Μετάβαση στο περιεχόμενο

Πρώτη προεδρία του Ντόναλντ Τραμπ

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Πρώτη Προεδρία του Ντόναλντ Τραμπ



Πρόεδρος: Ντόναλντ Τραμπ
20 Ιανουαρίου 2017 – 20 Ιανουαρίου 2021

Ιστοσελίδα: trumpwhitehouse.gov
Πρόσωπα και δομές
Συμμετέχοντα κόμματαΡεπουμπλικανικό Κόμμα
Ιστορία
Εκλογές8 Νοεμβρίου 2016
ΠροηγούμενηΠροεδρία του Μπαράκ Ομπάμα
ΔιάδοχηΠροεδρία του Τζο Μπάιντεν

Η πρώτη Προεδρία του Ντόναλντ Τραμπ (αγγλικά: The First Presidency of Donald Trump), διήρκησε από τις 20 Ιανουαρίου 2017 έως τις 20 Ιανουαρίου 2021. Ο Ντόναλντ Τραμπ υπηρέτησε ως 45ος Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών.[1]

Ο δισεκατομμυριούχος επιχειρηματίας Ντόναλντ Τραμπ, ήταν ο πρώτος πρόεδρος στην ιστορία, που δεν είχε υπηρετήσει προηγουμένως σε κάποια δημόσια αιρετή ή διορισμένη θέση. Ο Τραμπ ήταν ο Ρεπουμπλικανός υποψήφιος για τις προεδρικές εκλογές του 2016 με πολιτεία καταγωγής τη Νέα Υόρκη, και κατάφερε να κερδίσει τη Δημοκρατική υποψήφια, πρώην υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ και πρώην Πρώτη Κυρία των ΗΠΑ Χίλαρι Κλίντον, με 304 εκλεκτορικές ψήφους έναντι 227 εκλεκτορικών ψήφων της Κλίντον, χάνοντας όμως την πλειοψηφία της λαϊκής ψήφου σε ομοσπονδιακό επίπεδο.

Στις 19 Δεκεμβρίου 2016, η νίκη του Ντόναλντ Τραμπ στην προεδρική εκλογή του 2016, επικυρώθηκε από το σώμα των εκλεκτόρων, και οριστικοποιήθηκε μετά την κοινή συνεδρίαση του Κογκρέσου των Ηνωμένων Πολιτειών, στις 6 Ιανουαρίου 2017.

Η προεδρία του Ντόναλντ Τραμπ, έληξε την Τετάρτη, 20 Ιανουαρίου 2021 στις 12:00 το μεσημέρι, αφού στις προεδρικές εκλογές του 2020, ο Δημοκρατικός υποψήφιος και πρώην Αντιπρόεδρος των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν, κατάφερε να κερδίσει τον πρόεδρο Τραμπ, με 306 εκλεκτορικές ψήφους έναντι 232. Παράλληλα, στις 20 Ιανουαρίου 2021, το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα, απώλεσε την πλειοψηφία του στην Γερουσία των Ηνωμένων Πολιτειών, και το Δημοκρατικό Κόμμα, απέκτησε τον έλεγχο του Κογκρέσου (Βουλή και Γερουσία), καθώς και την προεδρία.[2]

Προεδρική εκλογή του 2016

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Κύριο λήμμα: Προεδρική εκλογή των Ηνωμένων Πολιτειών 2016
Χάρτης των αποτελεσμάτων της προεδρικής εκλογής του 2016.

Ο Ντόναλντ Τραμπ κατάφερε να κερδίσει και να λάβει επισήμως το χρίσμα του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος για τις προεδρικές εκλογές του 2016, στο Εθνικό Ρεπουμπλικανικό Συνέδριο (RNC) στις 19 Ιουλίου 2016. Στις 15 Ιουλίου 2016, ο Τραμπ, επέλεξε ως συνυποψήφιό του για την Αντιπροεδρία, τον Κυβερνήτη της Ιντιάνα Μάικ Πενς. Στις 20 Ιουλίου 2016, o Πενς αποδέχθηκε την υποψηφιότητά του.[3]

Στις γενικές εκλογές, στις 8 Νοεμβρίου 2016, ο Ντόναλντ Τραμπ, κατάφερε να κερδίσει 306 εκλεκτορικές ψήφους, έναντι 232 της Χίλαρι Κλίντον. Τις πρωινές ώρες της 9ης Νοεμβρίου 2016, τα ΜΜΕ επιβεβαίωσαν την νίκη του Τραμπ. Παράλληλα, ο Τραμπ έγινε ο 5ος προεδρικός υποψήφιος, που κέρδισε το σώμα των εκλεκτόρων και έχασε την λαϊκή ψήφο κατά 2,1% σε σχέση με την Κλίντον. Συνολικά, έλαβε 62,984,828 ψήφους (46,1%), έναντι 65,853,514 ψήφους (48,2%) της Χίλαρι Κλίντον.[4][5]

Ο Τραμπ, κατάφερε να ανατρέψει πολιτείες που είχαν υπάρξει παραδοσιακά προπύργια των Δημοκρατικών κατά τις προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις, όπως το Μίσιγκαν, την Πενσυλβάνια, το Ουισκόνσιν, τη Φλόριντα, την Άιοβα, καθώς και το Οχάιο. Όλες αυτές οι πολιτείες, το 2008 και το 2012, είχαν κερδηθεί από τον Μπαράκ Ομπάμα.[6]

Επίσης, οι Ρεπουμπλικανοί, συνέχισαν να κατέχουν την πλειοψηφία, στην Βουλή των Αντιπροσώπων (241 έδρες) και στη Γερουσία (52 έδρες), διατηρώντας έτσι τον έλεγχο του Κογκρέσου των Ηνωμένων Πολιτειών.

Προεδρία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Τραμπ ορκιζόμενος ως 45ος Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, στο Καπιτώλιο, 20 Ιανουαρίου 2017.

Αναλαμβάνοντας ο Ντόναλντ Τραμπ, ως 45ος Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα, είχε τον έλεγχο και των δύο σωμάτων (Βουλή και Γερουσία) του Κογκρέσου των Ηνωμένων Πολιτειών. Συνεπώς, αμφότερα ο Λευκός Οίκος και το Κογκρέσο, βρισκόταν υπό τον έλεγχο των Ρεπουμπλικανών (trifecta), και ήταν η πρώτη φορά από το 2006. Όταν ο Τραμπ ορκίστηκε, στη Γερουσία των Ηνωμένων Πολιτειών, οι Ρεπουμπλικανοί κατείχαν 52 έδρες, ενώ οι Δημοκρατικοί 48. Στη Βουλή των Αντιπροσώπων των Ηνωμένων Πολιτειών, οι Ρεπουμπλικανοί κατείχαν 241 έδρες, και οι Δημοκρατικοί 194.

Ως εκ τούτου οι προσδοκίες για την νομοπαραγωγή συντηρητικού έργου, ήταν μεγάλη, όμως αποδείχθηκε ότι πολλοί πολιτικοί των Ρεπουμπλικανών στο Κογκρέσο, ήταν αντίθετοι στον οικονομικό εθνικισμό και τον προστατευτισμό που επιδίωκε ο Τραμπ ενάντια στη παράδοση της προεδρίας του Ρόναλντ Ρήγκαν, και την πολιτική του ελεύθερου εμπορίου.[7] Παρόλα αυτά, η Κυβέρνηση Τραμπ και οι Ρεπουμπλικανοί του Κογκρέσου, κατάφεραν ορισμένες σημαντικές επιτυχίες, όσον αφορά τη συντηρητική νομοπαραγωγική διαδικασία, όπως η αλλαγή της ιδεολογικής σύνθεσης των μελών του Ανωτάτου Δικαστηρίου των Ηνωμένων Πολιτειών σε συντηρητικότερες κατευθύνσεις και εν γένει τους διορισμούς συντηρητικών ομοσπονδιακών δικαστών και εφετών ανά την επικράτεια των ΗΠΑ.

Εσωτερική πολιτική

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Αρχικά, στόχος του προέδρου Τραμπ, ήταν να καταργήσει τον νόμο περί προσιτής φροντίδας (ευρέως γνωστό ως Obamacare) και να τον αντικαταστήσει με τον Αμερικανικό νόμο περί υγείας, καθώς ήταν αντίθετος με τις κρατικές παρεμβάσεις στην υγεία. Όμως, επειδή το Obamacare, κάλυπτε σημαντικό μέρος των αναγκών περίθαλψης τμημάτων της αμερικανικής κοινωνίας, ορισμένοι Ρεπουμπλικανοί στο Κογκρέσο, το στήριζαν με αποτέλεσμα να αποτύχει εν τέλει να καταργηθεί. Όμως, παρότι δεν κατάφερε να καταργήσει το Obamacare, κατάφερε να το υπονομεύσει μειώνοντας τον προβλεπόμενο προϋπολογισμό. Επιπλέον, ο Τραμπ, επεδίωξε σημαντικές περικοπές σε μεγάλα προγράμματα πρόνοιας, συμπεριλαμβανομένων των Medicare και Medicaid. Ακόμα, απέσυρε πολλούς περιβαλλοντικούς περιορισμούς σε εταιρείες, και πραγματοποίησε αποχώρηση των Ηνωμένων Πολιτειών από την Συμφωνία του Παρισιού.

Κατά την πανδημία του COVID-19, ο Τραμπ ειδικά το πρώτο τρίμηνο είχε υποβαθμίσει σταθερά την απειλή που δημιουργούσε ο COVID-19, πραγματοποιώντας αισιόδοξες δημόσιες δηλώσεις. Αν και τα Κέντρα Ελέγχου και Πρόληψης Ασθενειών (CDC) συνιστούσε την εφαρμογή μάσκας προστασίας και την κοινωνική απόσταση, ο Τραμπ ήταν αντίθετος.[8]

Οικονομική και εμπορική πολιτική

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στην οικονομική πολιτική του, ήταν υπέρμαχος για την περικοπή φόρων, και υπέγραψε τον σχετικό νόμο του 2017 (Tax Cuts and Jobs Act of 2017). Επίσης, αποχώρησε από το Σύμφωνο Συνεργασίας των Δύο Πλευρών του Ειρηνικού, υπογράφοντας αντ' αυτού συμφωνία ελεύθερου εμπορίου μεταξύ ΗΠΑ, Μεξικού και Καναδά. Τέλος, επέβαλε δασμούς ιδιαίτερα στα πλυντήρια ρούχων και τους ηλιακούς συλλέκτες (από 30% έως 50%), στον χάλυβα (25%) και το αλουμίνιο (10%) στις περισσότερες χώρες. Οι πολιτικές του Τραμπ, οδήγησαν σε εμπορικό πόλεμο μεταξύ ΗΠΑ και Κίνας, αφού επέβαλε κυρώσεις και υψηλούς δασμούς στην Κίνα. Συνολικά, οι πολιτικές του Τραμπ, επικεντρώθηκαν στη μείωση φόρων, την αποκανονιστικοποίηση της εμπλοκής του κρατικού τομέα, και στον οικονομικό προστατευτισμό.

Μεταναστευτική πολιτική

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η μεταναστευτική πολιτική του Τραμπ ήταν αμφιλεγόμενη, αφού εφάρμοσε πολιτικές διαχωρισμού των οικογενειών στα πλαίσια της προσέγγισης της «μηδενικής ανοχής» και στην αποτροπή της παράνομης μετανάστευσης και την θέσπιση αυστηρότερης νομοθεσίας.[9] Ο Τραμπ, είχε χαρακτηρίσει επανειλημμένα τους παράνομους μετανάστες, ως «εγκληματίες».[10] Σύμφωνα με τον Ομοσπονδιακό Κώδικα των ΗΠΑ (8 U.S. Code § 1325) η παράνομη μετανάστευση στις Ηνωμένες Πολιτείες, θεωρείται ομοσπονδιακό αδίκημα, καθιστώντας το άτομο που το διαπράττει ως εγκληματία.[11]

Ο Τραμπ το 2020 σε μέρος του συνοριακού τείχους στην Αριζόνα.

Ειδικά για χώρες της Μέσης Ανατολής, ο Τραμπ υπέγραψε εκτελεστικό διάταγμα, που ανέστειλε επ' αόριστον την είσοδο αιτούντων άσυλο από τον Συριακό Εμφύλιο Πόλεμο και επίσης απαγόρευσε την είσοδο στις ΗΠΑ σε πολίτες από το Ιράκ, τον Ιράν, την Υεμένη, τη Λιβύη, τη Σομαλία, το Σουδάν και τη Συρία, καθώς επίσης, καθιέρωσε την εφαρμογή ειδικού θρησκευτικού τεστ σε μουσουλμάνους πρόσφυγες.[12] Αργότερα επέβαλε απαγόρευση εισόδου και για πολίτες από τη Βενεζουέλα, τη Βόρεια Κορέα και το Τσαντ. Στη λίστα απαγόρευσης, προστέθηκαν τον Ιανουάριο του 2020, και η Νιγηρία, το Μιανμάρ, η Ερυθραία, το Κιργιστάν και η Τανζανία.

Επίσης, ο Τραμπ ήταν υπέρμαχος της κατασκευής συνοριακού τείχους μεταξύ ΗΠΑ και Μεξικού (βλ. Τείχος του Τραμπ), λέγοντας ήδη προεκλογικά ότι «θα έχτιζε το τείχος και θα έβαζε το Μεξικό να πληρώσει» κάτι το οποίο τελικά δεν ίσχυσε αφού η χρηματοδότηση για την κατασκευή προήλθε από χρήματα των ΗΠΑ. Οι πολιτικές αυτές, είχαν ως αποτέλεσμα την μεγαλύτερη αναστολή λειτουργίας των κρατικών υπηρεσιών (Shutdown) στην ιστορία, το οποίο διήρκησε 35 ημέρες (22 Δεκεμβρίου 2018 έως 25 Ιανουαρίου 2019).[13][14]

Εξωτερική πολιτική

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Κατά την προεκλογική εκστρατεία του για τις προεδρικές εκλογές του 2016, ο Τραμπ είχε αλλάξει πολλές φορές θέσεις όσον αφορά την εξωτερική πολιτική, και ως συνέπεια αυτού ήταν δύσκολο να προσδιοριστούν οι κατευθύνσεις του. Κάτω από το σύνθημα «Πρώτα η Αμερική» (America First), η Κυβέρνηση Τραμπ ξεχώριζε σημαντικά ως προς την διαχείριση της εξωτερικής πολιτικής συγκριτικά με προηγούμενες κυβερνήσεις, όπως ο θαυμασμός ξένων αυταρχικών κυβερνήσεων και η ρητορική απόρριψης ορισμένων ανθρωπίνων δικαιωμάτων.[15] Ως πρόεδρος, ο Ντόναλντ Τραμπ, αυτοπροσδιορίστηκε ως εθνικιστής, υποστηρίζοντας προστατευτικές, μη παρεμβατικές και απομονωτικές απόψεις.[16] Παρόλα αυτά, οι διορισμοί που πραγματοποίησε έδειχναν περισσότερο ότι αποδεχόταν την υπάρχουσα εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ (η οποία εξ ορισμού είναι αρκετά δύσκαμπτη) παρά ρήξη.

Ο Ντόναλντ Τραμπ και ο Κιμ Γιονγκ Ουν τον Ιούνιο του 2019 στην Αποστρατιωτικοποιημένη Ζώνη της Κορέας.

Γενικότερα η εξωτερική πολιτική του, θεωρήθηκε απρόβλεπτη και ιδιόμορφη, με τον ίδιο και την Κυβέρνησή του, να εφαρμόζουν αντισυμβατικές πολιτικές, με αντιδράσεις πολλές φορές και από παραδοσιακούς συμμάχους των ΗΠΑ. Ο Τραμπ, ήδη από την ανάληψη των καθηκόντων του, είχε βασιστεί ιδιαίτερα στο στρατιωτικό προσωπικό των ΗΠΑ, περισσότερο από κάθε άλλη Κυβέρνηση από την εποχή του Ρήγκαν.[17]

Ως μέρος του δόγματος «Πρώτα η Αμερικη», η Κυβέρνηση Τραμπ, αναθεώρησε και επανεκτίμησε πολλές από τις προηγούμενες πολυμερείς δεσμεύσεις των ΗΠΑ. Αξιοσημείωτο είναι ότι οι ΗΠΑ επί προεδρίας Τραμπ, είχαν δύσκολη σχέση με το ΝΑΤΟ. Ορισμένες σημαντικές πολιτικές της Κυβέρνησης Τραμπ στην εξωτερική πολιτική, ήταν η απαγόρευση εισόδου στις ΗΠΑ από ορισμένες μουσουλμανικές χώρες, η αναγνώριση της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσας του Ισραήλ και οι προσπάθειες για την αποπυρηνικοποίηση της κορεατικής χερσονήσου (και οι προσεγγίσεις με τον Κιμ Γιονγκ Ουν). Ο Τραμπ ήταν ο πρώτος και ο μοναδικός πρόεδρος των ΗΠΑ, που συναντήθηκε με ηγέτη του καθεστώτος της Βόρειας Κορέας.

Ακόμα επί προεδρίας Τραμπ, οι ΗΠΑ αποχώρησαν από την πυρηνική συμφωνία του Ιράν και αύξησε κατά πολύ τις κυρώσεις εναντίον του.[18] Οι επιδρομές των ΗΠΑ σε Αφρική και Μέση Ανατολή συνεχίστηκαν (στα πλαίσια του πολέμου κατά της Τρομοκρατίας), συμπεριλαμβανομένης της επίβλεψης του θανάτου του χαλίφη του Ισλαμικού Κράτους, Αμπού Μπακρ αλ-Μπαγκντάντι και την απόφαση του Τραμπ για την δολοφονία του Ιρανού στρατηγού Κασέμ Σολεϊμανί.[19][20]

Υπουργικό Συμβούλιο του Ντόναλντ Τραμπ

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Συνεδρίαση του Υπουργικού Συμβουλίου του Τραμπ στον Λευκό Οίκο (Μάρτιος 2017).
Υπουργικό Συμβούλιο των Ηνωμένων Πολιτειών (2017–2021)
Πολιτικό Γραφείο Όνομα Θητεία
Προεδρία
Πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ 2017–2021
Αντιπρόεδρος Μάικ Πενς 2017–2021
Υπουργοί
Υπουργός Εξωτερικών Ρεξ Τίλερσον 2017–2018
Μάικ Πομπέο 2018–2021
Υπουργός Οικονομικών Στίβεν Μνούτσιν 2017–2021
Υπουργός Άμυνας Τζιμ Μάτις 2017–2019
Μαρκ Έσπερ 2019–2021
Γενικός Εισαγγελέας Τζεφ Σέσιονς 2017–2018
Ουίλιαμ Μπαρ 2018–2020
Υπουργός Εσωτερικών Ράιαν Ζίνκε 2017–2019
Ντέιβιντ Μπέρνχαρτ 2019–2021
Υπουργός Γεωργίας Σόνι Περντού 2017–2021
Υπουργός Εμπορίου Γουίλμπουρ Ρος 2017–2021
Υπουργός Εργασίας Αλεξάντερ Ακόστα 2017–2019
Γιουτζίν Σκαλία 2019–2021
Υπουργός Υγείας Τομ Πράις 2017
Άλεξ Αζάρ 2018–2021
Υπουργός Παιδείας Μπέτσι Ντέβος 2017–2021
Υπουργός Στέγασης και Αστικής Ανάπτυξης Μπεν Κάρσον 2017–2021
Υπουργός Μεταφορών Ελέιν Τσάο 2017–2021
Υπουργός Ενέργειας Ρικ Πέρι 2017–2019
Νταν Μπρουλέτ 2019–2021
Υπουργός Υποθέσεων Βετεράνων Ντέιβιντ Σούλκιν 2017–2018
Ρόμπερτ Γουίλκι 2018–2021
Υπουργός Εσωτερικής Ασφάλειας Τζον Φ. Κέλι 2017
Κίρστιεν Νίλσεν 2017–2019
Τσαντ Γουλφ (υπηρεσιακός) 2019–2021
Ισόβαθμα υψηλά ιστάμενα στελέχη
Προϊστάμενος του Επιτελείου του Λευκού Οίκου Ράινς Πρίμπους 2017
Τζον Φ. Κέλι 2017–2019
Μαρκ Μέντοους 2020–2021
Διευθυντής της Υπηρεσίας για την Προστασία του Περιβάλλοντος Σκοτ Προυτ 2017–2018
Άντριου Ρ. Γουίλερ 2018–2021
Διευθυντής του Γραφείου Διοίκησης και Προϋπολογισμού Μικ Μαλβέινι 2017–2020
Ράσελ Βόουτ 2020–2021
Πρέσβειρα των ΗΠΑ στον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών Νίκι Χέιλι 2017–2018
Κέλι Κραφτ 2019–2021
Αντιπρόσωπος Εμπορίου Ρόμπερτ Λάιτχαϊζερ 2017–2021
Διευθύντρια της Υπηρεσίας Μικρών Επιχειρήσεων Λίντα Μακμάν 2017–2019
Τζοβίτα Καράνσα 2019–2021
Διευθυντής της Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών Νταν Κόατς 2017–2019
Τζον Ράτκλιφ 2020–2021
Διευθυντής/-τρια της Κεντρικής Υπηρεσίας Πληροφοριών (CIA) Μάικ Πομπέο 2017–2018
Τζίνα Χάσπελ 2018–2021

Δείτε επίσης

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ «Donald J. Trump – The White House». trumpwhitehouse.archives.gov. Ανακτήθηκε στις 13 Μαρτίου 2022. 
  2. ↑ «Analysis | Trump set to be first president since 1932 to lose reelection, the House and the Senate» (στα αγγλικά). Washington Post. ISSN 0190-8286. https://www.washingtonpost.com/politics/2021/01/06/trump-set-be-first-president-since-1932-lose-reelection-house-senate/. Ανακτήθηκε στις 2022-03-13. 
  3. ↑ Editors, History com. «The 2016 U.S. Presidential Election». HISTORY (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 13 Μαρτίου 2022. 
  4. ↑ «United States Presidential Election of 2016 | History & Facts | Britannica». www.britannica.com (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 13 Μαρτίου 2022. 
  5. ↑ «Presidential Election of 2016 - 270toWin». 270toWin.com. Ανακτήθηκε στις 13 Μαρτίου 2022. 
  6. ↑ «2016 Electoral College Results». National Archives (στα Αγγλικά). 5 Νοεμβρίου 2019. Ανακτήθηκε στις 13 Μαρτίου 2022. 
  7. ↑ Παπασωτηρίου, Χαράλαμπος (2018). Η Αμερικανική Πολιτική από τον Φράνκλιν Ρούζβελτ στον Ντόναλντ Τραμπ. Βάρη Αττικής: Εκδόσεις Ποιότητα. σελ. 644. ISBN 978-960-7803-83-2. 
  8. ↑ Newsroom. «Ο κορωνοϊός μέσα από τα λόγια του Τραμπ». www.kathimerini.gr. Ανακτήθηκε στις 4 Νοεμβρίου 2022. 
  9. ↑ «UN says Trump separation of migrant children from parents 'may amount to torture'». The Independent (στα Αγγλικά). 22 Ιουνίου 2018. Ανακτήθηκε στις 4 Νοεμβρίου 2022. 
  10. ↑ Rogers, Katie (2018-06-22). «Trump Highlights Immigrant Crime to Defend His Border Policy. Statistics Don’t Back Him Up.» (στα αγγλικά). The New York Times. ISSN 0362-4331. https://www.nytimes.com/2018/06/22/us/politics/trump-immigration-borders-family-separation.html. Ανακτήθηκε στις 2022-11-04. 
  11. ↑ «1911. 8 U.S.C. 1325 -- Unlawful Entry, Failure To Depart, Fleeing Immigration Checkpoints, Marriage Fraud, Commercial Enterprise Fraud». www.justice.gov (στα Αγγλικά). 19 Φεβρουαρίου 2015. Ανακτήθηκε στις 4 Νοεμβρίου 2022. 
  12. ↑ Shear, Michael D.; Cooper, Helene (2017-01-28). «Trump Bars Refugees and Citizens of 7 Muslim Countries» (στα αγγλικά). The New York Times. ISSN 0362-4331. https://www.nytimes.com/2017/01/27/us/politics/trump-syrian-refugees.html. Ανακτήθηκε στις 2022-11-04. 
  13. ↑ Newsroom. «ΗΠΑ: Το «shutdown» είναι πλέον το μεγαλύτερο στην αμερικανική ιστορία». www.kathimerini.gr. Ανακτήθηκε στις 4 Νοεμβρίου 2022. 
  14. ↑ Zaveri, Mihir; Gates, Guilbert; Zraick, Karen (2019-01-09). «The Government Shutdown Was the Longest Ever. Here’s the History.» (στα αγγλικά). The New York Times. ISSN 0362-4331. https://www.nytimes.com/interactive/2019/01/09/us/politics/longest-government-shutdown.html,%20https://www.nytimes.com/interactive/2019/01/09/us/politics/longest-government-shutdown.html. Ανακτήθηκε στις 2022-11-04. 
  15. ↑ Mills, Kurt; Payne, Rodger A. (2020-08-07). «America First and the human rights regime». Journal of Human Rights 19 (4): 399–424. doi:10.1080/14754835.2020.1809362. ISSN 1475-4835. https://doi.org/10.1080/14754835.2020.1809362. 
  16. ↑ Nelson, Reid J. Epstein and Colleen McCain. «Donald Trump Lays Out Protectionist Views in Trade Speech». WSJ (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 4 Νοεμβρίου 2022. 
  17. ↑ Solomon, Jay. «Military Brass Fill Donald Trump's National Security Council». WSJ (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 4 Νοεμβρίου 2022. 
  18. ↑ «Trump's Foreign Policy Moments». Council on Foreign Relations (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 4 Νοεμβρίου 2022. 
  19. ↑ «ISIS leader killed in daring U.S. raid in Syria, Trump says». POLITICO (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 4 Νοεμβρίου 2022. 
  20. ↑ Group), Radiotileoptiki S. A. (OPEN Digital (1 Ιανουαρίου 1980). «Δολοφονία Σουλεϊμανί: Οι ΗΠΑ ξαναδιηγούνται την ιστορία με νέο «απόρρητο» βίντεο». ΕΘΝΟΣ. Ανακτήθηκε στις 4 Νοεμβρίου 2022. 

Βιβλιογραφία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Albrecht, Don E. "Donald Trump and changing rural/urban voting patterns." Journal of Rural Studies 91 (2022): 148–156.
  • Alexandre, Ilo, Joseph Jai-sung Yoo, and Dhiraj Murthy. "Make Tweets Great Again: Who Are Opinion Leaders, and What Did They Tweet About Donald Trump?." Social Science Computer Review 40.6 (2022): 1456–1477. online
  • Baker, Joseph O., and Christopher D. Bader. "Xenophobia, Partisanship, and Support for Donald Trump and the Republican Party." Race and Social Problems 14.1 (2022): 69–83.
  • Baker, Peter, and Susan Glasser. The Divider: Trump in the White House, 2017–2021 (2022) excerpt
  • Barrett-Fox, Rebecca. "A King Cyrus president: How Donald Trump's presidency reasserts conservative Christians' right to hegemony." Humanity & Society 42.4 (2018): 502–522.
  • Dubinsky, Yoav. "Sports, Brand America and US public diplomacy during the presidency of Donald Trump." in Place Branding and Public Diplomacy (2021) pp: 1–14.
  • Holzer, Harold. The Presidents vs. the Press: The Endless Battle Between the White House and the Media – from the Founding Fathers to Fake News (Dutton, 2020) pp. 402–443. online
  • Jarvis, Sharon E., and Dakota Park-Ozee. "The Qualitative Power of a Crowd: Trump's Rallies, Public Opinion, Attention Economy." American Behavioral Scientist (2022): 00027642221091203.
  • Kazin, Michael. What It Took to Win: A History of the Democratic Party (2022).
  • Kennedy, Rodney Wallace. The Immaculate Mistake: How Evangelicals Gave Birth to Donald Trump (Wipf and Stock Publishers, 2021).
  • Locatelli, Andrea, and Andrea Carati. "Trump's Legacy and the Liberal International Order: Why Trump Failed to Institutionalise an Anti-global Agenda." International Spectator (2022): 1–17.
  • Löfflmann, Georg. "'Enemies of the people': Donald Trump and the security imaginary of America First." British Journal of Politics and International Relations 24.3 (2022): 543–560. online
  • Mercieca, Jennifer. Demagogue for president: The rhetorical genius of Donald Trump (Texas A&M University Press, 2020).
  • Pfiffner, James P. "President Trump and the Shallow State: Disloyalty at the Highest Levels." Presidential Studies Quarterly 52.3 (2022): 573–595. online
  • Pfiffner, James P. "Donald Trump and the Norms of the Presidency." Presidential Studies Quarterly 51.1 (2021): 96–124. online
  • Phipps, E. Brooke, and Fielding Montgomery. "'Only YOU Can Prevent This Nightmare, America': Nancy Pelosi As the Monstrous-Feminine in Donald Trump's YouTube Attacks." Women's Studies in Communication 45.3 (2022): 316–337.
  • Ruisch, Benjamin C., and Melissa J. Ferguson. "Changes in Americans' prejudices during the presidency of Donald Trump." Nature Human Behaviour 6.5 (2022): 656–665. online
  • Rutledge, Paul, and Chapman Rackaway, eds. The Unorthodox Presidency of Donald J. Trump (UP of Kansas, 2021) online
  • Zelizer, Julian E. ed. The Presidency of Donald J. Trump: A First Historical Assessment (2022) excerpt

Ιστοριογραφία και διδασκαλία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Bauer, A. J. "The alternative historiography of the Alt-Right: Conservative historical subjectivity from the tea party to Trump." in Far-right revisionism and the end of history (Routledge, 2020) pp. 120–137.
  • Benn, Jesse, and Jeff Tischauser. "Not Two Sides of the Same Coin: Avoiding False Equivalencies Teaching Political Journalism After Trump." in The Future of the Presidency, Journalism, and Democracy (Routledge, 2022) pp. 296–313.
  • Brown, Robert E. "The American histories of president Trump: beyond the Jacksonian parallel." American behavioral scientist 66.1 (2022): 43–60. online
  • Conway III, Lucian G., and Alivia Zubrod. "Are US Presidents becoming less rhetorically complex? Evaluating the integrative complexity of Joe Biden and Donald Trump in historical context." Journal of Language and Social Psychology 41.5 (2022): 613–625.
  • Fischer, Fritz. "Teaching Trump in the History Classroom." Journal of American History 108.4 (2022): 772–778; in college courses online
  • Karpman, Hannah E., and Rory Crath. "Teaching Note – Teaching Trumpism." Journal of Social Work Education (2022): 1–8. online
  • Lozada, Carlos (2020). What Were We Thinking: A Brief Intellectual History of the Trump Era. New York: Simon & Schuster. ISBN 978-1-982145-62-0.  Pulitzer Prize winning critic evaluates 150 recent books on Trump Administration.
  • Lund, John G. " 'Everything is Political Now': Teaching Politics in the Age of Trump" (PhD dissertation, DePaul University, 2022) online; teaching high school history and government
  • Zelizer, Julian E. ed. The Presidency of Donald J. Trump: A First Historical Assessment (2022) excerpt
  • Kushner, Jared (2022). Breaking history : a White House memoir. New York. ISBN 978-0-06-322148-2. OCLC 1319741976. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
To Scholia έχει ένα προφίλ topic για Πρώτη προεδρία του Ντόναλντ Τραμπ.


Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Πρώτη_προεδρία_του_Ντόναλντ_Τραμπ&oldid=10832685"