Μετάβαση στο περιεχόμενο

Φιόντορ Ντοστογιέφσκι

Επεξεργασία συνδέσμων
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
(Ανακατεύθυνση από Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι)
Φιόντορ Ντοστογιέφσκι
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		Фёдор Михайлович Достоевский (Ρωσικά)
Προφορά
ΨευδώνυμοД., Друг Кузьмы Пруткова, Зубоскал, —ий, М., Летописец, М-ий, Н. Н., Пружинин, Зубоскалов, Ред., Ф. Д. και N.N.
Γέννηση30 Οκτωβρίουιουλ. / 11  Νοεμβρίου 1821γρηγ. (specified date of both Julian and Gregorian calendar και unspecified calendar, assumed Julian)[1][2][3]
Μόσχα[4][5]
Θάνατος28 Ιανουαρίουιουλ. / 9  Φεβρουαρίου 1881γρηγ.[6][7][8]
Αγία Πετρούπολη[9][10][11]
Αιτία θανάτουεπιληψία και εμφύσημα
Τόπος ταφήςκοιμητήριο Τίκβιν[12]
Χώρα πολιτογράφησηςΡωσική Αυτοκρατορία
ΣπουδέςΣτρατιωτικό Μηχανοτεχνικό Πανεπιστήμιο και σχολή μηχανικών Νικολάεφ
Ιδιότηταμεταφραστής, μυθιστοριογράφος, δοκιμιογράφος, διηγηματογράφος, δημοσιογράφος, φιλόσοφος[13][14][15], βιογράφος, συγγραφέας[16][17][18], δημοσιογράφος άποψης[18] και πεζογράφος
ΣύζυγοςΆννα Ντοστογιέφσκαγια (1867–άγνωστη τιμή)[19][5] και Μαρία Ντοστογιέφσκαγια (1857–άγνωστη τιμή)
ΤέκναΛιουμπόφ Ντοστογιέφσκαγια[5]
ΓονείςΜιχαήλ Αντρέγιεβιτς Ντοστογιέφσκι και Μαρία Φιοντόροβνα Ντοστογιέφσκαγια
ΑδέλφιαΜιχαήλ Μιχαήλοβιτς Ντοστογιέφσκι
Αντρέι Μιχαήλοβιτς Ντοστογιέφσκι
Nikolaj Michajlovič Dostoevskij
ΚίνημαΡεαλισμός
Καλλιτεχνικά ρεύματαΡεαλισμός
Σημαντικά έργαΣημειώσεις από το υπόγειο, Έγκλημα και τιμωρία, Ο ηλίθιος, Οι δαιμονισμένοι, Αδελφοί Καραμάζοφ, Αναμνήσεις από το σπίτι των πεθαμένων, Ο παίκτης, Οι φτωχοί[20] και Ο σωσίας[20]
ΙστοσελίδαΕπίσημος ιστότοπος
Υπογραφή
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα (π • σ • ε )

Ο Φιόντορ Μιχάιλοβιτς Ντοστογιέφσκι (ρωσικά: Фёдор Миха́йлович Достое́вский‎‎, ΔΦΑ [ˈfʲɵdər mʲɪˈxajləvʲɪt͡ɕ dəstɐˈjefskʲɪj], 30 Οκτωβρίου 1821, Μόσχα – 9 Φεβρουαρίου 1881, Αγία Πετρούπολη) ήταν Ρώσος μυθιστοριογράφος, φιλόσοφος, διηγηματογράφος, δοκιμιογράφος και δημοσιογράφος. Στα λογοτεχνικά έργα του διερευνά την ανθρώπινη ψυχολογία κατά την ταραγμένη πολιτικά, κοινωνικά και πνευματικά ατμόσφαιρα της Ρωσίας του 19ου αιώνα και καταπιάνεται με διάφορα πνευματικά και θρησκευτικά θέματα. Στα πιο αναγνωρισμένα μυθιστορήματα του περιλαμβάνονται τα Έγκλημα και Τιμωρία (1866), Ο Ηλίθιος (1869), Οι Δαιμονισμένοι (1872) και Αδελφοί Καραμάζοφ (1880). Το συνολικό έργο του περιλαμβάνει 12 μυθιστορήματα 4 νουβέλες, 16 διηγήματα και διάφορα άλλα γραπτά. Πολλοί κριτικοί λογοτεχνίας τον θεωρούν ως έναν από τους μεγαλύτερους μυθιστοριογράφους της παγκόσμιας λογοτεχνίας και πολλά από τα έργα του θεωρούνται αριστουργήματα που άσκησαν μεγάλη επίδραση. Η νουβέλα του Σημειώσεις από το Υπόγειο (1864) θεωρείται ως ένα από τα πρώτα έργα της υπαρξιστικής λογοτεχνίας.

Οικογενειακή-κοινωνική καταγωγή

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Γεννήθηκε στις 11 Νοεμβρίου 1821 στη Μόσχα. Ο πατέρας του ήταν γιος κληρικού, και δεν ήταν αριστοκράτης. Σύμφωνα με την παράδοση της εποχής θα έπρεπε να γίνει και αυτός κληρικός, κατόρθωσε όμως να σπουδάσει ιατρική, έγινε στρατιωτικός γιατρός και με τη σταδιοδρομία του αυτή μπήκε στην κληρονομική αριστοκρατία. Φεύγοντας από τη στρατιωτική υπηρεσία τελείωσε την καριέρα του ως διευθυντής ενός πτωχοκομείου στη Μόσχα. Έτσι η κοινωνική αφετηρία του Ντοστογιέφσκι βρισκόταν κατά κάποιον τρόπο στο σύνορο της αριστοκρατίας και των Rasnotchinzen, (που κατά λέξη μεταφράζεται άνθρωποι από άλλη τάξη) οι οποίοι είναι άτομα του μη αριστοκρατικού μεσαίου στρώματος, με προσωπικές ικανότητες και επιτεύγματα, τα οποία είχαν κατορθώσει να αποκτήσουν πρόσβαση στο ανώτερο στρώμα, κυρίως ως καλλιτέχνες, δημοσιογράφοι, συγγραφείς, δάσκαλοι (ιδίως οικοδιδάσκαλοι), γιατροί, επίσης σε άλλα επαγγέλματα διανοουμένων που ως προϋπόθεση είχαν ένα υψηλότερο πνευματικό επίπεδο.[21] Έτσι, ο πατέρας του ήταν «ευγενής πρώτης γενιάς κι από νομική άποψη ανήκε στα προνομιούχα ανώτερα στρώματα, χωρίς όμως κοινωνικό κύρος.»[22] Ο πατέρας του Ντοστογιέφσκι θα αγοράσει το 1831 ένα μεγάλο αγρόκτημα με τρία χωριά και για να εξασφαλίσει την οικογένειά του και για να έχει πρόσβαση στην αριστοκρατία. Έτσι ο νεαρός Φιοντόρ «δεν μεγάλωσε μέσα στη φτώχεια και στη στέρηση» αλλά μέσα σε συνεχείς οικονομικούς υπολογισμούς και παρατηρώντας την πραγματική φτώχεια στους ασθενείς του πτωχοκομείου.[23] Ο πατέρας του θα δολοφονηθεί το 1839 επειδή ήταν ιδιαίτερα μισητός από τους χωρικούς λόγω του σκληροτράχηλου και αυταρχικού του χαρακτήρα[24]. Ο Ντοστογιέφσκι ύστερα από μία αρχική κατ΄οίκον διδασκαλία πήγε οικότροφος σε δύο σχολεία στη Μόσχα, ένα από τα οποία γαλλικό. Όταν τέλειωσε το σχολείο συνέχισε τις σπουδές του στην Πετρούπολη σε κρατική στρατιωτική σχολή μηχανικών και για σύντομο χρονικό διάστημα άσκησε αυτό το επάγγελμα. Ξεκίνησε τη λογοτεχνική του σταδιοδρομία το 1843 με τη μετάφραση του τότε πρόσφατου μυθιστορήματος του Ονορέ Ντε Μπαλζάκ Ευγενία Γκραντέ. Χρειάστηκαν άλλα δύο χρόνια για να κάνει το δικό του ντεμπούτο αφού παραιτήθηκε από την υπηρεσία του ως μηχανικού με τον βαθμό του υπολοχαγού.[25]

Η σύλληψη, η δίκη και η καταδίκη του σε εξορία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στις 23 Απριλίου του 1849 τον συνέλαβαν μαζί με άλλα μέλη του Ομίλου Πετρασέφσκι με την κατηγορία της απόπειρας δημιουργίας παράνομου τυπογραφείου για την διάδοση επαναστατικής φιλολογίας. Ο Όμιλος Πετρασέφσκι ήταν μια πρώτη προσπάθεια προπαγάνδας στη Ρωσία των ιδεών του γαλλικού σοσιαλισμού. Ωστόσο, ο Τσάρος παρακολουθώντας τη προπαγανδιστική δραστηριότητα του διανοούμενου Πετρασέφσκι και του κύκλου του αποφασίζει να πάρει δραστικές αποφάσεις.

Ο Ντοστογιέφσκι κρατούσε μέσα στην κίνηση αυτή πολύ μετριοπαθή στάση. Τα ενδιαφέροντα του ήταν κυρίως φιλολογικά. Τον συγκινούσε όμως όχι λιγότερο από τους άλλους το πολύ επίκαιρο τότε στη Ρωσία αγροτικό πρόβλημα, που ήταν και ο κύριος στόχος στην επαναστατική κίνηση. Σε μερικά απομνημονεύματα βλέπουμε τον Ντοστογιέφσκι να κινείται δραστήρια στην στρατολόγηση νέων μελών, για τη δημιουργία παράνομου τυπογραφείου. Έχουν να λένε πως κάποτε είχε αναφανδόν ταχθεί με την άποψη της βίαιης λύσης του αγροτικού ζητήματος.

Με ειλικρίνεια μίλησε στην ανακριτική επιτροπή του στρατοδικείου για την ανάμειξη του στον Όμιλο. Γενικά η στάση του στη φυλακή και στο δικαστήριο ήταν τίμια και γενναία - ούτε στιγμή δεν έχασε τον σεβασμό του στους φίλους και τον εαυτό του και δεν έκανε καμία μικρόψυχη κίνηση, όπως τον παρότρυναν άλλωστε, για να ελαφρύνει τη θέση του.

Η απόφαση βγήκε τον Νοέμβριο του 1849 και είναι γνωστή η τραγική κωμωδία που έπαιξε ο τσάρος σε βάρος των καταδίκων και τη σκηνοθέτησαν με όλες τις λεπτομέρειες, όπως φαίνεται από τη σχετική διαταγή, ο υπουργός των Στρατιωτικών και ο φρούραρχος της Πετρούπολης. Σύμφωνα με τη διαταγή αυτή, ένα παγωμένο πρωινό, στις 22 του Δεκέμβρη, όλους τους μελλοθάνατους τους οδήγησαν με άμαξες στον τόπο της εκτέλεσης. Τηρήθηκαν όλοι οι σχετικοί τύποι - παράταξη στρατιωτικών τμημάτων, ο παπάς με τα άμφια, με το ευαγγέλιο και το σταυρό. Έκρουσαν τρεις φορές τα τύμπανα. Ένας αξιωματικός διάβασε τις καταδικαστικές αποφάσεις. Έπειτα, κάτω από το αδιάκοπο βουητό που έκαναν τα στρατιωτικά ταμπούρλα, πέρασαν σε όλους τους μελλοθάνατους τα μακριά άσπρα σάβανα. Από τους ευγενείς αφαίρεσαν τις στολές και πάνω από τα κεφάλια τους έσπασαν συμβολικά τα ξίφη τους. Ο παπάς έδωσε την τελευταία ευλογία και απομακρύνθηκε.

Η πρώτη τριάδα βγήκε μπροστά, αντίκρυ πήρε τη θέση του το εκτελεστικό απόσπασμα. Ο Ντοστογιέφσκι ήταν στην τρίτη ομάδα.

Έτσι περιγράφει, ύστερα από χρόνια, στον Ηλίθιο, το μακάβριο μελλοθανατικό του βίωμα. «Τι θα γίνει αν με ξαναφέρουν στη ζωή!».

Ο φρικτός φόβος επαληθεύτηκε. Ενώ κρατώντας την αναπνοή τους περιμένουν όλοι να αντηχήσει η πρώτη ομοβροντία, ένας αξιωματικός διασχίζει πάνω στο άλογο του την πλατεία. Ο καβαλάρης φέρνει νέα διαταγή του τσάρου, που ξαναδίνει στους μελλοθάνατους την ζωή τους - άλλοι θα τραβήξουν για τα κάτεργα της Σιβηρίας, άλλοι στα πειθαρχικά κάτεργα, άλλοι απλοί στρατιώτες στον Καύκασο...

Ο Ντοστογιέφσκι πρέπει να βγάλει τέσσερα χρόνια στο κάτεργο, κατόπιν φανταρία στον στρατό.

Η απίθανη εκείνη στιγμή στην καρδιά του χειμώνα θα σημαδεύει τα βιώματα όλης της ζωής του. Την ίδια μέρα έγραψε από την φυλακή στον αδερφό του Μιχάλη: «Τούτη τη στιγμή ξεριζώνω από την καρδιά μου τα νιάτα μας και τις ελπίδες μας, τις αποθέτω στον τάφο τους».[26]

[27] Το φθινόπωρο του 1855 έγινε υπαξιωματικός και τον επόμενο χρόνο προήχθη σε αξιωματικό. Τον Μάρτιο του 1859 του επιτράπηκε να επιστρέψει στην Ευρωπαϊκή Ρωσία, όχι όμως ακόμα στις μεγάλες πόλεις. Αυτό θα γίνει τον Δεκέμβριο του 1859.[28] Την περίοδο της στρατιωτικής του θητείας θα κάνει τον πρώτο του γάμο. Τον Φεβρουάριο του 1857 θα γνωρίσει και έπειτα θα παντρευτεί τη Μαρία Ισάγιεβα, η οποία λίγο πριν είχε χηρέψει. Ήταν «μία πραγματικά μορφωμένη και με τον τρόπο της γοητευτική γυναίκα, συνάμα όμως έπασχε από ανίατο πνευμονικό νόσημα, νευρική και ευερέθιστη, προφανώς υστερική, αν όχι ψυχοπαθής.»[29]

Μετά την επιστροφή του από την εξορία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 1859 επέστρεψε στην Πετρούπολη και εξέδωσε μαζί με τον αδελφό του δύο περιοδικά τα οποία, όμως, δεν σημείωσαν επιτυχία με αποτέλεσμα ο Ντοστογιέφσκι να βρεθεί καταχρεωμένος. Ο μόνος τρόπος για να συγκεντρώσει χρήματα και να ξεπληρώσει τα χρέη του ήταν η συγγραφή. Την ίδια περίοδο εκδηλώθηκε το σχεδόν νοσηρό του πάθος για τα τυχερά παιχνίδια-ακριβώς ως αποτέλεσμα αυτής της οικονομικής δυσχέρειας- που τον έφερε στο χείλος της υλικής και της σωματικής καταστροφής.[30] Σε αυτό το διάστημα έγραψε τα καλύτερα του έργα: Ο παίκτης, Οι αδερφοί Καραμαζώφ, Έγκλημα και Τιμωρία, Ο Ηλίθιος, Οι δαιμονισμένοι. Όταν κατάφερε πλέον να ανασάνει από το βάρος των χρεών ανέλαβε τη διεύθυνση του περιοδικού "Πολίτης" και λίγα χρόνια αργότερα εξέδωσε το δικό του περιοδικό, Το Ημερολόγιο Ενός Συγγραφέα, που σε αντίθεση με τις προηγούμενες εκδοτικές εμπειρίες σημείωσε τεράστια επιτυχία. Το 1864 πεθαίνει η σύζυγός του από φυματίωση. Ο θάνατός της έγινε αφορμή της συγγραφής του βιβλίου «Σκέψεις εμπρός εις το φέρετρο». Εκεί φανερώνει την πίστη του στην αιωνιότητα και στην αθανασία της ψυχής.[31] Πέθανε το 1881 στην Πετρούπολη σε ηλικία 60 ετών.

Το σπίτι-μουσείο του Ντοστογιέφσκι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Κύριο λήμμα: Οικία - Μουσείο Ντοστογιέφσκι
Το σπίτι που έζησε και πέθανε ο Ντοστογιέφσκι στην Αγία Πετρούπολη, Οδός Κουζνέτσκυ αριθ. 5.

Στις αρχές Οκτώβρη του 1878, ο Ντοστογιέφσκι με την οικογένειά του μετακόμισε σ' ένα διαμέρισμα στην Οδό Κουζνέτσνυ αριθ. 5. Η απόφαση να πάει σ' ένα νέο σπίτι συνδέεται με τον τραγικό θάνατο του μικρότερου γιου του στις 16 Μαΐου 1878 από επιληψία, αρρώστια που είχε κληρονομήσει από τον ίδιο τον πατέρα του. Το διαμέρισμα αυτό της Κουζνέτσνυ αριθ. 5, όπου ο Ντοστογιέφσκι έζησε για 2 1/2 χρόνια μέχρι το θάνατό του, ήταν στο δεύτερο όροφο με έξι δωμάτια και παράθυρα με θέα στην Εκκλησία του Αγίου Βλαντίμιρ, όπου ο Ντοστογιέφσκι εκκλησιαζόταν στα τελευταία χρόνια της ζωής του. Σ' αυτό το σπίτι με την ταπεινή επίπλωση, ο Ντοστογιέφσκι έγραψε το τελευταίο μυθιστόρημά του Οι αδελφοί Καραμαζώφ. Το Νοέμβριο του 1991, με τη συμπλήρωση 150 χρόνων από τη γέννηση του συγγραφέα, το Μουσείο Ντοστογιέφσκι της Αγίας Πετρούπολης άνοιξε στο κοινό τις πύλες του στο σπίτι αυτό.

Ο Ντοστογιέφσκι, πέρα από επιληπτικός, υπέφερε σ' όλη του τη ζωή και από ασθένεια των πνευμόνων. Στις 26 Γενάρη του 1881, είχε μια σοβαρή πνευμονική αιμορραγία. Το βράδυ της ίδιας ημέρας κάλεσαν τον ιερέα της γειτονικής Εκκλησίας του Αγίου Βλαντίμιρ κι ο Ντοστογιέφσκι εξομολογήθηκε και δέχτηκε τη Θεία Κοινωνία. Όπως γράφει στο "Ημερολόγιό" της η Άννα Γρηγόριεβνα Ντοστογιέφσκι, όταν διαβεβαίωνε τον Ντοστογιέφσκι ότι θα ζούσε ακόμη για πολλά χρόνια, εκείνος της απάντησε: "Όχι, το ξέρω, θα πεθάνω σήμερα! Άναψε μια λαμπάδα, 'Αννια, και δώσ`μου το Ευαγγέλιο".

Στις 28 Γενάρη (9 Φεβρουαρίου με το νέο ημερολόγιο), ώρα 8.36 το βράδυ, ο Φιοντόρ Μιχαήλοβιτς Ντοστογιέφσκι πέθανε. Τα νέα για το θάνατο του Ντοστογιέφσκι τάραξαν αφάνταστα τους Ρώσους της Αγίας Πετρούπολης. Για δυο συνεχείς ημέρες, 29-30 του Γενάρη, το διαμέρισμα της Οδού Κουζνέτσνυ αριθ. 5 κατακλυζόταν από κόσμο, που συνέρρεε για το τελευταίο αντίο - μπροστά στο ξεσκέπαστο φέρετρο στη μέση του γραφείου του - στον πολυαγαπημένο του συγγραφέα. Όλα τα δωμάτια του σπιτιού ήταν κατάμεστα με κόσμο. Μεγάλες μορφές της ρωσικής λογοτεχνίας συνωστίζονταν γύρω από το φέρετρό του.

Ο τάφος του Ντοστογιέφσκι στο Κοιμητήριο Τίχβιν της Μονής Αλεξάντερ Νιέφσκι στην Αγία Πετρούπολη

Το Σάββατο στις 31 Γενάρη, η σορός του Ντοστογιέφσκι μεταφέρθηκε από το σπίτι της Οδού Κουζνέτσνυ αριθ. 5. Όλη η Αγία Πετρούπολη, δίχως άλλο προηγούμενο, ακολούθησε τη νεκρική πομπή προς το Μοναστήρι του Αλεξάντερ Νιέφσκι, όπου θα γινόταν η ταφή. Πρωτομηνιά, Φλεβάρης του 1881, μετά την εξόδιο λειτουργία στην Εκκλησία του Αγίου Πνεύματος της Μονής και με την παρουσία τεράστιου πλήθους ανθρώπων, ο Ντοστογιέφσκι τάφηκε στο Κοιμητήριο Τίχβιν (Tikhvin) του Μοναστηριού Αλεξάντερ Νιέφσκι, δίπλα στον τάφο του Ρώσου ποιητή Βασίλι Ζουκόφσκι. Στα 1883, σε επιτάφια τελετή, έγιναν τα αποκαλυπτήρια του μνημείου και της προτομής του Ντοστογιέφσκι, έργο του γλύπτη Ν. Λαβρέτσκυ. Όχι μακρυά από τον τάφο του Ντοστογιέφσκι, βρίσκονται και οι τάφοι διάσημων συνθετών της Ρωσίας - Τσαϊκόφσκι, Ρίμσκυ-Κόρσακοφ, Μουσόργκσκι, Μποροντίν και Γκλίνκα.

Εργογραφία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Μυθιστορήματα
  • 1846:«Οι φτωχοί» - (Бедные люди)

    – μετάφρ. Γεώργιος Σημηριώτης (ΘΕΟΦΑΝΙΔΗΣ & ΛΑΜΠΑΔΑΡΙΔΗΣ, 1926) – μετάφρ. Άρης Αλεξάνδρου (ΓΚΟΒΟΣΤΗΣ) – μετάφρ. Σίμος Σπαθάρης & Κ. Πορφύρης (ΜΙΧΑΛΑΚΕΑΣ, 1960) – μετάφρ. Σάκης Σταύρου (ΔΑΜΙΑΝΟΣ) – μετάφρ. Αντρέας Σαραντόπουλος (ΖΑΧΑΡΟΠΟΥΛΟΣ, 1990) ISBN 960-208-167-8

  • 1846:«Ο σωσίας» - ( Двойник)

    – μετάφρ. Γιάννης Κότσικας (Δ. ΤΣΟΓΚΑΣ, 1954) – μετάφρ. Δημήτρης Παπαδόπουλος (ΑΔΕΛΦΟΙ Β. ΝΑΣΤΟΥ, 198;) – μετάφρ. Βασίλης Τομανάς (ΝΗΣΙΔΕΣ, 2002) – μετάφρ. Ανδρέας Ναιρτός (ΓΡΑΦΕΣ, 2002) – μετάφρ. Ευγενία Μίγδου (ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ, 2007) ISBN 978-960-6718-21-2

  • 1847: «Η σπιτονοικοκυρά» - (Хозяйка)

    – μετάφρ. Γιώργος Κοτζιούλας (ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΗ ΓΩΝΙΑ, 1955) – μετάφρ. Κοραλία Μακρή (ΚΟΡΟΝΤΖΗΣ) – μετάφρ. Σίμος Σπαθάρης & Τάσος Μιχαλακέας (ΜΙΧΑΛΑΚΕΑΣ, 1960) – μετάφρ. Σταυρούλα Αργυροπούλου (ΡΟΕΣ, 2005)

  • 1849: «Νιετόσκα Νιεζβάνοβα» - (Неточка Незванова)

    – μετάφρ. Αθηνά Σαραντίδη (ΓΚΟΒΟΣΤΗΣ, 1939) – μετάφρ. Μανώλης Κορνήλιος (ΕΝΩΜΕΝΟΙ ΕΚΔΟΤΕΣ, 1955) – μετάφρ. Αντρέας Σαραντόπουλος (ΖΑΧΑΡΟΠΟΥΛΟΣ, 1991) ISBN 960-208-212-7 – μετάφρ. Γιάννος Ισαακίδης (ΕΡΑΤΩ, 2003)

  • 1859:«Το όνειρο του θείου μου» - (Дядюшкин сон)

    – μετάφρ. Αντρέας Σαραντόπουλος (ΖΑΧΑΡΟΠΟΥΛΟΣ, 1992) ISBN 960-208-270-4

  • 1859:«Το χωριό Στεπαντσίκοβο και οι κάτοικοί του» - (Село Степанчиково и его обитатели )

    – μετάφρ. Γιάννης Κότσικας (ΘΕΟΦΑΝΙΔΗΣ & ΛΑΜΠΑΔΑΡΙΔΗΣ, 1926) – μετάφρ. Άρης Δικταίος (Κ.Μ., 1954) – μετάφρ. Δημήτρης Κωστελένος (ΣΚΑΡΑΒΑΙΟΣ, 1970) – μετάφρ. Αντρέας Σαραντόπουλος (ΖΑΧΑΡΟΠΟΥΛΟΣ, 1992) ISBN 960-208-254-2

  • 1861:«Αναμνήσεις από το σπίτι των πεθαμένων» - (Записки из Мёртвого дома)

    – μετάφρ. Άρης Αλεξάνδρου (ΓΚΟΒΟΣΤΗΣ, 1959) ISBN 978-960-469-599-7 – μετάφρ. Σωτήρης Πατατζής (ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ / ΔΕΛΗΧΡΥΣΟΣ, 1953) – μετάφρ. Αντωνέλλα Α. Δαμιανού (ΔΑΜΙΑΝΟΣ) – μετάφρ. Νίκος Κυτόπουλος (ΖΑΧΑΡΟΠΟΥΛΟΣ, 1983)

  • 1861:«Ταπεινοί και καταφρονεμένοι» - (Униженные и оскорблённые)

    – μετάφρ. Κοραλία Μακρή (ΓΚΟΒΟΣΤΗΣ, 1943) – μετάφρ. Σωτήρης Πατατζής (ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ / ΔΕΛΗΧΡΥΣΟΣ) ISBN 960-208-044-2 – μετάφρ. Σίμος Σπαθάρης & Τάσος Μιχαλακέας (ΜΙΧΑΛΑΚΕΑΣ, 1960) – μετάφρ. Γιάννης Κουχτσόγλου (ΔΑΡΕΜΑΣ) – μετάφρ. Βασίλης Λιάσκας (ΔΑΜΙΑΝΟΣ) – μετάφρ. Δημήτρης Παπαδόπουλος (ΑΔΕΛΦΟΙ Β. ΝΑΣΤΟΥ, 1981) – μετάφρ. Νίκος Κυτόπουλος (ΖΑΧΑΡΟΠΟΥΛΟΣ, 1981)

  • 1864:«Σημειώσεις από το υπόγειο» - (Записки из подполья )

    – μετάφρ. Γιώργης Σημηριώτης (ΘΕΟΦΑΝΙΔΗΣ & ΛΑΜΠΑΔΑΡΙΔΗΣ, 1925) – μετάφρ. Κοραλία Μακρή (ΓΚΟΒΟΣΤΗΣ, 1941) – μετάφρ. Δημήτρης Κωστελένος (ΔΑΡΕΜΑΣ) – μετάφρ. Αγνή Σωτηρακοπούλου - Σχοινά (ΔΑΜΙΑΝΟΣ, 1960) – μετάφρ. Δημήτρης Παπαδόπουλος (ΑΔΕΛΦΟΙ Β. ΝΑΣΤΟΥ, 198;) – μετάφρ. Νίκος Κυτόπουλος (ΖΑΧΑΡΟΠΟΥΛΟΣ, 1985) – μετάφρ. Σταυρούλα Αργυροπούλου (ΡΟΕΣ, 2001) ISBN 960-283-106-5 – μετάφρ. Ελένη Λαδιά (ΑΡΜΟΣ, 2003) – μετάφρ. Ελένη Μπακοπούλου (ΙΝΔΙΚΤΟΣ, 2010)

  • 1866 «Έγκλημα και τιμωρία» - (Преступление и наказание)

    – μετάφρ. Άρης Αλεξάνδρου (ΓΚΟΒΟΣΤΗΣ, 1951) – μετάφρ. Σωτήρης Πατατζής (ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ / ΔΕΛΗΧΡΥΣΟΣ, 1955) – μετάφρ. Γιάννης Κουχτσόγλου (ΔΑΡΕΜΑΣ, 1955) – μετάφρ. Σίμος Σπαθάρης & Κ. Πορφύρης (ΜΙΧΑΛΑΚΕΑΣ, 1960) – μετάφρ. Αθηνά Σαραντίδη (ΔΑΡΕΜΑΣ, 1962) – μετάφρ. Αγνή Σωτηρακοπούλου - Σχοινά (ΔΑΜΙΑΝΟΣ, 196;) – μετάφρ. Α.Μ. (ίσως ο Μήτσος Αλεξανδρόπουλος) (ΓΑΛΑΞΙΑΣ, 1968) – μετάφρ. Φώντας Κονδύλης (ΠΑΤΑΚΗΣ, 1993) ISBN 978-960-293-878-2 – μετάφρ. Αντρέας Σαραντόπουλος (ΖΑΧΑΡΟΠΟΥΛΟΣ, 1988) – μετάφρ. Ελένη Μπακοπούλου (ΙΝΔΙΚΤΟΣ, 2012)

  • 1867:«Ο παίκτης» - (Игрок)

    – μετάφρ. Αθηνά Σαραντίδη (εκδ. Εθνική Σημαία, 1935) ISBN 978-960-446-233-9 – μετάφρ. Τάσος Ζόμπολας, (ΔΑΡΕΜΑΣ, 1957) – μετάφρ. Σίμος Σπαθάρης & Τάσος Μιχαλακέας (ΜΙΧΑΛΑΚΕΑΣ, 1960) – μετάφρ. Βασίλης Λιάσκας (ΔΑΜΙΑΝΟΣ, 1961) – μετάφρ. Ιάνης Λο Σκόκκο (ΑΓΚΥΡΑ, 1971) – μετάφρ. Άγγελος Πυργιώτης (ΔΑΡΕΜΑΣ, 1979) – μετάφρ. Αλίκη Βρανά (χ.ε.) – μετάφρ. Δημήτρης Παπαδόπουλος (ΑΔΕΛΦΟΙ Β. ΝΑΣΤΟΥ, 198;) – μετάφρ. Νίκος Κυτόπουλος (ΖΑΧΑΡΟΠΟΥΛΟΣ, 1983) – μετάφρ. Όλγα Αγγελίδη (ΓΡΑΜΜΑΤΑ, 1991) – μετάφρ. Κίρα Σίνου (ΜΙΝΩΑΣ, 1994) – μετάφρ. Πέτρος Ανταίος (ΩΚΕΑΝΙΔΑ, 1997)

  • 1869:«Ο ηλίθιος» - (Идиот)

    – μετάφρ. Αθηνά Σαραντίδη (εκδ. Γ. ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ, 1927) – μετάφρ. Άρης Αλεξάνδρου (ΓΚΟΒΟΣΤΗΣ, 1953) – μετάφρ. Άγγελος Νίκας (ΕΚΔΟΤΙΚΗ ΣΥΜΠΡΑΞΙΣ, 1956) – μετάφρ. Μανώλης Κορνήλιος (ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ / ΔΕΛΗΧΡΥΣΟΣ, 1958) – μετάφρ. Σίμος Σπαθάρης & Κ. Πορφύρης (ΜΙΧΑΛΑΚΕΑΣ, 1960) – μετάφρ. Αγνή Σωτηρακοπούλου - Σχοινά (ΔΑΜΙΑΝΟΣ, 1961) – μετάφρ. Στέλλα Βουρδουμπά (ΔΑΡΕΜΑΣ) – μετάφρ. Κίρα Σίνου (ΑΓΚΥΡΑ, 1973) ISBN 960-208-258-5 – μετάφρ. Σοφία Βαρουσιάδου - Βάτσου (ΑΔΕΛΦΟΙ Β. ΝΑΣΤΟΥ, 198;) – μετάφρ. Σταυρούλα Αργυροπούλου (ΠΑΤΑΚΗΣ, 2001) – μετάφρ. Ελένη Μπακοπούλου (ΙΝΔΙΚΤΟΣ, 2008)

  • 1869:«Ο αιώνιος σύζυγος» - (Вечный муж)

    – μετάφρ. Αθηνά Σαραντίδη (ΓΚΟΒΟΣΤΗΣ, 194; ) ISBN 978-960-446-103-5 – μετάφρ. Κοραλία Μακρή (ΚΟΡΟΝΤΖΗΣ) – μετάφρ. Μάγδα Καϊναδά (ΓΑΛΑΞΙΑΣ, 1960) – μετάφρ. Στέλλα Βουρδουμπά (ΔΑΡΕΜΑΣ, 1966) – μετάφρ. Αντρέας Σαραντόπουλος (ΖΑΧΑΡΟΠΟΥΛΟΣ, 1989)

  • 1872:«Οι δαιμονισμένοι» - (Бесы)

    – μετάφρ. Άρης Αλεξάνδρου (ΓΚΟΒΟΣΤΗΣ, 1953) ISBN 978-960-469-588-1 – μετάφρ. Σωτήρης Πατατζής (ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ / ΔΕΛΗΧΡΥΣΟΣ) – μετάφρ. Σίμος Σπαθάρης & Τάσος Μιχαλακέας (ΜΙΧΑΛΑΚΕΑΣ, 1960) – μετάφρ. Κ. Στρατήγης (ΔΑΜΙΑΝΟΣ) – μετάφρ. Δημήτρης Παπαδόπουλος (ΑΔΕΛΦΟΙ Β. ΝΑΣΤΟΥ) – μετάφρ. Αντρέας Σαραντόπουλος (ΖΑΧΑΡΟΠΟΥΛΟΣ, 1996) – μετάφρ. Ελένη Μπακοπούλου (ΙΝΔΙΚΤΟΣ, 2007)

  • 1875:«Ο έφηβος» - (Подросток)

    – μετάφρ. Άρης Δικταίος (Κ. Μ., 1954) – μετάφρ. Κοραλία Μακρή (ΓΚΟΒΟΣΤΗΣ, 1960) – μετάφρ. Αντρέας Σαραντόπουλος (ΖΑΧΑΡΟΠΟΥΛΟΣ, 1996) ISBN 960-208-521-5

  • 1880:«Αδελφοί Καραμαζώφ» - (Братья Карамазовы)

    – μετάφρ. Γεώργιος Σημηριώτης (ΕΚΔΟΣΗ ΣΥΝΕΡΓΑΤΙΚΗΣ «Η ΤΕΧΝΗ», 1926) – μετάφρ. Άρης Αλεξάνδρου (ΓΚΟΒΟΣΤΗΣ, 1953) ISBN 978-960-446-230-8 – μετάφρ. Σωτήρης Πατατζής (ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ / ΔΕΛΗΧΡΥΣΟΣ, 1958) – μετάφρ. Αθηνά Σαραντίδη (ΔΑΡΕΜΑΣ) – μετάφρ. Αντωνέλλα Α. Δαμιανού (ΔΑΜΙΑΝΟΣ) – μετάφρ. Δ.Π. Κωστελένος (ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ) – μετάφρ. Δημήτρης Παπαδόπουλος (ΑΔΕΛΦΟΙ Β. ΝΑΣΤΟΥ, 198;) – μετάφρ. Κίρα Σίνου (ΖΑΧΑΡΟΠΟΥΛΟΣ, 1994) – μετάφρ. Σταυρούλα Αργυροπούλου (ΠΑΤΑΚΗΣ, 1999) – μετάφρ. Αγγέλλα Δεσποπούλου (DE AGOSTINI HELLAS, 2000) – μετάφρ. Ελένη Μπακοπούλου (ΙΝΔΙΚΤΟΣ, 2011)

Διηγήματα
  • 1846: «Ο κύριος Προχάρτσιν» - (Господин Прохарчин) – μετάφρ. Κίρα Σίνου (ΑΓΚΥΡΑ, 1974) – μετάφρ. Σταυρούλα Αργυροπούλου (ΡΟΕΣ, 2005)
  • 1848: «Πολζούνκοφ» - (Ползунков) – (με τίτλο «Ο παλιάτσος») – μετάφρ. Γιώργης Σημηριώτης (Σ.ΦΩΤΙΑΔΗΣ, 1954) – μετάφρ. Αγνή Σωτηρακοπούλου - Σχοινά (ΔΑΜΙΑΝΟΣ, 1960)
  • 1848: «Από τις σημειώσεις του αγνώστου» (συλλογή διηγημάτων)
«Η γυναίκα ενός άλλου και ο άντρας κάτω απ’ το κρεβάτι» - (Чужая жена и муж под кроватью) атью) – μετάφρ. Κοραλία Μακρή (ΜΑΡΗΣ & ΚΟΡΟΝΤΖΗΣ, 1953) – μετάφρ. Σταυρούλα Αργυροπούλου (ΡΟΕΣ, 2005) – μετάφρ. Παναγιώτης Λούτας (ΕΡΑΤΩ, 2015) – μετάφρ. Εκατερίνα Πολυμέρου (ΕΝΤΥΠΟΙΣ, 2015) ISBN 978-618-5019-41-9
«Το χριστουγεννιάτικο δέντρο και ο γάμος» - (Ёлка и свадьба) – μετάφρ. Κίρα Σίνου (ΑΓΚΥΡΑ, 1975) – μετάφρ. Σταυρούλα Αργυροπούλου (ΡΟΕΣ, 2005)
«Λευκές νύχτες» - (Белые ночи) – μετάφρ. Κοραλία Μακρή (ΜΑΡΗΣ & ΚΟΡΟΝΤΖΗΣ, 1950) – μετάφρ. Σίμος Σπαθάρης & Τάσος Μιχαλακέας (ΜΙΧΑΛΑΚΕΑΣ, 1960) – μετάφρ. Κίρα Σίνου (ΑΓΚΥΡΑ,1975) ISBN 978-960-457-740-8 – μετάφρ. Σταυρούλα Αργυροπούλου (ΡΟΕΣ, 2005)
«Μια αδύναμη καρδιά» - (Слабое сердце) – μετάφρ. Γεώργιος Σημηριώτης (Γ. ΤΣΟΥΚΑΛΑΣ, 1926) – μετάφρ. Κίρα Σίνου (ΑΓΚΥΡΑ, 1975) – μετάφρ. Σταυρούλα Αργυροπούλου (ΡΟΕΣ, 2005) – μετάφρ. Βασίλης Μακρίδης (ΓΚΟΒΟΣΤΗΣ) ISBN 978-618-81082-4-0
«Ένας τίμιος κλέφτης» - (Честный вор) – μετάφρ. Κοραλία Μακρή (ΓΕΡΟΝΙΚΟΛΑΣ, 1944) – μετάφρ. Κίρα Σίνου (ΑΓΚΥΡΑ, 1975) ISBN 978-618-5019-17-4 – μετάφρ. Σταυρούλα Αργυροπούλου (ΡΟΕΣ, 2005)
  • 1849: «Ο μικρός ήρωας« - (Маленький герой) – μετάφρ. Κοραλία Μακρή («ΔΑΦΝΗ» / ΠΑΝ. Π. ΜΑΥΡΑΚΗΣ) – μετάφρ. Αντρέας Σαραντόπουλος (ΖΑΧΑΡΟΠΟΥΛΟΣ, 1992) – μετάφρ. Βασίλης Ντινόπουλος (ΕΣΤΙΑ, 2003) – μετάφρ. Σταυρούλα Αργυροπούλου (ΡΟΕΣ, 2006)
  • 1862: «Μια αξιοθρήνητη ιστορία» - (Скверный анекдот) – μετάφρ. Κοραλία Μακρή (ΚΟΡΟΝΤΖΗΣ) – μετάφρ. Κοσμάς Πολίτης (Σ. Γ. ΠΑΣΧΑΛΗΣ) – μετάφρ. Εκατερίνα Πολυμέρου (ΕΝΤΥΠΟΙΣ, 2016) ISBN 978-618-5019-66-2 – μετάφρ. Σταυρούλα Αργυροπούλου (ΡΟΕΣ, 2006)
  • 1865: «Ο κροκόδειλος» - (Крокодил) – μετάφρ. Κίρα Σίνου, (Άγκυρα, 1974) – μτφ. Βασίλης Μακρίδης, 2012, (ΕΝΤΥΠΟΙΣ) ISBN 978-960-16-2132-6 – μετάφρ. Σταυρούλα Αργυροπούλου (ΡΟΕΣ, 2006)
  • 1873: «Μπόμποκ» - (Бобок) – μετάφρ. Κοραλία Μακρή (ΚΟΡΟΝΤΖΗΣ) – μετάφρ. Σταυρούλα Αργυροπούλου (ΡΟΕΣ, 2006)
  • 1876: «Το παιδί στο δέντρο του Χριστού» - (Мальчик у Христа на ёлке) – μετάφρ. Γιάννης Ζερβός (ΜΑΪΣΤΡΟΣ, 2001) ISBN 960-8252-07-5 – μετάφρ. Σταυρούλα Αργυροπούλου (ΡΟΕΣ, 2006)
  • 1876: «Ένα γλυκό κορίτσι» - (Кроткая) – μετάφρ. Γεώργιος Σημηριώτης (ΑΥΔΗΣ, 1927) – μετάφρ. Κίρα Σίνου (ΑΓΚΥΡΑ, 1975) – μετάφρ. Βασίλης Ντινόπουλος (ΩΚΕΑΝΙΔΑ, 2002) ISBN 960-410-071-8 – μετάφρ. Σταυρούλα Αργυροπούλου (ΡΟΕΣ, 2006)
  • 1877: «Το όνειρο ενός γελοίου» - (Сон смешного человека) – μετάφρ. Γιώργης Σημηριώτης (Σ.ΦΩΤΙΑΔΗΣ, 1954) ISBN 978-960-229-251-8 – μετάφρ. Αγνή Σωτηρακοπούλου - Σχοινά (ΔΑΜΙΑΝΟΣ, 1960) – μετάφρ. Κοσμάς Πολίτης (ΦΟΝΤΑΝΑ, 1973) – μετάφρ. Κίρα Σίνου (ΑΓΚΥΡΑ, 1975) – μετάφρ. Σωτήρης Γουνελάς (ΑΡΜΟΣ, 1996)
  • «Ο χωρικός Μάρεϊ» – μετάφρ. Κίρα Σίνου (ΑΓΚΥΡΑ, 1975) – μετάφρ. Σταυρούλα Αργυροπούλου (ΡΟΕΣ, 2006)
Διάφορα
  • 1863: «Χειμερινές σημειώσεις σε καλοκαιρινές εντυπώσεις» - (Зимние заметки о летних впечатлениях): Οι εντυπώσεις του συγγραφέα από το πρώτο του ταξίδι στην Ευρώπη. ISBN 960-03-2220-1
  • 1873 - 1881:«Το Ημερολόγιο Ενός Συγγραφέα» - (Дневник писателя):συλλογή δοκιμίων, άρθρων, απόψεων και διηγημάτων του συγγραφέα - ISBN 960-527-352-7
  • 1880: «Ο λόγος για τον Πούσκιν» - (Речь Достоевского о Пушкине) :Ο λόγος που εκφώνησε ο Ντοστογιέφσκι με αφορμή την αποκάλυψη του μνημείου Πούσκιν στη Μόσχα. ISBN 960-527-196-6
  • 1834- 1859: «Αλληλογραφία» - επιλογή από την αλληλογραφία του συγγραφέα - ISBN 960-270-671-6

[32]

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ «Краткая литературная энциклопедия». (Ρωσικά) Συνοπτική Λογοτεχνική Εγκυκλοπαίδεια. Η Μεγάλη Ρωσική Εγκυκλοπαίδεια. Μόσχα. 1962.
  2. ↑ Aleksandr Kirpichnikov: «Достоевский, Федор Михайлович» (Ρωσικά)
  3. ↑ Thomas Seccombe: «Dostoievsky, Feodor Mikhailovich» (Αγγλικά)
  4. ↑ Aleksandr Kirpichnikov: «Достоевский, Федор Михайлович». (Ρωσικά) d:Q19937818. Ανακτήθηκε στις 14  Νοεμβρίου 2021.
  5. ↑ 5,0 5,1 5,2 (Γερμανικά) Κατάλογος της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γερμανίας. 118527053. Ανακτήθηκε στις 18  Φεβρουαρίου 2024.
  6. ↑ Aleksandr Kirpichnikov: «Достоевский, Федор Михайлович» (Ρωσικά)
  7. ↑ «Краткая литературная энциклопедия». (Ρωσικά) Συνοπτική Λογοτεχνική Εγκυκλοπαίδεια. Η Μεγάλη Ρωσική Εγκυκλοπαίδεια. Μόσχα. 1962.
  8. ↑ «Fjodor Dostojewski» (Ολλανδικά) 268756.
  9. ↑ A. K. Borozdin: «Достоевский, Федор Михайлович» (Ρωσικά)
  10. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 17  Φεβρουαρίου 2017.
  11. ↑ www.sciencedirect.com/science/article/pii/0304347981900478.
  12. ↑ 12,0 12,1 Aleksandr Kirpichnikov: «Достоевский, Федор Михайлович» (Ρωσικά)
  13. ↑ muse.jhu.edu/journals/journal_of_the_history_of_philosophy/summary/v041/41.4raymond.html.
  14. ↑ muse.jhu.edu/journals/journal_of_the_history_of_philosophy/v041/41.4raymond.html.
  15. ↑ muse.jhu.edu/journals/journal_of_the_history_of_philosophy/v041/41.4raymond.pdf.
  16. ↑ Ιστορικό Αρχείο Ρικόρντι. 15671. Ανακτήθηκε στις 3  Δεκεμβρίου 2020.
  17. ↑ BeWeB. 1705. Ανακτήθηκε στις 13  Φεβρουαρίου 2021.
  18. ↑ 18,0 18,1 The Fine Art Archive. 15768. Ανακτήθηκε στις 1  Απριλίου 2021.
  19. ↑ «Достоевская, Анна Григорьевна» (Ρωσικά)
  20. ↑ 20,0 20,1 0-691-01355-1. ISBN-10 0-691-01355-1.
  21. ↑ Μαξιμίλιαν Μπράουν, Ντοστογιέφσκι. Η ζωή μέσα από το έργο του, μτφρ. Ν. Μ. Σκουτερόπουλος, εκδ. Εκκρεμές, Αθήνα, 2008, σελ. 29-30
  22. ↑ όπ.π., σελ. 30
  23. ↑ όπ.π.
  24. ↑ όπ,π, σελ. 31
  25. ↑ Bartlett, Rosamund (2019). μτφρ, Αλεξάνδρα Ιωαννίδου, επιμ. Η ρωσική ψυχή, επιλογή από το ημερολόγιο ενός συγγραφέα. Εκδόσεις Πατάκη. 
  26. ↑ Αλεξανδρόπουλος, Μήτσος (2006). Πέντε Ρώσοι Κλασικοί. Ελληνικά Γράμματα. 
  27. ↑ Μαξιμίλιαν Μπράουν, όπ.π.,σελ. 106
  28. ↑ όπ.π., σελ. 106
  29. ↑ όπ.π., σελ. 107
  30. ↑ όπ.π., σελ. 34
  31. ↑ Κωστόπουλος, Kύριλλος Δρ.Θεολογίας (25 Ιανουαρίου 2021). «140 χρόνια από το θάνατο του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι». Ρομφαία. 
  32. ↑ Ο κατάλογος αφορά μόνο την εργογραφία του Ντοστογιέφσκυ που έχει εκδοθεί στα ελληνικά

Βιβλιογραφία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Ν.Ashimbaeva - V. Biron: "The Dostoevsky Museum in Saint- Petersburg", Silver Age Publishers, Saint-Petersburg, 2006 (Σχετικά με το σπίτι- μουσείο του Ντοστογιέφσκι στην Αγία Πετρούπολη και τα γεγονότα του θανάτου του).
  • Anna Snitkina, Η ζωή μου με τον Ντοστογιέφσκι, μετάφραση, Αλέξανδρος Βέλιος, εκδ.Ροές, 2009
  • 'Αννα Γρηγόριεβνα Ντοστογιέβσκη: Ο Ντοστογιέβσκη και γω, Εκδόσεις Γκοβόστη, Αθήνα, 2004.
  • Μήτσος Αλεξανδρόπουλος: "Ο Μεγάλος Αμαρτωλός", Εκδόσεις Κέδρος, Αθήνα, 1999.
  • Μακρής, Νίκος, «Κόσμος και συνείδηση στο έργο των Ντοστογιέφσκυ και Μπερνανός». Εποπτεία,τ/χ. 62 (1981), σελ. 1001-1019.
  • Μακράκης, Μιχάλης, «Οι δύο διαστάσεις της ελευθερίας στη φιλοσοφική και θρησκευτική σκέψη του Ντοστογιέφσκυ». Εποπτεία 62 (1981), 899-922.
  • Μακράκης, Μιχάλης, Ὁ Ντοστογιέφσκι καὶ ἡ ἐπανάσταση τῶν νέων, Παρουσία, Ἀθήνα, 1995,
  • Μακράκης, Μιχάλης, Ντοστογιέφσκι. Πάθος καὶ ἐλευθερία, Ἑλληνικὰ Γράμματα, Ἀθήνα, 1994
  • Μακράκης Μιχάλης, Ο σοσιαλισμός του Ντοστογιέφσκι και η σοβιετική κριτική : Στα χρόνια του Λένιν, του Στάλιν και του Χρουστσόφ, εκδ. Βιβλιοπωλείον της Εστίας, Αθήνα 1984
  • Berdiaev, Nicolai, «Ὁ ἔρωτας στὸ ἔργο τοῦ Ντοστογιέφσκυ. Ἐμπόδια καὶ παρεξηγήσεις», Νέα Ἑστία, 28, 328 (1940), σσ. 1017-1024
  • Μαξιμίλιαν Μπράουν, Ντοστογιέφσκι. Η ζωή μέσα από το έργο του, μτφρ. Ν. Μ. Σκουτερόπουλος, εκδ. Εκκρεμές, Αθήνα 2008
  • Μπαχτίν Μιχαήλ, Ζητήματα της ποιητικής του Ντοστογιέφσκι, μτφρ. Αλεξάνδρα Ιωαννίδου, επιμ. Βαγγέλης Χατζηβασιλείου, επίμετρο Δημήτρης Τζιόβας, εκδ. «Πόλις», Αθήνα 2000
  • Μιχαήλ Μπαχτίν, «Προς μια επανεπεξεργασία του βιβλίου για τον Ντοστογιέφσκι», μτφρ.-σημ. Γ. Φαρίνου-Μαλαματάρη, Νέα Εστία τ/χ. 161 (Ιανουάριος 2007), σσ. 20-49.
  • Φιοντόρ Ντοστογέφσκι, Εγώ, ο Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι. Εκμυστηρεύσεις και στοχασμοί,μτφρ. Πάνος Σταθόγιαννης, εκδ.Printa, Αθήνα 2011
  • Berdiaeff Nicolas, Το πνεύμα του Ντοστογιέφσκι, μτφρ. Νίκου Ματσούκα, εκδ. Πουρναράς, Θεσσαλονίκη, 1999
  • Παπαγιώργη Κωστή: Ντοστογιέφσκι, εκδ. Καστανιώτη, Αθήνα 1990
  • George Steiner: Τολστόι ή Ντοστογιέφσκι, μετάφρ. Κώστα Σπαθαράκη, εκδ. «Αντίποδες», Αθήνα 2015, ISBN 978-618-82242-2-3

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Το μυθιστόρημα Έγκλημα και τιμωρία - σε ελεύθερο ψηφιακό βιβλίο.
  • ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΟΥΣΤΑΚΗΣ, ΦΙΟΝΤΟΡ ΜΙΧΑΗΛΟΒΙΤΣ ΝΤΟΣΤΟΓΙΕΦΣΚΙ, Νέα Εστία, τ/χ1220,τομ.103, (1978), σελ.598-605 [1] Αρχειοθετήθηκε 2013-05-31 στο Wayback Machine.
  • Ο Ντοστογιέφσκι στο απόσπασμα [2][νεκρός σύνδεσμος]
  • ΓΑΙΤΑΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ, ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ ΚΑΙ ΑΣΘΕΝΕΙΑ ΠΡΟΣ ΘΑΝΑΤΟΝ ΤΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ ΤΟΥ ΚΙΡΚΕΓΚΩΡ ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ Φ. ΝΤΟΣΤΟΓΙΕΦΣΚΙ, Διδακτορική διατριβή, Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ). Σχολή Θεολογική. Τμήμα Θεολογίας. Τομέας Δογματικής Θεολογίας, 1996, [3]
  • Τα 150 χρόνια του Ντοστογιέφσκι, Νέα Εστία, τ/χ 1066, τομ. 90, (1971), σελ. 1613 -1683 [4] Αρχειοθετήθηκε 2014-02-09 στο Wayback Machine.
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Φιόντορ_Ντοστογιέφσκι&oldid=10805721"