Ουίτιγις
| Ουίτιγις | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | Δεκαετία του 470 Κωνσταντινούπολη |
| Θάνατος | 542 ή 541 Κωνσταντινούπολη |
| Χώρα πολιτογράφησης | Οστρογοτθικό Βασίλειο |
| Θρησκεία | Αρειανισμός |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | μονάρχης |
| Οικογένεια | |
| Σύζυγος | Ματασούνθα |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | Βασιλιάς της Ιταλίας (536–540) Βασιλιάς των Οστρογότθων (536–540)[1] |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Ουίτιγις (Witigis, ... - 542) ήταν βασιλιάς των Οστρογότθων της Ιταλίας (536 - 540).[2] Ανέβηκε στο θρόνο στην Ιταλία στις αρχές των Γοτθικών πολέμων την εποχή που ο Βελισάριος είχε καταλάβει τη Σικελία και μετέβαινε ταχύτατα προς τη Νότια Ιταλία ως επικεφαλής των δυνάμεων του Βυζαντινού αυτοκράτορα Ιουστινιανού. Ο Ουίτιγις ήταν σύζυγος του μοναδικού εν ζωή παιδιού της Αμαλασούνθας Ματασούνθας, ο γάμος τους είχε στόχο τη στήριξή του στην κούρσα της διαδοχής.[3] Ο πανηγυρικός την ημέρα της ενθρόνισής του απαγγέλθηκε από τον Κασσιόδωρο (536), διασώζεται μέχρι σήμερα ως δείγμα της κολακείας των Γότθων στους Βυζαντινούς σαν συνεχιστές της αρχαίας Ρώμης. Ο Ουίτιγις εκτέλεσε αμέσως μετά τον προκάτοχό του Θεόδατο καθώς είχε προκαλέσει την οργή των Γότθων μετά την αποτυχία του να στείλει βοήθεια στη Νάπολη όταν την πολιορκούσε ο Βελισάριος. [4] Ο διάσημος στρατηγός του Ιουστινιανού συνέλαβε τόσο τον Ουίτιγις όσο και τη γυναίκα του και τους μετέφερε στην Κωνσταντινούπολη όπου ο Ουίτιγις πέθανε χωρίς να αφήσει διαδόχους.[5] Η Ματασούνθα παντρεύτηκε σε δεύτερο γάμο της τον πατρίκιο Γερμανό ανιψιό του Ιουστινιανού και γιο της αδελφής του Βιγιλαντίας.[6]
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ «Витигис» (Ρωσικά)
- ↑ Edward Gibbon; Henry Hart Milman (1880). The History of the Decline and Fall of the Roman Empire. Harper & brothers. p. 271.
- ↑ Julius von Pflugk-Harttung; John Henry Wright (1905). The great migrations. Lea brothers & company. p. 374.
- ↑ John H. Rosser (2012). Historical Dictionary of Byzantium. Scarecrow Press. p. 458.
- ↑ John Stevens Cabot Abbott; Wilfred C. Lay (1900). Italy. P. F. Collier. p. 424.
- ↑ Robert Rix (13 November 2014). The Barbarian North in Medieval Imagination: Ethnicity, Legend, and Literature. Taylor & Francis. p. 51.
Πηγές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Edward Gibbon; Henry Hart Milman (1880). The History of the Decline and Fall of the Roman Empire
- Julius von Pflugk-Harttung; John Henry Wright (1905). The great migrations. Lea brothers & company. p. 374.
- John H. Rosser (2012). Historical Dictionary of Byzantium. Scarecrow Press. p. 458.
- John Stevens Cabot Abbott; Wilfred C. Lay (1900). Italy. P. F. Collier. p. 424.
- Robert Rix (13 November 2014). The Barbarian North in Medieval Imagination: Ethnicity, Legend, and Literature. Taylor & Francis. p. 51.
| Ανεξάρτητος 476–493 | Οδόακρος (476-493) |    |
|---|---|---|
| Οστρογότθοι 493–553 |
| |
| Λομβαρδοί 568–774 |
| |
| Δυναστεία Καρολιδών 774–896 |
| |
| Ανεξάρτητοι 887–963 |
| |