Τουλάδες Σερρών
| Τουλάδες | |
|---|---|
| Διοίκηση | |
| Χώρα | Ελλάδα |
| Περιφέρεια | Κεντρικής Μακεδονίας |
| Περιφερειακή Ενότητα | Σερρών |
| Δήμος | Βισαλτίας |
| Δημοτική Ενότητα | Τραγίλου |
| Γεωγραφία | |
| Γεωγραφικό διαμέρισμα | Μακεδονία |
| Νομός | Σερρών |
| Υψόμετρο | 190 μέτρα |
| Πληθυσμός | |
| Πραγματικός | 374 |
| Έτος απογραφής | 1913 |
Οι Τουλάδες είναι πρώην οικισμός στον σημερινό Δήμο Βισαλτίας της Περιφερειακής Ενότητας Σερρών της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας. Βρισκόταν σε υψόμετρο 190 μέτρων στους βόρειους πρόποδες του Κερδυλίου όρους, σε απόσταση 2 χλμ. δυτικά από το Αηδονοχώρι Σερρών και 1,5 χλμ. ανατολικά από το σήμερα εγκαταλελειμμένο χωριό Αμυγδαλοχώρι Σερρών.[1][2]
Ιστορία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Οθωμανική περίοδος
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Κατά την περίοδο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ανήκε διοικητικά στον Καζά των Σερρών του Σαντζακίου των Σερρών του Βιλαετίου της Θεσσαλονίκης. Ο πληθυσμός του ήταν αμιγώς μουσουλμανικός. Στην «Εθνολογική Στατιστική των Βιλαετίων Θεσσαλονίκης και Μοναστηρίου» του Αθανάσιου Χαλκιόπουλου, που εκδόθηκε το 1910 στην Αθήνα, ο πληθυσμός του οικισμού εκτιμάται σε 125 μουσουλμάνους.[3] Σε υπολογισμούς που εξέδωσε το 1919 η Επιτελική Υπηρεσία του Ελληνικού Στρατού, προ του 1912 αναφέρονται 374 μωαμεθανοί.[4]
Σύγχρονη ιστορία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Με το τέλος των Βαλκανικών Πολέμων, ο οικισμός περιήλθε στην ελληνική επικράτεια και στην ελληνική απογραφή του 1913 καταγράφηκε με πληθυσμό 374 κατοίκων.[4] Σύντομα οι κάτοικοι μετανάστευσαν στην Τουρκία. Σύμφωνα με τους στατιστικούς πίνακες του Ελληνικού Στρατού, έως τον Αύγουστο του 1915 ο οικισμός ήταν πλέον ακατοίκητος.[5]
Την περίοδο του Μακεδονικού Μετώπου του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ο οικισμός αποτυπώθηκε χωρίς ονομασία σε βρετανικό στρατιωτικό χάρτη, σύμφωνα με τον οποίο το 1918 αποτελούνταν από 6 ερειπωμένα σπίτια.[6][7]
Το 1920 ο εγκαταλελειμμένος οικισμός προσαρτήθηκε στη νεοσυσταθείσα κοινότητα Αηδονοχωρίου της Υποδιοίκησης Νιγρίτης του Νομού Σερρών, μαζί με το χωριό Καστρί.[8][9] Καταργήθηκε την ίδια χρονιά, καθώς δεν καταγράφηκε στην ελληνική απογραφή του 1920.[10]
Πληθυσμός
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]| Απογραφή | Ονομασία | Κάτοικοι | Αναφ. | ||
|---|---|---|---|---|---|
| Άνδρες | Γυναίκες | Σύνολο | |||
| 1913 | Τουλάδες | 195 | 179 | 374 | [4] |
| 1915 | Τουλάδες | 0 | 0 | 0 | [5] |
Χάρτης
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ «Gov.gr - Θέαση». gov.gr. Ανακτήθηκε στις 2 Δεκεμβρίου 2024.
- ↑ Επιτελικός Χάρτης της Ελλάδος - Νιγρίτα - Προσωρινή Έκδοσις (Κλίμακα 1:100.000). Ελλάδα: Γεωγραφική Υπηρεσία Στρατού, Ψηφιακή Βιβλιοθήκη του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών (United Nations Library & Archives). 1928.
Τουλάδες
- ↑ Χαλκιόπουλος, Αθανάσιος (1910). Εθνολογική Στατιστική των Βιλαετίων Θεσσαλονίκης και Μοναστηρίου. Αθήνα: Τυπογραφείου "Νομικής". σελ. 53. Ανακτήθηκε στις 3 Δεκεμβρίου 2024.
Ταουλάδες
- ↑ 4,0 4,1 4,2 Υπουργείο Εθνικής Οικονομίας - Διεύθυνση Στατιστικής (1915). Απαρίθμησις των Κατοίκων των Νέων Επαρχιών της Ελλάδος του Έτους 1913 (PDF). Αθήνα: Εθνικό Τυπογραφείο. σελ. 47.
- ↑ 5,0 5,1 Στατιστικοί πίνακες του πληθυσμού κατ' εθνικότητας των νομών Σερρών και Δράμας. Αθήνα: Επιτελική Υπηρεσία του Ελληνικού Στρατού. 1919. σελ. 8.
61. Τουλάδες
- ↑ Vrasta (Edition 1, Scale 1:50.000), British First World War Trench Maps. Survey Co., Royal Engineers, British Salonika Force. 16 Απριλίου 1918. Ανακτήθηκε στις 3 Δεκεμβρίου 2024.
- ↑ Tahinos (Scale 1:50.000), British First World War Trench Maps. The Royal Engineers Association. 30 Σεπτεμβρίου 1916. Ανακτήθηκε στις 3 Δεκεμβρίου 2024.
Ruins
- ↑ Φύλλο της Εφημερίδας της Κυβερνήσεως (ΦΕΚ) 2Α΄/4-1-1920. Αθήνα: Εθνικό Τυπογραφείο. σελ. 7.
- ↑ «Διοικητικές Μεταβολές Οικισμών - Τουλάδες (Σερρών)». Ελληνική Εταιρεία Τοπικής Ανάπτυξης και Αυτοδιοίκησης (ΕΕΤΑΑ). Ανακτήθηκε στις 2 Δεκεμβρίου 2024.
- ↑ Υπουργείο Εθνικής Οικονομίας - Διεύθυνση Στατιστικής (1921). Πληθυσμός του Βασιλείου της Ελλάδος κατά την Απογραφήν της 19 Δεκεμβρίου 1920 - Πραγματικός πληθυσμός (PDF). Αθήνα: Εθνικό Τυπογραφείο. σελ. 278.
