Μετάβαση στο περιεχόμενο

Πολιτισμός της Βιλανόβα

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Η περιοχή ακμής του Πολιτισμού της Βιλανόβα (900 π.Χ.)

Ο Πολιτισμός της Βιλανόβα (900 π.Χ. - 700 π.Χ.) είναι η αρχαιότερη φάση του πολιτισμού των Ετρούσκων, όταν ξεκίνησε στην Ιταλία η Εποχή του Σιδήρου.[1][2][3][4][5] Προηγήθηκε ο Πολιτισμός της Πρώτο-Βιλανόβα όταν τελείωνε η Εποχή του Χαλκού, άκμασε μαζί με τον Πολιτισμό των Τεφροδόχων στην Κεντρική Ευρώπη.[6] Το όνομα καθορίζεται από την περιοχή της Βιλανόβα, σχετίζεται με τον Δήμο του Καστενάζο που βρίσκεται στην Μητροπολιτική Πόλη της Μπολόνια. Την περίοδο 1853-1855 ο αρχαιολόγος Τζοβάνι Γκοτζαντίνι ανακάλυψε μια Νεκρόπολη με 193 τάφους, οι 179 με Αποτέφρωση και οι 14 με κοινή Ταφή.[7] Οι Βιλανόβα εισήγαγαν στην Ιταλική χερσόνησο την χρήση του Σιδήρου. Η πρακτική τους ήταν η αποτέφρωση των νεκρών, η στάχτη του νεκρού έμπαινε σε κεραμικό δοχείο με την μορφή του διπλού κώνου.[8]

Τα πρώτα ευρήματα του Πολιτισμού της Βιλανόβα ανακαλύφθηκαν από τον αρχαιολόγο Τζοβάνι Γκοτζαντίνι στο Καστενάζο στην βόρεια Ιταλία, 12 χιλιόμετρα νοτιοανατολικά από την Μπολόνια, οι 6 βρίσκονταν ξεχωριστά από τους άλλους, ανήκαν πιθανότατα σε επιφανή πρόσωπα. Οι λακκοεοιδείς τάφοι με πέτρες περιείχαν ταφικά δοχεία, οι περισσότεροι ήταν άθικτοι, ελάχιστοι είχαν λεηλατηθεί. Αργότερα ανακάλυψαν μια νέα Νεκρόπολη των Βιλανόβα στο Βερούτσιο, σε πεδιάδα που επέβλεπε την Αδριατική. Τα ταφικά χαρακτηριστικά των Βιλανόβα ταιριάζουν με τα ευρήματα του πολιτισμού των τεφροδόχων στην κεντρική Ευρώπη (1300 π.Χ.-750 π.Χ.), τους Τεφροδόχους διαδέχθηκε ο Πολιτισμός Χάλστατ στους Κέλτες. Η στάχτη έμπαινε μετά την καύση του σώματος σε αγγεία με την με την μορφή διπλού κώνου.[9] Ένα έθιμο που επικρατούσε στον Πολιτισμό των Βιλανόβα ήταν ο τάφος σε μορφή καλύβας, παρόμοιες με τις καλύβες στις οποίες ζούσαν. Οι τυπικές διακοσμήσεις περιείχαν μαίανδρος και Σβάστικα, την στάχτη συνόδευαν μπρούτζινες καρφίτσες, ξυραφάκια και δαχτυλίδια. Ο Πολιτισμός Βιλανόβα διαιρείται σε 2 φάσεις : Βιλανόβα Α΄ (960 π.Χ.-801 π.Χ.) και Βιλανόβα Β΄ (800 π.Χ.-720 π.Χ.). Η μετέπειτα φάση δείχνει έντονη εξάρτηση από την Ελληνική τέχνη. Τα ευρήματα περιείχαν αντικείμενα από γυαλί, περιδέραια, πανοπλίες και σέλες αλόγου όπως επίσης έγινε διαχωρισμός των τάφων σε ανώτερες και κατώτερες τάξεις.[10] Οι Τάφοι περιείχαν νέες πρακτικές όπως η Ταφή αντί για την καύση με έντονη Ανατολίτικη επίδραση. Οι βορινότερες περιοχές των Ετρούσκων εισήλθαν σε νέες φάσεις του Πολιτισμού όπως Βιλανόβα Γ΄ (750 π.Χ.-680 π.Χ.) και Βιλανόβα Δ΄ (680 π.Χ.-540 π.Χ.).

Τέχνη

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Κράτος με λοφίο της τέχνης των Βιλανόβα (9ος αιώνας π.Χ.)

H μεταλλουργική ποιότητα σε μπρούτζο δείχνει την ικανότητα των τεχνητών Βιλανόβα, μερικά ταφικά είδη που ήταν ανώτερης ποιότητας έδειξαν ότι ο λαός ήταν χωρισμένος σε τάξεις. Τα εργαλεία που βρέθηκαν στους τάφους δείχνουν την πίστη τους στην μετά θάνατο ζωή, οι άντρες είχαν όπλα και πανοπλίες, οι γυναίκες εργαλεία υφαντικής. Μερικοί τάφοι είχαν περίπλοκα εργαλεία, αυτό δείχνει ότι μερικοί άντρες μπορούσαν να κάνουν γυναικείες δουλειές και το αντίστροφο.[11] Οι Βιλανόβα προχώρησαν σε εμπόριο με άλλες περιοχές όπως τα Βαλκάνια και την Σαρδηνία, αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να αναπτυχθεί η μεταλλουργεία και Ελληνική κεραμική.[11] Τα κτίσματα είχαν ορθογώνιο σχήμα, οι καλύβες ήταν κατασκευασμένες με κουκούτσια και πασαλείμματα. Μέσα στις καλύβες βρέθηκαν αντικείμενα όπως αγγεία και κόκαλα ζώων που αποκαλύπτουν την ζωή των αρχαίων κατοίκων της Ιταλίας.[12] Μερικές καλύβες περιέχουν μεγάλα αγγεία για την αποθήκευση τροφίμων βυθισμένα στο έδαφος, είχαν μια πέτρινη εσοχή στο έδαφος για την αποχέτευση.[11] Μερικοί σκόρπιοι οικισμοί Βιλανόβα βρέθηκαν στην Εμίλια-Ρομάνια ειδικά στην Μπολόνια και το Βερούκκιο κοντά στο Ρίμινι, στο Μάρκε του Φέρμιο, την Τοσκάνη και το Λάτιο. Περισσότερα στοιχεία για την Ετρουσκική ταφή βρέθηκαν στην Ιταλική Καμπανία και το Σαλέρνο. Ο Μάσσιμο Παλλοττίνο επιβεβαιώνει ότι η τέχνη του Σαλέρνο είναι ο πρόγονος του Ετρουσκικού πολιτισμού.

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ Diana Neri (2012). "1.1 Il periodo villanoviano nell'Emilia occidentale". Gli etruschi tra VIII e VII secolo a.C. nel territorio di Castelfranco Emilia (MO) (in Italian). Firenze: All'Insegna del Giglio. σ. 9
  2. ↑ Gilda Bartoloni (2012). La cultura villanoviana. All'inizio della storia etrusca (in Italian). Roma: Carocci editore
  3. ↑ Giovanni Colonna (2000). "I caratteri originali della civiltà Etrusca". In Mario Torelli (ed.). Gi Etruschi (in Italian). Milano: Bompiani. σσ. 25–41
  4. ↑ Dominique Briquel (2000). "Le origini degli Etruschi: una questione dibattuta fin dall'antichità". In Mario Torelli (ed.). Gi Etruschi (in Italian). Milano: Bompiani. σσ. 43–51
  5. ↑ Gilda Bartoloni (2000). "Le origini e la diffusione della cultura villanoviana". In Mario Torelli (ed.). Gi Etruschi (in Italian). Milano: Bompiani. σσ. 53–71
  6. ↑ https://www.britannica.com/topic/Villanovan-culture
  7. ↑ https://www.treccani.it/enciclopedia/cultura-villanoviana_(Enciclopedia-dell%27-Arte-Antica)
  8. ↑ http://www.tuttostoria.net/storia-antica.aspx?code=53
  9. ↑ Soren, David; Martin, Archer (2015). Art and Archaeology of Ancient Rome. Midnight Marquee Press, Incorporated. σ. 9
  10. ↑ Le grandi avventure dell'archeologia, VOL 5: Europa e Italia protostorica (in Italian). Rome: Curcio Editore. 1980. σ. 1622
  11. ↑ 11,0 11,1 11,2 https://www.worldhistory.org/Villanovan_Culture/
  12. ↑ Cary, Max; Scullard, H. H. (1975). History of Rome: Down to the Age of Constantine. Springer. σ. 13

Πηγές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Antonio, Margaret L.; et al. (November 8, 2019). "Ancient Rome: A genetic crossroads of Europe and the Mediterranean". Science. American Association for the Advancement of Science. 366 (6466): 708–714.
  • Fowler, Chris (December 22, 2021). "A high-resolution picture of kinship practices in an Early Neolithic tomb". Nature. 601 (7894): 584–587.
  • Giovanni Gozzadini, La nécropole de Villanova, Fava et Garagnani, Bologna, 1870
  • J. P. Mallory, "Villanovan Culture", Encyclopedia of Indo-European Culture, (Fitzroy Dearborn), 1997.
  • Gilda Bartoloni, "The origin and diffusion of Villanovan culture." in M. Torelli, (editor) The Etruscans, pp 53–74. (Milan), 2000.
  • Mary E. Moser, The "Southern Villanovan" Culture of Campania, (Ann Arbor), 1982.
  • David Ridgway, "The Villanovan Cemeteries of Bologna and Pontecagnano" in Journal of Roman Archaeology 7: pp 303–16 (1994)
  • David Ridgway, The World of the Early Etruscans, Göteborgs Universitet: The Félix Neubergh Lecture, 2000.
  • Perkins, Phil (2017). DNA and Etruscan identity. In: Naso, Alessandro ed. Etruscology.
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Πολιτισμός_της_Βιλανόβα&oldid=10592667"