Μετάβαση στο περιεχόμενο

Πολιτική ιστορία

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Πολιτική ιστορία είναι η αφήγηση και η επισκόπηση πολιτικών γεγονότων, ιδεών, κινημάτων, οργάνων διακυβέρνησης, ψηφοφόρων, κομμάτων και ηγετών.[1] Συνδέεται στενά με άλλους τομείς της ιστορίας, όπως η διπλωματική ιστορία, η συνταγματική ιστορία, η κοινωνική ιστορία, η ιστορία του λαού και η δημόσια ιστορία. Η πολιτική ιστορία μελετά την οργάνωση και τη λειτουργία της εξουσίας σε μεγάλες κοινωνίες.

Περίπου από τη δεκαετία του 1960 και μετά, η άνοδος ανταγωνιστικών επιμέρους επιστημονικών κλάδων, ιδίως της κοινωνικής ιστορίας και της πολιτισμικής ιστορίας, οδήγησε σε μείωση της εξέχουσας σημασίας της "παραδοσιακής" πολιτικής ιστορίας, η οποία έτεινε να επικεντρώνεται στις δραστηριότητες των πολιτικών ελίτ. Στις δύο δεκαετίες από το 1975 έως το 1995, το ποσοστό των καθηγητών ιστορίας στα αμερικανικά πανεπιστήμια που ταυτίζονται με την κοινωνική ιστορία αυξήθηκε από 31% σε 41%, ενώ το ποσοστό των πολιτικών ιστορικών μειώθηκε από 40% σε 30%. [2]

Παγκόσμια πολιτική ιστορία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η παγκόσμια πολιτική ιστορία εξετάζει την ιστορία της πολιτικής και της διακυβέρνησης σε παγκόσμια κλίμακα, συμπεριλαμβανομένων των διεθνών σχέσεων.

Πτυχές της πολιτικής ιστορίας

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η πρώτη "επιστημονική" πολιτική ιστορία γράφτηκε από τον Λέοπολντ φον Ράνκε στη Γερμανία τον 19ο αιώνα. Οι μεθοδολογίες του επηρέασαν βαθύτατα τον τρόπο με τον οποίο οι ιστορικοί εξετάζουν κριτικά τις πηγές- για μια πληρέστερη ανάλυση της μεθοδολογίας των διαφόρων προσεγγίσεων της ιστορίας, βλ. ιστοριογραφία. Μια σημαντική πτυχή της πολιτικής ιστορίας είναι η μελέτη της ιδεολογίας ως δύναμης για την ιστορική αλλαγή. Ένας συγγραφέας υποστηρίζει ότι "η πολιτική ιστορία στο σύνολό της δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς τη μελέτη των ιδεολογικών διαφορών και των συνεπειών τους" Οι μελέτες της πολιτικής ιστορίας συνήθως επικεντρώνονται σε ένα μόνο έθνος και την πολιτική του αλλαγή και ανάπτυξη. Ορισμένοι ιστορικοί εντοπίζουν την αυξανόμενη τάση για στενή εξειδίκευση στην πολιτική ιστορία κατά τις τελευταίες δεκαετίες: "ενώ ένας καθηγητής κολεγίου στη δεκαετία του 1940 προσπαθούσε να αυτοπροσδιοριστεί ως "ιστορικός", από τη δεκαετία του 1950 ο χαρακτηρισμός "Αμερικανός ιστορικός" ήταν ο συνήθης" [3]

Από τη δεκαετία του 1970 και μετά, νέα κινήματα αμφισβήτησαν τις παραδοσιακές προσεγγίσεις της πολιτικής ιστορίας. Η ανάπτυξη της κοινωνικής ιστορίας μετατόπισε την έμφαση από τη μελέτη των ηγετών και των εθνικών αποφάσεων στο ρόλο των απλών ανθρώπων, ιδίως των περιθωριακών και των μειονοτήτων. Οι νεότεροι μελετητές στράφηκαν σε διαφορετικά ζητήματα, που συνήθως επικεντρώνονταν στη φυλή, την τάξη και το φύλο, με ελάχιστο χώρο για τις ελίτ. Μετά το 1990, η ίδια η κοινωνική ιστορία άρχισε να ξεθωριάζει και αντικαταστάθηκε από μεταμοντέρνες και πολιτισμικές προσεγγίσεις που απέρριπταν τις μεγάλες αφηγήσεις.

Ηνωμένες Πολιτείες: Η νέα πολιτική ιστορία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η παραδοσιακή πολιτική ιστορία επικεντρώθηκε σε σημαντικούς ηγέτες και διαδραμάτιζε επί μακρόν κυρίαρχο ρόλο πέρα από τους ακαδημαϊκούς ιστορικούς στις Ηνωμένες Πολιτείες. Οι μελέτες αυτές αντιπροσώπευαν περίπου το 25% των επιστημονικών βιβλίων και άρθρων που γράφτηκαν από Αμερικανούς ιστορικούς πριν από το 1950 και περίπου το 33% μέχρι τη δεκαετία του 1960, ακολουθούμενες από τη διπλωματία. Η άφιξη στις δεκαετίες του 1960 και 1970 ενός νέου ενδιαφέροντος για την κοινωνική ιστορία οδήγησε στην εμφάνιση της "νέας πολιτικής ιστορίας", η οποία είδε νέους μελετητές να δίνουν πολύ μεγαλύτερη έμφαση στη συμπεριφορά και τα κίνητρα των ψηφοφόρων και όχι μόνο στους πολιτικούς.[4][5] Στηρίχθηκε σε μεγάλο βαθμό σε ποσοτικές μεθόδους για την ενσωμάτωση κοινωνικών θεμάτων, ιδίως όσον αφορά την εθνικότητα και τη θρησκεία.[6] Η νέα προσέγγιση των κοινωνικών επιστημών ήταν προάγγελος της εξασθένισης του ενδιαφέροντος για τους Μεγάλους Ανθρώπους. Η έκλειψη των παραδοσιακών πολιτικών προσεγγίσεων κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1970 ήταν ένα μεγάλο σοκ, αν και η διπλωματική ιστορία έπεσε ακόμη περισσότερο. Η κοινωνική ιστορία, με το μοντέλο της φυλής/τάξης/φύλου, το ανέτρεψε. Ο αριθμός των πολιτικών άρθρων που υποβάλλονται στο Journal of American History μειώθηκε κατά το ήμισυ, από 33% σε 15%. Ο Πάτερσον υποστήριξε ότι τα σύγχρονα γεγονότα, ιδίως ο πόλεμος του Βιετνάμ και το Σκάνδαλο Γουότεργκεϊτ, απομάκρυναν τους νεότερους μελετητές από τη μελέτη των πολιτικών και των πράξεών τους. Η πολιτική ιστορία δεν εξαφανίστηκε ποτέ, αλλά δεν ανέκτησε ποτέ την κυριαρχία της μεταξύ των μελετητών, παρά τη συνεχή υψηλή δημοτικότητά της στο αναγνωστικό κοινό.[7] Ορισμένοι πολιτικοί ιστορικοί διακωμωδούσαν τη δύσκολη θέση τους, όπως όταν ο Γουίλιαμ Λόιχτενμπουργκ έγραψε: "Η θέση των πολιτικών ιστορικών μέσα στο επάγγελμα έχει βυθιστεί κάπου μεταξύ της θέσης του θεραπευτή της πίστης και του χειροπρακτικού. Οι πολιτικοί ιστορικοί ήταν όλοι εντάξει κατά κάποιο τρόπο, αλλά ίσως δεν θα θέλατε να φέρετε έναν στο σπίτι για να γνωρίσετε την οικογένεια".[8] Άλλοι ήταν πιο αναλυτικοί, όπως όταν ο Χιου Ντέιβις Γκράχαμ παρατήρησε:

Οι τάξεις των παραδοσιακών πολιτικών ιστορικών έχουν εξαντληθεί, οι υποθέσεις και οι μέθοδοί τους έχουν απαξιωθεί, μαζί με τον Μεγάλο Λευκό Άνθρωπο του οποίου τη σταδιοδρομία κατέγραψαν. [9]

Βρετανία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Ρέντμαν (2009) εξετάζει την ιστοριογραφία της βρετανικής πολιτικής ιστορίας κατά τον 20ό αιώνα. Περιγράφει πώς η βρετανική πολιτική επιστήμη αγνόησε ως επί το πλείστον την ιστορία του 20ού αιώνα λόγω της χρονικής εγγύτητας με το πρόσφατο παρελθόν, της μη διαθεσιμότητας πρωτογενών πηγών και της πιθανότητας μεροληψίας. Το άρθρο διερευνά πώς οι μεταβάσεις στην επιστήμη επέτρεψαν μεγαλύτερο ενδιαφέρον για την ιστορία του 20ού αιώνα μεταξύ των μελετητών, οι οποίες περιλαμβάνουν λιγότερη εξάρτηση από αρχειακές πηγές, μεθοδολογικές αλλαγές στην ιστοριογραφία και την άνθηση νέων μορφών ιστορίας, όπως η προφορική ιστορία. [10]

Γερμανία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1960, ωστόσο, ορισμένοι Γερμανοί ιστορικοί (κυρίως ο Χανς Ούλριχ Βέλερ και ο κύκλος του) άρχισαν να επαναστατούν ενάντια σε αυτή την ιδέα, προτείνοντας αντίθετα μια «Πρωταρχεία της εσωτερικής πολιτικής» ( Primat der Innenpolitik ), στην οποία οι ανασφάλειες του ( εν προκειμένω η γερμανική) η εσωτερική πολιτική ώθησε τη δημιουργία της εξωτερικής πολιτικής. Αυτό οδήγησε σε ένα σημαντικό σύνολο εργασιών που ερμηνεύουν τις εσωτερικές πολιτικές διαφόρων κρατών και τους τρόπους με τους οποίους αυτό επηρέασε την άσκηση της εξωτερικής τους πολιτικής.

Γαλλία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Γαλλική Σχολή Annales είχε ήδη δώσει έμφαση στο ρόλο της γεωγραφίας και της οικονομίας στην ιστορία και στη σημασία των ευρέων, αργών κύκλων αντί της συνεχούς φαινομενικής κίνησης της "ιστορίας των γεγονότων" της υψηλής πολιτικής. Υποβάθμισε την πολιτική και τη διπλωματία. Το σημαντικότερο έργο της σχολής των Annales, το έργο του Φερνάν Μπρωντέλ .Η Μεσόγειος και ο μεσογειακός κόσμος στην εποχή του Φιλίππου Β', περιέχει μια παραδοσιακή διπλωματική ιστορία της μεσογειακής πολιτικής του Φιλίππου Β', αλλά μόνο ως τρίτο και συντομότερο τμήμα ενός έργου που εστιάζει σε μεγάλο βαθμό στους ευρείς κύκλους της ιστορίας στη μακρά διάρκεια ("longue durée"). Τα Annales άσκησαν μεγάλη επιρροή, οδηγώντας σε μια στροφή από την πολιτική ιστορία προς την έμφαση σε ευρύτερες τάσεις οικονομικών και περιβαλλοντικών αλλαγών.

Κοινωνική ιστορία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στις δεκαετίες του 1960 και του 1970, η αυξανόμενη έμφαση στο να δοθεί φωνή στους άφωνους και να γραφτεί η ιστορία των κατώτερων τάξεων, είτε με τη χρήση των ποσοτικών στατιστικών μεθόδων της κοινωνικής ιστορίας είτε με τις πιο μεταμοντέρνες εκτιμήσεις της πολιτιστικής ιστορίας, υπονόμευσε επίσης την κεντρική θέση της πολιτικής στον ιστορικό κλάδο. Ο Λεφ σημείωσε ότι οι κοινωνικοί ιστορικοί "περιφρονούσαν την πολιτική ιστορία ως ελιτίστικη, ρηχή, εντελώς παρωχημένη και άσχετη με το δράμα της καθημερινής ζωής". [11]

Ιστορία πολιτικών καθεστώτων και θεσμών

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Τα δεδομένα MaxRange είναι ένα έργο που ορίζει και παρουσιάζει λεπτομερώς την πολιτική κατάσταση και την εξέλιξη των θεσμικών καθεστώτων όλων των κρατών του κόσμου από το 1789. Το MaxRange περιγράφει επίσης το ιστορικό, την εξέλιξη, τις εξωτερικές πηγές και τις κύριες αιτίες πίσω από όλες τις πολιτικές αλλαγές.

Το MaxRange είναι ένα σύνολο δεδομένων που καθορίζει το επίπεδο δημοκρατίας και τη θεσμική δομή (τύπος καθεστώτος) σε μια κλίμακα 100 βαθμίδων, όπου κάθε τιμή αντιπροσωπεύει ένα μοναδικό τύπο καθεστώτος. Οι τιμές ταξινομούνται από 1-100 με βάση το επίπεδο δημοκρατίας και πολιτικής λογοδοσίας. Το MaxRange ορίζει την τιμή (regimetype) που αντιστοιχεί σε όλα τα κράτη και κάθε μήνα από το 1789 έως το 2015 και την ενημέρωση. Το MaxRange δημιουργήθηκε και αναπτύχθηκε από τη Max Range και συνδέεται πλέον με το πανεπιστήμιο του Χάλμσταντ, Σουηδία [12]

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ Politics: The historical development of economic, legal, and political ideas and institutions, ideologies and movements. In The Dictionary of the History of Ideas.
  2. ↑ Diplomatic dropped from 5% to 3%, economic history from 7% to 5%, and cultural history grew from 14% to 16%. Based on full-time professors in U.S. history departments. Stephen H. Haber, David M. Kennedy, and Stephen D. Krasner, "Brothers under the Skin: Diplomatic History and International Relations," International Security, Vol. 22, No. 1 (Summer, 1997), pp. 34-43 at p. 4 2; online at JSTOR
  3. ↑ Richard J. Jensen, Historiography of American Political History. In Jack Greene, ed., Encyclopedia of American Political History (New York: Scribner's, 1984), vol 1. pp 1-25
  4. ↑ Allan G. Bogue, "United States: The 'new' political history." Journal of Contemporary History (1968) 3#1 pp: 5-27. in JSTOR
  5. ↑ Allan G. Bogue, "The new political history in the 1970s." in Michael G. Kammen, ed., The Past Before Us: Contemporary Historical Writing in the United States (1980) pp: 231-251.
  6. ↑ Robert P. Swierenga, "Ethnocultural political analysis: a new approach to American ethnic studies," Journal of American Studies (1971) 5#1 pp: 59-79.
  7. ↑ James T. Patterson, "The Persistence of Political History" in Richard S. Kirkendall, ed. The Organization of American Historians and the Writing and Teaching of American History (2011) pp 67-74; his statistical estimates appear on pp 70, 72
  8. ↑ William Leuchenburg, "The Pertinence of Political History: Reflection on the Significance of the State In America," Journal of American History (Dec. 1986) 73:585-600 in JSTOR
  9. ↑ Hugh Davis Graham, "The stunted career of policy history: a critique and an agenda." The Public Historian (1993): 15-37. in JSTOR
  10. ↑ Readman, Paul (July 2009). «The State of Twentieth-Century British Political History». Journal of Policy History 21 (3): 219. doi:10.1017/S0898030609090101. 
  11. ↑ Mark H. Leff, "Revisioning US political history." American Historical Review (1995) 100#3 pp: 829-853, quote p 829. in JSTOR
  12. ↑ «MaxRange - Högskolan i Halmstad». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 17 Αυγούστου 2018. Ανακτήθηκε στις 2 Μαΐου 2015. 

Περαιτέρω ανάγνωση

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στις ΗΠΑ

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Bogue, Allan G. «Ηνωμένες Πολιτείες: Η «νέα» πολιτική ιστορία». Journal of Contemporary History (1968) 3#1 σελ: 5-27. στο JSTOR
  • Μπρίνκλεϊ, Άλαν. «Οι προκλήσεις και οι ανταμοιβές της συγγραφής σχολικών βιβλίων: Μια συνέντευξη με τον Άλαν Μπρίνκλεϊ». Journal of American History 91#4 (2005): 1391–97 online ; εστίαση στην πολιτική ιστορία
  • Gillon, Steven M. «Το μέλλον της πολιτικής ιστορίας». Journal of Policy History 9.2 (1997): 240-255, στις Η.Π.Α.
  • Γκράχαμ, Χιου Ντέιβις. «Η στάσιμη σταδιοδρομία της ιστορίας της πολιτικής: μια κριτική και μια ατζέντα». Public Historian 15.2 (1993): 15-37; Το ιστορικό πολιτικής είναι ένα στενά συνδεδεμένο θέμα στο διαδίκτυο
  • Jacobs, Meg, William J. Novak, and Julian Zelizer, επιμ. Το δημοκρατικό πείραμα: Νέες κατευθύνσεις στην αμερικανική πολιτική ιστορία (Princeton UP, 2009).
  • Jensen, Richard J. "Historiography of American Political History" στο Jack Greene, ed., Encyclopedia of American Political History (Scribner's, 1984), vol 1. pp 1–25 online
  • Larson, John Lauritz, and Michael A. Morrison, επιμ. Whither the Early Republic: A Forum on the Future of the Field (U of Pennsylvania Press, 2012).
  • Leuchtenburg, William E. «The Pertinence of Political History: Reflections on the Significance of the State in America», Journal of American History 73, (1986), 585-600.
  • Νιούμαν, Ρίτσαρντ. «Επαναφέροντας την πολιτική... στην κατάργηση». Κριτικές στην Αμερικανική Ιστορία 45.1 (2017): 57-64.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Πολιτική_ιστορία&oldid=10232431"