Μετάβαση στο περιεχόμενο

Λουδοβίκος ΙΖ΄ της Γαλλίας

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Λουδοβίκος ΙΖ΄
Ο Λουδοβίκος ΙΖ΄ σε ηλικία 7 ετών το 1792
Βασιλιάς της Γαλλίας και της Ναβάρρας
Περίοδος21 Ιανουαρίου, 1793 – 8 Ιουνίου, 1795 (αναγνωρίστηκε ως νόμιμος διάδοχος και κληρονόμος του θρόνου, αλλά δεν ανακηρύχθηκε Βασιλιάς λόγω της κατάργησης της μοναρχίας)
ΠροκάτοχοςΛουδοβίκος ΙΣΤ΄
ΔιάδοχοςΜέγας Ναπολέων (ως Αυτοκράτορας της Γαλλίας)
Λουδοβίκος ΙΗ΄ (ως Βασιλιάς της Γαλλίας και της Ναβάρρας)
Γέννηση27 Μαρτίου 1785
Παλάτι των Βερσαλλιών
Θάνατος8 Ιουνίου 1795 (10 ετών)
Παρίσι, Γαλλία
Τόπος ταφήςΒασιλικό Μουσείο του Αγίου Διονυσίου, Γαλλία
(μόνο η καρδιά του)
Πλήρες όνομα
   Λουδοβίκος Κάρολος
ΟίκοςΟίκος των Βουρβόνων
ΠατέραςΛουδοβίκος ΙΣΤ΄
ΜητέραΜαρία Αντουανέττα
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα (π • σ • ε )

Ο Λουδοβίκος ΙΖ΄ (γαλλικά: Louis XVII, 27 Μαρτίου 1785 - 8 Ιουνίου 1795) ήταν ο νεότερος γιος του Λουδοβίκου ΙΣΤ΄ της Γαλλίας και της Μαρίας Αντουανέττας της Αυστρίας.[1] Με το θάνατο του αδελφού του Λουδοβίκου Ιωσήφ, έγινε ο νέος Δελφίνος (τίτλος που έδειχνε ότι ήταν ο επόμενος κληρονόμος του θρόνο). Αυτός ο τίτλος έχασε την ισχύ του το 1791 και το νέο σύνταγμα τον αποκαλούσε απλώς «Πρώην βασιλικό Πρίγκιπα».

Όταν ο πατέρας του εκτελέστηκε στις 21 Ιανουαρίου 1793, κατά τη διάρκεια της μέσης περιόδου της Γαλλικής Επανάστασης, τον διαδέχθηκε αυτόματα ως βασιλιάς της Γαλλίας ως Λουδοβίκος ΙΖ΄, επειδή οι βασιλικοί οπαδοί και οι ξένες δυνάμεις σκόπευαν να αποκαταστήσουν τη μοναρχία. Ωστόσο, η Γαλλία είχε τότε δημοκρατία και ο Λουδοβίκος δεν ανέλαβε πότε την εξουσία. Μερικά χρόνια όμως αργότερα, έγινε η αποκατάσταση του Οίκου των Βουρβόνων, και το έτος 1814, ο θείος του ανέβηκε στο θρόνο και ανακηρύχθηκε ως Λουδοβίκος ΙΗ΄.

Βιογραφία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Λουδοβίκος Κάρολος γεννήθηκε στο Παλάτι των Βερσαλλιών, ως ο δεύτερος γιος και το τρίτο παιδί της βασιλικής οικογένειας. Το όνομα Κάρολος προερχόταν από το όνομα της αγαπημένης αδερφής της μητέρας του, της Μαρίας Καρολίνας, Βασίλισσα της Νάπολης και τη Σικελίας, η οποία ήταν γνωστή ως Καρλόττα στην οικογένεια.[1] Η μικρότερη αδερφή του, η Σοφία, γεννήθηκε λίγο περισσότερο από ένα χρόνο αργότερα. Έγινε Δελφίνος μετά το θάνατο του μεγαλύτερου αδελφού του, Λουδοβίκου Ιωσήφ, στις 4 Ιουνίου 1789.

Όπως συνηθίζεται στις βασιλικές οικογένειες, η Μαρία Αντουανέττα διόρισε γκουβερνάντες για τη φροντίδα των τριών παιδιών της. Η πρώτη που ανέλαβε αυτό το ρόλο για τον Λουδοβίκο Κάρολο ήταν η Γιολάντ Μαρτίν Γκαμπριέλ ντε Πολαστρόν, που έφυγε από τη Γαλλία με την παρότρυνση του Λουδοβίκου ΙΣΤ΄, το βράδυ της 16-17 Ιουλίου 1789, κατά το ξέσπασμα της Επανάστασης.[2] Αντικαταστάθηκε από την Μαρκησία Λουίζ Ελιζαμπέτ ντε Τουρζέλ. Επιπλέον, η Βασίλισσα επέλεξε την Αγκάτ ντε Ραμπού να είναι η επίσημη νοσοκόμα του Κάρολου. Ο Γάλλος ιστορικός Αλαίν Ντεκώ σχολίασε:

«Η κυρία Ντε Ραμπού ήταν επίσημα υπεύθυνη για τη φροντίδα του Δελφίνου από την ημέρα της γέννησης του έως τις 10 Αυγούστου 1792. Με άλλα λόγια, για επτά χρόνια. Κατά τη διάρκεια αυτών των ετών, δεν τον άφησε ποτέ, τον αγκάλιαζε, τον φρόντιζε, τον έντυνε, τον παρηγορούσε και τον διαπαιδαγωγούσε. Πολλές φορές μάλιστα, πολύ περισσότερο από τη Μαρία Αντουανέττα. Πράγματι, ήταν σαν μια αληθινή μητέρα γι' αυτόν».[3]

Μερικοί έχουν υποστηρίξει ότι ο Σουηδός αριστοκράτης Άξελ φον Φέρσεν ο Νεότερος, που ήταν συναισθηματικά συνδεδεμένος με τη Μαρία Αντουανέττα, ότι ήταν ο πατέρας του γιου της. Έχει υπολογιστεί μάλιστα ότι ο Λουδοβίκος Κάρολος γεννήθηκε ακριβώς εννέα μήνες μετά την επιστροφή του Φέρσεν στο παλάτι. Μολαταύτα, η θεωρία αυτή απορρίφθηκε από τους περισσότερους μελετητές, εφόσον διαπίστωσαν ότι ο χρόνος της σύλληψης του παιδιού, αντιστοιχούσε τέλεια με την εποχή που ο Λουδοβίκος ΙΣΤ΄ και η Μαρία Αντουανέττα είχαν περάσει πολύ χρόνο μαζί. Η Βασίλισσα, παρόλο που είχε πάρει πολύ βάρος λόγω της εγκυμοσύνης της, (και χαρακτηρίστηκε «πολύ χοντρή» από τον Βασιλιά της Σουηδίας), κατάφερε να διατηρήσει το χάρισμα της επιβλητικής φιγούρας της στην αυλή της, (όπου είχε πολλούς θαυμαστές), και παρέμεινε μια πιστή και ισχυρή γυναίκα, αλλά και μια αυστηρή αλλά ταυτόχρονα στοργική μητέρα.[4]

Στις 6 Οκτωβρίου 1789, ένα Παρισινό πλήθος που αποτελούνταν κυρίως από γυναίκες, ανάγκασε την βασιλική οικογένεια να μετακινηθεί από τις Βερσαλλίες, στο Παλάτι του Κεραμεικού. Εκεί πέρασαν τα επόμενα τρία χρόνια ως κρατούμενοι υπό την καθημερινή επιτήρηση των εθνικών φρουρών, οι όποιοι δεν έχαναν ευκαιρία να ονειδίσουν την οικογένεια.[5] Εκείνη την εποχή, οι φύλακες δεν άφηναν σε ησυχία την Μαρία Αντουανέττα και την ακολουθούσαν παντού, ακόμα και στο δωμάτιο της τη νύχτα.

Η οικογένεια έζησε μια απομονωμένη ζωή. Εντούτοις η Μαρία Αντουανέττα αφιέρωσε το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου της, στα δύο παιδιά της, υπό την καθημερινή επίβλεψη των εθνικών φρουρών. Εκείνοι κρατούσαν τα χέρια της πίσω από την πλάτη της και έψαχναν όλη την βασιλική οικογένεια για να δουν αν υπήρχαν λαθραία γράμματα κρυμμένα πάνω τους. Το 1790, η Βασίλισσα υιοθέτησε μια ανάδοχη αδερφή για τον γιο της, την "Ζοέ" Ζαν Λουίζ Βικτουάρ (γεννήθηκε το 1787)[6] για να παίζουν μαζί. Παρόλα αυτά, στις 21 Ιουνίου 1791, η οικογένεια προσπάθησε να δραπετεύσει (Φυγή στη Βαρέν), αλλά η προσπάθεια απέτυχε γιατί τους αναγνώρισαν στο δρόμο και τους επέστρεψαν στο Παρίσι. Όταν το Παλάτι του Κεραμεικού δέχτηκε επίθεση από ένοπλους όχλους στις 10 Αυγούστου 1792, η βασιλική οικογένεια αναζήτησε καταφύγιο στη Νομοθετική Συνέλευση.

Στις 13 Αυγούστου, η βασιλική οικογένεια φυλακίστηκε στον πύργο του Ναού. Στην αρχή, οι συνθήκες τους δεν ήταν εξαιρετικά σκληρές. Εν το μεταξύ ως κρατούμενοι αποκαλούνταν με τον τίτλος «Καπέτιδες» από τη νεοφερμένη Δημοκρατία. Στις 11 Δεκεμβρίου, στην αρχή της δίκης του, ο Λουδοβίκος ΙΣΤ΄ χωρίστηκε από την οικογένεια του.

Φυλάκιση και φήμες διαφυγής

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

1793: Στη φροντίδα του Αντουάν Σιμόν

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Λουδοβίκος ΙΣΤ΄ φροντίζει για την εκπαίδευση του γιου του κατά την διάρκεια της φυλάκισης τους.

Αμέσως μετά την εκτέλεση του Λουδοβίκου ΙΣΤ΄, καταστρώθηκαν σχεδία για τη διαφυγή της υπόλοιπης βασιλικής οικογενείας από την φυλακή, από τον Ιππότη ντε Ζαρζέ , τον Βαρόνο του Μπα και την Αγγλίδα ηθοποιό Σάρλοτ Άτκυνς, αλλά δεν είχαν επιτυχία.

Στις 3 Ιουλίου, ο Λουδοβίκος Κάρολος διαχωρίστηκε από τη μητέρα του και τέθηκε στη φροντίδα του Αντουάν Σιμόν, ενός υποδηματοποιού που είχε διοριστεί κηδεμόνας του από την Επιτροπή Δημόσιας Ασφάλειας. Η αποστολή του ήταν να μετατρέψει το νεαρό αγόρι από έναν πρώην πρίγκιπα σε ένα ένθερμο δημοκρατικό πολίτη.

Οι φήμες που διέδιδαν οι βασιλικοί οπαδοί ανέφεραν ότι ο Σιμόν και η γυναίκα του φέρονταν πολύ σκληρά στο παιδί. Ωστόσο κάτι τέτοιο δεν έχει αποδειχτεί ιστορικά. Εντούτοις, η αδερφή του Κάρολου, Μαρία Θηρεσία, έγραψε στα απομνημονεύματά της για το «τέρας Σιμόν», όπως επίσης και ο Αλσίντ Μποσέν. Στην πραγματικότητα, η σύζυγος του Αντουάν Σιμόν, Μαρί-Ζαν, φρόντιζε πολύ τον νεαρό πρίγκιπα. Οι ιστορίες της εποχής που επιβίωσαν από την λήθη του χρόνου έλεγαν πως ενθαρρύνθηκε να τρώει και να πίνει υπερβολικά και ότι έμαθε τη γλώσσα του πεζοδρομίου. Επιπρόσθετα, οι κατάσκοποι πολιτικών προσώπων από την Βρετανία και την Ισπανία, έδωσαν αναφορές που υποστήριζαν ότι το αγόρι βιάστηκε από πόρνες για να μολυνθεί με αφροδίσια νοσήματα. Επίσης, διαδοθήκαν στην περιοχή κατασκευασμένα «αποδεικτικά στοιχεία» κατά της Βασίλισσας, με την κατηγορία ότι κακοποιούσε σεξουαλικά τον γιο της.[7] Ωστόσο, οι σκηνές που περιγράφονται από τον Αλσίν Μποσέν για την σωματική κακοποίηση του παιδιού δεν υποστηρίχτηκαν από καμία δημόσια μαρτυρία, αν και εκείνη την εποχή ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων είχε δει προσωπικά τον πρίγκιπα.

Στις 6 Οκτωβρίου, ο Ζαν-Νικολά Πας, ο Πιέρ Γκασπάρ Σωμέτ και ο Ζακ Ρενέ Εμπέρ, άλλα και άλλα άτομα που επισκέφτηκαν το αγόρι, κατάφεραν να εξασφαλίσουν την υπογραφή του Λουδοβίκου Κάρολου σε κατηγορίες σεξουαλικής κακοποίησης εναντίον της μητέρας του και της θείας του. Μάλιστα, την επόμενη μέρα συνάντησε την μεγαλύτερη αδερφή του Μαρία Θηρεσία για τελευταία φορά.

1794: Η ασθένεια του

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στις 19 Ιανουαρίου 1794, το ζεύγος Σιμόν έφυγε από την φυλακή, αφού εξασφάλισαν απόδειξη για την ασφαλή μεταφορά του ανάδοχου παιδιού τους (δηλαδή του Λουδοβίκου Κάρολου), ο οποίος βρέθηκε σε καλή υγεία. Ένα μεγάλο μέρος των εγγραφών της φυλακής από εκείνη την εποχή και μετά εξαφανίστηκε, μετά από την αποκατάσταση του Οίκου των Βουρβόνων, καθιστώντας έτσι αδύνατη την πλήρη εξακρίβωση των γεγονότων. Δύο ημέρες μετά την αναχώρηση των Σιμόν, όπως λέγεται από τους ιστορικούς της Αποκατάστασης, ο πρίγκιπας είχε τοποθετηθεί σε ένα σκοτεινό δωμάτιο που σφραγίστηκε σαν να ήταν κλουβί άγριου ζώου. Η ιστορία λέει ότι το φαγητό περνούσε από τα κάγκελα και δινόταν στο αγόρι, το οποίο κατάφερε και επέζησε παρά τη συσσωρευμένη βρωμιά του που υπήρχε μέσα στο κελί του.

Ο Μαξιμιλιανός Ροβεσπιέρος επισκέφθηκε την Μαρία Θηρεσία στις 11 Μαΐου, αλλά σύμφωνα με τον μύθο, κανένας δεν μπήκε στο δωμάτιο του αγοριού για έξι μήνες , μέχρι που ο Πωλ Μπαράς επισκέφθηκε τη φυλακή μετά την Θερμιδοριανή αντίδραση (27 Ιουλίου 1794). Οι αναφορές του Μπαράς για την επίσκεψη του στον πρίγκιπα, αναφέρουν ότι ο Λουδοβίκος Κάρολος ήταν πολύ παραμελημένος, αλλά δεν έκανε νύξη για επένδυση ασφαλείας στο κελί του. Είναι ωστόσο βέβαιο ότι κατά το πρώτο εξάμηνο του 1794, ο Λουδοβίκος Κάρολος ήταν πολύ αυστηρά απομονωμένος. Μάλιστα δεν είχε κάποιον διορισμένο κηδεμόνα, αλλά ήταν υπό την ευθύνη των φρουρών που άλλαξαν από μέρα σε μέρα.

Το αγόρι δεν υπέβαλε κανένα παράπονο στον Μπαράς για κακή μεταχείριση. Κατόπιν πλύθηκε και του δόθηκαν καινούργια ρούχα. Το κελί του καθαρίστηκε, και κατά τη διάρκεια της ημέρας τον επισκέφτηκε ο νέος συνοδός του, ο Ζαν Ζακ Κριστόφ Λουρέν (1770-1807), ένας μιγάς από τη Μαρτινίκα. Από τις 8 Νοεμβρίου και μετά, ο Λουρέν είχε βοήθεια από έναν άντρα που ονομαζόταν Γκομάν.

Στη συνέχεια, ο Λουδοβίκος Κάρολος αφέθηκε για λίγο ελεύθερος να αναπνεύσει καθαρό αέρα και να περπατήσει στην οροφή του Πύργου (φυλακή). Από τα τέλη Οκτωβρίου και μετά, το παιδί διατηρούσε μια επίμονη σιωπή, που ο Λουρέν την εξηγούσε ως την αυτοδιάθεση που είχε ο Κάρολος από την ημέρα που έκανε την κατάθεση του εναντίον της μητέρας του. Στις 19 Δεκεμβρίου 1794 τον επισκέφτηκαν τρεις Επίτροποι από την Επιτροπή Δημόσιας Ασφάλειας, αλλά δεν κατάφεραν να κάνουν το αγόρι να μιλήσει.

1795: Θάνατος

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Λουδοβίκος ΙΖ΄ σε πινακα της Ελιζαμπέτ Βιζέ Λε Μπρεν.

Στις 31 Μαρτίου 1795, ο Εττιέν Λαν διορίστηκε ως κηδεμόνας του παιδιού στη θέση του Λορέν. Τον Μάιο του ίδιου έτους το αγόρι ήταν σοβαρά άρρωστο και εξετάστηκε από γιατρό, Πιέρ Ζοζέφ Ντεσώ, ο οποίος τον είχε επισκεφτεί επτά μήνες νωρίτερα. Ωστόσο, την 1η Ιουνίου, ο ίδιος ο γιατρός πέθανε ξαφνικά (υπήρχε η υποψία ότι δηλητηριάστηκε), μερικές μέρες πριν κληθούν οι γιατροί Φιλίπ-Ζαν Πελτάν και Ζαν Μπατίστ Ντυμανζάν

Ο Λουδοβίκος Κάρολος πέθανε στις 8 Ιουνίου 1795. Την επόμενη μέρα διενεργήθηκε αυτοψία από τον Πελτάν. Στην έκθεση έγραψε ότι: το παιδί ήταν 10 ετών, και όπως μας είπαν οι Επίτροποι ήταν ο τελευταίος εν ζωή γιος του αείμνηστου «Λουδοβίκου Καπέτου» (Λουδοβίκος ΙΣΤ΄), και απεβίωσε εξαιτίας μιας επίμονης λοίμωξης (μυκοβακτηριακή αυχενική λεμφαδενίτιδα), η οποία πρέπει να υπήρχε και να τον ταλαιπωρούσε αρκετό καιρό. Η «χοιράδωση» όπως ήταν παλιά γνωστή η «Μυκοβακτηριακή αυχενική λεμφαδενίτιδα», αναφέρεται σε χρόνια διόγκωση λεμφαδένων ή σε λοίμωξη του λαιμού, που σχετίζονται με φυματίωση.[8]

Ο Λουδοβίκος ΙΖ΄ σε νόμισμα.

Κατά τη διάρκεια της αυτοψίας, ο γιατρός Πελτάν σοκαρίστηκε όταν είδε τις αμέτρητες ουλές που κάλυπταν το σώμα του αγοριού, προφανώς το αποτέλεσμα της σωματικής κακομεταχείρισης που υπέστη το παιδί όταν φυλακίστηκε.

Ο Λουδοβίκος Κάρολος θάφτηκε στις 10 Ιουνίου στο νεκροταφείο της Αγία Μαργαρίτας, αλλά δεν ανεγέρθηκε πέτρα για να σηματοδοτήσει το σημείο. Ένα κρανίο βρέθηκε εκεί το 1846 και αναγνωρίστηκε ως δικό του, αν και αργότερα η επανεξέταση το 1893 έδειξε ότι ήταν από έναν έφηβο και ως εκ τούτου είναι απίθανο να είναι δικό του.[9]

Η καρδιά του Λουδοβίκου Κάρολου

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η καρδιά του Λουδοβίκου ΙΖ΄.

Ακολουθώντας μια παράδοση διατήρησης των βασιλικών καρδιών, η καρδιά του Λουδοβίκου Κάρολου αφαιρέθηκε λαθραία κατά τη διάρκεια της αυτοψίας από τον επιβλέποντα ιατρό Φιλίπ-Ζαν Πελτάν. Έτσι, η καρδιά του πρίγκιπα δεν ταυτίστηκε με το υπόλοιπο σώμα. Ο γιατρός αποθήκευσε την καρδιά του σε αποσταγμένο κρασί για να την διατηρήσει. Ωστόσο, μετά από 8 με 10 χρόνια το κρασί εξατμίστηκε και η καρδιά από εκείνη τη στιγμή ξεράθηκε.[10]

Μετά την αποκατάσταση του οίκου των Βουρβόνων το 1815, ο γιατρός προσπάθησε να δώσει την καρδιά του Λουδοβίκου Κάρολου στον θείο του, Λουδοβίκο ΙΗ΄. Ο Βασιλιάς ωστόσο αρνήθηκε να την δεχτεί επειδή δεν μπορούσε να πιστέψει ότι ήταν η καρδιά του ανιψιού του. Σαν αποτέλεσμα, ο γιατρός Πελτάν δώρισε την καρδιά στον Αρχιεπίσκοπο του Παρισιού, Υασέντ-Λουί ντε Κιελέν.

Μετά την Επανάσταση του 1830 και τη λεηλασία του ανακτόρου του Αρχιεπισκόπου, ο γιος του γιατρού βρήκε το λείψανο ανάμεσα στα ερείπια και το έβαλε στο κρυστάλλινο δοχείο στο οποίο διατηρείται μέχρι σήμερα. Μετά το θάνατο του νεότερου Πελτάν το 1879, η καρδιά πέρασε στον Εντουάρ Ντυμόν. Εκείνος πέθανε το 1895 και η καρδιά μπήκε στην κατοχή του ξαδέλφου του Ντυμόν, του Γάλλου ιστορικού Πωλ Κοττάν (1856-1932).

Τα ομοιώματα του Λουδοβίκου ΙΣΤ΄ και της Μαρίας Αντουανέττας στο Βασιλικό Μνημείο του Αγίου Διονυσίου στο Παρίσι.

Ο Κοττάν την πρόσφερε στον Κάρολο των Βουρβόνων, που διεκδικούσε το θρόνο της Ισπανίας, και ήταν ανιψιός της Μαρία Θηρεσία της Αυστρίας-Έστε. Η προσφορά έγινε δεκτή και το λείψανο τοποθετήθηκε στο Κάστρο του Φρόσντορφ, κοντά στη Βιέννη της Αυστρίας. Το 1909, ο γιος του Καρόλου, Ιάκωβος, Δούκας της Μαδρίτης, κληρονόμησε την καρδιά και την έδωσε στην αδερφή του, Βεατρίκη της Ισπανίας.[2][10] Αργότερα πέρασε στην κόρη του Ιάκωβου, την Βεατρίκη των Βουρβόνων (1874-1961), σύζυγος του πρίγκιπα Φαμπρίτσιο Μάσσιμο (1868-1944), και το 1938, στην Μαρία ντας Νέβις της Πορτογαλίας, της νόμιμης κληρονόμου του θρόνου της Γαλλίας.[11]

Τέλος, δύο εγγονές του Καρόλου της Μαδρίτης προσέφεραν την καρδιά στον Δούκα του Μπωφρεμόν, και πρόεδρο του Βασιλικού Μνημείου του Αγίου Διονυσίου στο Παρίσι. Με τη σειρά του έβαλε το κρυστάλλινο δοχείο με την καρδιά στη βασιλική νεκρόπολη των Βασιλέων της Γαλλίας, τον τόπο ταφής των γονέων του Λουδοβίκου Κάρολου και άλλων μελών της γαλλικής βασιλικής οικογένειας.[10]

Εκεί βρισκόταν απαρατήρητη μέχρι τον Δεκέμβριο του 1999, όταν οι δημόσιοι συμβολαιογράφοι είδαν την αφαίρεση ενός τμήματος του μυός της αορτής της καρδιάς και τη μεταφορά του σε ένα σφραγισμένο φάκελο, και στη συνέχεια το άνοιγμα του ίδιου σφραγισμένου φακέλου στο εργαστήριο για να ελεγχθεί.

Το 2000 ο ιστορικός Φίλιπ Ντελόρμ διοργάνωσε έλεγχο DNA μεταξύ της καρδιάς του πρίγκιπα και κάποιου δείγματος οστών από έναν από τους πολλούς ιστορικούς διεκδικητές της ταυτότητας του Λουδοβίκου Κάρολου, για την ακρίβεια ενός γερμανικού ρολογά που ονομαζόταν Καρλ Βίλχελμ Νάουντορφ. Συγκεκριμένα, ο Έρνεστ Μπρίνκμαν του Πανεπιστημίου του Μύνστερ και ο καθηγητής γενετικής του Βελγίου Ζαν Ζακ Κασσιμάν από το Καθολικό Πανεπιστήμιο του Λέβεν, πραγματοποίησαν μιτοχονδριακές εξετάσεις DNA χρησιμοποιώντας ένα σκέλος των μαλλιών της μητέρας του πρίγκιπα, της Μαρίας Αντουανέττας, καθώς και δείγματα από δυο αδελφές της Βασίλισσας, (της Μαρίας Ιωάννας Γαβριέλλας και της Μαρίας Ιωσηφίνας) , και από την μητέρα τους (την αυτοκράτειρα Μαρία Θηρεσία). Επιπλέον, πήραν δείγμα από δύο ζωντανούς απόγονους από την μητρική γραμμή της Μαρίας Θηρεσίας, δηλαδή της Άννας, Βασίλισσας της Ρουμανίας, και του αδελφού της, Μιχαήλ των Βουρβόνων. Τα τεστ απέδειξαν ότι ο Νάουντορφ δεν ήταν τελικά ο πραγματικός Δελφίνος, αλλά η καρδιά ήταν όντως του Λουδοβίκου Κάρολου.

Με βάση αυτά τα αποτελέσματα, ο ιστορικός Ζαν Τυλάρ έγραψε: "Αυτή η [μουμιοποιημένη] καρδιά είναι...κατά μεγάλες πιθανότητες του Λουδοβίκου ΙΖ΄. Δεν μπορούμε ποτέ να είμαστε 100% βέβαιοι, αλλά σίγουρα έχουμε μπροστά μας πολύ μεγάλες πιθανότητες".[12]

Υπό το φως αυτού του συμπεράσματος, οι Γάλλοι Νομιστές οργάνωσαν την επίσημη ταφή της καρδιάς στο Βασιλικό Μνημείο του Αγίου Διονυσίου στο Παρίσι στις 8 Ιουνίου 2004. Η ταφή πραγματοποιήθηκε μπροστά σε κοινό και κατά τη διάρκεια της τελετής ο 12χρονος πρίγκιπας Αμωρύ των Βουρβόνων-Πάρμας μετέφερε την καρδιά και την έβαλε σε μια θέση δίπλα στους τάφους των γονέων του Λουδοβίκου ΙΖ΄. Ήταν η πρώτη φορά μέσα σε έναν αιώνα που πραγματοποιήθηκε μια βασιλική τελετή στη Γαλλία, πλήρης με το πρότυπο «fleur-de-lis» και ένα βασιλικό στέμμα.[12][13]

Ο χαμένος Δελφίνος

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο θρύλος του «Χαμένου Δελφίνου» δημιουργήθηκε, όταν οι φήμες της εποχής υποστήριζαν ότι το σώμα που θάφτηκε δεν ήταν του Λουδοβίκου Κάρολου, διότι εκείνος είχε φυγαδευτεί ζωντανός από συμπατριώτες του. Γι' αυτό, όταν η μοναρχία των Βουρβόνων αποκαταστάθηκε το 1814, εκατοντάδες άτομα διεκδίκησαν τον θρόνο. Οι επίδοξοι βασιλικοί κληρονόμοι συνέχισαν να εμφανίζονται σε ολόκληρη την Ευρώπη για δεκαετίες αργότερα και ορισμένοι από τους απογόνους τους εξακολουθούσαν να έχουν μικρές αλλά πιστές καταλήψεις οπαδών.

Νάουντορφ

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Καρλ Βίλχελμ Νάουντορφ ήταν Γερμανός ωρολογοποιός του όποιου η ιστορία στηριζόταν σε μια σειρά από περίπλοκες ίντριγκες. Σύμφωνα με τον ίδιο, ο Πώλ Μπαρά αποφάσισε να σώσει τον νεαρό πρίγκιπα για να ευχαριστήσει την Ιωσηφίνα, τη μελλοντική αυτοκράτειρα, έχοντας συλλάβει την ιδέα να χρησιμοποιήσει την ύπαρξη του Δελφίνου ως μέσο κυριαρχίας στον Κόμη της Προβηγκίας (Λουδοβίκο ΙΗ΄) κατά την διάρκεια της αποκατάστασης της μοναρχίας. Ο Λουδοβίκος Κάρολος κρύφτηκε στον τέταρτο όροφο του Πύργου, με μια ξύλινη φιγούρα να τον αντικαθιστά. Ο Λουρέν, για να προστατευθεί από τις συνέπειες της αντικατάστασης, άλλαξε την ξύλινη φιγούρα με έναν κωφάλαλο παιδί, καθώς και τα στοιχειά στο πιστοποιητικό θανάτου. Στην συνέχεια όμως και το κωφάλαλο παιδί κρύφτηκε στην φυλακή. Ο πρίγκιπας τελικά κατάφερε να το σκάσει από τη φυλακή μέσα στο φέρετρο, ενώ αργότερα οι φίλοι του τον ελευθέρωσαν πριν εκείνος φτάσει στο νεκροταφείο.

Ο Νάουντορφ έφτασε στο Βερολίνο το 1810, με έγγραφα με το όνομα Kαρλ Βίλχελμ Νάουντορφ. Είπε ότι διέφυγε από τη δίωξη και εγκαταστάθηκε στο Σπάνταου το 1812 ως ωρολογοποιός και παντρεύτηκε τη Γιοχάννα Άινερ το 1818. Το 1822 μετακόμισε στο Χάβελ του Βραδεμβούργου και το 1828 στο Κρόσεν, κοντά στη Φραγκφούρτη. Φυλακίστηκε από το 1825 έως το 1828 για απάτη, αν και προφανώς λόγω ανεπαρκών αποδεικτικών στοιχείων τον άφησαν ελεύθερο. Το 1833 ήρθε να ασκήσει τις αξιώσεις του στο Παρίσι, όπου αναγνωρίστηκε ως Δελφίνος από πολλά άτομα που σχετίζονταν με την αυλή του Λουδοβίκου ΙΣΤ΄. Εκδιώχθηκε από τη Γαλλία το 1836, μια μέρα μετά την άσκηση αγωγής εναντίον της Μαρίας Θηρεσίας Καρλόττας για την αποκατάσταση της ιδιωτικής περιουσίας του αδελφού της. Έπειτα έζησε στην εξορία μέχρι το θάνατό του στο Ντελφτ στις 10 Αυγούστου 1845, και στην επιγραφή του τάφο του έγραψαν «Λουδοβίκος ΙΖ΄, Βασιλιάς της Γαλλίας και της Ναββάρας, Δούκας της Νορμανδίας». Οι ολλανδικές αρχές που είχαν γράψει στο πιστοποιητικό θανάτου του το όνομα του Λουδοβίκου Καρόλου, επέτρεψαν στο γιο του να φέρει το τίτλο του οικου των Βουρβόνων. Όταν η οικογένεια του Νάουντορφ έκανε έφεση το 1850–51, και έπειτα πάλι το 1874, για την αποκατάσταση των πολιτικών τους δικαιωμάτων ως κληρονόμων του Λουδοβίκου ΙΣΤ΄, ο πολιτικός Ζυλ Φαβρ υποστήριξε τον αγώνα τους.

Ωστόσο, τα τεστ DNA που διεξήχθησαν το 1993 απέδειξαν ότι ο Νάουντορφ δεν ήταν ο νεαρός Δελφίνος.[14]

Ρισμόν

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η ιστορία του Βαρόνου του Ρισμόν ως Λουδοβίκου ΙΖ΄ βασίστηκε κυρίως στην φιγούρα της Ζαν Σιμόν, η οποία ήταν πραγματικά προσκολλημένη σε αυτόν και τον έκρυψε λαθραία σε ένα καλάθι. Η εκδοχή του ήταν απλή και ίσως πιο πιστευτή και δεν ακύρωνε τελείως την ιστορία με το κωφάλαλο παιδί. Άπλα σε αυτή την περίπτωση ο Λουρέν εξαπατήθηκε από την αρχή. Επομένως τα στοιχειά της ιστορία ήταν εντελώς αταίριαστα μεταξύ τους

Παρόλα αυτά, ο Ρισμόν, με το ψευδώνυμο Ανρί-Ετελμπέρ-Λουί-Εκτόρ Εμπέρ, άρχισε να προωθεί τους ισχυρισμούς του στο Παρίσι το 1828. Πέθανε το 1853.

Ουίλιαμς

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Αιδεσιμότατος Ελεάζερ Ουίλλιαμς ήταν Προτεστάντης ιεραπόστολος από το Ουισκόνσιν από την καταγωγή των Αμερικανών ιθαγενών Μόχωκ.[15] Ενώ βρισκόταν στο σπίτι του Φράνσις Βίντον, ο Ουίλλιαμς άρχισε να τρέμει έντονα όταν είδε ένα πορτρέτο του Αντουάν Σιμόν, μέλος του "sans-culottes" (Αβράκωτοι) , λέγοντας για το πορτρέτο ότι «τον στοιχειώνε, μέρα και νύχτα, από όσο μπορούσε να θυμηθεί». Σύμφωνα με φήμες, ο Σιμόν κακοποίησε σωματικά τον Δελφίνο όσο ήταν φυλακισμένος. Ο Φράνσις Βίντον ήταν πεπεισμένος από την αντίδραση του ιεραπόστολου ότι εκείνος ήταν ο Λουδοβίκος Κάρολος. Ο Ουίλιαμς ισχυρίστηκε ότι δεν είχε καμία ανάμνηση για το πώς διέφυγε από την φυλακή ή από τα πρώτα του χρόνια στη Γαλλία.

Ο Ελεάζερ Ουίλλιαμς υποστήριξε ότι ήταν ιεραπόστολος Αμερικανών Ιθαγενών όταν ο Φερδινάνδος Φίλιππος της Ορλεάνης, γιος του Λουδοβίκου Φίλιππου της Γαλλίας, τον συνάντησε, και μετά από κάποια συνομιλία που είχαν του ζήτησε να υπογράψει εγγράφως ότι παραιτείται από τα δικαιώματα υπεράσπισης του Λουδοβίκου Φίλιππου. Σε αντάλλαγμα θα γινόταν, ο Δελφίνος (γνωστός και ως Ελεάζερ Ουίλλιαμς), και θα λάμβανε την ιδιωτική κληρονομιά του πρίγκιπα. Ο Ουίλιαμ αρνήθηκε να το κάνει. Η ιστορία του Ελεάζερ Ουίλλιαμς θεωρείται κατά κύριο λόγο ψευδής. Ωστόσο, κάποια αλλά στοιχεία που δημοσιεύθηκαν σχετικά με το ζήτημα το 1897, έδιναν εκείνη την εποχή το ευεργέτημα της αμφιβολίας.

Ταφή

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο τάφος που υποτίθεται ότι ανήκει στο Λουδοβίκο ΙΖ΄ στο νεκροταφείο της Αγίας Μαργαρίτας.

Τα λείψανα του Λουδοβίκου ΙΖ΄ δεν συνοδεύτηκαν με τελετή. Στις επτά το απόγευμα η αστυνομική επιτροπή διέταξε την μεταφορά του σώματος στο νεκροταφείο. Ήταν η περίοδος που οι μέρες μεγάλωναν και νύχτωνε πιο αργά. Ως εκ τούτου, η ταφή δεν έγινε με μυστικότητα τη νύχτα, όπως κάποιοι παραπληροφορημένοι αφηγητές έχουν γράψει. Ανόμοια έλαβε χώρα στο φως της ημέρας και προσέλκυσε μια μεγάλη συνάντηση ανθρώπων μπροστά στις πύλες του ναού του παλατιού. Επιπρόσθετα, η κηδεία έγινε στο νεκροταφείο της Αγίας Μαργαρίτας, αλλά όχι από την εκκλησία, όπως ισχυρίζονται ορισμένες αναφορές, αλλά από την παλιά πύλη του νεκροταφείου. Ο ενταφιασμός έγινε στην αριστερή γωνία, σε απόσταση οκτώ ή εννέα πόδια από τον φράκτη του νεκροταφείου, και σε ίση απόσταση από ένα μικρό σπίτι, το οποίο στη συνέχεια χρησίμευσε ως σχολείο. Ο τάφος γεμίστηκε με χώμα, αλλά δεν έμεινε κανένα σημάδι που να υποδηλώνει την ακριβή θέση της ταφής! Ο υπεύθυνος της αστυνομικής επιτροπής και η κοινότητα αποσύρθηκαν, και μπήκαν στο σπίτι απέναντι από την εκκλησία για να συντάξουν τη δήλωση ταφής».[16]

Συμπέρασμα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Για ένα περίεργο λόγο, οι αναφορές της αντικατάστασης στην φυλακή εξαπάτησαν τους βασιλικούς και τους ρεπουμπλικάνους. Η Αγγλίδα ηθοποιός Σάρλοτ Άτκυνς προσπαθούσε με κάθε δυνατό μέσο να βγάλει τον Δελφίνο από τη φυλακή του, την περίοδο που ίσως βρισκόταν σε ασφαλή χέρια. Πράγματι παρέδωσαν στους πράκτορες της, ένα παιδί αλλά ήταν κωφάλαλο. Δίχως άλλο, έγινε μια περίπλοκη απάτη στους κηδεμόνες του Λουδοβίκου Κάρολου όπως υποστήριξαν κάποιοι συγγραφείς από το 1850 και μετά. Όταν οι οπαδοί του Ρισμόν ή του Νάουντορφ έρχονται να καταγράψουν τις λεπτομέρειες της πορείας τους μετά την φυλακή, οι ισχυρισμοί τους γίνονται στις περισσότερες περιπτώσεις τόσο απίθανοι ώστε δεν υπήρχε καμία περίπτωση να γίνουν πειστικοί.

Μέχρι το 1900, υπήρχαν πάνω από 100 διεκδικητές που παρουσιαστήκαν ως «χαμένοι Δελφίνοι». Η δημοτικότητα των ψεύτικων Δελφίνων κορυφώθηκε μετά την Επανάσταση του 1830 και εξασθένησε κατά τη διάρκεια του αιώνα. Σε αντίθεση με τους θανάτους των γονέων του, που ήταν εθνικό θέαμα, ο θάνατος του Λουδοβίκου ΙΖ΄ ήταν θέμα διοικητικού και ιατρικού φακέλου, και κατά συνέπεια ευκολότερο να αποκηρυχθεί. Ο μύθος της αντικατάστασης του Λουδοβίκου Κάρολου πριν από το θάνατο διαδόθηκε και ενθαρρύνθηκε από το εξαιρετικά δημοφιλές μυθιστόρημα του Ζαν Ζοζέφ Ρενιώ Βαρέν με τίτλο «Le Cimetière de la Madeleine» (Το νεκροταφείο της Μαντλέν) του 1800. Οι διεκδικητές αυξήθηκαν κανονικά μετά την προσχώρηση του Λουδοβίκου ΙΗ΄ κατά τη διάρκεια της αποκατάστασης του οίκου των Βουρβόνων. Μετά την Επανάσταση του 1830, οι ισχυρισμοί ενός διεκδικητή αντιμετωπίζονταν με αυξημένη σοβαρότητα στη Γαλλία λόγω της ικανότητας τους να χρησιμεύσουν ως κριτικές του Λουδοβίκου Φίλιππου. Η πιθανότητα της ύπαρξης ενός διεκδικητή Βουρβόνου, ο οποίος θα αμφισβητούσε τη αρχοντική νομιμότητα του Λουδοβίκου Φίλιππου, ήταν σίγουρα ένας βάσιμος λόγος για την αναζήτηση τέτοιων ατόμων μέσα στο παλάτι.[17]

Από τη άλλη πλευρά οι οπαδοί της μοναρχίας κατάφεραν μέσα από την περίπτωση του Λουδοβίκου ΙΖ΄, να αντιστρέψουν τους ισχυρισμούς κακοποίησης παιδιών, τους οποίους η Επανάσταση είχε χρησιμοποιήσει για να κατηγορήσει τη Μαρία Αντουανέττα ως ανήθικη κατά τη διάρκεια της δίκης της. Με αυτό τον τρόπο απέδειξαν ότι η ίδια η Επανάσταση, ήταν η κύρια αιτία που ζημίωσε και θανάτωσε άδικα τον Λουδοβίκο Κάρολο.[17]

Τίτλοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • 27 Μαρτίου 1785 – 4 Ιουνίου 1789, Η Αυτού Βασιλική Υψηλότης ο Δούκας της Νορμανδίας
  • 4 Ιουνίου 1789 – 1 Οκτωβρίου 1791, Η Αυτού Βασιλική Υψηλότης ο Δελφίνος της Γαλλίας
  • 1 Οκτωβρίου 1791 - 21 Ιανουαρίου 1793, Η Αυτού Βασιλική Υψηλότης ο Βασιλικός Πρίγκιπας της Γαλλίας
  • 21 Ιανουαρίου 1793 – 8 Ιουνίου 1795, Η Αυτού Μεγαλειότης Βασιλιάς της Γαλλίας και της Ναβάρρας (ανεπισήμως)

Στην τέχνη

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μυθιστόρημα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Βιβλία στα οποια εμφανίζεται ο χαρακτήρας του Λουδοβίκου ΙΖ΄:

Κινηματογράφος

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ταινίες στις όποιες εμφανίζεται ο χαρακτήρας του Λουδοβίκου ΙΖ΄:

  • 1937 - The Uncrown King
  • 1938 – La Marseillaise
  • 1938 – Μαρία Αντουανέττα
  • 1945 – Pamela
  • 1957 – Dangerous Exile
  • 1982 – Scarlet Pimpernel
  • 1989 – Η Γαλλική Επανάσταση
  • 1991 – Killer Tomatoes Eat France
  • 1995 – Ο Τζέφερσον στο Παρίσι
  • 2001 – Επιχείρηση Περιδέραιο
  • 2006 – Μαρία Αντουανέττα

Μουσική

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μουσική εμπνευσμένη από τον Λουδοβίκο ΙΖ΄:

  • 2014 - Συμφωνία του βαμπίρ από τον Kamijo
  • 2018 - Sang by Kamijo

Εκθεση

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Από τις 29 Ιουνίου έως την 1η Οκτωβρίου 2018, το Μουσείο Γαλλικής Επανάστασης παρουσίασε έκθεση για τον Λουδοβίκο ΙΖ’.

Αναφορές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ 1,0 1,1 Εγκυκλοπαίδεια Μπριτάνικα
  2. ↑ 2,0 2,1 Lever, Evelyne: Marie-Antoinette, Fayard, Paris, 1991, p. 480
  3. ↑ https://gallica.bnf.fr/ark:/12148/bpt6k73447w/f65.table
  4. ↑ Fraser 2001, pp. 180–200, 305–313
  5. ↑ Fraser 2001, pp. 350–360
  6. ↑ Philippe Huisman, Marguerite Jallut: Marie Antoinette, Stephens, 1971
  7. ↑ Απομνημονεύματα της Μαρίας Θηρεσίας Καρλόττας
  8. ↑ Beauchesne, Alcide (20 May 2016). Louis XVII: His Life, His Suffering, His Death, the Captivity of the Royal Family in the Temple, Volume 1. Palala Press. ISBN 978-1357844646.
  9. ↑ December 2016.[permanent dead link][unreliable source?][full citation needed]
  10. ↑ 10,0 10,1 10,2 Εγκυκλοπαίδεια Μπριτάνια στα αγγλικά/Λουδοβίκος ΙΖ'
  11. ↑ messire62. "la science au secours de l'histoire". histoiredefancescience.
  12. ↑ 12,0 12,1 https://www.telegraph.co.uk/news/uknews/1463951/Tragic-French-boy-kings-heart-finds-a-final-resting-place-after-209-years.html
  13. ↑ https://www.upi.com/Defense-News/2004/06/03/France-buries-200-year-old-royal-mystery/70691086280595/
  14. ↑ Frasier, Antonia (2001), Marie Antoinette: The Journey
  15. ↑ https://www.canadiana.ca/view/oocihm.8_06617_29/2?r=0&s=1
  16. ↑ Memoirs of the Court of Marie Antoinette by Madame Campan, 1900, pg 294
  17. ↑ 17,0 17,1 Εγκυκλοπαίδεια Μπριτάνικα στα Αγγλικά| Λουδοβίκος ΙΖ'

Πηγές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Λουδοβίκος_ΙΖ΄_της_Γαλλίας&oldid=10662898"