόνου.[46][47]

Ο Άρθουρ Κόμπτον, ο πρόεδρος του τμήματος φυσικής του Πανεπιστημίου του Σικάγο, συντόνισε την έρευνα ουρανίου του Πανεπιστημίου Κολούμπια, του Πανεπιστημίου Πρίνστον, του Πανεπιστημίου του Σικάγο και του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια στο Μπέρκλεϋ. Για να αρθούν οι διαφωνίες και οι επικαλύψεις, ο Κόμπτον μετέφερε τους επιστήμονες στο Μεταλλουργικό Εργαστήριο στο Σικάγο.[47] Ο Τέλερ έμεινε πίσω στην αρχή, γιατί ενώ αυτός και η Μίτσι ήταν τώρα Αμερικανοί πολίτες, είχαν ακόμα συγγενείς σε εχθρικές χώρες.[48] Στις αρχές του 1943, το εργαστήριο του Λος Άλαμος ιδρύθηκε στο Λος Άλαμος του Νέου Μεξικού για να σχεδιάσει μια ατομική βόμβα, με διευθυντή τον Οπενχάιμερ. Ο Τέλερ μετακόμισε εκεί τον Μάρτιο του 1943.[38] Φαίνεται πως ο Τέλερ κατάφερε να ενοχλεί τους γείτονές του εκεί παίζοντας πιάνο αργά το βράδυ.[49]

Ο Τέλερ έγινε μέλος του Θεωρητικού (Τ) Τμήματος.[50][46] Του δόθηκε μια μυστική ταυτότητα Εντ Τίλντεν.[51] Ήταν εκνευρισμένος που δεν ορίστηκε επικεφαλής, αλλά η θέση δόθηκε στον Χανς Μπέτε. Ο Οπενχάιμερ τον έβαλε να διερευνήσει ασυνήθιστες προσεγγίσεις για την κατασκευή όπλων σχάσης, όπως η αυτοκατάλυση, στην οποία η αποτελεσματικότητα της βόμβας θα αυξανόταν καθώς προχωρούσε η αλυσιδωτή πυρηνική αντίδραση, αλλά αποδείχτηκε ότι δεν ήταν πρακτική.[46] Ερεύνησε επίσης τη χρήση υδρίδιου ουρανίου αντί για μέταλλο ουρανίου, αλλά η αποτελεσματικότητά του αποδείχθηκε «αμελητέα ή μικρότερη».[52] Συνέχισε να προωθεί τις ιδέες του για ένα όπλο σύντηξης παρόλο που είχε τεθεί σε χαμηλή προτεραιότητα κατά τη διάρκεια του πολέμου (καθώς η δημιουργία ενός όπλου σχάσης αποδείχθηκε αρκετά δύσκολη).[50][46] Σε μια επίσκεψη στη Νέα Υόρκη, ζήτησε από τη Μαρία Γκέπερ-Μάγιερ να του κάνει υπολογισμούς για το Σούπερ. Επιβεβαίωσε τα αποτελέσματα του ίδιου του Τέλερ: το Σούπερ δεν επρόκειτο να λειτουργήσει.[46]

Μια ειδική ομάδα δημιουργήθηκε υπό τον Τέλερ τον Μάρτιο του 1944 για να διερευνήσει τα μαθηματικά ενός πυρηνικού όπλου τύπου εσωτερικής κατάρρευσης.[50] Αντιμετώπισε επίσης δυσκολίες. Λόγω του ενδιαφέροντός του για το Σούπερ, ο Τέλερ δεν εργάστηκε τόσο σκληρά στους υπολογισμούς της έκρηξης όσο ήθελε ο Μπέτε. Και αυτές ήταν αρχικά εργασίες χαμηλής προτεραιότητας, αλλά η ανακάλυψη της αυθόρμητης σχάσης στο πλουτώνιο από την ομάδα του Εμίλιο Σεγκρέ έδωσε στη βόμβα εσωτερικής κατάρρευσης μεγαλύτερη σημασία. Τον Ιούνιο του 1944, κατόπιν αιτήματος του Μπέτε, ο Οπενχάιμερ μετέφερε τον Τέλερ από το τμήμα Τ και τον τοποθέτησε επικεφαλής μιας ειδικής ομάδας υπεύθυνης για το Super, με αναφορά απευθείας στον Οπενχάιμερ. Αντικαταστάθηκε από τον Ρούντολφ Πάιερλς από τη Βρετανική Αποστολή, ο οποίος με τη σειρά του έφερε τον Κλάους Φουξ, ο οποίος αργότερα αποκαλύφθηκε ότι ήταν σοβιετικός κατάσκοπος.[50][46] Η ομάδα του Τέλερ για το Super έγινε μέρος του τμήματος Φ του Φέρμι όταν εντάχθηκε στο εργαστήριο του Λος Άλαμος τον Σεπτέμβριο του 1944.[50] Περιλάμβανε τους Στανίσλαφ Ούλαμ, Τζέιν Ρόμπεργκ, Τζέφρι Τσου, Χάρολντ και Μέρι Άργκο[53] και τη Μαρία Γκέπερτ-Μάγιερ.[54]

Ο Τέλερ έκανε πολύτιμες συνεισφορές στην έρευνα για τις βόμβες, ειδικά στην αποσαφήνιση του μηχανισμού έκρηξης. Ήταν ο πρώτος που πρότεινε το σχέδιο του συμπαγούς λάκκου που αποδείχθηκε τελικά επιτυχημένο. Αυτό το σχέδιο έγινε γνωστό ως ο «λάκκος του Κρίστι», από το όνομα του φυσικού Ρόμπερτ Φ. Κρίστι που τον κατασκεύασε.[55][56][57][58] Ο Τέλερ ήταν ένας από τους λίγους επιστήμονες που παρακολούθησαν πραγματικά (με προστασία ματιών) την πυρηνική δοκιμή Τρίνιτυ τον Ιούλιο του 1945, αντί να ακολουθήσουν τις εντολές να ξαπλώσουν στο έδαφος με γυρισμένη την πλάτη. Αργότερα είπε ότι η ατομική λάμψη «ήταν σαν να άνοιξα την κουρτίνα σε ένα σκοτεινό δωμάτιο και το φως της ημέρας έμπαινε μέσα».[59]

Απόφαση για ρίψη των βομβών

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τις ημέρες πριν και μετά την πρώτη επίδειξη ενός πυρηνικού όπλου, τη δοκιμή Τρίνιτι τον Ιούλιο του 1945, ο επίσης Ούγγρος Λέο Σίλαρντδιακίνησε την έκκληση του Σίλαρντ, η οποία υποστήριξε ότι μια επίδειξη στους Ιάπωνες του νέου όπλου θα έπρεπε να γίνει πριν από την πραγματική χρήση στην Ιαπωνία, και με αυτό ελπίζουμε ότι τα όπλα δεν θα χρησιμοποιηθούν ποτέ σε ανθρώπους. Σε απάντηση στο αίτημα του Σίλαρντ, ο Τέλερ συμβουλεύτηκε τον φίλο του Ρόμπερτ Οπενχάιμερ. Ο Τέλερ πίστευε ότι ο Οπενχάιμερ ήταν ένας φυσικός ηγέτης και μπορούσε να τον βοηθήσει σε ένα τόσο τρομερό πολιτικό πρόβλημα. Ο Οπενχάιμερ διαβεβαίωσε τον Τέλερ ότι η μοίρα του έθνους πρέπει να αφεθεί στους λογικούς πολιτικούς στην Ουάσιγκτον. Ενισχυμένος από την επιρροή του Οπενχάιμερ, αποφάσισε να μην υπογράψει την αναφορά.[60]

Άγνωστο στον Τέλερ εκείνη την εποχή, τέσσερις από τους συναδέλφους του είχαν προσκληθεί στην τότε μυστική ενδιάμεση επιτροπή από τον Μάιο έως τον Ιούνιο του 1945. Αυτή η οργάνωση είναι που αποφάσισε τελικά πώς θα έπρεπε να χρησιμοποιηθούν αρχικά τα νέα όπλα. Η τετραμελής επιστημονική επιτροπή είχε επικεφαλής τον Οπενχάιμερ και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η άμεση στρατιωτική χρήση των πυρηνικών όπλων στην Ιαπωνία ήταν η καλύτερη επιλογή.

Ο Τέλερ αργότερα έμαθε για την συμμετοχή του Οπενχάιμερ και τον ρόλο του στην απόφαση της Ενδιάμεσης Επιτροπής να ρίξει τις βόμβες, έχοντας κρυφά υποστηρίξει την άμεση στρατιωτική χρήση των νέων όπλων. Αυτό ήταν αντίθετο με την εντύπωση που είχε λάβει ο Τέλερ όταν ρώτησε προσωπικά τον Οπενχάιμερ για την αναφορά του Σίλαρντ: ότι η μοίρα του έθνους έπρεπε να αφεθεί στους λογικούς πολιτικούς στην Ουάσιγκτον. Μετά την ανακάλυψη αυτού του Τέλερ, η σχέση του με τον σύμβουλό του άρχισε να επιδεινώνεται.[60]

Το 1990, ο ιστορικός Μπάρτον Μπερνστάιν υποστήριξε ότι είναι ένας «μη πειστικός ισχυρισμός» του Τέλερ ότι ήταν «κρυφός υπέρμαχος» της χρήσης της βόμβας.[61] Στα Απομνημονεύματα του 2001, ο Τέλερ ισχυρίζεται ότι όντως προσπαθούσε να επηρεάσει στον Οπενχάιμερ, αλλά ότι ο Οπενχάιμερ τον είχε πείσει ότι δεν έπρεπε να λάβει μέτρα και ότι οι επιστήμονες θα έπρεπε να αφήσουν τα στρατιωτικά ζητήματα στα χέρια του στρατού. Ο Τέλερ ισχυρίζεται ότι δεν γνώριζε ότι ο Οπενχάιμερ και άλλοι επιστήμονες παρείχαν συμβουλές σχετικά με την πραγματική χρήση του όπλου και υπονοεί ότι ο Οπενχάιμερ ήταν υποκριτής.[38]

Βόμβα υδρογόνου

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παρά την πρόταση από τον Νόρις Μπράντμπερι, ο οποίος είχε αντικαταστήσει τον Οπενχάιμερ ως διευθυντή του Λος Άλαμος τον Νοέμβριο του 1945, να γίνει επικεφαλής του Τμήματος Θεωρητικών (Τ), ο Τέλερ έφυγε από το Λος Άλαμος την 1η Φεβρουαρίου 1946, για να επιστρέψει στο Πανεπιστήμιο του Σικάγο ως καθηγητής και στενός συνεργάτης των Φέρμι και Γκέπερτ-Μάγιερ.[46] Η εργασία της Μάγιερ για την εσωτερική δομή των στοιχείων θα της έδωσε το Νόμπελ Φυσικής το 1963.[38]

Στις 18–20 Απριλίου 1946, ο Τέλερ συμμετείχε σε ένα συνέδριο στο Λος Άλαμος για την ανασκόπηση των εργασιών εν καιρώ πολέμου για το Super. Συζητήθηκαν οι ιδιότητες των θερμοπυρηνικών καυσίμων όπως το δευτέριο και ο πιθανός σχεδιασμός μιας βόμβας υδρογόνου. Συνήχθη το συμπέρασμα ότι η εκτίμηση του Τέλερ για μια βόμβα υδρογόνου ήταν πολύ ευνοϊκή και ότι τόσο η ποσότητα δευτερίου, που απαιτείται, όσο και οι απώλειες ακτινοβολίας κατά την καύση δευτερίου, θα έριχναν αμφιβολίες για την λειτουργικότητά της. Η προσθήκη ακριβού τριτίου στο θερμοπυρηνικό μείγμα πιθανότατα θα μείωνε τη θερμοκρασία ανάφλεξής του, αλλά ακόμα κι έτσι, κανείς δεν ήξερε εκείνη τη στιγμή πόσο τρίτιο θα χρειαζόταν και αν ακόμη και η προσθήκη τριτίου θα ενθάρρυνε τη διάδοση της θερμότητας.[62][46]

Στο τέλος της διάσκεψης, παρά την αντίθεση ορισμένων μελών όπως ο Ρόμπερτ Σέρμπερ, ο Τέλερ υπέβαλε μια αισιόδοξη έκθεση στην οποία είπε ότι μια βόμβα υδρογόνου ήταν εφικτή και ότι θα πρέπει να ενθαρρυνθεί περαιτέρω εργασία για την ανάπτυξή της. Ο Φουξ συμμετείχε επίσης σε αυτό το συνέδριο και μετέδωσε αυτές τις πληροφορίες στη Μόσχα. Με τον Τζον φον Νόιμαν, συνέβαλε στην ιδέα της χρήσης της εσωτερικής κατάρρευσης για την ανάφλεξη του Super. Το μοντέλο του «κλασικού Super» του Τέλερ ήταν τόσο αβέβαιο που ο Οπενχάιμερ θα έλεγε αργότερα ότι θα ήθελε οι Ρώσοι να κατασκεύαζαν τη δική τους βόμβα υδρογόνου με βάση αυτό το σχέδιο, έτσι ώστε σχεδόν σίγουρα θα καθυστερούσε την πρόοδό τους σε αυτήν.[62]

Το σχέδιο Τέλερ-Ούλαμ διατήρησε το καύσιμο σχάσης και σύντηξης χωριστά το ένα από το άλλο και χρησιμοποίησε ακτίνες Χ από την κύρια συσκευή που «αντανακλούσαν» από το περιβάλλον περίβλημα για να συμπιέσει το δευτερεύον.

Μέχρι το 1949, οι υποστηριζόμενες από τη Σοβιετική Ένωση κυβερνήσεις είχαν ήδη αρχίσει να καταλαμβάνουν τον έλεγχο σε όλη την Ανατολική Ευρώπη, δημιουργώντας κράτη-μαριονέτες όπως η Λαϊκή Δημοκρατία της Ουγγαρίας στην πατρίδα του Τέλερ, την Ουγγαρία, όπου ζούσε ακόμη μεγάλο μέρος της οικογένειάς του, στις 20 Αυγούστου 1949.[63] Μετά την πρώτη δοκιμαστική έκρηξη ατομικής βόμβας από τη Σοβιετική Ένωση στις 29 Αυγούστου 1949, ο Πρόεδρος Χάρι Τρούμαν ανακοίνωσε ένα πρόγραμμα ταχείας ανάπτυξης για μια βόμβα υδρογόνου.[46]

Ο Τέλερ επέστρεψε στο Λος Άλαμος το 1950 για να εργαστεί στο έργο. Επέμεινε στη συμμετοχή περισσότερων θεωρητικών, αλλά πολλοί από τους εξέχοντες συναδέλφους του Τέλερ, όπως ο Φέρμι και ο Οπενχάιμερ, ήταν βέβαιοι ότι το πρόγραμμα της βόμβας υδρογόνου ήταν τεχνικά ανέφικτο και πολιτικά ανεπιθύμητο. Κανένα από τα διαθέσιμα σχέδια δεν ήταν ακόμη εφαρμόσιμο.[46] Ωστόσο, Σοβιετικοί επιστήμονες που είχαν εργαστεί στη δική τους βόμβα υδρογόνου ισχυρίστηκαν ότι την ανέπτυξαν ανεξάρτητα.[64]

Το 1950, οι υπολογισμοί του Πολωνού μαθηματικού Στανίσουαφ Ούλαμ και του συνεργάτη του Κορνήλιους Έβερετ, μαζί με τις επιβεβαιώσεις του Φέρμι, έδειξαν ότι όχι μόνο η προηγούμενη εκτίμηση του Τέλερ για την ποσότητα τριτίου που χρειαζόταν για τη βόμβα H ήταν χαμηλή, αλλά ότι ακόμη και με υψηλότερες ποσότητες τριτίου, η απώλεια ενέργειας στη διαδικασία σύντηξης θα ήταν πολύ μεγάλη για να επιτρέψει τη διάδοση της αντίδρασης σύντηξης. Ωστόσο, το 1951 ο Τέλερ και ο Ούλαμ έκαναν μια σημαντική ανακάλυψη και επινόησαν ένα νέο σχέδιο, το οποίο προτάθηκε σε ένα διαβαθμισμένο έγγραφο του Μαρτίου 1951, On Heterocatalytic Detonations I: Hydrodynamic Lens and Radiation Mirrors, για μια πρακτική βόμβα υδρογόνου μεγέθους μεγατόνων. Η ακριβής συνεισφορά του Ούλαμ και του Τέλερ σε αυτό που έγινε γνωστό ως σχέδιο Τέλερ-Ούλαμ δεν είναι οριστικά γνωστή δημόσια και οι ακριβείς συνεισφορές του καθενός και ο τρόπος με τον οποίο προέκυψε η τελική ιδέα αποτέλεσαν σημείο διαφωνίας τόσο σε δημόσιες όσο και απόρρητες συζητήσεις από τις αρχές της δεκαετίας του 1950.[62]

Το θέμα είναι αμφιλεγόμενο. Ο Μπέτε θεώρησε τη συμβολή του Τέλερ στην εφεύρεση της βόμβας υδρογόνου μια πραγματική καινοτομία ήδη από το 1952,[65] και αναφέρθηκε στο έργο του ως «ιδιοφυές» το 1954.[66] Και στις δύο περιπτώσεις, ωστόσο, ο Μπέτε τόνισε τον ρόλο του Τέλερ ως τρόπο να τονίσει ότι η ανάπτυξη της βόμβας υδρογόνου δεν θα ήταν δυνατή με πρόσθετη υποστήριξη ή χρηματοδότηση, και ο Τέλερ διαφώνησε πολύ με την εκτίμηση του Μπέτε. Άλλοι επιστήμονες (ανταγωνιστές του Τέλερ, όπως ο Τζ. Κάρσον Μαρκ) ισχυρίστηκαν ότι ο Τέλερ δεν θα είχε σημειώσει πρόοδο χωρίς τη βοήθεια του Ούλαμ και άλλων.[67] Ο ίδιος ο Ούλαμ ισχυρίστηκε ότι ο Τέλερ παρήγαγε μόνο μια «πιο γενικευμένη» εκδοχή του αρχικού σχεδίου του Ούλαμ.[68]

Η σημαντική ανακάλυψη - οι λεπτομέρειες της οποίας εξακολουθούν να είναι απόρρητες - ήταν προφανώς ο διαχωρισμός των συστατικών σχάσης και σύντηξης των όπλων και η χρήση των ακτίνων Χ που παράγονται από τη βόμβα σχάσης για να συμπιέσει πρώτα το καύσιμο σύντηξης πριν την ανάφλεξη. Η ιδέα του Ούλαμ φαίνεται ότι ήταν να χρησιμοποιήσει τη μηχανική πίεση από το πρωτεύον καύσιμο για να ενθαρρύνει τη σύντηξη στο δευτερεύον, ενώ ο Τέλερ συνειδητοποίησε γρήγορα ότι οι ακτίνες Χ από το πρωτεύον θα έκαναν το ίδιο πολύ πιο συμμετρικά. Μερικά μέλη του εργαστηρίου (συγκεκριμένα ο Τζ. Κάρσον Μαρκ) εξέφρασαν αργότερα την άποψη ότι η ιδέα να χρησιμοποιηθούν οι ακτίνες Χ θα προέκυπτε σε οποιονδήποτε εργαζόταν στις φυσικές διαδικασίες που εμπλέκονται και ότι ο προφανής λόγος για τον οποίο ο Τέλερ το σκέφτηκε άμεσα ήταν επειδή εργαζόταν ήδη στις πυρηνικές δοκιμές «Θερμοκήπιο» για την άνοιξη του 1951, στις οποίες επρόκειτο να διερευνηθεί η επίδραση των ακτίνων Χ από μια βόμβα σχάσης με μείγμα δευτερίου και τριτίου.[62]

Όποια κι αν είναι τα πραγματικά συστατικά του λεγόμενου σχεδίου Τέλερ-Ούλαμ και οι αντίστοιχες συνεισφορές όσων εργάστηκαν σε αυτό, αφού προτάθηκε, φάνηκε αμέσως από τους επιστήμονες που εργάζονταν στο πρόγραμμα ως η απάντηση που αναζητούνταν τόσο καιρό. Εκείνοι που προηγουμένως αμφέβαλλαν αν μια βόμβα σχάσης-σύντηξης θα ήταν ποτέ εφικτή, έφτασαν να πιστέψουν ότι ήταν θέμα χρόνου να αναπτύξουν τόσο οι ΗΠΑ όσο και η ΕΣΣΔ όπλα πολλών μεγατόνων. Ακόμη και ο Οπενχάιμερ, ο οποίος αρχικά ήταν αντίθετος με το έργο, αποκάλεσε την ιδέα «τεχνικά γλυκιά».[69]

Η βόμβα 10,4 Mt «Ivy Mike» του 1952 φάνηκε να δικαιώνει τη μακροχρόνια υποστήριξη του Τέλερ για τη βόμβα υδρογόνου.

Αν και είχε βοηθήσει στη δημιουργία του σχεδίου και ήταν για μεγάλο χρονικό διάστημα υποστηρικτής της ιδέας, ο Τέλερ δεν επιλέχτηκε για να ηγηθεί του προγράμματος (η φήμη του ως μια ακανθώδης προσωπικότητα πιθανότατα έπαιξε ρόλο σε αυτό). Το 1952 άφησε το Λος Άλαμος και εντάχθηκε στο νεοϊδρυθέν παράρτημα του Λίβερμορ του Εργαστηρίου Ακτινοβολίας του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια, το οποίο είχε δημιουργηθεί σε μεγάλο βαθμό με την παρότρυνση του. Μετά την πυροδότηση του Ivy Mike, του πρώτου θερμοπυρηνικού όπλου που χρησιμοποίησε τη διαμόρφωση Τέλερ-Ούλαμ, την 1η Νοεμβρίου 1952, ο Τέλερ έγινε γνωστός στον Τύπο ως ο «πατέρας της βόμβας υδρογόνου». Ο ίδιος ο Τέλερ απέφυγε να παρευρεθεί στη δοκιμή - ισχυρίστηκε ότι δεν ένιωθε ευπρόσδεκτος στα πεδία δοκιμών του Ειρηνικού - και αντίθετα είδε τα αποτελέσματά της σε έναν σεισμογράφο στο υπόγειο μιας αίθουσας στο Μπέρκλεϋ.[46]

Υπήρχε η άποψη ότι αναλύοντας τα ραδιενεργά αποτελέσματα από αυτή τη δοκιμή, οι Σοβιετικοί (με επικεφαλής το πρόγραμμά τους για τις βόμβες υδρογόνου τον Αντρέι Ζαχάρωφ) θα μπορούσαν να αποκρυπτογραφήσουν το νέο αμερικανικό σχέδιο. Ωστόσο, αυτό μετέπειτα διαψεύστηκε από τους σοβιετικούς ερευνητές.[70] Λόγω του επίσημου απορρήτου, ελάχιστες πληροφορίες σχετικά με την ανάπτυξη της βόμβας κυκλοφόρησαν από την κυβέρνηση, και οι αναφορές του Τύπου συχνά απέδιδαν ολόκληρο τον σχεδιασμό και την ανάπτυξη του όπλου στον Τέλερ και στο νέο του εργαστήριο Λίβερμορ (όταν αναπτύχθηκε στην πραγματικότητα από το Λος Άλαμος).[64]

Πολλοί από τους συναδέλφους του Τέλερ ήταν εκνευρισμένοι που φαινόταν να απολαμβάνει πλήρως τα εύσημα για κάτι του οποίου ήταν μόνο ένα μέρος, και σε απάντηση, με την ενθάρρυνση του Ενρίκο Φέρμι, ο Τέλερ έγραψε ένα άρθρο με τίτλο "The Work of Many People", το οποίο δημοσιεύθηκε στο Science περιοδικό τον Φεβρουάριο του 1955, τονίζοντας ότι δεν ήταν μόνος στην ανάπτυξη του όπλου. Αργότερα έγραψε στα απομνημονεύματά του ότι είχε πει ένα «λευκό ψέμα» στο άρθρο του 1955 για να «καταπραΰνει τα αναστατωμένα συναισθήματα» και διεκδίκησε την πλήρη πατρότητα για την εφεύρεση.[71][72]

Κατά τη διάρκεια του προγράμματος Μανχάταν, ο Τέλερ υποστήριξε την ανάπτυξη μιας βόμβας που θα χρησιμοποιούσε υδρίδιο ουρανίου, κάτι που πολλοί από τους συναδέλφους του θεωρητικούς είπαν ότι είναι απίθανο να λειτουργήσει.[73] Στο Λίβερμορ, ο Τέλερ συνέχισε να εργάζεται για τη βόμβα υδριδίου, και το αποτέλεσμα ήταν αποτυχία.[46] Ο Ούλαμ έγραψε κάποτε σε έναν συνάδελφό του για μια ιδέα που είχε μοιραστεί με τον Τέλερ: «Ο Έντουαρντ είναι γεμάτος ενθουσιασμό για αυτές τις δυνατότητες· αυτό είναι ίσως μια ένδειξη ότι δεν θα λειτουργήσουν».[74] Ο Φέρμι είπε κάποτε ότι ο Τέλερ ήταν ο μόνος μονομανής που γνώριζε και είχε αρκετές μανίες.[75]

Ο Κάριε Σάμπλετ του Αρχείου Πυρηνικών Όπλων υποστηρίζει ότι ο Ούλαμ επινόησε το σχέδιο συμπίεσης ακτινοβολίας των θερμοπυρηνικών όπλων, αλλά από την άλλη πλευρά, ο Τέλερ έχει λάβει ελάχιστα εύσημα επειδή ήταν ο πρώτος που πρότεινε την ενίσχυση με σύντηξη το 1945, κάτι που είναι απαραίτητο για τη σμίκρυνση και την αξιοπιστία και χρησιμοποιείται σε όλα τα σημερινά πυρηνικά όπλα.[76]

Δίκη Οπενχάιμερ

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Τέλερ κατέθεσε για τον Ρόμπερτ Οπενχάιμερ το 1954.

Ο Τέλερ έγινε αμφιλεγόμενος το 1954 όταν κατέθεσε εναντίον του Οπενχάιμερ στην ακρόαση για την εκκαθάριση ασφαλείας του Οπενχάιμερ. Ο Τέλερ είχε συγκρουστεί με τον Οπενχάιμερ πολλές φορές στο Λος Άλαμος για ζητήματα που σχετίζονταν με την έρευνα σχάσης και σύντηξης και κατά τη διάρκεια της δίκης του Οπενχάιμερ ήταν το μόνο μέλος της επιστημονικής κοινότητας που δήλωσε ότι δεν έπρεπε να χορηγηθεί άδεια ασφαλείας στον Οπενχάιμερ.[77]

Ερωτηθείς στην ακρόαση από τον δικηγόρο της Επιτροπής Ατομικής Ενέργειας (AEC) Ρότζερ Ρομπ εάν σχεδίαζε «να προτείνει ότι ο Δρ. Οπενχάιμερ δεν είναι πιστός στις Ηνωμένες Πολιτείες», ο Τέλερ απάντησε ότι:

Δεν θέλω να προτείνω κάτι τέτοιο. Γνωρίζω τον Οπενχάιμερ ως έναν πνευματικά άγρυπνο και πολύ περίπλοκο άνθρωπο, και νομίζω ότι θα ήταν αλαζονικό και λάθος από μέρους μου αν προσπαθούσα με οποιονδήποτε τρόπο να αναλύσω τα κίνητρά του. Αλλά πάντα πίστευα, και τώρα υποθέτω ότι είναι πιστός στις Ηνωμένες Πολιτείες. Το πιστεύω αυτό, και θα το πιστεύω μέχρι να δω πολύ πειστικές αποδείξεις για το αντίθετο.[78]

Αμέσως ρωτήθηκε αν πίστευε ότι ο Οπενχάιμερ αποτελούσε «κίνδυνο για την ασφάλεια», για το οποίο κατέθεσε:

Σε πολλές περιπτώσεις έχω δει τον Δρ. Οπενχάιμερ να ενεργεί—κατάλαβα ότι ο Δρ. Οπενχάιμερ ενήργησε—με τρόπο που για μένα ήταν εξαιρετικά δύσκολο να καταλάβω. Διαφώνησα πλήρως μαζί του σε πολλά ζητήματα και οι ενέργειές του ειλικρινά μου φάνηκαν μπερδεμένες και περίπλοκες. Σε αυτό το βαθμό αισθάνομαι ότι θα ήθελα να δω τα ζωτικά συμφέροντα αυτής της χώρας στα χέρια που καταλαβαίνω καλύτερα, και επομένως εμπιστεύομαι περισσότερο. Με αυτήν την πολύ περιορισμένη έννοια, θα ήθελα να εκφράσω την αίσθηση ότι θα ένιωθα προσωπικά πιο ασφαλής εάν τα δημόσια ζητήματα ήταν σε άλλα χέρια.[66]

Ο Τέλερ κατέθεσε επίσης ότι η γνώμη του Οπενχάιμερ για το θερμοπυρηνικό πρόγραμμα φαινόταν να βασίζεται περισσότερο στην επιστημονική σκοπιμότητα του όπλου παρά σε οτιδήποτε άλλο. Επιπλέον κατέθεσε ότι η διεύθυνση του Λος Άλαμος από τον Οπενχάιμερ ήταν «ένα πολύ εξαιρετικό επίτευγμα» τόσο ως επιστήμονας όσο και ως διαχειριστής, επαινώντας το «πολύ γρήγορο μυαλό» του και ότι έκανε «απλώς έναν υπέροχο και εξαιρετικό διευθυντή».[66]

Μετά από αυτό, ωστόσο, εξέθεσε τρόπους με τους οποίους ένιωθε ότι ο Οπενχάιμερ είχε εμποδίσει τις προσπάθειές του για ένα ενεργό πρόγραμμα θερμοπυρηνικής ανάπτυξης και επέκρινε εκτενώς τις αποφάσεις του Οπενχάιμερ να μην επενδύσει περισσότερη προσπάθεια στο ζήτημα σε διάφορα σημεία της καριέρας του, λέγοντας: «Αν είναι θέμα σοφίας και κρίσης, όπως αποδεικνύεται από πράξεις από το 1945, τότε θα έλεγα ότι θα ήταν σοφότερο να μην χορηγήσει άδεια».[66]

Αναδιατυπώνοντας μια διαφορά κρίσης σχετικά με τα πλεονεκτήματα της πρώιμης εργασίας για το έργο της βόμβας υδρογόνου σε ένα θέμα κινδύνου για την ασφάλεια, ο Τέλερ καταδίκασε ουσιαστικά τον Οπενχάιμερ σε έναν τομέα όπου η ασφάλεια ήταν αναγκαστικά πρωταρχικής σημασίας. Η μαρτυρία του Τέλερ κατέστησε έτσι τον Οπενχάιμερ ευάλωτο στις κατηγορίες ενός βοηθού του Κογκρέσου ότι ήταν Σοβιετικός κατάσκοπος, κάτι που είχε ως αποτέλεσμα την καταστροφή της καριέρας του Οπενχάιμερ.[79]

Η άδεια ασφαλείας του Οπενχάιμερ ανακλήθηκε μετά τις ακροάσεις. Οι περισσότεροι από τους πρώην συναδέλφους του Τέλερ αποδοκίμασαν τη μαρτυρία του και εξοστρακίστηκε από μεγάλο μέρος της επιστημονικής κοινότητας.[77] Μετά το γεγονός, ο Τέλερ αρνιόταν σταθερά ότι σκόπευε να καταδικάσει τον Οπενχάιμερ και μάλιστα ισχυρίστηκε ότι προσπαθούσε να τον αθωώσει. Ωστόσο, τεκμηριωμένα στοιχεία υποδηλώνουν ότι αυτό πιθανότατα δεν συνέβη. Έξι ημέρες πριν από την κατάθεση, ο Τέλερ συναντήθηκε με έναν αξιωματικό-σύνδεσμο της AEC και του πρότεινε «εμβάθυνση των κατηγοριών» στην κατάθεσή του.

Ο Τέλερ επέμενε πάντα ότι η μαρτυρία του δεν είχε βλάψει σημαντικά τον Οπενχάιμερ. Το 2002, ο Τέλερ υποστήριξε ότι ο Οπενχάιμερ «δεν καταστράφηκε» από την ακρόαση ασφαλείας, αλλά «δεν του ζητήθηκε πλέον να βοηθήσει σε θέματα πολιτικής». Ισχυρίστηκε ότι τα λόγια του ήταν υπερβολική αντίδραση, επειδή μόλις είχε μάθει για την αποτυχία του Οπενχάιμερ να αναφέρει άμεσα ότι την προσέγγιση Χάκον Σεβαλιέ, ο οποίος είχε πλησιάσει τον Οπενχάιμερ για να βοηθήσει τους Ρώσους. Ο Τέλερ είπε ότι, εκ των υστέρων, θα είχε απαντήσει διαφορετικά.[77]

Ο ιστορικός Ρίτσαρντ Ρόουντς είπε ότι κατά τη γνώμη του είχε ήδη ληφθεί να ανακληθεί η άδεια ασφαλείας του Οπενχάιμερ από τον τότε πρόεδρο της AEC Λιούις Στράους, ανεξάρτητα από τη μαρτυρία του Τέλερ. Ωστόσο, καθώς η μαρτυρία του Τέλερ ήταν η πιο καταδικαστική, ξεχώρισε και κατηγορήθηκε για την απόφαση της ακρόασης, χάνοντας φίλους εξαιτίας της, όπως ο Ρόμπερτ Κρίστι, ο οποίος αρνήθηκε να του σφίξει το χέρι σε ένα περιβόητο περιστατικό. Αυτό ήταν εμβληματικό της μεταγενέστερης μεταχείρισής του, η οποία είχε ως αποτέλεσμα να αναγκαστεί να αναλάβει το ρόλο ενός απόκληρου της κοινότητας της φυσικής, αφήνοντάς του έτσι λίγες επιλογές παρά να ευθυγραμμιστεί με τους βιομήχανους.[80]

Έργο της κυβέρνησης των ΗΠΑ και πολιτική προώθηση

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μετά τη διαμάχη του Οπενχάιμερ, ο Τέλερ εξοστρακίστηκε από μεγάλο μέρος της επιστημονικής κοινότητας, αλλά ήταν ακόμα αρκετά ευπρόσδεκτος στην κυβέρνηση και στους στρατιωτικούς επιστημονικούς κύκλους. Μαζί με την παραδοσιακή του υπεράσπιση για την ανάπτυξη της πυρηνικής ενέργειας, ενός ισχυρού πυρηνικού οπλοστασίου και ενός δυναμικού προγράμματος πυρηνικών δοκιμών, είχε βοηθήσει στην ανάπτυξη προτύπων ασφάλειας πυρηνικών αντιδραστήρων ως πρόεδρος της Επιτροπής Διασφάλισης Αντιδραστήρα της AEC στα τέλη της δεκαετίας του 1940,[38] και στα τέλη της δεκαετίας του 1950 ηγήθηκε μιας προσπάθειας στη General Atomics που σχεδίασε ερευνητικούς αντιδραστήρες στους οποίους μια πυρηνική κατάρρευση θα ήταν αδύνατη. Οι αντιδραστήρες TRIGA έχουν κατασκευαστεί και χρησιμοποιηθεί σε εκατοντάδες νοσοκομεία και πανεπιστήμια σε όλο τον κόσμο για παραγωγή και έρευνα ιατρικών ισοτόπων.[38]

Ο Τέλερ προώθησε αυξημένες αμυντικές δαπάνες για να αντιμετωπίσει την αντιληπτή σοβιετική απειλή πυραύλων. Υπέγραψε την έκθεση του 1958 της στρατιωτικής υποεπιτροπής του Προγράμματος Ειδικών Σπουδών που χρηματοδοτήθηκε από τους αδελφούς Ροκφέλερ, το οποίο ζητούσε αύξηση του στρατιωτικού προϋπολογισμού των ΗΠΑ κατά 3 δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως.[81]

Το 1956 παρακολούθησε το συνέδριο του προγράμματος Νόμπσκα για τον ανθυποβρυχιακό πόλεμο, όπου οι συζητήσεις κυμαίνονταν από ωκεανογραφία έως πυρηνικά όπλα. Κατά τη διάρκεια της συζήτησης για μια μικρή πυρηνική κεφαλή για την τορπίλη Mark 45, ξεκίνησε μια συζήτηση σχετικά με τη δυνατότητα ανάπτυξης μιας μικρών διαστάσεων πυρηνικής κεφαλής ενός μεγατόνου για τον πύραυλο Polaris. Ο αντίπαλός του στη συζήτηση, Τζ. Κάρσον Μαρκ από το Εθνικό Εργαστήριο του Λος Άλαμος, στην αρχή επέμεινε ότι δεν μπορούσε να γίνει. Ωστόσο, ο Δρ Μαρκ δήλωσε τελικά ότι θα μπορούσε να αναπτυχθεί μια κεφαλή μισού μεγατόνων αρκετά μικρού μεγέθους. Αυτή η απόδοση, περίπου τριάντα φορές μεγαλύτερη από αυτή της βόμβας της Χιροσίμα, ήταν αρκετή για τον Αρχηγό Ναυτικών Επιχειρήσεων Ναύαρχο Άρλεϊ Μπερκ, ο οποίος ήταν παρών αυτοπροσώπως, και η στρατηγική ανάπτυξη πυραύλων του Πολεμικού Ναυτικού μετατοπίστηκε από τους πυραύλους Jupiter στο Polaris μέχρι το τέλος του έτους.[38]

Διετέλεσε Διευθυντής του Εθνικού Εργαστηρίου Λώρενς στο Λίβερμορ, στην ίδρυση του οποίου συμμετείχε με τον Έρνεστ Λόρενς, από το 1958 έως το 1960, και στη συνέχεια συνέχισε ως Αναπληρωτής Διευθυντής. Ήταν πρόεδρος της επιτροπής που ίδρυσε το Εργαστήριο Διαστημικών Επιστημών στο Μπέρκλεϋ. Υπηρέτησε επίσης ταυτόχρονα ως Καθηγητής Φυσικής στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια στο Μπέρκλεϋ.[82] Ήταν ένας ακούραστος υποστηρικτής ενός ισχυρού πυρηνικού προγράμματος και υποστήριζε τη συνέχιση των δοκιμών και της ανάπτυξης - στην πραγματικότητα, παραιτήθηκε από τη διεύθυνση του Λίβερμορ για να μπορέσει καλύτερα να ασκήσει πίεση ενάντια στην προτεινόμενη απαγόρευση δοκιμών. Κατέθεσε κατά της απαγόρευσης των δοκιμών τόσο στο Κογκρέσο όσο και στην τηλεόραση.[83]

Ο Τέλερ ίδρυσε το Τμήμα Εφαρμοσμένης Επιστήμης του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια στο Ντέιβις και στο Εθνικό Εργαστήριο Λόρενς στο Λίβερμορ το 1963, το οποίο κατέχει τη θέση καθηγητή του Έντουαρντ Τέλερ προς τιμήν του. Το 1975 αποσύρθηκε τόσο από το εργαστήριο όσο και από το Μπέρκλεϊ, και ονομάστηκε Επίτιμος Διευθυντής του Εργαστηρίου Λίβερμορ και διορίστηκε Ανώτερος Ερευνητής στο Ινστιτούτο Χούβερ.[49] Μετά το τέλος του κομμουνισμού στην Ουγγαρία το 1989, πραγματοποίησε αρκετές επισκέψεις στη χώρα καταγωγής του και πρόσεξε ιδιαίτερα τις πολιτικές αλλαγές εκεί.[38]

Παγκόσμια κλιματική αλλαγή

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Τέλερ ήταν ένας από τους πρώτους εξέχοντες ανθρώπους που έκρουσαν καμπανάκι κινδύνου για την κλιματική αλλαγή λόγω της καύσης ορυκτών καυσίμων. Σε μια ομιλία του προς τα μέλη της Αμερικανικής Χημικής Εταιρείας τον Δεκέμβριο του 1957, ο Τέλερ προειδοποίησε ότι η μεγάλη ποσότητα καυσίμου με βάση τον άνθρακα που είχε καεί από τα μέσα του 19ου αιώνα αύξανε τη συγκέντρωση διοξειδίου του άνθρακα στην ατμόσφαιρα, κάτι που «ενεργεί με τον ίδιο τρόπο όπως ένα θερμοκήπιο και θα αυξήσει τη θερμοκρασία στην επιφάνεια», και ότι είχε υπολογίσει ότι εάν η συγκέντρωση του διοξειδίου του άνθρακα στην ατμόσφαιρα αυξηθεί κατά 10% «ένα σημαντικό μέρος των πάγων στους πόλους μπορεί να λιώσει».[84]

Μη στρατιωτικές χρήσεις πυρηνικών εκρήξεων

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ένα από τα σχέδια του προγράμματος Chariot περιελάμβανε την πυροδότηση πέντε θερμοπυρηνικών συσκευών για τη δημιουργία του τεχνητού λιμανιού.

Ο Τέλερ ήταν ένας από τους ισχυρότερους και πιο γνωστούς υποστηρικτές για τη διερεύνηση μη στρατιωτικών χρήσεων πυρηνικών εκρηκτικών, τις οποίες οι Ηνωμένες Πολιτείες εξερεύνησαν στο πλαίσιο της Επιχείρησης Plowshare. Ένα από τα πιο αμφιλεγόμενα έργα που πρότεινε ήταν ένα σχέδιο χρήσης μιας βόμβας υδρογόνου πολλών μεγατόνων για να σκάψει ένα λιμάνι βαθέων υδάτων μήκους μεγαλύτερου από ένα μίλι και πλάτους μισού μιλίου για να χρησιμοποιηθεί για τη μεταφορά πόρων από κοιτάσματα άνθρακα και πετρελαίου μέσω του Πόιντ Χόουπ στην Αλάσκα. Η Επιτροπή Ατομικής Ενέργειας αποδέχτηκε την πρόταση του Τέλερ το 1958 και ονομάστηκε Project Chariot. Ενώ η AEC αναζητούσε την τοποθεσία της Αλάσκας και έχοντας αποσύρει τη γη από τη δημόσια ιδιοκτησία, ο Τέλερ υποστήριξε δημόσια τα οικονομικά οφέλη του σχεδίου, αλλά δεν μπόρεσε να πείσει τους τοπικούς ηγέτες ότι το σχέδιο ήταν οικονομικά βιώσιμο.[85]

Άλλοι επιστήμονες επέκριναν το έργο ως δυνητικά επικίνδυνο για την τοπική άγρια ζωή και τους ανθρώπους Ινούπιατ που ζούσαν κοντά στην καθορισμένη περιοχή, οι οποίοι δεν ενημερώθηκαν επίσημα για το σχέδιο μέχρι τον Μάρτιο του 1960.[86][87] Επιπλέον, αποδείχθηκε ότι το λιμάνι θα ήταν παγωμένο για εννέα μήνες το χρόνο. Τελικά, λόγω του οικονομικού ανέφικτου του έργου και των ανησυχιών για θέματα υγείας που σχετίζονται με την ακτινοβολία, το πρόγραμμα εγκαταλείφθηκε το 1962.[88]

Ένα σχετικό πείραμα που είχε επίσης την έγκριση του Τέλερ ήταν ένα σχέδιο εξαγωγής πετρελαίου από την πισσώδη άμμο στη βόρεια Αλμπέρτα με πυρηνικές εκρήξεις, με τίτλο Project Oilsands. Το σχέδιο έλαβε στην πραγματικότητα την έγκριση της κυβέρνησης της Αλμπέρτα, αλλά απορρίφθηκε από την κυβέρνηση του Καναδά υπό τον πρωθυπουργό Τζον Ντιφενμπέικερ, ο οποίος ήταν αντίθετος στην ύπαρξη πυρηνικών όπλων στον Καναδά. Μετά την αποχώρηση του Ντιφενμπέικερ, ο Καναδάς συνέχισε να έχει πυρηνικά όπλα, μέσω μιας συμφωνίας διαμοιρασμού πυρηνικών των ΗΠΑ, από το 1963 έως το 1984.[89][90]

Ο Τέλερ πρότεινε επίσης τη χρήση πυρηνικών βομβών για την αποφυγή ζημιών από ισχυρούς τυφώνες. Υποστήριξε ότι όταν οι συνθήκες στον Ατλαντικό Ωκεανό είναι κατάλληλες για το σχηματισμό τυφώνων, η θερμότητα που παράγεται από καλά τοποθετημένες πυρηνικές εκρήξεις θα μπορούσε να προκαλέσει αρκετούς μικρούς τυφώνες, αντί να περιμένουμε τη φύση να φτιάξει έναν μεγάλο.[91]

Πυρηνική τεχνολογία και Ισραήλ

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Για περίπου είκοσι χρόνια, ο Τέλερ συμβούλευε το Ισραήλ για πυρηνικά θέματα γενικά, και για την κατασκευή βόμβας υδρογόνου ειδικότερα.[92] Το 1952, ο Τέλερ και ο Οπενχάιμερ είχαν μια μακρά συνάντηση με τον Ντέιβιντ Μπεν-Γκουριόν στο Τελ Αβίβ, λέγοντάς του ότι ο καλύτερος τρόπος για να συσσωρευτεί πλουτώνιο ήταν η καύση φυσικού ουρανίου σε έναν πυρηνικό αντιδραστήρα. Ξεκινώντας το 1964, μια σύνδεση μεταξύ του Τέλερ και του Ισραήλ έγινε από τον φυσικό Γιουβάλ Νέεμαν, ο οποίος είχε παρόμοιες πολιτικές απόψεις. Μεταξύ 1964 και 1967, ο Τέλερ επισκέφτηκε το Ισραήλ έξι φορές, δίνοντας διαλέξεις στο Πανεπιστήμιο του Τελ Αβίβ και συμβουλεύοντας τους επικεφαλής του επιστημονικού κύκλου ασφαλείας του Ισραήλ, καθώς και τους πρωθυπουργούς και τα μέλη του υπουργικού συμβουλίου.[93]

Το 1967, όταν το ισραηλινό πυρηνικό πρόγραμμα πλησίαζε στην ολοκλήρωσή του, ο Τέλερ ενημέρωσε τον Νέεμαν ότι επρόκειτο να πει στη CIA ότι το Ισραήλ είχε κατασκευάσει πυρηνικά όπλα και να εξηγήσει ότι ήταν δικαιολογημένο από το φόντο του Πολέμου των Έξι Ημερών. Αφού ο Νέεμαν το ξεκαθάρισε με τον πρωθυπουργό Λέβι Εσκόλ, ο Τέλερ ενημέρωσε τον επικεφαλής του Γραφείου Επιστήμης και Τεχνολογίας της CIA, Καρλ Ντάκετ. Χρειάστηκε ένας χρόνος, για να πείσει ο Τέλερ τη CIA ότι το Ισραήλ είχε αποκτήσει πυρηνική ικανότητα. Οι πληροφορίες πέρασαν από τον διευθυντή της CIA Ρίτσαρντ Χελμς στον πρόεδρο εκείνη την εποχή, Λίντον Μπ. Τζόνσον. Ο Τέλερ τους έπεισε επίσης να τερματίσουν τις αμερικανικές απόπειρες να επιθεωρήσουν το Κέντρο Πυρηνικών Ερευνών Νεγκέβ στη Ντιμόνα. Το 1976 ο Ντάκετ κατέθεσε στο Κογκρέσο ενώπιον της Ρυθμιστικής Επιτροπής Πυρηνικών, ότι αφού έλαβε πληροφορίες από έναν «Αμερικανό επιστήμονα», συνέταξε μια εκτίμηση Εθνικής Πληροφορίας για την πυρηνική ικανότητα του Ισραήλ.[94]

Στη δεκαετία του 1980, ο Τέλερ επισκέφτηκε ξανά το Ισραήλ για να συμβουλεύσει την ισραηλινή κυβέρνηση σχετικά με την κατασκευή πυρηνικού αντιδραστήρα.[95] Τρεις δεκαετίες αργότερα, ο Τέλερ επιβεβαίωσε ότι κατά τη διάρκεια των επισκέψεών του κατέληξε στο συμπέρασμα ότι το Ισραήλ είχε στην κατοχή του πυρηνικά όπλα. Αφού μετέφερε το θέμα στην κυβέρνηση των ΗΠΑ, ο Τέλερ φέρεται να είπε: «Τα [το Ισραήλ] έχουν και ήταν αρκετά έξυπνοι για να εμπιστευτούν την έρευνά τους και όχι να δοκιμάσουν, ξέρουν ότι η δοκιμή θα τους προκαλούσε μπελάδες».[94]

Στρατηγική Αμυντική Πρωτοβουλία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Τέλερ έγινε μια σημαντική δύναμη άσκησης πίεσης της Στρατηγικής Αμυντικής Πρωτοβουλίας στον Πρόεδρο Ρόναλντ Ρίγκαν τη δεκαετία του 1980.

Στη δεκαετία του 1980, ο Τέλερ ξεκίνησε μια ισχυρή εκστρατεία για αυτό που αργότερα ονομάστηκε Στρατηγική Αμυντική Πρωτοβουλία (Strategic Defense Initiative, SDI), που χλευάστηκε από τους επικριτές ως «Πόλεμος των Άστρων», η ιδέα της χρήσης επίγειων και δορυφορικών λέιζερ, δεσμών σωματιδίων και πυραύλων για την καταστροφή των εισερχόμενων Σοβιετικών διηπειρωτικών βαλλιστικών πυραύλων. Ο Τέλερ άσκησε πιέσεις με κυβερνητικές υπηρεσίες -και πήρε την έγκριση του Προέδρου Ρόναλντ Ρίγκαν- για ένα σχέδιο ανάπτυξης ενός συστήματος, που χρησιμοποιεί περίτεχνους δορυφόρους, που χρησιμοποιούσαν ατομικά όπλα για να εκτοξεύουν λέιζερ ακτίνων Χ σε εισερχόμενους πυραύλους, ως μέρος ενός ευρύτερου επιστημονικού ερευνητικού προγράμματος για την άμυνα εναντίον πυρηνικών όπλων.[96]

Σκάνδαλο ξέσπασε όταν ο Τέλερ (και ο συνεργάτης του Λόουελ Γουντ) κατηγορήθηκαν ότι σκόπιμα υπερπώλησαν το πρόγραμμα και ίσως ενθάρρυναν την απόλυση ενός διευθυντή εργαστηρίου (Ρόι Γούντραφ) που είχε προσπαθήσει να διορθώσει το λάθος.[97] Οι ισχυρισμοί του οδήγησαν σε ένα ανέκδοτο που κυκλοφόρησε στην επιστημονική κοινότητα, ότι μια νέα μονάδα αβάσιμης αισιοδοξίας ονομάστηκε τέλερ. ένα τέλερ ήταν τόσο μεγάλο που τα περισσότερα συμβάντα έπρεπε να μετρηθούν σε νανοτέλερ ή πικοτέλερ.[98]

Πολλοί εξέχοντες επιστήμονες υποστήριξαν ότι το σύστημα ήταν μάταιο. Ο Χανς Μπέτε, μαζί με τον φυσικό της IBM Ρίτσαρντ Γκάργουιν και τον συνεργάτη του Πανεπιστημίου Κορνέλ Κερτ Γκότφριντ, έγραψαν ένα άρθρο στο Scientific American το οποίο ανέλυσε το σύστημα και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι οποιοσδήποτε υποτιθέμενος εχθρός θα μπορούσε να απενεργοποιήσει ένα τέτοιο σύστημα με τη χρήση κατάλληλων δολωμάτων που θα κόστιζαν όσο ένα πολύ μικρό κλάσμα του προγράμματος SDI.[99]

Το 1987 ο Τέλερ δημοσίευσε ένα βιβλίο που υποστηρίζει τα συστήματα πολιτικής προστασίας και ενεργητικής προστασίας, όπως το SDI, με τίτλο Better a Shield than a Sword και οι απόψεις του σχετικά με το ρόλο των λέιζερ στο SDI δημοσιεύθηκαν και είναι διαθέσιμες, σε δύο πρακτικά συνεδρίων λέιζερ 1986–87.[100][101]

Θάνατος και κληρονομιά

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Έντουαρντ Τέλερ στα τελευταία του χρόνια

Ο Τέλερ πέθανε στο Στάνφορντ της Καλιφόρνια στις 9 Σεπτεμβρίου 2003, σε ηλικία 95 ετών.[49] Είχε υποστεί εγκεφαλικό δύο μέρες πριν και έπασχε από καιρό από σειρά παθήσεων που σχετίζονταν με την προχωρημένη ηλικία του.[102]

Η σθεναρή υπεράσπιση του Τέλερ για ισχύ μέσω πυρηνικών όπλων, ειδικά όταν τόσοι πολλοί από τους συναδέλφους του εν καιρώ πολέμου εξέφρασαν αργότερα τη λύπη του για την κούρσα των εξοπλισμών, τον έκανε εύκολο στόχο για το στερεότυπο του «τρελού επιστήμονα». Το 1991 του απονεμήθηκε ένα από τα πρώτα βραβεία Ig Nobel για την Ειρήνη ως αναγνώριση των «προσπαθειών του για όλη του τη ζωή να αλλάξει την έννοια της ειρήνης όπως την ξέρουμε». Φημολογήθηκε επίσης ότι ήταν μια από τις εμπνεύσεις για τον χαρακτήρα του Dr. Strangelove στην ομώνυμη σατιρική ταινία του Στάνλεϊ Κούπρικ το 1964.[49] Στην προαναφερθείσα συνέντευξη στο Scientific American από το 1999, αναφέρθηκε ότι είχε ταραχτεί στην ερώτηση : «Το όνομά μου δεν είναι Strangelove. Δεν ξέρω για τον Strangelove. Δεν με ενδιαφέρει ο Strangelove. Τι άλλο μπορώ να πω;... Κοίτα. Πες το τρεις φορές ακόμα, και σε πετάω από αυτό το γραφείο.»[29]

Ο βραβευμένος με Νόμπελ φυσικός Ίσιντορ Ι. Ράμπι πρότεινε κάποτε ότι «Θα ήταν ένας καλύτερος κόσμος χωρίς τον Τέλερ».[103]

Το 1986, του απονεμήθηκε το βραβείο Sylvanus Thayer της Στρατιωτικής Ακαδημίας των Ηνωμένων Πολιτειών. Εκλέχτηκε μέλος της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών των ΗΠΑ το 1948[104] Ήταν μέλος της Αμερικανικής Ακαδημίας Τεχνών και Επιστημών, της Αμερικανικής Ένωσης για την Προώθηση της Επιστήμης και της Αμερικανικής Πυρηνικής Εταιρείας.[105] Μεταξύ των διακρίσεων που έλαβε ήταν το Βραβείο Άλμπερτ Αϊνστάιν το 1958,[82] το Βραβείο Χρυσής Πλάκας της Αμερικανικής Ακαδημίας Επιτευγμάτων το 1961,[106] το Βραβείο Ενρίκο Φέρμι το 1962,[82] το Μετάλλιο Έρινγκεν το 1980,[107] το Βραβείο Χάρβεϊ το 1975, το Εθνικό Μετάλλιο της Επιστήμης το 1983, το Προεδρικό Μετάλλιο Πολιτών το 1989,[82] και η Αλυσίδα του Κορβίνου το 2001.[108] Κατονομάστηκε επίσης ως μέρος της ομάδας των «Αμερικανικών επιστημόνων» που ήταν άνθρωποι της χρονιάς του περιοδικού Time το 1960,[109] και ένας αστεροειδής, ο 5006 Τέλερ, πήρε το όνομά του.[110] Του απονεμήθηκε το Προεδρικό Μετάλλιο της Ελευθερίας από τον Πρόεδρο Τζορτζ Μπους το 2003, λιγότερο από δύο μήνες πριν από το θάνατό του.[49]

Βιβλιογραφία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Το πυρηνικό μας μέλλον: Γεγονότα, Κίνδυνοι και Ευκαιρίες (1958), με συν-συγγραφέα τον Άλμπερτ Λάτερ[111]
  • Basic Concepts of Physics (1960)
  • The Legacy of Hiroshima (1962), με τον Άλεν Μπράουν[112][113]
  • The Constructive Uses of Nuclear Explosions (1968)
  • Ενέργεια από τον Ουρανό και τη Γη (1979)
  • The Pursuit of Simplicity (1980)
  • Better a Shield Than a Sword: Perspectives on Defense and Technology (1987)[114]
  • Conversations on the Dark Secrets of Physics (1991), με τους Wendy Teller και Wilson Talley(ISBN 978-0306437724)[115][116]
  • Memoirs: A Twentieth-Century Journey in Science and Politics (2001), με την Τζούντιθ Σούλερι[117]

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 9  Απριλίου 2014.
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. 12395775v. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 «Encyclopædia Britannica» (Αγγλικά) biography/Edward-Teller. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  4. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 10  Δεκεμβρίου 2014.
  5. ↑ «Большая советская энциклопедия» (Ρωσικά) Η Μεγάλη Ρωσική Εγκυκλοπαίδεια. Μόσχα. 1969. Ανακτήθηκε στις 28  Σεπτεμβρίου 2015.
  6. ↑ «The explosion of the first atomic bomb».
  7. ↑ «Neue Reaktor-Technologien».
  8. ↑ www.nytimes.com/2005/03/08/science/08bethe.html.
  9. ↑ www.nytimes.com/1981/09/22/obituaries/dr-gregory-breit-early-authority-on-atom-weapons-is-dead-at.html.
  10. ↑ www.nytimes.com/1988/11/20/opinion/l-who-is-h-bomb-s-real-father-a-paternity-test-584188.html.
  11. ↑ CONOR.SI. 36598115.
  12. ↑ Ανακτήθηκε στις 8  Ιουλίου 2019.
  13. ↑ Ανακτήθηκε στις 14  Ιουνίου 2019.
  14. ↑ Ανακτήθηκε στις 3  Ιουλίου 2019.
  15. ↑ «Augusta "Mici" Teller, Mathematician , Los Alamos, NM» Atomic Heritage Foundation. augusta-mici-teller.
  16. ↑ «Prize Winners».
  17. ↑ socengsci.org/eringen-medal/.
  18. ↑ science.osti.gov/fermi/Award-Laureates.
  19. ↑ acsmaryland.org/remsen-award/.
  20. ↑ "I have always considered that description in poor taste." Teller & Shoolery 2001.
  21. ↑ Goodchild 2004, σελ. 36.
  22. ↑ Metropolis, Nicholas; Rosenbluth, Arianna W.; Rosenbluth, Marshall N.; Teller, Augusta H.; Teller, Edward (1953). «Equation of State Calculations by Fast Computing Machines». Journal of Chemical Physics 21 (6): 1087–1092. doi:10.1063/1.1699114. Bibcode: 1953JChPh..21.1087M. https://archive.org/details/sim_journal-of-chemical-physics_1953-06_21_6/page/1087. 
  23. ↑ The Martians of Science : Five Physicists Who Changed the Twentieth Century: Five Physicists Who Changed the Twentieth Century. 2006. ISBN 978-0198039679. 
  24. ↑ Libby, Stephen B.· Van Bibber, Karl A. (2010). Edward Teller Centennial Symposium: Modern Physics and the Scientific Legacy of Edward Teller : Livermore, CA 2008. ISBN 978-9812838001. 
  25. ↑ «Edward Teller Is Dead at 95; Fierce Architect of H-Bomb». The New York Times. September 10, 2003. https://www.nytimes.com/2003/09/10/us/edward-teller-is-dead-at-95-fierce-architect-of-h-bomb.html?pagewanted=all&src=pm. 
  26. ↑ Dimand, Robert W.· Hagemann, Harald (2019). The Elgar Companion to John Maynard Keynes. ISBN 978-1788118569. 
  27. ↑ Teller & Shoolery 2001, σελ. 32.
  28. ↑ Video in which Teller recalls his earliest memories στο YouTube
  29. ↑ 29,0 29,1 Stix, Gary (October 1999). «Infamy and honor at the Atomic Café: Edward Teller has no regrets about his contentious career». Scientific American: 42–43. doi:10.1038/scientificamerican1099-42. http://www.sciam.com/article.cfm?articleID=0003A1F2-E235-1C73-9B81809EC588EF21&pageNumber=1&catID=2. Ανακτήθηκε στις November 25, 2007. 
  30. ↑ Edward Teller - The inspiration of Herman Mark (segment 18 of 147), June 1996 interview with John H. Nuckolls, former director of the Lawrence Livermore National Laboratory (posted on January 24, 2008)
    Alternate source video (uploaded to Web of Stories YouTube channel on September 27, 2017)
  31. ↑ Edward Teller Facts, quote:
    "Leaving Hungary because of anti-Semitism, Teller went to Germany to study chemistry and mathematics at the Karlsruhe Institute of Technology from 1926 to 1928. A lecture he heard by Herman Mark on the new science of molecular spectroscopy made a lasting impression on him: "He [Mark] made it clear that new ideas in physics had changed chemistry into an important part of the forefront of physics."
  32. ↑ Edward Teller – Wave-particle duality sparked a fascination with physics (segment 16 of 147), June 1996 interview with John H. Nuckolls, former director of the Lawrence Livermore National Laboratory (posted on 24 January 2008)
    Alternate source video (uploaded to Web of Stories YouTube channel on Sep 27, 2017)
    Quote:
    "This theory [of polymer chemistry, and its relation to quantum physics] managed to make in me a big change from an interest in mathematics to an interest in physics."
  33. ↑ Edward Teller – Permission to become a physicist (segment 17 of 147), June 1996 interview with John H. Nuckolls, former director of the Lawrence Livermore National Laboratory (posted on January 24, 2008)
    Alternate source video (uploaded to Web of Stories YouTube channel on September 27, 2017)
  34. ↑ Edward Teller – Jumping off the moving train (segment 20 of 147), June 1996 interview with John H. Nuckolls, former director of the Lawrence Livermore National Laboratory (posted on January 24, 2008)] (uploaded to Web of Stories YouTube channel on September 27, 2017)
  35. ↑ «Edward Teller». biography.yourdictionary.com. 
  36. ↑ 36,0 36,1 Witt, Gloria. «Glimpses of an exceptional man». Lawrence Livermore National Laboratory. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 24 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 13 Νοεμβρίου 2015. 
  37. ↑ Teller & Shoolery 2001; see also «Interview with Edward Teller, part 40. Going to Rome with Placzek to visit Fermi». Peoples Archive. Ανακτήθηκε στις 13 Νοεμβρίου 2015. 
  38. ↑ 38,00 38,01 38,02 38,03 38,04 38,05 38,06 38,07 38,08 38,09 38,10 Teller & Shoolery 2001.
  39. ↑ Edward Teller, the Real Dr. Strangelove. Harvard University Press. 2004. ISBN 978-0674016699. 
  40. ↑ Teller & Shoolery 2001, σελ. 109.
  41. ↑ Hargittai, István· Hargittai, Magdolna (2015). Budapest Scientific: A Guidebook. ISBN 978-0191068492. 
  42. ↑ Jahn, H.; Teller, E. (1937). «Stability of Polyatomic Molecules in Degenerate Electronic States. I. Orbital Degeneracy». Proceedings of the Royal Society A 161 (905): 220–235. doi:10.1098/rspa.1937.0142. Bibcode: 1937RSPSA.161..220J. 
  43. ↑ Journal of the American Chemical Society, 60 (2), pp. 309–319 (1938).
  44. ↑ Teller & Shoolery 2001, σελ. 151.
  45. ↑ Brown & Lee 2009.
  46. ↑ 46,00 46,01 46,02 46,03 46,04 46,05 46,06 46,07 46,08 46,09 46,10 46,11 Herken 2002.
  47. ↑ 47,0 47,1 Rhodes 1986.
  48. ↑ Teller & Shoolery 2001, σελ. 158.
  49. ↑ 49,0 49,1 49,2 49,3 49,4 Shurkin, Joel N (September 10, 2003). «Edward Teller, 'Father of the Hydrogen Bomb,' is dead at 95». Stanford Report (Stanford News Service). http://news.stanford.edu/news/2003/september24/tellerobit-924.html. Ανακτήθηκε στις November 27, 2007. 
  50. ↑ 50,0 50,1 50,2 50,3 50,4 Hoddeson και άλλοι 1993.
  51. ↑ Hoddeson και άλλοι 1993, σελ. 95.
  52. ↑ Hoddeson και άλλοι 1993, σελ. 181.
  53. ↑ Hoddeson και άλλοι 1993, σελ. 204.
  54. ↑ Dash 1973.
  55. ↑ «Robert F. Christy». Atomic Heritage Foundation. Ανακτήθηκε στις 14 Νοεμβρίου 2015. 
  56. ↑ Wellerstein, Alex. «Christy's Gadget: Reflections on a death». Restricted data blog. Ανακτήθηκε στις 7 Οκτωβρίου 2014. 
  57. ↑ «Hans Bethe 94 – Help from the British, and the 'Christy Gadget'». Web of Stories. Ανακτήθηκε στις 12 Οκτωβρίου 2014. 
  58. ↑ «Constructing the Nagasaki Atomic Bomb». Web of Stories. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 10 Οκτωβρίου 2014. Ανακτήθηκε στις 12 Οκτωβρίου 2014. 
  59. ↑ «Edward Teller, RIP». The New Atlantis (3): 105–107. Fall 2003. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις March 3, 2016. https://web.archive.org/web/20160303233937/http://www.thenewatlantis.com/publications/edward-teller-rip. Ανακτήθηκε στις November 15, 2015. 
  60. ↑ 60,0 60,1 Blumberg & Panos 1990.
  61. ↑ «Essay Review-From the A-Bomb to Star Wars: Edward Teller's History. Better A Shield Than a Sword: Perspectives on Defense and Technology». Technology and Culture 31 (4): 848. October 1990. https://archive.org/details/sim_technology-and-culture_1990-10_31_4/page/848. 
  62. ↑ 62,0 62,1 62,2 62,3 Rhodes 1995.
  63. ↑ «Early Research on Fusion Weapons». Nuclear Weapons Archive. 15 Νοεμβρίου 2015. 
  64. ↑ 64,0 64,1 Khariton, Yuli; Smirnov, Yuri (May 1993). «The Khariton version». Bulletin of the Atomic Scientists 49 (4): 20–31. doi:10.1080/00963402.1993.11456341. Bibcode: 1993BuAtS..49d..20K. https://archive.org/details/sim_bulletin-of-the-atomic-scientists_1993-05_49_4/page/20. 
  65. ↑ Bethe, Hans (1952). «Memorandum on the History of the Thermonuclear Program». Federation of American Scientists. Ανακτήθηκε στις 15 Δεκεμβρίου 2007. 
  66. ↑ 66,0 66,1 66,2 66,3 Bethe, Hans (1954). «Testimony in the Matter of J. Robert Oppenheimer». Atomic Archive. Ανακτήθηκε στις 10 Νοεμβρίου 2006. 
  67. ↑ Carlson, Bengt (July–August 2003). «How Ulam set the stage». Bulletin of the Atomic Scientists 59 (4): 46–51. doi:10.2968/059004013. 
  68. ↑ Ulam 1983, σελ. 220.
  69. ↑ Thorpe 2006, σελ. 106.
  70. ↑ Gorelik 2009.
  71. ↑ Teller & Shoolery 2001, σελ. 407.
  72. ↑ Uchii, Soshichi (July 22, 2003). «Review of Edward Teller's Memoirs». PHS Newsletter 52. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις July 25, 2011. https://web.archive.org/web/20110725214353/http://www.bun.kyoto-u.ac.jp/phisci/archives/newsletters/newslet_52.html. Ανακτήθηκε στις October 22, 2009. 
  73. ↑ Goodchild 2004, σελ. 217.
  74. ↑ Rhodes 1995, σελ. 467.
  75. ↑ Goodchild 2004, σελ. 131.
  76. ↑ Sublette, Carey. «Basic Principles of Staged Radiation Implosion ("Teller-Ulam Design")». Ανακτήθηκε στις 15 Νοεμβρίου 2015. 
  77. ↑ 77,0 77,1 77,2 Lennick, Michael (Ιουνίου–Ιουλίου 2005). «A Final Interview with Edward Teller». American Heritage. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 17 Μαΐου 2008. 
  78. ↑ Teller, Edward (28 Απριλίου 1954). «In the Matter of J. Robert Oppenheimer: Transcript of Hearing Before Personnel Security Board». pbs.org. United States Government Printing Office. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 11 Δεκεμβρίου 2008. Ανακτήθηκε στις 24 Νοεμβρίου 2007. 
  79. ↑ Broad, William J. (October 11, 2014). «Transcripts Kept Secret for 60 years Bolster Defense of Oppenheimer's Loyalty». The New York Times. https://www.nytimes.com/2014/10/12/us/transcripts-kept-secret-for-60-years-bolster-defense-of-oppenheimers-loyalty.html?_r=0. Ανακτήθηκε στις November 13, 2015. 
  80. ↑ «Richard Rhodes on: Edward Teller's Role in the Oppenheimer Hearings». PBS. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 17 Νοεμβρίου 2015. Ανακτήθηκε στις 15 Νοεμβρίου 2015. 
  81. ↑ «Rockefeller Report Calls for Meeting It With Better Military Setup, Sustained Will». Time magazine. January 13, 1958. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις January 4, 2013. https://archive.today/20130104223739/http://www.time.com/time/printout/0,8816,862822,00.html. 
  82. ↑ 82,0 82,1 82,2 82,3 «In Memoriam: Edward Teller». University of California, Davis. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 10 Νοεμβρίου 2014. Ανακτήθηκε στις 14 Νοεμβρίου 2015. 
  83. ↑ Herken 2002, σελ. 330.
  84. ↑ Matthews, M.A. (October 8, 1959). «The Earth's Carbon Cycle». New Scientist 6: 644–646. 
  85. ↑ Chance, Norman. «Project Chariot: The Nuclear Legacy of Cape Thompson, Alaska Norman Chance – Part 1». University of Connecticut. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 21 Σεπτεμβρίου 2015. Ανακτήθηκε στις 15 Νοεμβρίου 2015. 
  86. ↑ O'Neill 1994.
  87. ↑ Broad 1992, σελ. 48.
  88. ↑ Chance, Norman. «Project Chariot: The Nuclear Legacy of Cape Thompson, Alaska Norman Chance – Part 2». University of Connecticut. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 4 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 15 Νοεμβρίου 2015. 
  89. ↑ Loreto, Frank (April 26, 2002). «Review of Nuclear Dynamite». 8. CM Magazine. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2007-10-25. https://web.archive.org/web/20071025022752/http://www.umanitoba.ca/outreach/cm/vol8/no17/nucleardynamite.html. Ανακτήθηκε στις 2022-05-02. 
  90. ↑ Clearwater, John (1998). «Canadian Nuclear Weapons». Dundurn Press (Toronto). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2011-07-18. https://web.archive.org/web/20110718173656/http://www.user.dccnet.com/welcomewoods/Nuclear_Free_Georgia_Strait/clearwater.html. Ανακτήθηκε στις 2022-05-02. 
  91. ↑ «Nuke Hurricanes, Teller Proposes». The Orlando Sentinel. 9 June 1990. https://www.orlandosentinel.com/news/os-xpm-1990-06-09-9006091014-story.html. Ανακτήθηκε στις 8 July 2021. 
  92. ↑ Karpin 2005.
  93. ↑ Gábor Palló (2000). «The Hungarian Phenomenon in Israeli Science». Hungarian Academy of Science 25 (1). http://www.scs.illinois.edu/~mainzv/HIST/bulletin_open_access/v25-1/v25-1%20p35-42.pdf. Ανακτήθηκε στις December 11, 2012. 
  94. ↑ 94,0 94,1 Cohen 1998.
  95. ↑ UPI (December 6, 1982). «Edward Teller in Israel To Advise on a Reactor». The New York Times. https://www.nytimes.com/1982/12/06/world/edward-teller-in-israel-to-advise-on-a-reactor.html. Ανακτήθηκε στις December 11, 2012. 
  96. ↑ Gwynne, Peter (September 21, 1987). «Teller on SDI, Competitiveness». The Scientist. http://www.the-scientist.com/?articles.view/articleNo/8950/title/Teller-on-SDI--Competitiveness/. 
  97. ↑ Scheer, Robert (July 17, 1988). «The Man Who Blew the Whistle on 'Star Wars': Roy Woodruff's Ordeal Began When He Tried to Turn the Vision of an X-ray Laser into Reality». Los Angeles Times. http://articles.latimes.com/1988-07-17/magazine/tm-9636_1_x-ray-laser. Ανακτήθηκε στις November 15, 2015. 
  98. ↑ «Edward Teller: the Man Behind the Myth». The Truth Seeker. September 15, 2003. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2020-07-30. https://web.archive.org/web/20200730230540/http://www.thetruthseeker.co.uk/?p=1173. Ανακτήθηκε στις November 15, 2015. 
  99. ↑ Bethe, Hans; Garwin, Richard; Gottfried, Kurt (October 1, 1984). «Space-Based Ballistic-Missile Defense». Scientific American 251 (4): 39. doi:10.1038/scientificamerican1084-39. Bibcode: 1984SciAm.251d..39B. http://www.scientificamerican.com/article/space-based-ballistic-missile-defen/. Ανακτήθηκε στις November 15, 2015. 
  100. ↑ Wang, C. P. (Ed.), Proceedings of the International Conference on Lasers '85 (STS, McLean, Va, 1986).
  101. ↑ Duarte, F. J. (Ed.), Proceedings of the International Conference on Lasers '87 (STS, McLean, Va, 1988).
  102. ↑ Goodchild 2004, σελ. 394.
  103. ↑ This quote has been primarily attributed to Rabi in many news sources (see, e.g., McKie, Robin (May 2, 2004). «Megaton megalomaniac». The Observer. http://books.guardian.co.uk/reviews/scienceandnature/0,6121,1207700,00.html. , but in a few reputable sources it has also been attributed to Hans Bethe (i.e. in Herken 2002.
  104. ↑ «Edward Teller». www.nasonline.org. 
  105. ↑ «About the lab:Edward Teller – A Life Dedicated to Science». Lawrence Livermore National Laboratory. 7 Ιανουαρίου 2004. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 Απριλίου 2008. Ανακτήθηκε στις 28 Νοεμβρίου 2007. 
  106. ↑ «Golden Plate Awardees of the American Academy of Achievement». www.achievement.org. American Academy of Achievement. 
  107. ↑ «SES Medallists». Society of Engineering Science. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 8 Οκτωβρίου 2015. Ανακτήθηκε στις 14 Νοεμβρίου 2015. 
  108. ↑ «Hungarians recognize H-bomb physicist Teller». Deseret News. August 16, 2001. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2016-03-04. https://web.archive.org/web/20160304085502/http://www.deseretnews.com/article/858766/Hungarians-recognize-H-bomb-physicist-Teller.html?pg=all. Ανακτήθηκε στις November 14, 2015. 
  109. ↑ «Time Person of the year, 1960: U.S. Scientists». Time Magazine. January 2, 1961. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις May 5, 2007. https://web.archive.org/web/20070505060853/http://www.time.com/time/covers/0,16641,19610102,00.html. Ανακτήθηκε στις November 28, 2007. 
  110. ↑ «The Ames Astrogram: Teller visits Ames» (PDF). NASA. 27 Νοεμβρίου 2000. σελ. 6. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 3 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 28 Νοεμβρίου 2007. 
  111. ↑ Selove, Walter (1958). «Review of Our Nuclear Future: Facts, dangers and opportunities by Edward Teller and Albert L. Latter». Science 127 (3305): 1042. doi:10.1126/science.127.3305.1042.b. 
  112. ↑ Frisch, David (1962). «Review of The Legacy of Hiroshima by Edward Teller and Allen Brown». Physics Today 15 (7): 50–51. doi:10.1063/1.3058270. Bibcode: 1962PhT....15g..50T. 
  113. ↑ «Mini-review of The Legacy of Hiroshima by Edward Teller and Allen Brown». Naval War College Review 15 (6): 40. September 1962. https://digital-commons.usnwc.edu/nwc-review/vol15/iss6/5. 
  114. ↑ Bernstein, Barton J. (1990). «Reviewed work: Better a Shield Than a Sword: Perspectives on Defense and Technology by Edward Teller». Technology and Culture 31 (4): 846–861. doi:10.2307/3105912. https://archive.org/details/sim_technology-and-culture_1990-10_31_4/page/846. 
  115. ↑ «Review of Conversations on the Dark Secrets of Physics by Edward Teller with Wendy Teller and Wilson Talley». Publishers Weekly. 1 Ιανουαρίου 2000. 
  116. ↑ Borcherds, P. (2003). «Review of Conversations on the Dark Secrets of Physics by Edward Teller with Wendy Teller and Wilson Talley». European Journal of Physics 24 (4): 495–496. doi:10.1088/0143-0807/24/4/702. 
  117. ↑ Dyson, Freeman J. (2002). «Review of Memoirs: A Twentieth-Century Journey in Science and Politics by Edward Teller with Judith Shoolery». American Journal of Physics 70 (4): 462–463. doi:10.1119/1.1456079. Bibcode: 2002AmJPh..70..462T. 

Πηγές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Έντουαρντ_Τέλερ&oldid=10831719"